ເລື່ອງຜູ້ຫວ່ານຈົດໝາຍຢູ່ເມືອງກາໂລ

TP - ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບວິທະຍາໄລຄູສອນ ຫາຍເຢືອງ , ລີແທງທຣຳ ໄດ້ກັບຄືນເມືອບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ແຂວງ ກາວບັງ ເພື່ອເຜີຍແຜ່. ພາຍຫຼັງ 6 ປີແຫ່ງ “ການປູກຝັງ”, ຄູສອນຍິງທີ່ເກີດໃນປີ 1991 ໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນ Ca Lo, ຂຶ້ນກັບໂຮງຮຽນກິນລ້ຽງຊົນເຜົ່າ ແຄ໋ງຮ່ວາ, ບ່າວລາກ. ຄາໂລເປັນໝູ່ບ້ານຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ອາລະຍະທຳຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເຄາະປະຕູ, ບໍ່ມີໄຟຟ້າ, ນ້ຳປະປາ, ບໍ່ມີສັນຍານໂທລະສັບ...

TP - ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບວິທະຍາໄລຄູສອນ ຫາຍເຢືອງ, ລີແທງທຣຳ ໄດ້ກັບຄືນເມືອບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ແຂວງ ກາວບັງ ເພື່ອເຜີຍແຜ່. ພາຍຫຼັງ 6 ປີແຫ່ງ “ການປູກຝັງ”, ຄູສອນຍິງທີ່ເກີດໃນປີ 1991 ໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນ Ca Lo, ຂຶ້ນກັບໂຮງຮຽນກິນລ້ຽງຊົນເຜົ່າ ແຄ໋ງຮ່ວາ, ບ່າວລາກ. ຄາໂລເປັນໝູ່ບ້ານຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ອາລະຍະທຳຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເຄາະປະຕູ, ບໍ່ມີໄຟຟ້າ, ນ້ຳປະປາ, ບໍ່ມີສັນຍານໂທລະສັບ...

ໃນເວລານັ້ນ, Tram ມີອາຍຸ 26 ປີ, ແມ່ຂອງເດັກຊາຍອາຍຸ 2 ປີ. ນາງໄດ້ປະລູກຂອງນາງໄວ້ກັບພໍ່ແມ່ຜູ້ມີຊີວິດ ແລະຂີ່ລົດຈັກຂຶ້ນພູກັບເດັກນ້ອຍ Dao ທີ່ຍັງບໍ່ສາມາດເວົ້າພາສາຈີນກາງ.

ບາງຄັ້ງຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ເພາະຂ້ອຍຮູ້ສຶກທໍ້.

ການນຳເມືອງບາວລາກ, ແຂວງ ກາວບັງ ຢ້ຽມຢາມໂຮງຮຽນ Ca Lo. ພາບ: NVCC

ເຮືອນຂອງທ່ານ Tram ແມ່ນຢູ່ຕາແສງ Xuan Truong. ໄລຍະທາງຈາກ ຊວນເຈື່ອງ ຫາ ໂຮງຮຽນ ກ່າເລີ 18 ກິໂລແມັດ. ຖ້າຢູ່ໃນຕົວເມືອງ, ໄລຍະນີ້ບໍ່ເປັນອຸປະສັກ, ແຕ່ໃນເຂດພູດອຍແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ທີ່ເຄີຍປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຄືອາຈານໂຮງຮຽນປະຖົມ Ly Thanh Tram. ນາງກ່າວວ່າ: "ເສັ້ນທາງດັ່ງກ່າວໄດ້ເປີດແລ້ວ ແຕ່ຍັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍໃນການເດີນທາງ, 8 ກິໂລແມັດຕາມທາງຫຼວງແຫ່ງຊາດແມ່ນຂ້ອນຂ້າງງ່າຍ, ຍັງ 10 ກິໂລແມັດຕ້ອງເດີນທາງໃນຂະນະທີ່ຍູ້ລົດຈັກ, ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໄປໂຮງຮຽນໃນຕອນເຊົ້າແລະຕອນແລງກັບບ້ານ, ແຕ່ຕ້ອງຢູ່ໂຮງຮຽນ, ຢູ່ໃນຫ້ອງການຄູອາຈານ." ນາງກ່າວຕື່ມອີກວ່າ: “ກ່າເລີ້ແມ່ນຈຸດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດຢູ່ຕາແສງ ແຄ໋ງຮ່ວາ, ຈາກຕາແສງ ກ່າເລີວ ມີໄລຍະທາງກວ່າ 30 ກິໂລແມັດ, ຢູ່ທີ່ນີ້, ແມ່ຍິງບາງຄົນບໍ່ຮູ້ໜັງສື, ຜູ້ຊາຍຮຽນໜັງສື ແລະ ການສຶກສາດີກວ່າ, ສະນັ້ນ ບາງຄົນໄປຮັບຈ້າງ, ແມ່ຍິງຢູ່ບ້ານເກັບຜັກ, ລ້ຽງໝູ, ເກັບຟືນ, ປູກສາລີ, ຊາວເຜົ່າ ດ້າວ ຢູ່ ກ່າເລີ້ ດຳລົງຊີວິດ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ແຕ່ລະບ້ານເປັນສ່ວນໃຫຍ່. ພາສາຂອງຕົນເອງ.”

