กลับมาดูท้องฟ้าในสวนของฉัน

ศิลปิน Dang Mau Tuu ไม่ได้วาดภาพสวน เว้ ที่เต็มไปด้วยดอกไม้หอมและผลไม้รสหวาน หากแต่วาดภาพสะท้อนปรัชญาอันสงบของผู้คนที่อาศัยอยู่ในสวนเก่าแก่ ในภาพวาดของเขา สวนไม่เพียงแต่เป็นสถานที่ที่มีต้นไม้เขียวขจีเท่านั้น แต่ยังเป็นสถานที่ที่ให้ร่มเงาสำหรับความทรงจำ คอยรักษาจังหวะชีวิตอันเรียบง่ายของชาวเว้ไว้

ในสายตาของสาธารณชน เว้มักปรากฏเป็นสีม่วงอ่อน ท่ามกลางละอองฝน และแม่น้ำหอมที่เงียบสงัดราวกับบทกวีที่ถูกลืมเลือน แต่สำหรับศิลปิน ดัง เมา ตู่ ผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในใจกลางเมืองหลวงโบราณ เว้ไม่เพียงแต่เป็นป้อมปราการเก่าแก่ แต่ยังเป็นสวนอันลึกลับ ที่ซึ่งธรรมชาติผสานเข้ากับผู้คน ที่ซึ่งจิตวิญญาณของประเทศไหลรินดุจสายน้ำใต้ดินที่หล่อเลี้ยงฝีแปรงอันเปี่ยมพรสวรรค์ของเขา ตั้งแต่ "ฤดูดอกมัสตาร์ดริมฝั่งแม่น้ำ" ไปจนถึง "พบเธอไปวัดแต่เช้าตรู่" จาก "หนี้บุญคุณกวี" ไปจนถึง "ฤดูดอกพออินเซียนาหลวง"... ในภาพที่ดูอ่อนโยนเหล่านั้น คือจักรวาลแห่งสวนเว้ทั้งหมด พื้นที่แห่งวัฒนธรรม ความทรงจำ และลัทธิเหนือจริง สวนเว้ไม่ได้ปรากฏอยู่แค่ในสวนเท่านั้น แต่ยังปรากฏอยู่ในร่างของหญิงสาว บนหน้าต่าง บนก้อนเมฆ หรือยามพระอาทิตย์ตกดินที่ฉับพลัน...

สวนเว้ในภาพวาดของ Dang Mau Tuu เป็นจุดตัดระหว่างบทกวีและภาพวาด ระหว่างวิสัยทัศน์และความทรงจำ

เสียงนกร้องในสวนเก่า

ในผลงาน “เสียงนกในสวนเก่า” ดังเมาทู่ ไม่เพียงแต่วาดภาพสวน แต่ยังถ่ายทอดความรู้สึกคิดถึงเมืองเว้ ผ่านสีเขียวและภาพหญิงสาวในชุดอ๋าวหญ่ายสีเขียวเข้ม ยืนตะแคงข้าง ฟังหรือมองเสียงไกลๆ นั่นคือเสียงนกร้อง ภาพวาดนี้เต็มไปด้วยสีเขียว ให้ความรู้สึกทั้งเย็นสบายและห่างเหิน เฉกเช่นสวนเก่าที่ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ผืนดินสีเหลืองและสีน้ำตาลผสมผสานกันดุจแสงตะวันยามอาทิตย์อัสดงที่ส่องลอดผ่านใบไม้ ชวนให้นึกถึงความโศกเศร้าอันอ่อนโยนในยามบ่ายของเมืองเว้ ศิลปินไม่ได้บรรยายถึงนก เพียงแต่ให้ผู้ชมสัมผัสถึงเสียงนกร้อง ซึ่งเป็นความละเอียดอ่อนของศิลปะเชิงพรรณนา วาดภาพสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ให้ผู้ชมได้ยิน เสียงนกร้องคือเสียงเรียกของอดีต เสียงสะท้อนในจิตวิญญาณของอดีต ไม่ใช่เสียงของปัจจุบัน “เสียงนกในสวนเก่า” คือบทกวีภาพ ที่เสียงที่มองไม่เห็น ความทรงจำอันเงียบสงบ และพื้นที่ธรรมชาติ ผสานรวมกันเป็นความรู้สึกแบบเว้อย่างแท้จริง...

