ผู้หญิงในกระจก

เช้าตรู่ เธอนอนซุกตัวอยู่ใต้หมอนอุ่นๆ และผ้าห่มผืนใหญ่ จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงฝนที่กระทบกระจกหน้าต่าง ข้างนอกท้องฟ้าสีเทาหม่น ละอองฝนกระเซ็นและไหลเป็นสายระยิบระยับ ไม่นานก็กลายเป็นแอ่งน้ำบนถนน กลิ่นฉุนจากกระถางดอกไฮเดรนเยียบนระเบียงลอยอบอวลเข้ามาในห้อง หอมกลิ่นกุหลาบแห้ง เธอนอนนิ่งมองสายฝนผ่านกระจกหน้าต่าง นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะสายฝนที่โปรยปรายเช่นนี้ บนผนัง นาฬิกาบนผนังมีนกพิราบคู่หนึ่งส่งเสียงร้องเจ็ดครั้ง เธอลุกขึ้นและเดินออกไปที่ระเบียง

เสียงทะเลาะเบาะแว้งของคู่รักหนุ่มสาวดังก้องมาจากบ้านข้างๆ เธอถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปหยุดอยู่หน้ากระจกเงา แสงสีเหลืองนวลส่องกระทบใบหน้าของหญิงสาววัยเกือบสี่สิบ ผิวของเธอเรียบเนียนผ่องใส จมูกโด่งอยู่เหนือริมฝีปากที่ถูกสักอย่างประณีตด้วยเทคโนโลยีชั้นสูง ตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาว เธอแอบภูมิใจในความงามของตัวเอง และความงามนั้นก็ยิ่งน่าดึงดูดใจมากขึ้นเมื่อเธอให้กำเนิดบุตรสาว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง วันนี้เธอกลับเห็นหญิงสาวผู้โศกเศร้าในกระจก แววตาและกิริยาท่าทางของเธอแฝงไปด้วยความเศร้าโศก บางทีอาจเป็นเพราะการประชุมที่เข้มข้นติดต่อกันหลายต่อหลายครั้ง ทุกคืนที่เธอกลับถึงบ้าน เข็มนาฬิกาก็เลยเวลาห้าทุ่มไปแล้ว เธอมีเวลาเพียงแค่รีบล้างเครื่องสำอางออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับไปพร้อมกับกลิ่นหอมของน้ำหอมที่ยังคงอบอวลอยู่

เธอเดินกลับไปที่ระเบียงแล้วมองลงไปตามถนน ฝนหยุดตกแล้ว ผู้คนต่างเร่งรีบผ่านไป คู่รักที่เพิ่งทะเลาะกันตอนนี้คืนดีกันแล้ว กำลังขี่มอเตอร์ไซค์เก่าๆ ลูกสาวตัวน้อยในชุดสีชมพูยิ้มแย้มและพูดคุยกัน เธอเห็นความสุขบนใบหน้าของทั้งคู่

เธอมีครอบครัว มีภรรยาที่ดี มีแม่ที่ดี จนกระทั่งจู่ๆ เธอก็ตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ได้กลายเป็นคนอย่างที่หวังไว้ตอนเด็กๆ เลย ในกระจกมีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ร่างกายรุงรังและอ่อนล้าจากการอดนอน ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่กางเกงวอร์มเก่าๆ ขาดวิ่น ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ ผลักเธอกลับเข้าสู่ความมืดมิด

เธอตัดสินใจลาออกจากชีวิตสมรสชั่วคราว หลายคนที่รู้เรื่องนี้ต่างตำหนิเธอว่าเห็นแก่ตัว เธอยอมรับคำตัดสินของญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงอย่างเงียบๆ ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องการมีชีวิตอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่มีชีวิตอยู่ในชีวิตสมรส เธอรู้สึกว่าเธอจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะรักตัวเองอีกครั้ง สามีของเธอรับฟังเรื่องราวที่ภรรยาเล่าให้ฟัง เขายอมรับอย่างอ่อนโยนและบอกว่าเป็นความผิดของเขาบางส่วน เพียงแต่เสนอให้เขาเลี้ยงดูบอนตอนนี้ เพราะเขามีอาชีพที่มั่นคง สามารถพาลูกไปโรงเรียนได้ เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาทำงานและอาชีพที่เธอสูญเสียไปนาน

เธอจึงตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ สิ่งแรกที่เธอทำคือการดูแลรูปร่างที่งดงามของเธอ ไม่นานนักเธอก็กลับมามีรูปร่างที่เพรียวบางอีกครั้ง เธอกลับมาเป็นผู้หญิงทำงานที่ฉลาดหลักแหลมและมีเสน่ห์อีกครั้ง แต่บางครั้งหลังจากงานเลี้ยงที่สว่างไสว เธอก็กลับบ้านมานอนคนเดียว จิตใจว่างเปล่า สงสัยว่า โลก ที่เธอเพิ่งผ่านมานั้นมีอยู่จริงหรือไม่

นาฬิกาตีบอกเวลาแปดครั้ง เธอนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง หวีผม แล้วเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดเดรสดีไซเนอร์สีเทาขี้เถ้าเรียบง่าย ปักดอกไม้สีขาวเล็กน้อยที่คอเสื้ออย่างลังเลใจ ในล็อบบี้ของห้องประชุม เธอดูสง่างาม เธอยังคงยิ้มอย่างมีเสน่ห์และมั่นใจ เธอทำงานของตัวเองอย่างเต็มที่ การประชุมจบลงด้วยงานเลี้ยงอาหารค่ำแบบกาล่าดินเนอร์ เธอล่องลอยไปท่ามกลางเสียงแก้วกระทบกันและคำชมเชยที่เตรียมไว้...