ໂຮງຮຽນກ່າເລີມີ 2 ຫ້ອງຮຽນ, ຫ້ອງຮຽນລວມເຂົ້າກັນ, ນັກຮຽນມີຄວາມຮັ່ງມີ. Tram ໄດ້ແນະນໍາວ່າ: "ປີນີ້, ຊັ້ນ 1 ມີນັກຮຽນພຽງແຕ່ 5 ຄົນ, ຊັ້ນຮຽນທີ 2 ມີ 2 ຄົນ, ຊັ້ນຮຽນທີ 3 ມີ 5 ຄົນ, ຊັ້ນຮຽນທີ 4 ມີ 8 ຄົນ". ເຖິງວ່າມີປະສົບການຫຼາຍປີໃນການຮຽນການສອນແບບລວມໝູ່ກໍ່ຕາມ, ແຕ່ນາງຍັງເຫັນວ່າ: “ການສອນແບບຮຽນລວມແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້, ໃນຂະນະທີ່ການສອນຊັ້ນ 1, ນັກຮຽນຊັ້ນ 2 ບໍ່ໄດ້ສຸມໃສ່, ເຮັດວຽກຂອງຕົນເອງຫຼືເບິ່ງຮອບໆແລະກົງກັນຂ້າມ”. ເຈົ້າໜ້າທີ່ ຮັບຜິດຊອບ ໂຮງຮຽນ ກ່າລໍ່ ເປັນຫ່ວງວ່າ ປີໜ້າ ຊັ້ນປໍ 1 ອາດຈະຫລຸດລົງ ຍ້ອນວ່າ ຖ້າມີນັກຮຽນ ມາຮຽນພຽງ 1 ຄົນ ກໍບໍ່ສາມາດເປີດ ຫ້ອງຮຽນໄດ້. ໃນເວລານັ້ນ, ພໍ່ແມ່ຜູ້ທີ່ຢາກສົ່ງລູກໄປຮຽນ, ຕ້ອງເລືອກໂຮງຮຽນອື່ນແຕ່ຢູ່ໄກບ້ານ.

ອາຈານ Ly Thanh Tram.

