และสิ่งที่ฉันรอคอยเสมอคือช่วงเวลาที่คู่รักแก่ๆ คนหนึ่งปรากฏตัว พวกเขาจะพกอะไรบางอย่างที่พิเศษเสมอ นั่นก็คือถุงข้าวสารเล็กๆ พวกเขามาที่สนามหญ้าไม่ใช่เพื่อชมทะเลหรือถ่ายรูป แต่มาเพื่อโปรยข้าวให้ฝูงนกกระจอก เหล่านกดูเหมือนจะจำพวกเขาได้จากระยะไกล ส่งเสียงเจื้อยแจ้วและบินเข้ามาหาพวกเขา ก่อนจะโฉบลงมาใกล้เท้าของพวกเขา หยิบเมล็ดข้าวแต่ละเมล็ดเล็กๆ ขึ้นมา ราวกับว่ากำลังต้อนรับอาหารที่คุ้นเคย ฉันยืนอยู่แต่ไกลเพื่อชมภาพนั้นและรู้สึกอบอุ่นในใจ สำหรับพวกเขาทั้งสองพวกเขาเป็นเหมือนเพื่อนเก่า ไม่ต้องฝึกซ้อม ไม่ต้องโทร แค่มีความรักและความสม่ำเสมอเพียงพอ ก็จะกลายเป็นความผูกพันที่ไร้คำพูด
ใกล้ ๆ ที่พวกเขานั่งอยู่นั้นมีแท่นหินเก่า ๆ บนพื้นหินมีแอ่งเล็ก ๆ ซึ่งมักจะมีน้ำขังอยู่เล็กน้อย ฉันสังเกตว่าทุกครั้งที่พวกเขามา พวกเขาจะเทน้ำสะอาดลงไปมากขึ้น และอย่างน่าอัศจรรย์ เมื่อนกกระจอกกินอาหารเสร็จก็จะบินลงมาดื่มน้ำที่เดิมเช่นเคย
ฉันเริ่มเรียนรู้แล้ว. ตอนแรกมันเป็นเพียงความอยากรู้อยากเห็น แต่หลังจากนั้นก็กลายเป็นนิสัย ทุกวันนี้ทุกบ่ายเวลาออกกำลังกาย ฉันจะพกขวดน้ำเล็กๆ ติดตัวไปด้วย ขณะที่ฉันเดินไปใกล้แท่น ฉันก็เทน้ำเพิ่มอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ยืนนิ่งดูนกตัวน้อยๆ เพลิดเพลินกับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ที่มนุษย์มอบให้
ทะเลตอนบ่ายก็ยังคงเหมือนเดิม คือ กว้างใหญ่และนุ่มนวล แต่เป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ และเรียบง่ายเหล่านี้ที่ทำให้ทิวทัศน์ดูมีชีวิตชีวาและมีอารมณ์มากกว่าที่เคย...
เหงียน ทานห์ ทัม
ที่มา: https://baokhanhhoa.vn/van-hoa/sang-tac/202505/vo-chong-gia-va-bay-chim-se-b9c098a/
การแสดงความคิดเห็น (0)