ມາບົດກະວີດີໆ: ລົມພະຍຸ

ຝົນຫຼືນໍ້າຕາຂອງແມ່ແມ່ນກວ້າງໃຫຍ່

ຄັນຄາກຢູ່ໃຕ້ຕຽງຍັງຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນສະຫວັນ.

ການຖູແຂ້ວຫຼືການຂັດລໍາໄສ້ເຈັບປວດຫຼາຍ.

ທົ່ງນາບ້ານຖືກນໍ້າຖ້ວມ

lullaby ຂອງແມ່ປຽກຜ່ານລົມ

ເຕົ່າແບກຫີນຢູ່ວັດ

ຫລັງຂອງແມ່ແມ່ນປຽກ, ກັບຄືນໄປບ່ອນຂອງເຕົ່າແມ່ນແຫ້ງ.

ນາງໄດ້ນັ່ງອະທິຖານຢູ່ນາມໂມ

ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່ານ້ໍາຫຼຸດລົງສະນັ້ນ coop ໄກ່ຈະແຫ້ງ.

Lullaby ຮ້ອງໄຫ້ໃນທົ່ງນາທີ່ຫ່າງໄກ

ແມ່ lulls ພະຍຸຫຼື lulls ເດັກ

ແສງສະຫວ່າງໃນລົມແມ່ນ flickering

ເງົາຂອງແມ່ມົວ, ບາງໆດ້ວຍຄວາມເປັນຫ່ວງ.

ລາວບໍ່ສາມາດເກີນອາການໄອຂອງລາວໄດ້.

ຍັງໃຫ້ເສື້ອ torn ກັບ sieve ໄດ້

ນາງ sewed ສອງແຖວຂອງນ້ໍາຕາ

ແທນທີ່ຈະເປັນຂອງທ່ານ, ກະລຸນາເສີມຈິດວິນຍານຂອງຫມູ່ບ້ານແລະລ້ຽງຂ້າພະເຈົ້າ.

ພາຍຸໃນໄລຍະທົດສະວັດ

ຜູ້ຄົນຕາມຄວັນທູບໄປບ່ອນງຽບໆ

ເພງພື້ນເມືອງເກົ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຖື

lullaby ຂອງແມ່ງອກຢູ່ໃນມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າອີກເທື່ອຫນຶ່ງ

Lullaby ສໍາລັບຕົ້ນເຂົ້າສີຂຽວ

ຂ້າພະເຈົ້າຢືນຢູ່ທີ່ນີ້ໃນແສງຕາເວັນສີທອງໃນຕອນບ່າຍນີ້, ຫາຍໄປໃນຄວາມຄິດ ...

ນາງໄດ້ຖິ້ມຕົນເອງເຂົ້າໄປໃນທົ່ງນາຂອງບ້ານ.

ໃຜຈະແກ້ໄຂເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຂ້ອຍດຽວນີ້?

ເລດິງທຽນ

ພາບປະກອບ: ຮຮ

ຄຳເຫັນ:

ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນທີ່ປະເທດຂອງພວກເຮົາຕ້ອງທົນກັບພະຍຸຫຼາຍຄັ້ງຕິດຕໍ່ກັນທີ່ບໍ່ດົນມານີ້ໄດ້ຕີແຜ່ນດິນຮູບຮ່າງ S, ທີ່ນັກກະວີໄດ້ປຽບທຽບກັບ "dike ໃນແຫຼມ". ເປັນປະເທດກະສິກຳອັນບໍລິສຸດ ທີ່ມີອາລະຍະທຳການປູກເຂົ້າມາແຕ່ດົນນານ ປະເຊີນກັບໄພນໍ້າຖ້ວມ ແລະ ລົມພະຍຸ ທີ່ພາໃຫ້ເກີດໄພພິບັດອັນໜັກໜ່ວງ, ນໍ້າຖ້ວມທົ່ງນາ, ເຮືອນຊານບ້ານຊ່ອງ, ແລະ ໄພນໍ້າຖ້ວມ ແລະ ລົມພະຍຸໄດ້ປະໄວ້ຄວາມຊົງຈຳຫຼາຍຢ່າງ.