ນາງເວົ້າວ່າ ຢູ່ເມືອງ ກາໂລ, ເດັກນ້ອຍມັກໄປ ໂຮງຮຽນດ້ວຍຕົວເອງ ເພາະວ່າ ໂຮງຮຽນ ຫ່າງຈາກບ້ານ ປະມານ 1 ກິໂລແມັດ. ແຕ່ 7 ປີກ່ອນ, ເມື່ອ Tram ມາຮອດ Ca Lo, ນັກຮຽນມີຄວາມລັງເລໃຈຫຼາຍທີ່ຈະໄປໂຮງຮຽນ. ຄູສອນຍິງ 9x ເລົ່າຄືນມື້ທໍາອິດທີ່ສັບສົນວ່າ: “ເວລາກິນເຂົ້າຂອງເດັກນ້ອຍຢູ່ບ້ານ ແລະ ຢູ່ໂຮງຮຽນແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ ເຊັ່ນ: ອາຫານເຊົ້າຢູ່ໂຮງຮຽນມັກຈະເລີ່ມແຕ່ 6:30 – 7:00 ໂມງ, ຢູ່ເຮືອນເຂົາເຈົ້າກິນເຂົ້າເຊົ້າ 10:00 ໂມງເຊົ້າ, ອາຫານທ່ຽງແມ່ນເວລາ 2:00 ໂມງ, ອາຫານຄ່ຳແມ່ນເວລາ 9:00 ໂມງເຊົ້າ, ເດັກນ້ອຍໄປຮອດບ້ານ, ຮອດຕອນບ່າຍ 00:00 ໂມງເຊົ້າ ແລະ 1:00 ໂມງເຊົ້າ. ເຂົາເຈົ້າປະຕິເສດໄປໂຮງຮຽນ, ມີບາງຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ເພາະຂ້ອຍທໍ້ໃຈ ຂ້ອຍເດີນທາງເສັ້ນທາງທີ່ອັນຕະລາຍເພື່ອໄປໂຮງຮຽນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຍອມໄປໂຮງຮຽນ, ຂ້ອຍຕ້ອງໄປແຕ່ລະຄອບຄົວເພື່ອຊັກຊວນໃຫ້ພໍ່ແມ່ພາລູກໄປໂຮງຮຽນ ແຕ່ກໍ່ບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດສະເໝີ. ຄາວໃດຈະກຳຈັດຄວາມອຶດຫິວ ແລະຄວາມທຸກຍາກ ຖ້າເດັກນ້ອຍບໍ່ຍອມເຂົ້າໂຮງຮຽນ? ຄວາມກັງວົນນີ້ເຮັດໃຫ້ຄູສອນຊັ້ນປະຖົມນອນຫຼັບຫຼາຍຄືນ. ໃນທີ່ສຸດ, Tram ໄດ້ຊອກຫາທາງອອກ: ການຈັດຕັ້ງອາຫານທ່ຽງສໍາລັບເດັກນ້ອຍຢູ່ໂຮງຮຽນ. ຂໍຂອບໃຈກັບການແກ້ໄຂນີ້, ທັດສະນະຄະຕິຂອງນັກຮຽນໄດ້ປ່ຽນແປງທັນທີໃນທິດທາງໃນທາງບວກ. ນາງວິເຄາະວ່າ: "ຖ້າເດັກນ້ອຍກັບບ້ານໄປກິນເຂົ້າທ່ຽງ, ເຂົາເຈົ້າຈະເລີກໂຮງຮຽນໃນຕອນບ່າຍ, ຄ່ອຍໆເລີກໂຮງຮຽນ, ການກິນເຂົ້າທ່ຽງຢູ່ໂຮງຮຽນຈະຊ່ວຍໃຫ້ຄູ ແລະ ນັກຮຽນມີຄວາມຜູກພັນກັນຫຼາຍຂຶ້ນ. ຫຼັງຈາກກິນເຂົ້າແລ້ວ, ເດັກນ້ອຍກໍ່ພາກັນຫຼິ້ນໃນເດີ່ນບ້ານໄລຍະໜຶ່ງ ແລ້ວກັບໄປຮຽນໃນຕອນບ່າຍ. ບໍ່ມີຂໍ້ແກ້ຕົວອີກຕໍ່ໄປ.

ອາຈານ Ly Thanh Tram ຢູ່ເທິງເວທີ.

