เดือนพฤษภาคมและสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

บนเนินเขาที่ไร้ลม โรงเรียนต่างๆ ถูกซ่อนไว้ภายใต้ความเขียวขจีของต้นไม้ เดือนพฤษภาคมไม่สว่างเกินไปแต่ก็ไม่หนาวเกินไปเช่นกัน ในยามเช้าที่มีหมอก นักเรียนยังคงเรียกหากันในขณะที่ขี่จักรยานมาเข้าชั้นเรียน โดยที่เสื้อโค้ตห้อยหลวมๆ บนไหล่ ปากยิ้มแย้ม แต่ใจกลับจมดิ่งลงอย่างเงียบๆ ด้วยความคิดที่ว่าจะต้องกล่าวคำอำลา

ในวันสุดท้ายของภาคเรียน เสียงกลองโรงเรียนก็ค่อยๆ ดังขึ้นในระยะไกล แต่ละคาบเรียนดูจะสั้นลง ทุกครั้งที่เห็นหน้ากันและพูดจากันระหว่างเพื่อนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นทันที จู่ๆ ผู้คนก็ตระหนักได้ว่ามีเรื่องราวมากมายที่ไม่ได้ถูกพูดถึง และมีความทรงจำมากมายที่ไม่ได้ถูกเก็บรักษาไว้ โต๊ะไม้ที่เคยมีชื่อของใครบางคนสลักไว้ หน้าต่างห้องเรียนที่เคยต้อนรับแสงแดดยามเช้าและการแอบมองของวัยรุ่น ตอนนี้ได้กลายมาเป็นสถานที่แห่งการรำลึก

มีช่วงบ่ายวันสุดท้ายหลายเดือน นั่งอยู่บนม้านั่งหินที่คุ้นเคย และส่งหนังสือรุ่นสีเหลืองไปมา ลายมือที่ประณีต: "เพื่อนเอ๋ย แม้ว่าพรุ่งนี้เราต่างก็ต้องแยกย้ายกันไป แต่จงจำไว้ว่าเราเคยมีกันและกัน" ฟังดูเรียบง่ายแต่มีความหมายมากในช่วงเวลาหนึ่ง เพื่อนคนหนึ่งยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าคุณไม่เขียนยาวๆ ฉันจะโกรธ" จากนั้นก็เช็ดน้ำตาอย่างลับๆ คนหนึ่งเงียบไปเพียงกอดเพื่อนของเขาเป็นเวลานาน ไม่ต้องมีคำพูดมากมาย ทุกคนเข้าใจดีว่านี่คือช่วงเวลาที่ทุกครั้งที่นึกถึงในอนาคต หัวใจของเราจะเต้นแรงขึ้นมา

บทสรุปปลายปีการศึกษาเป็นเหมือนภาพยนต์สโลว์โมชั่น ชุดขาวล้วน ช่อดอกไม้มอบแด่คุณครูด้วยสายตาขอบคุณ ขณะที่กำลังถ่ายรูปหมู่กันเป็นครั้งสุดท้าย มีคนบางกลุ่มหัวเราะออกมาเพราะมีคนเอียงศีรษะอย่างแปลกๆ ในขณะที่บางคนก็กำลังจะร้องไห้ เพราะตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เราจะไม่ได้อยู่ห้องเรียนเดียวกันอีกต่อไป จะไม่ได้พักเบรกร่วมกันอีกต่อไป จะไม่มีใครมานั่งข้างๆ และกระซิบเรื่องราวต่างๆ อีกต่อไป

มีบางครั้งที่ฉันหวังว่าเวลาจะผ่านไปเร็วๆ เพื่อหนีจากการทดสอบ การสอบปากเปล่าที่ไม่คาดคิด และการทำความสะอาดอันแสนง่วงนอน แต่เมื่อเวลาผ่านไปจริงๆ ผู้คนก็อยากจะยึดถือทุกสิ่งทุกอย่างไว้ แม้จะเพียงอีกครั้งเดียวก็ตาม

ความทรงจำในวัยเรียนนั้นสวยงามมากจนบางครั้งเราจึงสงสัยว่า เป็นเพราะเรายังเด็ก หรือเป็นเพราะเราไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า ที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างน่าจดจำ เป็นเพราะรักครั้งแรก มิตรภาพที่จริงใจ หรือเพียงเพราะว่ามันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่โดยปราศจากความกังวลหรือการคำนวณ?