ນັກກະວີ ເລດິງຕ໋ຽນ, ແມ່ນລູກຊາຍລຽບງ່າຍຂອງໝູ່ບ້ານທຸກຍາກ, ແມ່ນນັກກະວີທີ່ດີທີ່ຂຽນບົດເພງຫົກແປດ. ຫວ່າງມໍ່ໆນີ້, ນັກປະພັນໄດ້ຮັບລາງວັນສູງໃນການປະກວດບົດກະວີ “ບົດກະວີແລະຕົ້ນກຳເນີດ”. ບົດກະວີຂອງລາວເລີ່ມຕົ້ນຈາກແຫຼ່ງພື້ນເມືອງຂອງຊົນນະບົດ, ໂຫດຮ້າຍຈິດໃຈດ້ວຍການຄົ້ນພົບລະອຽດທີ່ຂ້ອນຂ້າງອ່ອນໂຍນແລະສົດໃສ, ສ້າງຈິດວິນຍານຂອງຊາວບ້ານໂດຍຜ່ານຮູບລັກສະນະຂອງຍາດພີ່ນ້ອງ. ໃນບົດກະວີ “Ru bao” ແມ່ນຮູບພາບຂອງແມ່, ແມ່ຕູ້, ພໍ່ຕູ້-ຊາວກະສິກອນທີ່ໄດ້ຍຶດເອົາຊົນນະບົດດ້ວຍຊີວິດທັງຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຈົ້າຜ່ານຜ່າພາຍຸ ແລະ ນ້ຳຖ້ວມທັງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ທ້ອງຟ້າ.

ເມື່ອອ່ານບົດກະວີກ່ຽວກັບພາຍຸ, ຂ້ອຍຄິດສະເໝີວ່າຂ້ອຍຈະເຫັນພາບຂອງລົມ ແລະຝົນທີ່ພັດມາ ແລະຄວາມຄຽດແຄ້ນຂອງຜູ້ຄົນຕໍ່ທໍາມະຊາດທີ່ໂຫດຮ້າຍ. ແຕ່ບໍ່, ໃນທີ່ນີ້ນັກກະວີໄດ້ “ຂັບລົມພາຍຸ” ໄດ້ຂັບຮ້ອງຢ່າງສະຫງົບສຸກ, ຂັບໄລ່ຄວາມລຳບາກແລະຄວາມເມື່ອຍລ້າອອກໄປ, ຢຽດຕົວເອງ, ແລະປົດປ່ອຍກຳລັງຂອງຕົນເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບພາຍຸ. ນີ້ຍັງເປັນວິທີການຕັ້ງຕໍາແຫນ່ງຕົນເອງຢ່າງສະຫງົບແລະຄວາມຫມັ້ນໃຈເພື່ອເອົາຊະນະຄວາມໂຫດຮ້າຍແລະການທໍາລາຍຂອງພະຍຸ. ຍັງເປັນການປະພຶດທີ່ອ່ອນໂຍນ ແຕ່ມີພະລັງໃນການແຜ່, ເປັນທິດທາງຂອງຄຸນງາມຄວາມດີ, ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ບໍ່ກ້າສະແດງອອກ.

ບົດກະວີຂອງ ເລ ດິງຕ໋ຽນ ມັກໃຊ້ຄຳເວົ້າພື້ນເມືອງເພື່ອຖ່າຍທອດຂໍ້ຄວາມໃໝ່ວ່າ: “ຢູ່ໃຕ້ຕຽງນອນ, ຄັນຄາກຮ້ອງຂຶ້ນຟ້າ/ ກັດແຂ້ວ ຫຼື ກັດ ລຳ ໄສ້ໃຫ້ເຈັບກວ່າ” ໂດຍເລີ່ມຈາກຄຳເວົ້າທີ່ວ່າ: “ຄາງຄາກຄືລຸງຟ້າ”. ຫຼື: "ເຕົ່າເອົາກ້ອນຫີນໃສ່ປູ່/ແມ່ມານປຽກ, ເຕົ່າຍັງແຫ້ງ" ເລີ່ມຕົ້ນຈາກນິທານວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ບົດກະວີຂອງເພິ່ນຕິດພັນກັບຈິດໃຈໝູ່ບ້ານ, ກັບຈິດວິນຍານຂອງໝູ່ບ້ານ. ວັດທະນະທໍາບ້ານແມ່ນພະລັງງານທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ, ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຮັບຮູ້ຄຸນຄ່າຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບຄວາມງາມຂອງຈິດວິນຍານ, ຄວາມລຽບງ່າຍ, ແຕ່ຍັງມີຄວາມຍືນຍົງແລະເລິກເຊິ່ງຫຼາຍ.

