กลิ่นดอกเกาลัด

เดือนมีนาคมนำมาซึ่งแสงแดดอ่อนๆ ขณะรีบกลับบ้านหลังเลิกเรียน กลิ่นหนึ่งที่ทั้งแปลกและคุ้นเคยลอยมาตามลม ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาขณะที่ฉันพยายามนึกถึงความทรงจำ กลิ่นนั้น สีของดอกไม้เหล่านั้น ช่วงบ่ายอันสงบสุขเหล่านั้น—ทั้งหมดเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่ในส่วนลึกของจิตใจฉัน พวกมันยังคงอยู่ กลิ่นดอกเกาลัด—กลิ่นแห่งวัยเด็ก! กลิ่นหอมที่อบอวลออกมาจากกลีบดอกสีเขียวและเหลืองเรียบง่ายเหล่านั้น แต่กลับมีพลังดึงดูดใจผู้คนมากมาย

กลิ่นหอมของดอกเกาลัด

ภาพประกอบ: LNDUY

เมื่อได้กลิ่นหอมของดอกเกาลัดท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง น้ำตาของฉันก็เอ่อล้นขึ้นมาทันที วันเวลาในโรงเรียนของฉันผ่านไปอย่างเงียบๆ บนเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยดอกโรโดเดนดรอนสีม่วงนับไม่ถ้วน วัยรุ่นของฉันเป็นเพียงช่วงเวลาที่น่าหลงใหลด้วยกลิ่นหอมของดอกเกาลัดในเดือนมีนาคมของทุกปี หลายคนเปรียบเทียบกลิ่นของดอกเกาลัดกับผลไม้รสหวาน

เดิมทีกลีบดอกมีสีเขียวสดใส แต่เมื่อได้รับแสงแดด ฝน และความยากลำบากตลอดหลายปีที่ผ่านมา กลีบดอกที่บอบบางจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเขียวอมฟ้าสดใสราวกับถูกแสงแดดจุมพิต

หลังจากอดทนรอคอยอย่างเงียบงันนับครั้งไม่ถ้วน ดอกไม้เหล่านั้นก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองเข้มเนียนนุ่มราวกับกำมะหยี่ ท่ามกลางกลิ่นหอมของภูเขาอันกว้างใหญ่ กลุ่มดอกไม้สีเขียวอ่อนและสีเหลืองเข้มเหล่านั้นยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงงและน่ารัก พร้อมกับส่งกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ออกมาอย่างเงียบๆ

ฉันมักจะเด็ดดอกเกาลัดเล็กๆ ทันทีที่มันบาน แล้วเสียบไว้ในกิ๊บสามแฉกที่ซ่อนไว้หลังผมหนาๆ ของฉัน เพื่อที่ในยามเย็น กลิ่นหอมหวานจะได้ลอยอบอวลไปตามทางคดเคี้ยวเลียบเนินเขา บางครั้งฉันก็จะเก็บดอกเกาลัดแห้งสองสามดอกไว้ในกระเป๋า และกดดอกเกาลัดแห้งอีกสองสามดอกลงในสมุดเรียนทันทีหลังจากเด็ดมา

ฉันเติบโตขึ้นพร้อมกับวันเวลาที่ผ่านไป การจากไปจากชนบทอันสงบสุขนั้น ทำให้ฉันกลายเป็นหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว บางครั้ง เมื่อฉันรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆ และเจอดอกเกาลัดแห้งเหล่านั้น ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังหวนรำลึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก

แม่ของฉันพูดถึงดอกไม้นั้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ดอกเกาลัดที่บอบบางเป็นสัญลักษณ์ของความรักอันบริสุทธิ์ของหญิงสาวชาวชนบทที่มีต่อเจ้าชาย อคติอันโหดร้ายของขนบธรรมเนียมทางสังคมได้พรากพวกเขาจากกัน หญิงสาวผู้ถูกกัดกินด้วยความโหยหาและความเสียใจ กลายร่างเป็นดอกไม้ป่าที่มีกลิ่นหอมแปลกประหลาดและน่าหลงใหล ซึ่งยังคงตราตรึงอยู่ในใจของหลายๆ คนในยามที่พวกเขาจากกัน