หลังจากฤดูกาลแห่งการอำลา แต่ละคนก็เลือกเส้นทางของตัวเอง บางคนก็เรียนต่อไกล บางคนก็เริ่มทำงาน และบางคนก็เลือกที่จะอยู่บ้านเกิดต่อไป คำสัญญาในวันนั้นที่ว่า "เราจะได้พบกันอีกอย่างแน่นอนในอนาคต" ก็ค่อยๆ เลือนลางลงไป ข้อความมีน้อย การโทรก็น้อยลง แต่ทันทีที่เดือนพฤษภาคมกลับมา ความทรงจำเก่าๆ ก็ดูเหมือนจะกลับคืนมาพร้อมกับดอกไม้ราชสีห์แต่ละดอก และฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหันของฤดูกาล

มีอยู่วันหนึ่งฉันเดินไปตามถนนเก่าและบังเอิญมองเห็นเสื้อสีขาวของนักเรียนเดินผ่านใต้ร่มไม้ทำให้ใจฉันหดหู่ลง มันเหมือนกับว่าฉันสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปและไม่สามารถค้นหามันอีกครั้งได้ ผู้คนเติบโตขึ้น เรียนรู้ที่จะเผชิญกับปัจจุบัน เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง แต่ไม่มีใครสามารถลืมเดือนพฤษภาคมอันเป็นช่วงเวลาอันบริสุทธิ์ได้ ไม่มีใครสามารถลืมวันสุดท้ายของปีการศึกษาได้ เมื่อพวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ รัก และเสียใจ

เดือนพฤษภาคมก็เป็นแบบนั้นเสมอ เงียบสงบแต่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย อ่อนโยนแต่ยังสั่นคลอน ไม่ว่าจะอยู่ในเมืองหรือบนภูเขา ในโรงเรียนหมู่บ้านเล็กๆ หรือในเมืองใหญ่ ความเศร้าโศกของการจากลาก็ยังคงเป็นอารมณ์ทั่วไปของนักเรียน

หากคุณกำลังใช้ชีวิตอยู่ในช่วงสุดท้ายของปีการศึกษา จงใช้ชีวิตอย่างช้าๆ กอดเพื่อนของคุณไปนานๆนะ จงกล้าที่จะพูดคำว่าขอบคุณ ขอโทษ และลาก่อน เรามาเขียนข้อความยาวๆ ให้กัน ถึงแม้จะรู้ว่าเราอาจไม่มีวันได้อ่านมันอีกก็ตาม เพราะวันหนึ่งเมื่อคุณต้องเผชิญกับพายุชีวิตหลายครั้ง คุณจะพบว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้มีความศักดิ์สิทธิ์และยั่งยืนที่สุด

เดือนพฤษภาคมเป็นฤดูกาลแห่งการสิ้นสุด แต่ยังเป็นฤดูกาลแห่งการเริ่มต้นด้วยเช่นกัน สิ้นสุดการเดินทางครั้งหนึ่งเพื่อเข้าสู่การเดินทางครั้งใหม่ สิ้นสุดสู่ความครบกำหนด แต่สิ่งที่เรามีจะไม่สูญหายไป มันจะเพียงแต่คงอยู่ในใจเราอย่างเงียบๆ เพื่อว่าทุกครั้งที่ลมเดือนพฤษภาคมพัดกลับมา หัวใจของเราก็จะคิดถึงมันเบาๆ

ที่มา: https://baolamdong.vn/van-hoa-nghe-thuat/202505/thang-nam-va-nhung-dieu-con-gui-lai-21a0468/