ສໍາລັບເດັກນ້ອຍທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຄອບຄົວທີ່ສະມາຊິກພຽງແຕ່ສື່ສານໃນພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຄູອາຈານຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນຫຼາຍແລະເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຮູ້ພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ນັກສຶກສາ Ca Lo ແມ່ນ Dao. Ly Thanh Tram ແມ່ນ Tay. ບ່າວລາກແມ່ນເມືອງໜຶ່ງທີ່ມີຊາວເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍຢູ່ຮ່ວມກັນ. ໃນຖານະເປັນຄູສອນໂຮງຮຽນປະຖົມ, Tram ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຮຽນຮູ້ແລະສຶກສາພາສາຂອງບາງຊົນເຜົ່າ. ໃນຫ້ອງຮຽນ, ຄູອາຈານສອນ "ສອງພາສາ", ເວົ້າທັງພາສາທົ່ວໄປແລະພາສາ Dao. ຖ້ານັກຮຽນບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈພາສາທົ່ວໄປ, ຄູອາຈານໄດ້ປ່ຽນໄປເວົ້າພາສາ Dao ທັນທີທັນໃດ. ຄູອາຈານສືບຕໍ່ໃຊ້ "ພາສາສອງພາສາ" ຈົນກ່ວານັກຮຽນສາມາດຟັງແລະເວົ້າພາສາທົ່ວໄປໄດ້ຄ່ອງແຄ້ວ. ຄູສອນ Tay ໄດ້ເວົ້າໂອ້ອວດວ່າ: "ປະຈຸບັນບໍ່ພຽງແຕ່ນັກຮຽນສາມາດເວົ້າພາສາທໍາມະດາ, ພໍ່ແມ່ບາງຄົນຍັງສາມາດເວົ້າພາສາທໍາມະດາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄໍາສັບຂອງພວກເຂົາຍັງຈໍາກັດຫຼາຍ." ໃນການສື່ສານຂອງຊາວ Dao ຢູ່ Ca Lo ໃນທຸກມື້ນີ້, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃຊ້ພາສາ Dao ເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງແມ່ນພາສາທົ່ວໄປອີກດ້ວຍ. ຜົນສຳເລັດດັ່ງກ່າວສ່ວນໜຶ່ງແມ່ນຍ້ອນຄວາມມານະພະຍາຍາມຂອງບັນດາຄູອາຈານທີ່ຕິດກັບເຂດທຸກຍາກ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກຄື Tram.

ນອກຈາກການສອນເດັກນ້ອຍອ່ານຂຽນແລ້ວ, ທ່ານ Tram ແລະ ຄູສອນປະຖົມຢູ່ທີ່ນີ້ຍັງຕ້ອງສອນສິ່ງເລັກໆນ້ອຍໆໃນຊີວິດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ມີເລື່ອງຕະຫລົກທີ່ນາງຈະຈື່ສະເຫມີ: "ເດັກນ້ອຍບາງຄົນໃສ່ເສື້ອຊູຊີບໃນລະດູຮ້ອນ, ແຕ່ໃສ່ເສື້ອບາງໃນລະດູຫນາວ, ຂ້ອຍຖາມວ່າ: ເຈົ້າບໍ່ເຢັນບໍເມື່ອເຈົ້າໃສ່ໃນລະດູຫນາວ? ພວກເຂົາຕອບວ່າ: ບໍ່ເຢັນ, ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, ແຕ່ຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາສັ່ນ, ຂ້ອຍຕ້ອງເຕືອນພວກເຂົາໃຫ້ໃສ່ເສື້ອບາງໃນລະດູຮ້ອນແລະເສື້ອອົບອຸ່ນໃນລະດູຫນາວ. ດຽວນີ້ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດກົງກັນຂ້າມ." ລະດູຫນາວຢູ່ໃນເຂດຊາຍແດນມັກຈະເຢັນ. ໃນ 7 ປີແຫ່ງການຕ້ອນຮັບລະດູໜາວຢູ່ Ca Lo, Tram ໄດ້ເຫັນຫິມະຕົກ 3 ຄັ້ງ.

ເດັກນ້ອຍ Ca Lo

ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຕ້ອງການໃຫ້ຄູອາຈານຢູ່.

ເມື່ອເທດມາ, ເດັກນ້ອຍຢູ່ໂຮງຮຽນກາໂລບໍ່ໄດ້ສະແດງເຄື່ອງນຸ່ງໃໝ່. ທ່ານ Ly Thanh Tram ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ເດັກນ້ອຍນຸ່ງອັນໃດທີ່ພໍ່ແມ່ໃຫ້ນຸ່ງ, ໂດຍບໍ່ມີການຮຽກຮ້ອງ, ບໍ່ມີເຄື່ອງນຸ່ງໃໝ່, ເຄື່ອງນຸ່ງເກົ່າຖືກຈີກຂາດ, ເພາະວ່າພໍ່ແມ່ພຽງແຕ່ຊື້ເຄື່ອງນຸ່ງໃໝ່ໃຫ້ລູກໆທຸກໆປີເພື່ອໂອກາດພິເສດ, ເມື່ອມາ Ca Lo ທຳອິດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈກັບເດັກນ້ອຍຫຼາຍ ຈົນໄດ້ຂໍໃຫ້ບັນດາອົງການກຸສົນເອົາເຄື່ອງນຸ່ງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ຄອບຄົວ ດ່າວ ຢູ່ ກ່າ ເລີ ມີ ບັ້ງ ຈູງ ຢູ່ ເຕດ. ມີແຕ່ຄອບຄົວທີ່ມີສຸຂະພາບດີເທົ່ານັ້ນທີ່ເຮັດ banh chung ຈໍານວນຫນ້ອຍສໍາລັບລູກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກກິນບັນຈຸບໍ່ພໍເທົ່າໃດ, ເຕິດກໍສິ້ນສຸດລົງ.”

