پنج نمایش روستای وین خه - روستایی باستانی در تان هوآ - یک میراث فرهنگی ناملموس ملی است.

پنج ترو وین خه در روستای باستانی وین خه، کمون دونگ آن، ناحیه دونگ سون (تان هوا) دارای ویژگی‌های فرهنگ کشاورزی در دلتای رودخانه ما با اشعاری ساده و اصیل است که توسط نسل‌های پدران و پدربزرگ‌ها در طول فرآیند تولید خلق شده و تا به امروز گرامی داشته، انتخاب و منتقل شده است.

نمایش پنج‌نمایشی وین خه، که با نام‌های ترانه و رقص محلی دونگ آن نیز شناخته می‌شود، سیستمی از اجراها همراه با ترانه‌های محلی است که عمدتاً در روستای وین خه، کمون دونگ آن، منطقه دونگ سون، استان تان هوآ رواج دارد و منعکس‌کننده زندگی روزمره، افکار و احساسات کشاورزان باستانی است.

دختران جوان در وین خه - یک روستای باستانی معروف در کمون دونگ آن، منطقه دونگ سون (استان تان هوا) - رقص فانوس را اجرا می‌کنند.

اجرای اولیه پنج نمایشی وین خه شامل ۵ نمایش بود، اما بعدها، به دلیل ادغام فرهنگی، اجراهای آواز و رقص محلی دونگ آن تا ۱۲ نمایش داشت، مانند: رقص چراغ، تین کوی (یا تین فوئونگ)، تو وو، طبل و زنگوله چوبی، تیپ، ون وونگ (یا نمایش زمزمه)، توی (یا توی فوئونگ)، روز لئو، سیامی (یا چیم تان/سیم تان)، ها لان (یا هوا لانگ)، تو هوان (یا لوک هون نونگ)، نگو کوک. علاوه بر این، در دونگ آن، نمایش‌های دیگری مانند نمایش دای تان، نمایش نو کوان... نیز وجود داشت. افسانه‌ها می‌گویند که پسر ارشد امپراتور (تای تو) له نگوک، به نام لانگ دای وونگ، بنیانگذار بازی‌ها و اجراها بود. افسانه‌ها می‌گویند که لانگ دای وونگ به روستاها و دهکده‌های کوچک می‌رفت تا در شادی مردم شریک شود، از آنجا رقص‌ها آموزش داده شده و در بین همه رواج یافته‌اند (از قرن ۵ تا ۷). به گفته بزرگان اینجا، رقص‌ها و ترانه‌هایی که تا به امروز به ما رسیده‌اند به قرن ۱۱ در دوران سلسله لی برمی‌گردند، اما به اجرا در نیامده‌اند و مردم فقط آنها را در طول کار سخت خود در مزارع یا در روزهای بهاری که به جشنواره‌ها می‌روند، می‌خوانند. در پایان قرن ۱۴ و آغاز قرن ۱۵، در کمون تاچ خه، مردی به نام نگوین مونگ توان بود که در پایان سلسله تران در آزمون دکترا قبول شد. او در بازدیدی از زادگاهش، رقص‌ها و ترانه‌های بسیار خوبی دید، بنابراین او و هم روستاییانش ۱۲ رقص و ترانه ساختند.

اجرای نمایش تین کوئی در پنج نمایش وین خه در روستای باستانی وین خه، کمون دونگ آن، ناحیه دونگ سون (تان هوا).

