[E-Magazine]: ตะกอนที่เหลืออยู่

มีหลายครั้งที่ฉันรู้สึกว่างเปล่าเมื่อมองดูแม่น้ำไหลไปอย่างไม่สิ้นสุดในระยะไกล ทิ้งดินถล่มและที่ราบตะกอนไว้เบื้องหลัง ทิ้งเด็กๆ รวมถึงตัวฉันไว้เบื้องหลังให้จากไปตลอดกาล แต่เมื่อเติบโตขึ้น ฉันจึงเข้าใจว่าแม่น้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางอันยาวนานเพื่อภารกิจ ช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นของแม่น้ำในบ้านเกิดนั้น อุทิศชีวิตทั้งหมดเพื่อทะนุถนอมตะกอนที่หลงเหลืออยู่...

น้ำตาฉันไหลไม่หยุดขณะมองไปยังปลายหมู่บ้าน ที่ซึ่งสายน้ำไหลเพียงลำพังท่ามกลางลำไม้ไผ่ที่พลิ้วไหว นี่คือแม่น้ำสายเก่า นี่คือคนเก่าที่ทำให้หัวใจฉันเจ็บปวด ฉันอยากจะดำดิ่งลงกลางแม่น้ำและเอ่ยคำร่ำลานับพันคำ แต่ท่าเรือเก่าได้หายไปแล้ว ถนนสายเก่าถูกทิ้งร้าง เหลือเพียงความทรงจำที่ไหลย้อนกลับมาหาฉัน ก่อตัวเป็นดินแดนตะกอนอันเงียบสงบ ดินแดนตะกอนถูกพัดพาจากความสุขความเศร้า และความรักที่ผูกพันสายน้ำและผู้คน นั่นคือหมู่บ้านของฉัน ท่าเรือถูกกัดเซาะตลอดทั้งปี

มีรุ่งอรุณยามสายน้ำอันอ่อนนุ่มดุจแพรไหมแห่งน้ำค้างยามเช้าที่พาดผ่านไหล่หมู่บ้าน ส่องสว่างดุจดินแดนในเทพนิยาย น้ำในแม่น้ำค่อย ๆ จางลงอย่างอ่อนโยนเมื่อพระอาทิตย์ตกดินยามเที่ยงวันและแหวกว่ายอย่างอิสระ ยามอาทิตย์อัสดงงดงามด้วยริ้วสีแดง ม่วง และชมพูดุจเหล่านางฟ้าในชุดงาม ต่างพากันโผบินลงสู่ผืนน้ำอันกว้างใหญ่ไพศาล ราตรีปกคลุมหมู่บ้านของฉันดุจสายน้ำยาวเหยียดลึกลับ ราวกับสายน้ำกลายเป็นมงกุฎประดับประดาด้วยดวงดาวและดวงจันทร์ระยิบระยับ ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด แต่ฉันรักสายน้ำในหมู่บ้านนี้มากเหลือเกิน

เคยมีวันที่พวกเราเด็กๆ ส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้วเหมือนนกน้อย ออกไปยังแม่น้ำเป็นแถว แล้วกลับมาก็ต่อเมื่ออิ่มท้องกันหมดแล้ว ที่นี่คือน้ำสีฟ้าใส และเสียงไม้ไผ่กรอบแกรบตามแรงลม ที่นี่คือแก่งน้ำ ทรายสีน้ำตาล และก้อนกรวดเกาะติดเด็กๆ ทำให้พวกเขาเล่นกันอย่างมีความสุข และอ่างซักผ้าที่ใครบางคนไปซัก พอถึงฝั่ง พวกเขาก็แบกมันอย่างเอียงอายบนฝั่งเพราะมันหนัก ฉันจำได้ว่าเท้าเปล่ากระทบพื้นทราย วิ่งและลื่นไถลไปตามริมฝั่ง ทำให้น้ำหัวเราะ ฉันจำได้ถึงการอาบน้ำเย็นๆ ที่แข่งกันหาหอยแมลงภู่ หอยทาก และก้อนกรวด และครั้งที่เรานอนเล่นสบายๆ บนพื้นหญ้า มองดูท้องฟ้าอันสงบสุขของบ้านเกิด เราแบ่งปันก้อนเมฆสีแสบตา ผลไม้ดูโออิสีเหลืองหวาน และลูกหม่อนสีแดงเปรี้ยวอย่างกระตือรือร้น ผลไม้เหล่านี้ล้วนคุ้นเคย ผลไม้ป่าอยู่เต็มพุ่มไม้บนเส้นทาง เส้นทางสู่แม่น้ำเต็มไปด้วยความสุขไม่รู้จบ ความสุขในวัยเด็กล้วนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ก็มีความเศร้าโศกที่ฝังรากลึกเช่นกัน

