เมื่อมีไฟอยู่ใกล้ตัว ไฟดวงใหม่ก็ถือกำเนิดขึ้น...

โดยพื้นฐานแล้ว บทกวีนั้นแตกต่างกันไปตามบุคลิกภาพของนักเขียนแต่ละคน และแต่ละคนก็เป็นโลกที่แยกจากกัน ไม่ได้ซ้ำซ้อนกัน นั่นคือเหตุผลที่คนโบราณสอนไว้ว่า "พ่อแม่เป็นผู้ให้กำเนิดบุตร พระเจ้าเป็นผู้ให้กำเนิดอุปนิสัย" ในความคิดของฉัน อุปนิสัยคือบุคลิกภาพของกวี

กล่าวให้เจาะจงยิ่งขึ้น บุคลิกภาพคือลักษณะเฉพาะของปากกา บุคลิกภาพของผู้เขียนถูกแสดงออกและเปิดเผยผ่านหน้ากระดาษที่เขียน

และด้วยเหตุผลเช่นนั้น บทกวีของ Phan Cát Cẩn จึงแตกต่างไปจากบทกวีของ Nguyễn Hồng Công บทกวีของ Nguyễn Hồng Công จึงแตกต่างจากของ Trần Văn Khang และ Trần อย่างแน่นอน กวีนิพนธ์ของ Văn Khang แตกต่างจากบทกวีของ Ngô Thế Trường

ในขณะที่ฟานกั๊ตกันมัก "เดินทางไกลเพื่อกลับใกล้" โดยมุ่งหวังให้ "สถานที่ที่เรากลับคืนสู่รากเหง้า" เป็น "แผ่นดินเกิดของเรา" ด้วยบทเพลง "เทศกาล" ที่ว่า "มีนาคม/ สัมผัสจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ.../ ดวงตาสีแดงของดอกข้าว/ ขนมข้าวครึ่งลอยครึ่งจม..." ส่วนเหงียนหงคงเริ่มต้นจากประตูหมู่บ้านของเขาและผูกพันกับหมู่บ้านนั้นมากจน "ไม่อาจลืมแม้แต่แถวอิฐที่เอียง" เพื่อไปถึง "หมู่บ้าน โลก ในรถม้าหมายเลข 5" ในการเดินทางที่ "ปีกที่เหนื่อยล้าโบยบินท่ามกลางพระอาทิตย์ตกสีแดง/ ฝูงนกอพยพกลางอากาศ" ในขณะที่ Tran Van Khang หาที่พึ่งพิงในร่มเงาของบ้านเกิด “การไตร่ตรองชีวิต” “การเดินทางไปตลาดเพียงสั้นๆ / แต่ราวกับชั่วชีวิต” เพื่อครุ่นคิดถึงความเสียใจที่ยังคงหลงเหลืออยู่ “ตอนนี้ ณ ลานบ้านบรรพบุรุษ / ดวงจันทร์ยังคงส่องแสง แต่เงาของบิดาได้หายไปจากความคิดของเขาตลอดกาล” ในทางกลับกัน Ngo The Truong กลับแข็งแกร่งด้วยการปะทะ การแตกหัก และการเคลื่อนไหวที่ทั้งฉับพลันและรุนแรง: “ภูเขาเปรียบเสมือนคนรักผู้ยิ่งใหญ่ / กดทับลงบนช่วงบ่ายของเมืองกวีญอน” “เรารักกันดุจพายุโหมกระหน่ำ / การปะทะเปิดกาแล็กซีให้กำเนิด...”

บทกวี "กวีญญอน" โดย งอ เต๋อ ตรวง ถือเป็นภาพพจน์ทางกวีนิพนธ์ที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร ได้รับการคัดเลือกให้ตีพิมพ์ในหนังสือ "108 บทกวีเวียดนาม" โดยสำนักพิมพ์สมาคมนักเขียนเวียดนามในปี 2023 มีใจความว่า: "ดวงอาทิตย์สาดแสงสีทองลงบนกวีญญอน / ทะเลโอบกอดสีฟ้าของกวีญญอน / ภูเขาทอดยาวดุจดั่งอกนับพันของผืนดิน / เม็ดครามระยิบระยับ / โอ โลน จู่ๆ ก็ปลุกความรู้สึกสงสาร / จางหายไปในหมอก / ภูเขาดุจดั่งคนรักผู้ยิ่งใหญ่ / เอนกายพิงยามบ่ายของกวีญญอน / ทะเลสาบทีนายอันกว้างใหญ่ / หอยแครงสะท้อนท้องฟ้า / แม่น้ำคอนเอ่อล้นด้วยน้ำท่วม / อ้อยหวานชื่นใจนกนานาชนิด / ความรักของกวีญญอนเชื่อมโยงกับความรัก / บ้านเรือนตั้งอยู่ริมทะเลสาบ / เสียงผู้คนดึงดูดเสียงปลา / ซัดสาดชายฝั่งด้วยแสงสีขาวระยิบระยับ..."