หลายฤดูกาลผ่านไปอย่างเงียบๆ แต่บ่ายวันนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆ นั้นกลับทำให้เราชะลอฝีเท้าลง สีเขียวและสีเหลืองที่ซ่อนอยู่ในแสงแดดทำให้หัวใจเราเต้นรัวอีกครั้ง เราเหม่อลอยอยู่ริมทางเท้า เอามือแตะแก้ม ปล่อยให้ความทรงจำหวนกลับมาพร้อมกับกลิ่นหอม ปล่อยให้ความฝันของเราอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเกาลัด และแล้วในความฝันนั้น เราก็ครุ่นคิดถึงบทกวีเก่าๆ ว่า “สีทองอร่ามดุจผลไม้สุกงอม / พวงเกาลัดห้อยอยู่ที่ไหน? / สายลมพัดพากลิ่นหอมแปลกๆ / ถนนไปโรงเรียนพลุกพล่าน...”

การดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดทำให้เรายุ่งอยู่ทุกวัน ฝนและแดดภายนอกบังคับให้เราเก็บทุกอย่างไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจ และจะกล้าหวนกลับไปหามันอีกครั้งก็ต่อเมื่อยามค่ำคืนมาเยือน บางครั้งเราก็ร้องไห้ โทษตัวเองที่เฉยเมยเหลือเกิน! เราลืมวัยเด็กของเราไปแล้วหรือ?

เราลืมเนินเขากว้างใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยดอกโรโดเดนดรอนสีม่วงและดอกเกาลัดสีเหลืองนุ่มนวลไปแล้วหรือเปล่า? กาลเวลาได้สลักร่องรอยไว้ในดวงตาของเรา กาลเวลาได้ทิ้งร่องรอยไว้บนเส้นผมทุกเส้นที่กลายเป็นสีเทา แต่โชคดีที่ลึกเข้าไปในความทรงจำของเรา เส้นทางสีแดงอมฝุ่นที่คดเคี้ยวไปตามเนินเขายังคงอยู่ครบถ้วน เรียงรายไปด้วยต้นเกาลัดที่ออกดอกสีเหลืองนุ่มนวลพร้อมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ที่ยากจะลืมเลือน มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะลืมดอกไม้ที่อยู่ในความทรงจำวัยเด็กของเราอย่างลึกซึ้งเช่นนี้

วันนี้ถนนในเมืองอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกเกาลัดจางๆ ต้นเกาลัดปลูกอยู่ในสวนบ้าน ดอกเกาลัดช่อเล็กๆ ยังคงส่งกลิ่นหอมออกมาเรื่อยๆ ช่อดอกไม้สีเขียวอ่อนและเหลืองเข้มเหล่านั้นบางครั้งทำให้คนที่อยู่ไกลบ้านรู้สึกเคว้งคว้างท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง และในบ่ายวันนี้ คนๆ หนึ่งก็สูดดมกลิ่นหอมแห่งวัยเด็กอย่างเต็มที่ ปล่อยให้ความคิดถึงบ้านจางหายไป

เมื่อยามเย็นมาเยือน ชีวิตก็ดูอ่อนโยนและสงบสุขอย่างเหลือเชื่อ กลิ่นอายแห่งวัยเด็กพาเราย้อนกลับไปสู่ความทรงจำเก่าๆ สู่ความฝันอันแสนหวานในวัยเยาว์ที่ไร้เดียงสา ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง เราหวนนึกถึงเสียงเพลงซิมโฟนีอันไพเราะและอบอุ่นหัวใจ

เทียนลัม

แหล่งที่มา