คิดถึงโรงเรียนเก่า…

พฤศจิกายนมักจะมาถึงอย่างช้าๆ และอ่อนโยนเสมอ ไม่มีความสดใสของวันฤดูร้อนที่แผดเผา หรือแสงแดดสีเหลืองอ่อนหวานของเดือนสิงหาคมและกันยายน

เดือนพฤศจิกายนมาพร้อมกับท้องฟ้าสีครามอ่อนๆ ลมพัดเบาๆ พัดผ่านมาพอให้คนต้องปิดชายเสื้อ เช้าวันหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาพบกับหมอกจางๆ กว่าปกติ หัวใจกลับอ่อนล้าลงอย่างไม่อาจบรรยาย บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมหลังจากผ่านไปหลายปี ทุกครั้งที่เดือนพฤศจิกายนกลับมา ฉันมักจะรู้สึกเหมือนกำลังก้าวเข้าสู่ห้วงความทรงจำเก่าๆ ที่ซึ่งความรักที่ครั้งหนึ่งเคยชัดเจน และตอนนี้ เพียงแค่นึกถึงมัน ทุกสิ่งทุกอย่างก็กระจ่างชัด สงบสุข และสมบูรณ์อย่างประหลาด

ภาพประกอบ: อินเตอร์เน็ต

ฉันนึกถึงโรงเรียนเก่า ภาพเก่าๆ กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ใบไทรในสนามโรงเรียนเริ่มเปลี่ยนสี ใบไม้สีเหลืองร่วงหล่นทั่วสนาม ทุกครั้งที่ลมพัด ใบไม้จะหมุนวนเบาๆ สัมผัสพื้นราวกับคำทักทายอันเชื่องช้า สนามโรงเรียนในยามเช้ายังคงความหนาวเย็นของค่ำคืน น้ำค้างเกาะบนลูกกรงประตูห้องเรียน บนโต๊ะไม้เก่าๆ บนเก้าอี้แต่ละตัวมีสลักชื่อใครบางคนที่ครั้งหนึ่งเคยเก็บความทรงจำอันเจ็บปวดในวัยเยาว์ ฉันผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไร้กังวล ไม่รู้ว่าจะเก็บอะไรไว้ เพียงแต่ต่อมาก็เข้าใจว่าช่วงเวลาที่งดงามที่สุดในชีวิตคนเรา อาจเป็นช่วงเวลาที่เรายังไม่เข้าใจว่าเรากำลังอยู่ในช่วงวัยเยาว์

ครูของฉันยังคงอยู่ที่นั่นราวกับว่าไม่เคยออกไปจากโถงทางเดินนั้นเลย ฉันยังจำเสียงฝีเท้าของเขาที่เดินผ่านห้องเรียนทุกเช้า เสื้อเชิ้ตเรียบๆ ของเขา และแววตาที่อ่อนโยนแต่จริงจังเสมอของเขาเมื่อเริ่มเรียนได้ ฉันจำได้ว่าเสียงของเธออ่านวรรณกรรมอย่างเงียบเชียบราวกับสายน้ำที่ไหลริน แต่ทุกคำกลับซึมซาบเข้าสู่ตัวฉันโดยที่ฉันไม่ทันรู้ตัว ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีหลายสิ่งที่เราคิดว่าไม่สำคัญในตอนที่เราอยู่ในห้องเรียน และแม้กระทั่งลืมมันไปหลังเลิกเรียนได้ แต่เมื่อถึงวัยหนึ่ง คำพูดเรียบง่ายของครูก็กลายเป็นวิธีที่ฉันเผชิญชีวิต บทกวีที่ฉันรีบคัดลอกในชั้นเรียนวรรณกรรมปีนั้น บทบรรยายเกี่ยวกับความเมตตาที่เธอสอน หรือคำแนะนำของครูก่อนสอบที่ว่า "ตราบใดที่คุณทุ่มเทเต็มที่ ผลลัพธ์ก็จะคุ้มค่า" ไม่ใช่บทเรียนในหนังสือ แต่เป็นสิ่งที่คอยหนุนใจฉันในช่วงปีที่ยากลำบากของการเติบโตในภายหลัง

เดือนพฤศจิกายนยังคงมีบางสิ่งในใจฉัน อ่อนโยนและเปราะบางดุจสายลม นั่นคือรักแรกพบ แวบหนึ่งแวบหนึ่งระหว่างพักเบรก ช่วงเวลาที่ยืนเคียงข้างกันใต้ชายคา หลบฝน และทั้งคู่ก็เงียบงัน ความรู้สึกสับสนจนไม่รู้จะวางมือตรงไหนเมื่อเดินผ่านคนคนนั้น ไม่มีอะไรที่เรียกว่าคำสารภาพ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรใหญ่โต มีเพียงคำถามธรรมดาๆ สองสามข้อ บทสนทนาสั้นๆ บนกระดาษพับ หรือแค่คำอวยพรขอให้โชคดีในการสอบในเช้าวันต้นฤดูหนาว แต่ผู้คนกลับจดจำมันไปตลอดชีวิต

แล้วเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเวลาที่เราต้องลาออกจากโรงเรียนและบินไปยังที่ต่างๆ มากมาย ในวันสุดท้ายของการเรียนปีสุดท้าย ไม่มีใครพูดอะไรมากนัก แต่ในใจของทุกคนมีบางสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบๆ ทางเดินยังคงเหมือนเดิม กระดานดำยังคงเหมือนเดิม เสียงกลองโรงเรียนยังคงดังสามครั้งเหมือนทุกวัน แต่ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือครั้งนี้เราได้ยินเสียงกลองเป็นการอำลา...

หลายปีต่อมา เมื่อเดือนพฤศจิกายนกลับมา ฉันก็รู้สึกอยากเดินกลับไปตามทางเก่าอย่างกะทันหัน โรงเรียนเปลี่ยนสีแล้ว สนามปูใหม่ ต้นไม้ที่เคยปลูกไว้เมื่อหลายปีก่อนก็โตหรือถูกแทนที่ แต่แค่ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกดึงกลับมาทันที เราไม่ได้วิ่งหนีกันอีกต่อไป ไม่ได้เรียกชื่อกัน ไม่ได้แบกกระเป๋าหนักๆ ไว้บนบ่าอีกต่อไป แต่ลึกๆ แล้ว ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของตัวเองตอนอายุสิบเจ็ดอย่างชัดเจน ฉันรู้ว่าสิ่งที่สวยงามที่สุดไม่ใช่สิ่งที่เห็นตรงหน้า หากแต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในตัวฉันเอง

แล้วในบ่ายวันหนึ่งของเดือนพฤศจิกายนที่แสนจะเงียบเหงา ฉันก็ยิ้มขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะทุกอย่างยังคงสมบูรณ์ แต่เพราะมันเคยงดงามเหลือเกิน ฉันจึงตระหนักได้ว่าไม่จำเป็นต้องกลับไปพักอีก แค่การระลึกถึงและดำรงอยู่ด้วยความเมตตาก็เป็นวิธีแสดงความกตัญญูแล้ว

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/van-hoc-nghe-thuat/202511/nho-mai-truong-xua-0001735/