از آن زمان به بعد، در سال‌های موش، اسب، گربه و خروس در چرخه بین زراعی، روستاهای توآن هوا، تاچ خه و کوانگ چیو (که اکنون کمون‌های دونگ آن، دونگ تین و دونگ خه، منطقه دونگ سون، استان تان هوا هستند) همگی اجراهایی را سازماندهی و برای رقابت در جشنواره نگه سام روستای وین خه در مقیاسی بسیار بزرگ امتیاز کسب کردند و تعداد زیادی از مردم منطقه را برای شرکت در آن جذب کردند، که به صورت دوره‌ای هر سه سال یکبار در سال‌های اژدها، سگ، گاو و بز برگزار می‌شد. محتوای اجراها اشعاری است که با رقص همراه می‌شود تا یک ملودی عامیانه منحصر به فرد و بسیار ویژه از ساکنان دلتای رودخانه ما را تشکیل دهد. به طور خاص، در مقایسه با سایر اشکال اجراهای عامیانه، آهنگ‌ها و رقص‌های عامیانه دونگ آن دارای متن‌ها و داستان‌هایی هستند که از نظر محتوا بسیار غنی هستند. در میان اجراها، رقص لامپ به طور نسبتاً کامل جوهره آهنگ‌ها و رقص‌های عامیانه دونگ آن را همگرا می‌کند. از آنجا که دونگ آن مکانی برای کشت برنج مرطوب است، برای ایجاد روحیه‌ای راحت، اشتیاق به تولید و انتقال تجربیات، مردم آهنگ‌ها و سرودهایی مرتبط با هر فعالیت تولیدی کشاورزی، از زمان کاشت برنج تا برداشت و سپس زمان بیکاری، خلق کرده‌اند. یا تجربه تولید «نگه داشتن یک مشت کاه و دور انداختن آن، کاه به خاکستر تبدیل می‌شود، گوشت به ژامبون تبدیل می‌شود، لوبیا به سس سویا تبدیل می‌شود» و کشاورزی فصلی مؤثر «سایه یک چراغ چرخان سوسو می‌زند، از مزارع عمیق برای کاشت برنج استفاده می‌شود، از مزارع کم‌عمق برای تولید رنگ استفاده می‌شود». چراغ در اجرا، شیئی مرتبط با ساکنان کشاورزی باستان است، توسط مردم به عنوان نمادی از تغییر زمان در سال، نمادی از نور که باروری و رشد را برای همه چیز به ارمغان می‌آورد و شامل آرزوی زندگی مرفه و شاد مردم است، در رقص‌ها گنجانده شده است. دختران هجده و بیست ساله، مجرد، با حرکات بدنی برازنده، چراغ‌هایی را روی سر خود می‌بندند، اما نباید اجازه دهند چراغ بیفتد یا بیفتد. بنابراین، الزامات فنی بسیار دشوار است. شاید به دلیل زیبایی، سادگی و معنای آن، رقص فانوس زیاد اجرا می‌شود و نسل به نسل منتقل شده است.

گواهی ثبت رقص پنج نفره وین خه در فهرست میراث فرهنگی ناملموس ملی.

نه تنها منعکس کننده روند و تجربه تولید کشاورزی، بلکه آرزوها و خواسته‌های مردم مانند دعا برای باران، دعا برای آفتاب، مبارزه با طبیعت، بلایای طبیعی، بیماری‌های همه‌گیر، حیوانات وحشی برای محافظت از تولیدات کشاورزی و حفظ رشد و نمو انسان‌ها و حیوانات نیز به طور خلاقانه توسط مردم به صورت زنده، واقع‌گرایانه و نزدیک به زندگی از طریق نمایش‌ها بیان می‌شود: ون وونگ، ترو توی، ترونگ مو، تین کوئی... با گذشت زمان، سیستم اجراها به تدریج محو شد، به ویژه از پایان جنگ مقاومت علیه استعمار فرانسه تا قبل از سال ۱۹۷۵ که جنگ شدید بود، زندگی دشوار بود، مردم در روستاهای کمون دونگ آن دیگر وقت نداشتند که جشنواره‌ها را ترتیب دهند و آهنگ‌ها و رقص‌های عامیانه سرزمین خود را اجرا کنند. از سال ۱۹۷۵، کشور متحد شد، زندگی مادی و معنوی مردم به تدریج بهبود یافت، نیاز به فعالیت‌های فرهنگی و معنوی مردم در روستاها و کمون‌ها مطرح شد. مسئله حفظ و نگهداری ارزش‌های معنوی به جا مانده از اجداد ما به یک محتوای مهم در توسعه اقتصادی محلی تبدیل شده است. تا سال ۲۰۰۰، مؤسسه ملی موسیقی ویتنام و وزارت فرهنگ، ورزش و گردشگری استان تان هوآ، ۱۱ اجرا را جمع‌آوری، تحقیق و مرمت کرده بودند.

اجرای رقص فانوس وین خه در محوطه تاریخی لام کین، زادگاه سلسله له متأخر در منطقه تو شوان، استان تان هوا.

در سال ۲۰۱۴، استان تان هوآ تصمیمی مبنی بر تصویب طرح ایجاد پرونده علمی از میراث فرهنگی ناملموس استان تان هوآ، از جمله اجراهای آواز و رقص محلی دونگ آن، که در فهرست میراث فرهنگی ناملموس ملی قرار گرفتند، صادر کرد. در سال ۲۰۱۷، اجرای پنج‌نفره وین خه توسط وزارت فرهنگ، ورزش و گردشگری به عنوان میراث فرهنگی ناملموس ملی شناخته شد. منبع: https://danviet.vn/ngu-tro-dan-ca-dong-anh-o-thanh-hoa-la-cac-tro-gi-ma-duoc-cong-nhan-di-san-phi-vat-the-quoc-gia-20241216112206856.htm