หัวใจฉันปวดร้าวเมื่อเห็นแม่น้ำเจ็บปวดทุกฤดูน้ำหลาก ทุกครั้งที่แม่น้ำจมอยู่ใต้น้ำ ถูกน้ำขุ่นขุ่นพัดพาไป ริมตลิ่งไม้ไผ่ทรุดตัวลงและลอยไปตามน้ำ เส้นทางสู่แม่น้ำก็ค่อยๆ เลือนหายไป แม่น้ำต้องดิ้นรนต่อสู้กับน้ำท่วมใหญ่หลายครั้ง หมู่บ้านของฉันถูกน้ำท่วมหลายครั้ง แข็งแกร่งขึ้น ผืนดินตะกอนกลายเป็นฤดูผลไม้ที่อุดมสมบูรณ์ พ่อของฉันเล่าว่าชาวบ้านไม่เคยมองว่าดินถล่มเป็นข้อเสียเปรียบ แม่น้ำให้ปลาและกุ้งมากมายแก่หมู่บ้าน มีน้ำสำหรับรดน้ำต้นไม้ในสวน มีน้ำสำหรับใช้ในชีวิตประจำวันในฤดูแล้ง และให้ความสุขแก่ผู้คนในการอาบน้ำ ดินตะกอนตะกอนที่ถล่มนี้งดงามดุจบทเพลง เปี่ยมล้นด้วยความรักบ้านเกิด พ่อของฉันพอใจเมื่อเติบโตขึ้นมาริมแม่น้ำอันเป็นที่รัก พอใจเมื่อเห็นชาวบ้านอยู่ร่วมกันด้วยความสามัคคีและความอดทน จากนั้น เยาวชนรุ่นแล้วรุ่นเล่าก็เติบโตขึ้นมาจากแม่น้ำสายนั้น แม้ว่าท่าเรือจะค่อยๆ ถูกกัดเซาะไปตามกาลเวลา แต่ตะกอนอันเปี่ยมด้วยความรักได้หล่อเลี้ยงและทำให้หมู่บ้านของฉันมีความสุขชั่วนิรันดร์

ครั้งหนึ่งฉันรู้สึกว่างเปล่าเมื่อมองสายน้ำไหลเอื่อยเฉื่อยสู่เบื้องไกล ทิ้งดินถล่มและที่ราบตะกอนไว้เบื้องหลัง ทิ้งเด็กๆ รวมถึงตัวฉันไว้เบื้องหลังให้จากไปตลอดกาล แต่เมื่อเติบโตขึ้น ฉันจึงเข้าใจว่าสายน้ำนั้นโดดเดี่ยวและทรงพลังจนปวดร้าว สายน้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านนี้เป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางอันยาวไกลเพื่อภารกิจ สายน้ำไม่มีวันหยุดนิ่งหรือหวนกลับคืนสู่ตัวเองหรือกาลเวลา สายน้ำโอบกอดเงาของเด็กๆ ไว้อย่างอ่อนโยน โอบกอดความลับ ความเชื่อ และความฝันอันบริสุทธิ์บนเส้นทางข้างหน้า ใครจะรู้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์และแสนหวานเหล่านั้นจะกลายเป็นตะกอนที่แม่น้ำจะนำมาใช้สร้างผืนแผ่นดินใหม่มากมาย หากปราศจากเสียงคลื่นสูงหรือน้ำขึ้นสูง แม่น้ำจะไหลอย่างเงียบเชียบและแผ่วเบาทุกวัน ตะกอนใดเล่าจะคงอยู่ในใจฉัน ชีวิตแห่งสายน้ำ ชีวิตมนุษย์ย่อมหันเหเข้าหากันเสมอ ไม่ว่ามันจะไหลไปในทิศทางใด

หมู่บ้านของฉันได้คลายความกังวลเรื่องฤดูน้ำหลากลง เมื่อเขื่อนดินถล่มถูกสร้างด้วยคันดินหินสูง แม่น้ำได้รับการปกป้อง พิงพิง ไหลอย่างสงบ พุ่มไผ่เขียวขจีปลุกให้ตื่น เรียกฝูงนกให้บินกลับ ยืนอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำที่เพิ่งสร้างใหม่ ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยพลาดจังหวะของแม่น้ำเลย แม้ผ่านขึ้นลงมามากมาย แม่น้ำในหมู่บ้านก็ยังคงมั่นคง อ่อนโยน และเขียวขจีอยู่เบื้องหน้าฉันเหมือนวันวาน เด็กๆ รุ่นเก่าๆ มารวมตัวกันและพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นไม่รู้จบ ในหัวใจของเด็กๆ แต่ละคน มีแม่น้ำสายหนึ่งไหลอยู่เสมอ ดุจดังแม่น้ำในบ้านเกิด ที่รอคอยอย่างหลงใหลมาตลอดชีวิต เพื่อทะนุถนอมตะกอนที่หลงเหลืออยู่...

เนื้อหา: หมอเหนียน

ภาพ: เอกสารอินเทอร์เน็ต

กราฟิก: Mai Huyen

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/e-magazine-phu-sa-o-lai-258107.htm