ອາຫານໂຮງຮຽນຂອງນັກຮຽນ Ca Lo.

ເຖິງວ່າຊີວິດຢູ່ Ca Lo ແມ່ນປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ, ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກ ໂລກ ອາລະຍະທຳຢູ່ພາຍນອກ, ແຕ່ກໍ່ມີຄວາມອົບອຸ່ນ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍມະນຸດ. ທ່ານ Tram ກ່າວວ່າ ເມື່ອຄູສອນຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ, ພໍ່ແມ່ໄດ້ຮ່ວມມືສະເໝີ. ພວກເຂົາເຈົ້າເຕັມໃຈທີ່ຈະຊ່ວຍໂຮງຮຽນສ້ອມແປງຫ້ອງຮຽນແລະປັບຊັ້ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຮືອນຄົວ. ຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງພໍ່ແມ່ແລະຄູອາຈານແມ່ນເກືອບຄືກັບຄອບຄົວ. ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້, Ly Thanh Tram ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້າຍໄປໂຮງຮຽນທີ່ໃກ້ກັບບ້ານ, ບ່ອນທີ່ມີໄຟຟ້າ, ສັນຍານໂທລະສັບ, ອິນເຕີເນັດ. ເມື່ອກ່າວລາ, ພໍ່ແມ່ໄດ້ຈັບມືຄູສອນແລະເວົ້າວ່າ: “ບໍ່ຢາກໃຫ້ລາວໄປໃສ, ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ລາວຢູ່ທີ່ນີ້.” ນາງຫາກໍ່ຄົ້ນພົບບັນຫາສຸຂະພາບ ດັ່ງນັ້ນນາງບໍ່ສາມາດຢູ່ໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ. ຫຼັງຈາກຢູ່ຫ່າງຈາກບ້ານຫຼາຍກວ່າ 7 ປີ, ລູກຊາຍຂອງທ່ານ Tram ໄດ້ເຂົ້າສູ່ໄວໜຸ່ມຂອງຕົນ. Tram ຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ໃກ້ຊິດກັບລູກຊາຍຂອງນາງເພາະວ່ານາງກໍາລັງປະຕິບັດບົດບາດຂອງທັງພໍ່ແລະແມ່. "ຂ້ອຍໄດ້ເລີກກັບພໍ່ຂອງລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍເມື່ອລາວຍັງນ້ອຍ. ມັນກໍ່ເປັນຄວາມຜິດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢູ່ເຮືອນເລື້ອຍໆເພື່ອເບິ່ງແຍງຄອບຄົວແລະເບິ່ງແຍງລູກຂອງຂ້ອຍຄືກັບເມຍແລະແມ່ທໍາມະດາ," ນາງເວົ້າ.

ໝູ່ບ້ານ ກາໂລ.

Ly Thanh Tram ໄດ້ຮັບສາລະພາບວ່າ: ມີບາງຄັ້ງທີ່ນາງມີຄວາມເສຍຫາຍທາງຈິດໃຈ, ຢາກອອກຈາກ Ca Lo, ໃຫ້ລູກຫຼານ Dao ກັບຄືນສູ່ຄອບຄົວ. ແຕ່ພໍ່ແມ່ກໍໃຫ້ກຳລັງໃຈລູກສາວວ່າ: “ພຽງແຕ່ປະລູກໄວ້ເທົ່ານັ້ນ, ພວກເຮົາຈະຊ່ວຍເບິ່ງແຍງດູແລ, ສິ່ງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກບໍ່ໄດ້ຕະຫຼອດໄປ, ຖະໜົນຫົນທາງໃນເມືອງ Ca Lo ຈະດີຂຶ້ນ, ຊີວິດກໍຈະດີຂຶ້ນ.” ຟັງການໃຫ້ກຳລັງໃຈຂອງພໍ່ແມ່ຂອງນາງ, ທ່ານ Tram ສືບຕໍ່ກ້າວໄປໜ້າ. ຊີວິດບໍ່ສາມາດບໍ່ມີສັດທາ ແລະຄວາມຫວັງ. ເໝືອນດັ່ງຕາແສງ ຊວນເຈື່ອງ, ບ່ອນທີ່ Tram ເກີດ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່, 40 ກວ່າປີກ່ອນບໍ່ມີຖະໜົນລົດໄຟ, ບໍ່ມີໄຟຟ້າ, ເຮືອນລ້ຽງງົວຄວາຍໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງຢູ່ໃຕ້ເສົາ. ປະຈຸບັນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ, ເມືອງຊວນເຈືອງມີໄຟຟ້າ, ອິນເຕີເນັດ, ແລະຍັງແມ່ນສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວທີ່ແຂກທ່ອງທ່ຽວມາຈາກແດນໄກມາຫຼາຍຄົນຍ້ອນມີທິວທັດທີ່ສວຍງາມ.

