ไซง่อนของฉัน

ฉันจำเนื้อหาทั้งหมดของจดหมายไม่ได้ แต่ลายมือที่เบี้ยวและเลอะเทอะมักจะเขียนเป็นประโยคว่า "ลุงป้าน้าอาสองสามคนในไซ่ง่อนส่งของขวัญมาให้ลูกๆ ของพวกเขา รวมถึงขนมมะพร้าวและเงาะ" ทุกเดือน จดหมายที่ส่งถึงพ่อจะพูดถึงของขวัญที่พ่อได้รับ และวิธีที่พ่อเปลี่ยนจากคนงานก่อสร้างมาเป็นช่างฝีมือ พ่อโอ้อวดว่าไม่ต้องแบกปูนซีเมนต์ แบกปูน หรือผสมปูนอีกต่อไป แต่สามารถก่อสร้างได้

Một thoáng Sài Gòn của ba qua góc nhìn của con gái — ภาพไซง่อนของพ่อผ่านสายตาของลูกสาว

ทุกครั้งที่พ่อกลับบ้านเกิด พ่อจะนำของขวัญกลับมามากมาย เช่น ลูกอม เงาะ เสื้อผ้าใหม่ หลายปีมานี้พ่อนำชามกระเบื้องชุดใหม่กลับมาด้วย พ่อจะเก็บมันไว้ในตู้อย่างระมัดระวังราวกับเป็นของมีค่า บอกแม่ว่าให้เอาออกมาใช้เฉพาะวันครบรอบวันตายเท่านั้น ยังมีทีวีขาวดำยุคแรกๆ และขนมมะพร้าวห่ออยู่ด้วย ทุกครั้งที่ฉันกับพี่สาวกินขนมเหล่านี้ เราจะหัวเราะและพูดว่า " ขนมมะพร้าวแข็งมากพ่อ มันติดฟันเรามาก!" พ่อพูดซ้ำๆ ว่ามันเป็นของฝากจากลุงป้าน้าอาในไซ่ง่อน ฉันไม่รู้จักพวกเขา อาศัยอยู่ที่ไหน และไม่เคยเจอพวกเขามาก่อน แต่ในสายตาฉัน "ลุงป้าน้าอาในไซ่ง่อน" ใจดีมาก!

ตอนผมอายุ 12 ปี ผมไปไซ่ง่อนครั้งแรก พ่อขับรถพาผมจากสถานีขนส่งไปยังหอพักที่ท่านพักอยู่ ผมขี่มอเตอร์ไซค์ที่ยังเปิดแฟริ่งอยู่แค่ครึ่งเดียว ไฟหน้าพลิ้วไหวราวกับปลิวไสวไปตามลม ผมนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ยิ้มแย้มแจ่มใส ดวงตาเป็นประกายเมื่อพบสิ่งที่น่าสนใจ คุณพ่อจะตบมือผมเป็นระยะๆ แล้วพูดว่า "นั่นไง ซูเปอร์มาร์เก็ต ลูก!" "นั่นไง สวนสาธารณะ ลูก!"

ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนมีแสงไฟมากมายเท่าที่นี่ หรือบางทีเท้าเล็กๆ ของฉันอาจจะเดินได้ไม่ตลอดชีพ แม้แต่เมืองที่ฉันอยู่ก็ยังไม่สว่างไสวเท่าที่นี่ ฉันเคยเกลียดแสงไฟกระพริบเพราะมันทำให้ฉันรู้สึกพร่ามัว แต่ทันทีที่ฉันนั่งมอเตอร์ไซค์ ขณะที่พ่อกำลังขับอยู่บนถนนที่พลุกพล่าน ฉันก็ตระหนักได้ทันทีว่าแสงไฟของไซ่ง่อนนั้นอบอุ่นเหลือเกิน แสงไฟช่วยปลอบประโลมไหล่ผอมๆ ของพ่อ และปลอบประโลมหัวใจของนักเดินทางที่กำลังสร้างฝันเล็กๆ ให้ฉัน!

