เมื่อความรักถูกหว่านลงไป

ในปีการศึกษานั้น ฉันได้รับมอบหมายให้เป็นครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ที่โรงเรียนประถมศึกษา Trung Vuong (เมือง Vung Tau) เกรด 3 - วัยที่เด็ก ๆ ยังคงไร้เดียงสาและกระตือรือร้นมาก แต่กำลังเริ่มก้าวเข้าสู่โลกแห่งอารมณ์และการเข้าใจผู้อื่นเป็นครั้งแรก เด็กบางคนไร้เดียงสาเหมือนกระดาษเปล่า บางคนขี้อายและเงียบขรึม และยังมีดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความไร้เดียงสาจนดูเหมือนว่าไม่สนใจสิ่งใดๆ รอบตัวเลย พวกเขายังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจความเจ็บปวดของผู้อื่น แต่ก็ยังไร้เดียงสาพอที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นของมือที่จับมืออีกข้างหนึ่งไว้

พวกเขารู้วิธีที่จะรักและช่วยเหลือกันในการเรียน

เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางหัวใจที่บริสุทธิ์เหล่านั้น ฉันถามตัวเองว่า “ฉันจะต้องทำอย่างไรเพื่อหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรักในหัวใจของลูกๆ ของฉัน”

ฉันไม่ได้เลือกที่จะสอนโดยทฤษฎี แทนที่จะทำเช่นนั้น ฉันเลือกที่จะเล่าเรื่องราวที่เป็นจริงและเรียบง่าย ฉันเลือกที่จะเปิดเผยชีวิตของผู้ที่ด้อยโอกาสต่อหน้าเด็กๆ ผ่านทางภาพยนตร์สั้น ภาพถ่ายเด็กๆ ในพื้นที่สูงที่ไม่มีรองเท้าแตะไปโรงเรียน หรือภาพเด็กๆ ที่ต้องอุ้มน้องๆ ข้ามลำธารไปโรงเรียน สิ่งเหล่านี้มีไว้เพื่อช่วยให้เด็กๆ รู้สึก ดำเนินชีวิต และเป็นพยานถึงสิ่งที่เรียบง่ายที่สุดแต่ลึกซึ้งที่สุดเกี่ยวกับการแบ่งปัน

เรื่องราวและภาพอันน่าประทับใจยังถูกผสมผสานไว้ในทุกบทเรียนอีกด้วย ระหว่างชั้นเรียนสังคมศาสตร์ ฉันได้แสดง วิดีโอ คลิปให้เด็กๆ ดู ซึ่งเป็นภาพเด็กวัยเดียวกันถือสมุดบันทึกขาดๆ ยืนอยู่หลังประตูโรงเรียน ทันใดนั้นทั้งห้องเรียนก็เงียบลงทันที แล้วก็มีเสียงกระซิบว่า “เธอช่างน่าสงสารเหลือเกิน!” พร้อมกับดวงตาสีแดง ฉันเริ่มถามตัวเองว่า “ถ้าคุณเป็นฉัน คุณจะทำอย่างไร?” เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “คุณครู… หนูมีสมุดบันทึกเล่มใหม่ที่บ้าน หนูอยากจะมอบให้คุณครู!”

ประโยคที่บริสุทธิ์และจริงใจนั้นทำให้หัวใจฉันเจ็บปวด แสงสว่างเพียงเล็กน้อย การสั่นไหวอันอ่อนโยน แต่เพียงพอให้ฉันรู้ว่าเมล็ดพันธุ์แรกเริ่มงอกแล้ว และบทเรียนก็กลายเป็นการสนทนาที่เต็มไปด้วยอารมณ์

หรือในชั้นเรียนจริยธรรม ฉันไม่ได้อธิบายทฤษฎีแบบแห้งแล้ง แต่ฉันสร้างพื้นที่ให้เด็กๆ วาดรูป เล่าเรื่อง เล่นบทบาทสมมติ... ฉันไม่ได้คาดหวังความสมบูรณ์แบบ ฉันแค่หวังว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความรัก ฉันวาดฉากที่ฉันช่วยคุณย่าข้ามถนน เด็กคนหนึ่งเล่าเรื่องที่พ่อของเขามอบเสื้อกันฝนให้กับคนแปลกหน้า และมีหญิงสาวคนหนึ่งสารภาพอย่างเขินอายว่าเธอโกหกแม่ของเธอ และสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก

การกระทำทุกอย่าง ทุกสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่คุณทำ แสดงถึงความรักและความห่วงใยต่อผู้อื่น

ทีละเล็กทีละน้อย คุณค่อยๆ เรียนรู้ที่จะเป็นคนใจดี

เราเริ่มต้นการเดินทางแห่งความรัก ไม่จำเป็นต้องห่างไกล เป็นช่วงที่นักเรียนทั้งชั้นช่วยกันบริจาคเงินเข้า “กระปุกออมสินแห่งความรัก” และเป็นเวลาที่เด็กๆ ร่วมกันเก็บสมุดโน๊ตและเสื้อผ้ากันหนาวที่คับเกินไปที่จะส่งไปให้เพื่อนๆ ที่อยู่ที่สูง เด็กบางคนไม่ทานอาหารเช้า ในขณะที่คนอื่น ๆ ประหยัดเงินทุกบาททุกสตางค์ “ฉันหวังว่าเพื่อนของฉันจะมีปากกาเพียงพอที่จะเขียน” เด็กคนหนึ่งกล่าวเมื่อได้รับคำชมจากครู เด็กๆ เป็นแบบนั้น ไม่ใช่คนฉูดฉาด ไม่ใช่คนหลอกลวง แต่มีความคิดและคำพูดที่ทำให้ผู้ใหญ่พูดไม่ออก

