[E-Magazine]: พระอาทิตย์ตกยังดูเหมือนจะร้องเพลงแห่งเมฆอีกด้วย

ครั้งหนึ่งฉันเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่งที่บอกว่า “คนเรามักจะดูพระอาทิตย์ตกดินก็ต่อเมื่อรู้สึกเศร้าเท่านั้น” แต่ถึงแม้ตอนจบจะเศร้า เราก็ควรทำให้มันเป็นความเศร้าที่สวยงาม

ผมชอบดูพระอาทิตย์ตกมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นพระอาทิตย์ไม่ร้อนจัดอีกต่อไป พระอาทิตย์มีสีแดงระเรื่อราวกับลูกบอลที่ห้อยอยู่บนยอดไม้ไผ่ที่ปลายแม่น้ำ ในชนบทไม่มีใครเรียกมันว่าพระอาทิตย์ตกดิน ผมเพิ่งจะรู้สึกถึงมันหลังจากเรียนหนังสืออยู่ไกลๆ สำหรับคนที่อยู่ไกลบ้าน พระอาทิตย์ตกดินได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความคิดถึง ชวนให้นึกถึงความทรงจำในวัยเด็กที่แสนไกล และมันยังเป็นหนทางให้เราหวนกลับไปหาความสงบสุขอีกด้วย

บางครั้งพระอาทิตย์ตกดินก็เปรียบเสมือนวัฏจักรแห่งกาลเวลา ไม่เพียงแต่เป็นสัญลักษณ์ของปีเท่านั้น แต่ยังเปรียบเสมือนกระแสจิตสำนึกของแต่ละคนอีกด้วย กระแสนี้พาฉันหวนคืนสู่หมู่บ้านเมื่อฤดูเก็บเกี่ยวสิ้นสุดลง ทุ่งนาทั้งหมดจมดิ่งลงสู่พระอาทิตย์ตกดิน จากระยะไกล แสงอาทิตย์ยามอัสดงสุกงอมราวกับภาพฝันของชนบท แม้รูปร่างจะเลือนราง แต่เปี่ยมไปด้วยรสชาติ พระอาทิตย์ตกดินคือเสียงกระซิบของบ้านเกิด เสียงสะท้อนของฤดูกาลอันไกลโพ้น... ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงบทกวีสองบรรทัดที่เขียนไว้ตั้งแต่ยังเด็ก: "วันแห่งพระอาทิตย์ตกดินสีคราม / ฤดูแห่งการลืมเลือนเธอบนกิ่งดอกเกรปฟรุต / เดือนมีนาคมของปีนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน"... นั่นคือวันที่ฉันและเพื่อนสนิทต้องแยกทางกัน พรุ่งนี้เขาจะจากไป เมื่อแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ตกดินส่องประกายดวงดาวบนท้องฟ้า นั่นคือช่วงเวลาที่ความลับที่สุดตื่นขึ้น นั่นคือช่วงเวลาที่วันเวลาไม่อาจสัมผัสได้ และในขณะนั้น พระอาทิตย์ตกดินก็กลายเป็นสีฟ้า... สีฟ้าแห่งความปรารถนา พระอาทิตย์ตกในชนบทไม่เพียงแต่เป็นจุดจบของวัน แต่ยังเป็นจุดเริ่มต้นของราตรีอันลึกลับอีกด้วย ช่วงเวลาแห่งการดื่มด่ำกับพระอาทิตย์ตกดินมักนำมาซึ่งอารมณ์ที่ยากจะบรรยาย ไม่ว่าจะเป็นความเสียใจเล็กๆ น้อยๆ กับระยะทางที่ห่างไกล หรือความทรงจำอันงดงามที่ไม่มีวันหวนกลับ เพราะพระอาทิตย์ตกดินก็เปรียบเสมือนวัยเยาว์ สวยงามแต่สั้นนัก

การมองดูพระอาทิตย์ตกดินบนทุ่งนาทำให้เราเข้าใจว่าธรรมชาติคือศิลปินผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์อย่างแท้จริง ไกลออกไปคือแม่น้ำสีเขียวอ่อนเย็นสบายโอบล้อมเขื่อนยาวเหยียด เรียงรายไปด้วยต้นไผ่อ่อนช้อยสะท้อนเงาอย่างอ่อนโยน ท่ามกลางแสงตะวันยามบ่ายที่สาดส่อง ท้องฟ้าสว่างไสวด้วยสีแดง ส้ม เหลือง และม่วง ผู้โดยสารเรือข้ามฟากลังเลที่จะข้ามสะพาน แต่ยังคงสะท้อนเนื้อเพลงของใครบางคนที่ร้องไว้เมื่อนานมาแล้ว: "ต้นฤดูแดดจ้า ฉันบอกรักเธอ/พระอาทิตย์ตกดินโรยดอกบัวอย่างรวดเร็วในยามบ่าย/ปลายฤดูแดดจ้า ฉันบอกเลิกรัก/พระอาทิตย์ตกดินพลิ้วไหวไปกับสิ่งว่างเปล่า"... สิ่งว่างเปล่านั้นคืออะไร มีเพียงสายน้ำเท่านั้นที่รู้

พระอาทิตย์ตกในชนบทนั้นช่างงดงามและมหัศจรรย์เสมอ ต่างจากภาพพระอาทิตย์ตกในเมืองที่เต็มไปด้วยรถและฝุ่นตลบ ฉันชอบบรรยากาศอันเงียบสงบของชนบท ฉันชอบเสียงขลุ่ยว่าวอันไพเราะ และเสียงฝูงควายที่กำลังกินหญ้าอย่างสบายอารมณ์ ฉันชอบนกกระสาขาวที่ยืนอยู่บนคันดิน มองเด็กๆ เต้นรำอย่างงุนงงท่ามกลางแสงแดดสุดท้ายของวัน ฉันยังชอบบทกวีแสนบริสุทธิ์ที่เขียนขึ้นเพื่อคุณในวันที่ข้าวออกใหม่: "ฝูงนกกระสาขาวริมคันดิน/ มัวแต่มองนาข้าวสุก/ พระอาทิตย์ตกดินใกล้จะหมดแล้ว/ ยังไม่พร้อมกลับบ้าน นกกระสาขาวของฉัน!"