บทกวีนี้เป็นการพรรณนาถึงเมืองกวีญญอนอย่างไพเราะและมีชีวิตชีวา – ดินแดนที่ทะเล ภูเขา แม่น้ำ และทะเลสาบผสานรวมกันในบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ความรู้สึก เขียนด้วยน้ำเสียงที่จริงใจและเปี่ยมด้วยความรัก บทกวีนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากธรรมชาติและผู้คนของเมืองกวีญญอน ผู้เขียนไม่เพียงแต่บรรยายทิวทัศน์เท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดความรู้สึกส่วนตัว – การตอบสนองทางอารมณ์ที่ทรงพลังต่อความงามของธรรมชาติที่ผสานกับชีวิตมนุษย์

ภาพของ "แสงแดดสีทอง" "ทะเลสีฟ้า" และ "ภูเขาสูงตระหง่าน" ชวนให้รู้สึกว่าเมืองกวีญอนเป็นสิ่งมีชีวิตที่เปี่ยมไปด้วยพลัง ในบรรดาภาพเหล่านั้น "เมล็ดครามเพียงไม่กี่เมล็ด" เป็นรายละเอียดที่โดดเด่น สื่อถึงสีสัน อาจหมายถึงริ้วเมฆหรือหย่อมสีม่วงเข้มที่ประดับประดาอยู่บนภูมิทัศน์ "ภูเขาดุจดั่งคนรักผู้ยิ่งใหญ่" เป็นภาพเปรียบเทียบที่พิเศษมาก ภูเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่ทิวทัศน์ แต่กลายเป็นตัวละครที่ทรงพลังและครอบคลุมทุกสิ่ง เชื่อมโยงกับความรักทั้งทางกายและทางจิตวิญญาณ เอนเอียงไปทุกทิศทาง บ่งบอกถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของธรรมชาติและอารมณ์ "หอยสีเลือดสะท้อนท้องฟ้า" เป็นภาพที่ทรงพลังมาก แสดงถึงความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งมีชีวิตกับธรรมชาติ ระหว่างมนุษยชาติกับจักรวาล

บทกวีนี้ใช้ภาพพจน์ที่งดงามและชวนให้คิดถึงมากมาย แต่ก็หลีกเลี่ยงความหยาบคาย และคงไว้ซึ่งความงามทางกวีและศิลปะอยู่เสมอ และ "กวีญอน" ไม่ใช่เพียงแค่บทกวีที่บรรยายทิวทัศน์ แต่เป็นบทกวีแห่งความรัก ความรักที่มีต่อแผ่นดิน ธรรมชาติ และผู้คน

นี่คือชิ้นส่วนที่ประกอบกันเป็นภาพ ซึ่งส่วนหนึ่งอาจไม่ใช่ส่วนหนึ่งเสียทีเดียว ส่วนหนึ่งอาจเป็นทั้งหมด และทั้งหมดอาจถูกเปิดเผยในส่วนหนึ่ง พวกมันมาบรรจบกันโดยบังเอิญ แต่ในที่สุดมันจะกลายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หรือชัดเจนในตัวเอง เพราะพวกมันทั้งหมดมาบรรจบกันที่แหล่งกำเนิดเดียวกันที่เรียกว่าบทกวี

นานมาแล้ว พระอาจารย์เซน ควงเวียด ได้เขียนบทกวีเกี่ยวกับความจริงอันหลีกเลี่ยงไม่ได้นี้ว่า “ไฟมีอยู่ในเนื้อไม้ / เมื่อมีไฟอยู่แล้ว ไฟจึงเกิดขึ้น / ถ้าไม้ไม่มีไฟ / การเสียดสีจะก่อให้เกิดไฟได้อย่างไร?” หากนำแนวคิดนี้มาประยุกต์ใช้กับ “ไฟหิน” และศึกษาคำสอนของพระอาจารย์เซน ควงเวียด ในความคิดของผม บทกวีนี้อาจมีรูปแบบใหม่ได้ว่า “ไฟมีอยู่ในหิน / เมื่อมีไฟอยู่แล้ว ไฟจึงเกิดขึ้น / ถ้าหินไม่มีไฟ / การเสียดสีจะก่อให้เกิดไฟได้อย่างไร?”

ที่มา: https://hanoimoi.vn/san-lua-lua-moi-sinh-704905.html