ฉันยังจำเช้าฝนตกนั้นได้ เมื่อเด็กๆ ในห้องไปเยี่ยมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งห้อง วันหนึ่ง นักเรียนตัวน้อยของฉันคนหนึ่งซึ่งเป็นเด็กซุกซนและชอบแกล้งเพื่อน จู่ๆ เขาก็ถอดเสื้อแจ็กเก็ตออก แล้วก้มตัวใส่ให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “ฉันกลัวว่าเธอจะหนาว ฉันเลยจะให้เสื้อแจ็คเก็ตของฉันกับเธอ” เธอพูดอย่างบริสุทธิ์ใจโดยไม่รอคำขอบคุณ

ฉันคิดกับตัวเองว่าบางทีฉันอาจไม่จำเป็นต้องสอนมากมาย แค่สร้างโอกาสให้พวกเขาได้สัมผัสกับเรื่องราวจริง พบปะผู้คนจริง ๆ จิตใจของพวกเขาจะเปิดกว้างสู่สายธารแห่งความรักโดยธรรมชาติ

ไม่จำเป็นต้องเป็นการเดินทางไกลหรือของขวัญใหญ่โต บางครั้งความรักเป็นเพียงช่วงเวลาเรียบง่ายในห้องเรียน ที่เด็กๆ จับมือกันเงียบๆ เพื่อเอาชนะโจทย์คณิตศาสตร์ที่ยากและตัวอักษรที่ยุ่งยาก ครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นเด็กสองคนนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ นักเรียนคนหนึ่งอธิบายบทเรียนให้เพื่อนฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยมีสายตาที่อดทนและมือที่ชี้ไปที่แต่ละบรรทัด

เวลานั้นผมไม่ต้องพูดอะไรเลย เพราะฉันรู้: ความเมตตาไม่ได้หมายถึงการให้เพียงอย่างเดียว แต่ยังหมายถึงการรู้จักที่จะอยู่เคียงข้างใครสักคนเมื่อพวกเขาต้องการ แม้ว่าจะแค่พยักหน้าหรือมองตาแสดงความเข้าใจก็ตาม

ในบรรยากาศห้องเรียน มิตรภาพปรากฏอยู่ในทุกมุม ไม่ว่าจะบนกระดานดำ ใต้ที่นั่ง ท่ามกลางเสียงชอล์กกรอบแกรบ หรือในรายการบันทึกประจำปี พวกเขาเรียนรู้ที่จะไม่ทอดทิ้งเพื่อน ๆ ของพวกเขาเมื่อมีที่ว่างในกลุ่ม เรียนรู้ที่จะยอมให้กันและกันในทุกเกมในทุกชั่วโมงทำงาน และแม้ในขณะที่พวกเขาโต้เถียงกัน พวกเขาก็ยังคงเรียนรู้ที่จะฟัง ยอมรับ และก้าวต่อไปด้วยกัน - เหมือนกับเพื่อนแท้

จะมีความรักใดลึกซึ้งไปกว่านั้นอีกหรือไม่ เมื่อหัวใจน้อยๆ รู้จักที่จะหัวเราะร่วมกัน เศร้าร่วมกัน และเติบโตไปด้วยกัน

ไม่เพียงเท่านั้น เรายังขยายประสบการณ์ร่วมกับผู้ปกครองด้วย เด็กบางคนไปแจกข้าวสารกับแม่ บางคนจับมือคุณหญิงชราข้างตลาด บางคนอ่านหนังสือเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษยธรรม จากนั้นหันไปถามแม่ว่า “ถ้าฉันเป็นตัวละครนั้น ฉันจะทำอย่างไร”

และแล้วพ่อแม่เองก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน พวกเขาสนับสนุนให้ลูกๆ อ่านหนังสือ เล่านิทาน ทำงานบ้าน และพาลูกๆ ไปยังสถานที่ที่ต้องการการแบ่งปัน

การเดินทางแห่งการปลูกฝังความรักของเรามีพ่อแม่ร่วมทางมาด้วย

เมื่อสิ้นสุดปีการศึกษา ฉันไม่เพียงแต่เห็นว่านักเรียนของฉันเขียนและทำคณิตศาสตร์ได้ดีขึ้นเท่านั้น แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น พวกเขายังรู้จักวิธีที่จะส่งต่อความรักอย่างเป็นธรรมชาติและอบอุ่นโดยไม่ต้องถูกเตือนอีกด้วย

การสอน เรื่องความเมตตากรุณาไม่ใช่การสอนบทเรียนแบบแห้งแล้ง เป็นการเดินทางของการปลูก รดน้ำ และรอคอยอย่างเงียบๆ นั่นเป็นเวลาที่เราเชื่อว่าแม้แต่หยดน้ำเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้พื้นดินแห้งแล้งเย็นลงได้

ส่วนฉันในฐานะครูในห้องเรียนก็ได้รับของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากลูกศิษย์ของฉัน นั่นก็คือ ความสุข ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของครูไม่ใช่การสอนให้เด็ก ๆ กลายเป็นคนที่เก่ง แต่คือการสอนให้พวกเขากลายเป็นคนที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

กาวทุยลินห์

(ครูโรงเรียนประถม Trung Vuong เมือง Vung Tau)

ที่มา: https://baobariavungtau.com.vn/van-hoa-nghe-thuat/202505/khi-yeu-thuong-duoc-gioi-mam-1042782/