ພາຍຫຼັງ 7 ປີຢູ່ໂຮງຮຽນ Ca Lo, ທ່ານ Tram ເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂອງປະຊາຊົນຢູ່ທີ່ນີ້. ນາງແບ່ງປັນວ່າ: "ທີ່ນີ້ບໍ່ມີນ້ຳປະປາ ບໍ່ມີແຫຼ່ງນ້ຳ, ພວກເຮົາພຽງແຕ່ລໍຖ້າສະພາບອາກາດ, ເວລາຝົນຕົກ, ພວກເຮົາສາມາດເກັບນ້ຳໄດ້ຫຼາຍ ເພື່ອໃຫ້ມີນ້ຳໃຊ້ໃນໄລຍະຍາວ, ແຕ່ຖ້າຝົນບໍ່ຕົກ ທຸກໆບ້ານກໍ່ຂາດນ້ຳໃຊ້ປະຈຳວັນ ເຊັ່ນ: ໃນເວລານີ້ ຝົນບໍ່ຕົກ, ມີແຕ່ໝອກ, ປະຊາຊົນຈະຂາດນ້ຳ, ການມີນ້ຳ, ພວກເຮົາຕ້ອງໄປໄກເພື່ອເອົາມາໃຫ້." ຄູສອນຢູ່ໂຮງຮຽນ ກ່າໂລ ປະຕິບັດຫຼາຍມາດຕະການເພື່ອປະຢັດນ້ຳໃຫ້ຫຼາຍເທົ່າທີ່ຄວນ: "ຫຼັງລ້າງເຂົ້າແລ້ວ, ເຮົາບໍ່ຖອກນ້ຳອອກ, ແຕ່ໃຫ້ຄວາມຮ້ອນຂຶ້ນເພື່ອລ້າງຈານ, ການອາບນ້ຳ ແລະ ອະນາໄມແມ່ນງ່າຍ ແລະ ສະດວກ, ຖ້າພວກເຮົາຢາກອາບນ້ຳໃຫ້ສະອາດ ແລະ ສະດວກສະບາຍ, ພວກເຮົາຕ້ອງລໍຖ້າຈົນຮອດທ້າຍອາທິດ ເມື່ອນັກຮຽນອອກໂຮງຮຽນ ແລະ ຄູສອນສາມາດກັບບ້ານໄດ້." ເພື່ອປັບປຸງບາງບັນຫາຂອງການຂາດແຄນນ້ໍາ, Tram ໄດ້ເຊື່ອມຕໍ່ກັບອົງການຈັດຕັ້ງການກຸສົນເພື່ອຮ້ອງຂໍໃຫ້ມີຖັງນ້ໍາ. ຊາວເຜົ່າ Ca Lo ດຳລົງຊີວິດໂດຍບໍ່ມີໄຟຟ້າໃຊ້ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ປະຈຸບັນມີໄຟຟ້າຈາກພະລັງງານແສງຕາເວັນ. ໃນຕອນກາງຄືນ, ແຕ່ລະເຮືອນມີແສງສະຫວ່າງເລັກນ້ອຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ພຽງພໍເພື່ອຂັບໄລ່ຄວາມມືດ.

ທີ່ມາ: https://tienphong.vn/chuyen-nguoi-geo-chu-o-ca-lo-post1702974.tpo