ความสนุกทั้งหมดต้องจบลง แขกคนสุดท้ายรีบกลับบ้าน เธอเห็นพวกเขา ชายที่เคยประจบสอพลอและสุภาพเมื่อครู่นี้ กำลังรีบจากไปราวกับว่าเปลือกนอกของพวกเขาถูกถอดออกและทิ้งไว้ข้างหลัง พวกเขารีบกลับบ้านหลังจากรับโทรศัพท์จากทางบ้าน

เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เมืองยามค่ำคืน แสงดาวระยิบระยับ ระยิบระยับ และงดงาม ลมพัดผ่านถนน เธอเดินช้าๆ ไปตามถนนที่เรียงรายไปด้วยต้นการบูรอันคุ้นเคย ในยามค่ำคืน ต้นไม้ข้างทางมืดลงภายใต้แสงไฟ ดำมืดและหนาวเหน็บ ทันใดนั้นเธอก็ตัวสั่น ทันใดนั้นเธอก็หยุดกะทันหัน ความฝันถึงบ้านหลังเล็กๆ ที่มีโครงไม้เลื้อยเฟื่องฟ้าอยู่หน้าบ้าน ที่ซึ่งเธอชงกาแฟให้สามีทุกเช้า ที่ซึ่งเธอกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวให้ลูกไปโรงเรียน ที่นั่นยังมีเสียงลูกเรียกหาแม่อย่างมีความสุขและโหยหาทุกบ่ายจากท้ายซอย หลังเลิกเรียนสามีไปรับเธอจากโรงเรียนอนุบาล...

ความฝันนั้นเก่ามากจนเธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนโง่เขลา ทุกครั้งที่นึกถึงมัน เธอก็รีบยัดมันเข้าไปในลิ้นชักแห่งความทรงจำอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้ไม่ต้องนึกถึงมันอีก...

สายฝนโปรยปรายลงมาราวกับต้องการชะล้างเมืองทั้งเมือง เท้าของเธอพาเธอฝ่าสายฝนอันมืดมิด ไฟหน้ารถกระพริบเล็กน้อย พื้นถนนส่องประกายระยิบระยับราวกับกระจก สาดน้ำใส่ชุดสีเทาขี้เถ้าของเธอเป็นระยะๆ มีคนเดินผ่านเธอไป เสื้อกันฝนถูกดึงลงมา แต่ไม่มีใครสนใจผู้หญิงที่เดินอยู่เพียงลำพังบนถนน เม็ดฝนกระทบใบหน้าจนแสบร้อน เธอเอื้อมมือไปเช็ดออก ยิ้มบางๆ... ถูกต้อง! บางทีความฝันเก่าๆ อาจหวนคืนมาอีกครั้ง เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอรู้สึกถึงความฝันนั้นอย่างชัดเจนภายในตัว

เงาบนถนนทอดยาวและเงียบสงัด เธอเดินต่อไปอย่างช้าๆ สายฝนเย็นๆ ซึมซาบเข้าสู่เสื้อและไหลผ่านผิวกาย แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาราวกับไฟที่เพิ่งจุดขึ้นใหม่ อบอุ่นหัวใจ ตรงนั้น บ้านที่ประดับด้วยซุ้มต้นเฟื่องฟ้ายังคงเปล่งแสงริบหรี่ เธอก้าวเดินช้าลง “คุณหลับแล้วใช่ไหม บอน” เธอกระซิบ

คืนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรุ่งอรุณ เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น มองแสงที่สาดส่องลงมาจากบ้านอย่างเหม่อลอย พร้อมกับซุ้มไม้เลื้อยที่บานสะพรั่งเต็มต้น ซุ้มไม้เลื้อยนี้ปลูกด้วยมือเธอเองเมื่อสามีกลับมาจากการเดินทางธุรกิจ และของขวัญสำหรับภรรยาคือต้นเฟื่องฟ้าที่บอบบางซึ่งถูกเสียบยอดจากราก วันแล้ววันเล่า... วันแล้ววันเล่า... ซุ้มไม้เลื้อยเติบโตขึ้นเรื่อยๆ เมื่อบงโตขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อมองดูซุ้มไม้เลื้อยที่บานสะพรั่งเต็มต้น เธอกลับรู้สึกเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน...

จากระเบียง เงาของชายคนหนึ่งในบ้านก้าวออกมา มองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้นเมื่อเขาก้มลง สายตาก็หยุดอยู่ที่เงาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใต้ต้นการบูร ชายคนนั้นรีบวิ่งลงบันได เปิดประตู แล้ววิ่งตรงไปยังต้นไม้ที่คุ้นเคย แต่กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

กลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ เธอนอนไม่หลับทั้งคืน ยืนอยู่หน้ากระจก เธอจ้องมองใบหน้าของผู้หญิงที่ปรากฏอยู่ในกระจกอย่างตั้งใจ ผิวเนียนเรียบกระจ่างใสเช่นเดิม สันจมูกสูงเหนือริมฝีปากที่สักอย่างประณีต แต่คืนนี้ เธอกลับตระหนักได้ทันทีว่าบนใบหน้านั้นแฝงไว้ด้วยแววตาอ่อนโยนและโหยหาของแม่ “บ๊อง! พรุ่งนี้แม่จะไปรับลูกที่โรงเรียน!” เธอกระซิบ...
ราตรีนั้นช่างยาวนาน กลิ่นหอมของลอเรลลอยมาจากสวนของใครบางคน รุนแรง...

เรื่องสั้น: VU NGOC GIAO

ที่มา: https://baocantho.com.vn/nguoi-dan-ba-trong-guong-a190849.html