Trải nghiệm tên Water Bus Sài Gòn — ประสบการณ์กับเรือโดยสารไซง่อน

ระหว่างการเดินทางไปไซ่ง่อน ผมไม่ได้ไปดัมเซนอย่างที่ฝันไว้ แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เหลือไปกับการพักที่ไซต์ก่อสร้างของพ่อ ผมนั่งอยู่ในกระท่อมที่สร้างอย่างหยาบๆ บนแผ่นไม้ พ่อปูเสื่อให้ผมนั่งทำงาน ตอนเย็น พ่อจะพาผมไปที่ซอยเล็กๆ แถวบ้านเช่าโทรมๆ ตากแดดตากฝน พ่อพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ที่ผมฟังไม่เข้าใจ จากนั้นพ่อก็พาผมไปกิน "hot dzít lả" ผมกินไปพลางหัวเราะคิกคัก ที่นี่คนไม่พูดว่า "เกี่ยวกับ" แต่พูดว่า "เกี่ยวกับ" คนอื่นไม่พูดว่า "เกิดอะไรขึ้น" เหมือนที่บ้านเกิดผม มีเรื่องแปลกๆ อีกมากมายที่ผมจำไม่ได้

ตอนนี้ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมจึงมีโอกาสได้ไปเยือนไซ่ง่อนอีกครั้ง การเดินทางครั้งนี้แตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง ผมเห็นไซ่ง่อนที่คึกคักและงดงาม แต่ก็เป็นไซ่ง่อนที่น่าสังเวชใจเช่นกัน ด้วยชีวิตของผู้คนที่อยู่ห่างไกลจากบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองขึ้นไปที่ไซต์ก่อสร้าง หัวใจผมเจ็บปวดทุกครั้ง จริงหรือที่เกือบ 20 ปีก่อน พ่อของผมก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน ที่นั่น กำลังก่ออิฐแต่ละก้อน แบกถังปูนแต่ละถัง

พ่อฉันบอกว่าไซ่ง่อนใหญ่มาก แต่ฉันมองว่าไซ่ง่อนเล็กเท่าหลังพ่อฉันเลย

พ่อฉันบอกว่าคนไซง่อนใจกว้างมาก แต่ฉันคิดว่ายังขาดอยู่ พวกเขายังเป็นมิตรและน่ารักอีกด้วย

ผ่านไปกว่า 15 ปีแล้ว พ่อของฉันไม่ได้กลับไปไซ่ง่อนอีกเลย วัยชราและความสัมพันธ์ยังคงทำให้พ่อต้องอยู่ในบ้านเกิดเมืองนอน แต่พ่อก็ยังคงติดตามข่าวสารจากแดนไกลนั้น ฉันจำช่วงบ่ายๆ ได้ พ่อนั่งจิบไวน์และเล่าเรื่องราวจากทางใต้ให้เราฟัง ครั้งหนึ่งฉันคิดว่าไซ่ง่อนเป็นบ้านเกิดของพ่อ พ่อไม่เคยบอกฉันว่าไซ่ง่อนนั้นวิเศษแค่ไหน แต่จากแววตาและรอยยิ้มของพ่อ ฉันมองเห็นความงดงามของไซ่ง่อน

พ่อของฉันรักไซ่ง่อนต่างจากฉัน คนที่เคยใช้ชีวิตในไซ่ง่อนมาเกือบสิบปีก็ต่างจากเด็กสาวไร้เดียงสาที่ไม่เข้าใจอะไรเลย คนที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่นมาเกือบครึ่งชีวิตก็ต่างจากเด็กสาวที่มาเพียงเพื่อทำตามความฝันที่จะไปเรียนที่ดัมเซน

พ่อของฉันรักไซ่ง่อนราวกับเป็นบ้านหลังที่สองของเขา ดินแดนอันอบอุ่นและผู้คนใจบุญในสมัยนั้นมอบที่พักและที่ทำงานให้กับเขา พวกเขามอบกระเป๋าเป้ใบใหม่ให้แทนใบเก่า และชุดยูนิฟอร์มใหม่ให้แทนเสื้อตัวเก่าที่ขาดวิ่น

สำหรับฉัน ฉันรักไซ่ง่อน เพราะดินแดนแห่งนี้ยอมรับพ่อของฉัน และโอบกอดท่านไว้ในหัวใจ ไซ่ง่อนหล่อเลี้ยงความฝันของพวกเรา เด็กๆ ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตร

ไซ่ง่อนให้เพื่อนพ่อฉัน ไซ่ง่อนก็ให้ของขวัญเรา ถึงแม้ฉันจะไม่เคยเจอ ไม่เคยรู้จักพวกเขาเลยก็ตาม แต่ทุกครั้งที่ได้ยินพ่อพูดถึงสองคำนี้ "ลุงป้าน้าอาในไซ่ง่อน" ฉันก็รู้สึกรักพวกเขามาก

หลายครั้งฉันคิดว่า ถ้าไม่มีไซง่อนของพ่อ เราก็คงไม่ได้มาถึงจุดนี้

ไซง่อนของฉัน ไซง่อนของฉัน!