เรื่องสั้น : หัวใจดวงน้อย

(หนังสือพิมพ์ กวางหงาย ) - ขณะที่มายกัดริมฝีปากและเขียนเส้นตารางแต่ละเส้นอย่างระมัดระวัง หัวใจวายก็เกิดขึ้น มายกอดหน้าอก ใบหน้าแนบกับโต๊ะ เสียงคุณครูยังคงดังก้องอยู่ในหู: "ผีเสื้อสีขาว/ ลอยวนรอบสวนกุหลาบ/ เจอผึ้ง/ กำลังบินอย่างรวดเร็ว/ ผีเสื้อเรียกเธอทันที/ ชวนเธอออกไปข้างนอก..." อาการหัวใจวายที่มาพร้อมกับอาการหายใจไม่ออกทำให้มายตกใจ แต่ความเจ็บปวดจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งคุณครูและเพื่อนๆ ไม่รู้ มีเพียงตัวอักษรบนเส้นตารางที่เขียนด้วยลายมืออย่างกะทันหัน เมื่อกลับถึงบ้าน มายเปิดสมุดบันทึกและชี้ไปที่เส้นตารางที่เขียนด้วยลายมือเพื่ออธิบายความเจ็บปวด: "แม่คะ ลายมือของฉันตอนนั้นเหมือนคลื่นไฟฟ้าหัวใจเลย" มายชอบเปรียบเทียบตัวเองบ่อยๆ เช่นตอนที่เธอเปรียบเทียบอาการปวดหัวกับ "แสงวาบเหมือนไฟ LED ที่ห้อยอยู่บนกิ่งพีชในเทศกาลตรุษเต๊ต" เมื่อมองดูร่างของลูกสาวที่วิ่งเล่นอยู่ในสวน หัวใจของซวงก็เต้นแรงขึ้นทันที ลูกๆ ทั้งสองของเธอป่วยบ่อย ตั้งแต่ไข้หวัดใหญ่ไปจนถึงปอดบวม เมื่อยาจากภายนอกไม่ได้ผล ทั้งคู่ก็พากันส่งโรงพยาบาล แต่ถึงอย่างนั้น โรคเหล่านั้นก็จะหายได้ด้วยการรักษา มันไม่ได้น่ากลัวเท่ากับหัวใจที่อ่อนแอ ไมนอนเคียงข้างกันตอนกลางคืน มักจะยกมือแม่ขึ้นมากุมอกแล้วกระซิบว่า

แม่คะ ได้ยินเสียงหัวใจหนูเต้นไหมคะ ตุบ! ตุบ! ตุบ! หัวใจที่แข็งแรงดีต้องเต้นกี่ครั้งต่อนาทีคะ
- ประมาณ 70 - 110 ครั้งต่อนาทีค่ะ ที่รัก พอโตขึ้น อัตราการเต้นของหัวใจจะลดลงค่ะ
- เวลาหัวใจวาย ทุกสิ่งรอบตัวยังคงทำงานอยู่ มีเพียงตัวเราที่นิ่งเฉย การหายใจลำบากน่ากลัวมาก แม่เคยเล่าให้พ่อฟังว่าตอนที่ท่านอยู่ในห้องคลอด หลังจากได้รับการฉีดยาชาเข้าไขสันหลัง ท่านก็กลัวเพราะหายใจลำบาก ฉันก็กลัวไม่แพ้แม่เลย
ซวงกอดลูกสาวและตบหลังน้อยๆ ของเธอเบาๆ เธอปลอบใจลูกสาวว่า
- ไม่เป็นไรนะลูก แค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะพาไปหาหมอ

MH: VO VAN

แต่เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ไมกำลังรีบก้มลงใส่รองเท้าแตะไปโรงเรียน หัวใจวายก็กำเริบอีกครั้ง ไมกอดอกไว้ทันจังหวะที่แม่ของเธอ ซวง วิ่งเข้ามาหา แม้ว่าความเจ็บปวดจะหายไปแล้ว แต่พ่อของเธอก็ยังพาไมไปที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลประจำเมือง แพทย์ฟังเสียงหัวใจของไมและทำการสแกน CT หัวใจ แต่ก็ไม่พบอะไร ก่อนที่ไมจะหัวใจวายและเจ็บหน้าอก ทุกอย่างปกติดี แต่ไมเริ่มระมัดระวังทุกครั้งที่อยากวิ่งเข้าไปหาเพื่อนๆ เล่น ระมัดระวังเวลาปั่นจักรยานบนทางเท้าทุกบ่าย ระมัดระวังเมื่อครูถามว่าเพื่อนคนไหนจะไปสัมผัสประสบการณ์ฟาร์มแพะขาวที่อยู่ห่างออกไปเกือบร้อยกิโลเมตร... ไมกลัวว่าอาการปวดกะทันหันจะทำให้เธออ่อนแอและน่าสงสารต่อหน้าเพื่อนๆ มีหลายคืนที่ไมไม่กล้าหลับตาและหลับไป เพราะกลัวว่าจะเกิดอาการหัวใจวายโดยไม่มีใครรู้ และเธอจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นได้ ราวกับเข้าใจความกลัวของเธอ พ่อของเธอก็ปลอบใจเธอว่า:
- สัปดาห์หน้าฉันจะลาไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลเด็กแห่งชาติ คุณหมอจะตรวจให้แน่ชัดว่าเป็นอะไรและรักษาให้หายแน่นอน
- ถ้าหมอยังหาโรคไม่เจอจะทำอย่างไร?
- ไม่มีแบบนั้นหรอก โรงพยาบาลในเมืองมีอุปกรณ์ทันสมัยและแพทย์ที่ดี ทุกวันแพทย์จะตรวจเด็กหลายร้อยคน เด็กคนไหนที่ป่วยเป็นโรคก็จะถูกพบ

หลังจากนั้นไม่กี่วัน หัวใจของเธอก็สงบลงในอก และบางครั้งไมก็ลืมเรื่องนี้ไป แต่บ่ายวันนั้น ขณะที่เธอกำลังรับอาหารกลางวันกับเพื่อนๆ ในห้องเรียน อาการหัวใจวายก็กำเริบอีกครั้ง ถาดอาหารหล่นลงพื้น ไมใช้มือข้างหนึ่งประคองหน้าอกเธอไว้ และอีกข้างหนึ่งจับโต๊ะไว้ คุณครูที่กำลังแจกอาหารรีบวางช้อนลงแล้ววิ่งมาหา เพื่อนๆ ของเธอก็มารวมตัวกัน เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? เจ็บหน้าอกหรือเปล่า? คุณครูช่วยไมนั่งลง เมื่อนึกถึงคำขอของพ่อแม่ คุณครูจึงบอกให้เพื่อนคนหนึ่งไปหยิบยาจากกระเป๋าของไม เพื่อนอีกคนรีบวิ่งไปหยิบน้ำ ไมรู้สึกหายใจโล่งขึ้น อาการหัวใจวายของเธอค่อยๆ หายไป และเธอก็กินยาไปแล้ว เมื่อมองดูสีหน้ากังวลของเพื่อนๆ รอบๆ ตัว ไมก็ยิ้มและพูดว่า
- หัวใจฉันเต้นแรงไปชั่วขณะหนึ่ง

ครูพาไมไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์เพื่อที่เธอจะได้คอยสังเกตไม เธอยังเตือนนักเรียนทั้งห้องให้คอยสังเกตไมอยู่เสมอ เพื่อที่เธอจะได้ช่วยเพื่อนได้ทันเวลา ไมนั่งลงอย่างขี้อายท่ามกลางเพื่อนๆ รู้สึกแสบร้อนที่ต้นคอจากสายตาที่จ้องมอง ในช่วงเวลาพักหลังจากนั้น ไม่มีเพื่อนๆ คนใดเล่นสนุกหรือผลักไมเหมือนปกติ พวกเขายังพยายามอยู่ห่างๆ หน่อยเพื่อไม่ให้วิ่งไปชนไม เพื่อนบางคนที่บังเอิญชนไมก็หันกลับมาถามและขอโทษทันที เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่ว ไมรู้สึกหลงทางท่ามกลางเพื่อนๆ และนักเรียนทั้งห้อง เธอก้มหน้าลงบนโต๊ะ น้ำตาไหลอาบแก้มเล็กๆ ไมไม่รู้เลยว่าในตอนนั้น มีสายตาที่จ้องมองเธอด้วยความรักจากบนแท่น