ไม่มีใครจำได้แม่นว่าพระอาทิตย์ตกดินตอนไหน เพียงแต่ในยามบ่ายแก่ๆ เรากลับได้สัมผัสกับแสงแดดอ่อนๆ ภาพอันงดงามปรากฏขึ้นตรงหน้า ช่วงเวลาที่งดงามที่สุดของพระอาทิตย์ตกดินคือช่วงเวลาที่แสงสีทองอร่ามยังคงส่องประกายอยู่ ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูสงบสุขยิ่งขึ้น ในเวลานั้น คุณยายมักพูดว่า “กุ้งไปตอนพลบค่ำ ปลาไปตอนรุ่งสาง พวกเธอเอาแหออกให้ทันเวลา!” ยามแสงยามเย็น เด็กๆ ในหมู่บ้านคั่วรำข้าวเสร็จก็เรียกกันให้ไปเก็บแหที่ทะเลสาบ กลิ่นหอมของรำข้าวผสมกับกลิ่นเหงื่อ กลิ่นปลาตุ๋นจากครัวชาวบ้าน ผสมผสานกันจนกลายเป็นภาพพระอาทิตย์ตกดินที่งดงาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่อากาศหนาวเย็น ความพยายามครั้งสุดท้ายของดวงอาทิตย์เปรียบเสมือนของขวัญที่มาพร้อมการแสดงอันแสนวิเศษ ทันใดนั้นเราก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น แม้ว่าพวกเราแต่ละคนจะมีเพียงเสื้อเชิ้ตปะติดปะต่อกันไม่กี่ตัวไว้สวมทับกันก็ตาม

และฉันก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันชอบดูพระอาทิตย์ตกคนเดียว ไม่มีใครอยู่รอบๆ แต่ฉันไม่รู้สึกเหงา ราวกับว่ามีใครเพิ่งออกจากสวน ทิ้งรอยเท้าไว้บนหญ้าและกลิ่นจางๆ ในสายลม ทุกสิ่งไหลไปเหมือนภาพยนตร์สโลว์โมชัน อวกาศไม่มีขอบเขต สีสันไม่ต้องการเวลา ฉันจมอยู่ใน โลก แห่งความทรงจำอย่างเงียบๆ หลับตาลงเพื่อระลึกถึงหยดฝนสีฟ้าที่ประทับไว้บนหน้าต่างกระจกเมื่อหลายปีก่อน... ใน โลก นั้น ความเร่งรีบและคึกคักทั้งหมดได้จางหายไป มีเพียงความสงบสุขที่ดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ และอ่อนโยน เหมือนเครื่องเตือนใจที่อ่อนโยน: ใช้ชีวิตเหมือนใบไม้ เหมือนดอกไม้ เหมือนธรรมชาติที่จะรักทุกสิ่ง... ในเวลานั้น พระอาทิตย์ตกเป็นภาพแห่งความตระหนักรู้ เหมือนพยานในช่วงกลางของวัฏจักร เหมือนตัวเราเองที่กำลังสังเกตชีวิตของเราที่ผ่านไปในบทบาทที่นับไม่ถ้วน

หากรุ่งอรุณนำมาซึ่งความบริสุทธิ์และความแจ่มชัด พระอาทิตย์ตกดินก็นำมาซึ่งความงดงามที่ไม่อาจบรรยายได้

แต่เราทุกคนต่างเข้าใจดีว่าพระอาทิตย์ตกดินไม่ได้สงบสุขเสมอไป เพื่อให้ได้พระอาทิตย์ตกดินที่สวยงาม ธรรมชาติต้องแลกมาด้วยพายุรุนแรง น้ำท่วมใหญ่... และตัวเราเองก็เช่นกัน เพื่อให้ได้พระอาทิตย์ตกดินที่สวยงาม บางครั้งเราต้องจ่ายด้วยความมุ่งมั่นและน้ำตา เบื้องหลังความงดงามมักถูกสร้างบนรากฐานของความท้าทายอันโหดร้าย

ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่งที่บอกว่า "คนเรามักจะดูพระอาทิตย์ตกดินก็ต่อเมื่อรู้สึกเศร้า" แต่ถึงแม้ตอนจบจะเศร้า ก็จงเปลี่ยนมันให้เป็นความเศร้าที่งดงาม แม้พระอาทิตย์ตกดินจะเงียบสงบ แต่มันก็งดงามในแบบของมันเอง เพราะพระอาทิตย์ตกดินคือจุดเชื่อมต่อระหว่างกลางวันและกลางคืน ระหว่างความมืดและแสงสว่าง

เนื้อหา: เล ฟอง เลียน

ภาพ: เอกสารอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/e-magazine-hoang-hon-nhu-cung-hat-dieu-van-vi-255922.htm