กิมหลง ดินแดนอันเลื่องชื่อแห่งบ้านเรือนโบราณ สวนหมาก ไร่ชา และเสียงระฆังวัดยามราตรี มิได้ปรากฏให้เห็นในแง่มุมที่สมจริง หากแต่เป็นความรู้สึกที่เปี่ยมล้น ราวกับตรอกเล็กๆ หลังคามุงกระเบื้อง โครงไม้ดอกไม้ประดับ และเส้นทางสู่โลกอีกใบหนึ่ง นั่นคือโลกของ "สวนเว้" สีสันมิได้หยุดนิ่ง เคลื่อนไหว ผสานกลมกลืน ดุจแสงอาทิตย์ที่พลิ้วไหวไปตามสายลมบนผืนดินที่ชื้นแฉะ นี่ไม่ใช่แค่ภาพวาดสวนเว้ หากแต่เป็นภาพวาดที่สะท้อนจิตวิญญาณของแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านความทรงจำในสวน ณ ที่นั้น แสงอาทิตย์ก็เป็นอารมณ์อย่างหนึ่ง มีเพียงผู้ที่รักเว้อย่างสุดหัวใจเท่านั้นที่จะเข้าใจแสงอาทิตย์นั้นได้ ทั้งกลมกลืน อบอุ่น และนุ่มนวล ท่ามกลางแสงอันเศร้าสร้อย

แสงแดดในสวนกิมลอง

สวนเว้ในภาพวาดของดังเมาทู่ไม่ได้มีไว้โชว์ แต่เพื่อปกปิด เช่นเดียวกับชาวเว้ที่ใช้ชีวิตอย่างสงบและอ่อนโยน ภาพวาดของเขาไม่ได้เปล่งประกายด้วยสีสัน แต่เชื้อเชิญผู้ชมเข้าสู่ โลกแห่ง ความฝันอันเงียบสงบ กึ่งจริงกึ่งเหนือจริง

เมื่อมองดูภาพเขียนสวนเว้หลายภาพของ Dang Mau Tuu ฉันก็มักจะนึกถึงภาพวาด “กลับมามองท้องฟ้าในสวนหลังบ้าน” เสมอ มันคือความงามที่สดใสและสดชื่นราวกับความฝันที่จะได้กลับคืนสู่บ้านเกิด ภาพนี้เปิดเผยให้เห็นสวนสีเขียวชอุ่ม ณ ที่นั้น มีหญิงสาวในชุดอ่าวหญ่ายสีขาวนอนอยู่บนพื้นหญ้า ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ ราวกับเปิดใจรับท้องฟ้าเหนือผืนใบไม้ ท่าทางนั้นชวนให้นึกถึงการปล่อยวางอย่างงดงามราวกับบทกวี ร่างกายของเธอได้ยืดเหยียดอย่างสบาย ผ่อนคลายหลังจากการเดินทางหลายพันไมล์ ราวกับกำลังละลายหายไปในธรรมชาติ ความรู้สึกที่สัมผัสได้เฉพาะเมื่อกลับถึงบ้านเท่านั้น ภาพวาดนี้เปี่ยมไปด้วยความคิดถึงความภักดี ดุจดังความฝันอันยาวนาน

ในโลกที่กำลังถูกเปลี่ยนแปลงด้วยความเร็วและเทคโนโลยี ภาพวาดสวนเว้ของ Dang Mau Tuu คือข้อความที่ส่งกลับมา ไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอน หากแต่กลับคืนสู่จิตวิญญาณภายใน สวนเว้ผ่านภาพวาดของเขาคือสัญลักษณ์แห่งความทรงจำ ของวิถีชีวิตที่กลมกลืนกับธรรมชาติ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมี ยังคงอยู่ และจะคงอยู่ตลอดไป

โฮ ดัง ทันห์ หง็อก

ที่มา: https://huengaynay.vn/van-hoa-nghe-thuat/my-thuat-dieu-khac/vuon-hue-trong-tranh-dang-mau-tuu-156315.html