วันนั้นแดดสวยจับใจ ผสมผสานกับวันที่อากาศหนาว ฝนตก หรืออากาศชื้น จึงมีวันที่แดดออกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจเช่นนั้น ลำโพงโรงเรียนเปิดขึ้น เพลงที่คุ้นเคย "Chalk Dust" ดังขึ้น: "เมื่อครูเขียนบนกระดาน/ ฝุ่นชอล์กร่วงหล่น/ มีฝุ่นไหม/ ร่วงหล่นบนแท่น/ มีฝุ่นไหม/ บนผมครู..." ถึงเวลาทำกิจกรรมกลางแจ้งแล้ว นักเรียนรีบวิ่งออกจากห้องเรียนทุกชั้น สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ผ้าพันคอสีแดง ริมฝีปากยิ้มแย้มแจ่มใส เท้าของพวกเขาเต้นรำอย่างมีความสุขบนบันไดแต่ละขั้น ก่อนจะกลมกลืนไปกับเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในสนามโรงเรียน แซมกระซิบกับไมว่า
- รู้ไหม? ส่วนที่ฉันชอบที่สุดของโรงเรียนคือกิจกรรมกลางแจ้ง รู้ไหม?
- จากนั้นฉันก็สามารถออกกำลังกาย เล่นเกม และไม่ต้องให้ครูตรวจการบ้าน
- คณิตศาสตร์ลอยขึ้นไปบนฟ้าเลย สมองโล่ง ไม่ต้องคิดอะไรเลย ดีใจจัง!

ไมได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้นก็หัวเราะลั่น เผยให้เห็นฟันที่หายไป ทันใดนั้น เสียงครูใหญ่ก็ดังขึ้น ประกาศกิจกรรมชักเย่อระหว่างชั้นเรียน พร้อมกับถ่ายรูปร่วมประกวด "สาวงามประจำโรงเรียน" เพื่อฉลองครบรอบการก่อตั้งเมือง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านักเรียนตื่นเต้นกันมาก ครูใหญ่ของสหภาพเยาวชนจึงแบ่งนักเรียนแต่ละชั้นเรียนออกเป็นโซนต่างๆ อย่างรวดเร็ว บรรยากาศสนุกสนานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงเชียร์และกำลังใจดังก้องไปทั่วทุกมุม สู้ต่อไป! สู้ต่อไป! ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 เป็นชั้นที่เล็กที่สุดในโรงเรียน แต่เสียงเชียร์ดังที่สุด นักเรียนสิบคนมาแข่งชักเย่อพร้อมกัน ไมร้องเชียร์จนเสียงแหบแห้ง แต่ก็ยังไม่ถึงตาเธอ เวลาใกล้จะหมดแล้ว ไมรู้สึกหดหู่ คิดว่าครูและเพื่อนร่วมชั้นลืมเธอไปแล้ว Mai รู้สึกเศร้าเพราะเธอมีหัวใจที่อ่อนแอและไม่สามารถเล่นและเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นได้ น้ำตาของ Mai เกือบจะไหลออกมา ในขณะนั้นคุณครูส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมชั้นวิ่งออกไปและดึงมือของ Mai ให้เข้าแถว Mai ถูกจัดให้อยู่ท้ายสุดโดยกางขาออกเพื่อยืนให้มั่นคง เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง 1C สู้ต่อไป! Mai สู้ต่อไป! ในขณะนั้นเสียงของเพื่อนๆ และคุณครูก็ดังขึ้นทำให้ Mai มีความสุขมาก แม้ว่าเชือกจะหลุดและทั้งกลุ่มล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส Mai ก็เห็นเพียงแสงแดดสีทองและมีกลิ่นหอมเหมือนโถน้ำผึ้ง ใบไม้พลิ้วไหวอย่างมีความสุข และเสียงหัวเราะอันสดใสที่ลอยขึ้นไปบนเมฆสีขาว
ไม่กี่วันต่อมา ไมและพ่อของเธอขึ้นรถบัสเที่ยวแรกสู่เมืองหลวง นี่เป็นการเดินทางไกลครั้งแรกของไม เมืองค่อยๆ ปรากฏให้เห็นผ่านหน้าต่างรถ วุ่นวายมาก พ่อของเธอกังวลว่าลูกสาวตัวน้อยจะเมารถ แต่ตลอดการเดินทาง ไมก็ไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าใดๆ ออกมาเลย ไมเพลิดเพลินกับทัศนียภาพของตึกสูงระฟ้า สะพานข้ามแม่น้ำ และรถไฟฟ้าลอยฟ้า เธอลืมคำแนะนำของแม่ที่ว่า "อย่าลืมงีบหลับก่อนขึ้นรถบัสนะ จะได้รู้สึกดีขึ้น" โรงพยาบาลแออัดมาก มีเด็กๆ จากภาคกลางที่ออกจากโรงพยาบาลในวันก่อนหน้ารอคิวตรวจ ขณะที่รออยู่หน้าแผนกโรคหัวใจ ไมเห็นเด็กๆ ในวัยเดียวกัน เบื้องหลังหน้าอกนั้นต้องมีหัวใจที่ทำงานผิดปกติเหมือนกับไม ความคิดนี้ทำให้ไมรู้สึกเห็นใจและไม่รู้สึกแปลกแยก คุณหมอเรียกชื่อเธอ ไมและพ่อของเธอจึงเข้าไปในห้องตรวจ แต่หลังจากการตรวจ ตรวจคลื่นเสียงสะท้อนหัวใจ และอัลตราซาวนด์ปอด คุณหมอบอกว่าไมไม่มีปัญหาเกี่ยวกับหัวใจและปอด อาการบ่งชี้ว่าไมอาจมีโรคเกี่ยวกับระบบย่อยอาหาร คุณหมอจึงสั่งให้ส่องกล้องตรวจ ก่อนจะหลับไปพร้อมกับฤทธิ์ยาสลบ ไมถามพ่อว่า “เราจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่คะ”

พอไมตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อ คุณหมอบอกว่าไมเป็นโรคกรดไหลย้อน เธอจึงมีอาการเจ็บหน้าอกเป็นครั้งคราวคล้ายกับหัวใจวาย เธอแค่ต้องปฏิบัติตามคำสั่งแพทย์ งดอาหารรสเปรี้ยว เผ็ด และเครื่องดื่มอัดลม เธอก็หายดีแล้ว เมื่อพ่อโทรกลับบ้าน ไมดูเหมือนจะได้ยินเสียงแม่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทางโทรศัพท์ว่า "หนูโชคดีมากที่หัวใจและปอดแข็งแรงดี" ระหว่างทางกลับบ้าน ไมหัวเราะและพูดคุยอย่างมีความสุข ลูกอมในปากละลายหายไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อไมมาเข้าชั้นเรียน คุณครูและเพื่อนๆ ของเธอคอยถามถึงเธออยู่เรื่อย ดัต ซึ่งปกติจะชอบแกล้งไมและชอบแกล้งคนอื่น กลับเอาใจใส่เธอมากในวันนี้
- คุณไปหาหมอมาหรือยังคะ คุณหมอว่ายังไงบ้างเรื่องหัวใจของคุณ
- ไปหาหมอมาแล้วค่ะ ปรากฏว่าหัวใจปกติดี หมอบอกว่าเป็นเพราะกรดไหลย้อนจากกระเพาะขึ้นมาหลอดอาหาร ทำให้เจ็บหน้าอก ไม่ต้องกังวลแล้วค่ะ เล่นกับพวกคุณได้สบายๆ เลย

เพื่อนๆ ส่งเสียงเชียร์ ดึงมือของไมเข้ามากลางสนามโรงเรียน ไมหันหลังให้เพื่อนๆ วางมือลงบนหน้าอก ฟังเสียงหัวใจเต้นของคำหวานๆ แห่งความรัก ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส...

VU THI HUYEN TRAN

แหล่งที่มา