"ລົມພາຍຸ" ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຮູບພາບຂອງຝົນແລະແມ່: "ຝົນຕົກຫຼືນໍ້າຕາຂອງແມ່?" ແລະ: "ທົ່ງນາບ້ານຖືກນໍ້າຖ້ວມ / ສຽງເພງຂອງແມ່ແມ່ນປຽກຍ້ອນລົມ." ແມ່ "ສຽງລົມພາຍຸ" ຍັງເປັນຄວາມປາດຖະຫນາຢາກໃຫ້ໄພພິບັດທໍາມະຊາດຜ່ານໄປໂດຍໄວ, ມັນເປັນການບີບບັງຄັບ: "ໄປນອນ, ລົມພາຍຸຢູ່ປາຍທົ່ງ." ຂໍ້ນີ້ສະແດງເຖິງຄວາມເມດຕາສົງສານ ແລະຄວາມອົດທົນ, ການປອບໂຍນຢ່າງຈິງໃຈ ແລະກ້າຮັບເອົາການທ້າທາຍທັງໝົດດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ ແຕ່ຄວາມໝັ້ນຄົງ. ມັນຍັງເປັນວິທີການທີ່ຈະສົ່ງຂໍ້ຄວາມ: "ເພງຂັບຮ້ອງແມ່ນຄ້າຍຄືກັບການຮ້ອງໄຫ້ໃນທົ່ງນາທີ່ຫ່າງໄກ / ແມ່ຂັບຮ້ອງໃຫ້ລົມພະຍຸຫຼືຂັບໄລ່ລູກຂອງຕົນ." ຮູບພາບຂອງແມ່ຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງແມ່ນປະກາຍເປັນແສງກະພິບ, ມີການແບ່ງປັນຫຼາຍຢ່າງ: “ແສງສະຫວ່າງໃນພະລັງງານລົມແມ່ນ flickering / ເງົາຂອງແມ່ໄດ້ມົວໄປແລະຫມົດໄປດ້ວຍຄວາມກັງວົນ.” ສຳລັບແມ່ຕູ້ ແລະ ພໍ່ຕູ້, ຄວາມເປັນຫ່ວງແມ່ນສະເພາະເຈາະຈົງ, ເໝາະສົມກັບຈິດຕະວິທະຍາຂອງຄົນເຖົ້າວ່າ: “ແມ່ຕູ້ນັ່ງໄຫວ້ວອນນາໂມ, ຫວັງວ່ານ້ຳຈະຫລຸດລົງ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ໜອງໄກ່ແຫ້ງ”; ແລະສໍາລັບພໍ່ຕູ້: "ລາວບໍ່ສາມາດເກີນອາການໄອຂອງລາວ / ແລະປະໄວ້ເສື້ອທີ່ຂາດຂອງລາວສໍາລັບ sieve."

ຂ້າພະເຈົ້າມັກລາຍລະອຽດນ້ອຍໆ ແຕ່ມີຄວາມສະຫວ່າງໃນບົດກະວີຂອງ ເລດິງຕ໋ຽນ. ມັນເປັນການສັງເກດການແລະການຄົ້ນພົບທີ່ອ່ອນໂຍນແລະສູງກວ່າ, ການເຂົ້າໃຈຜິດຂອງຈິດວິນຍານ, ສຽງກະຊິບຂອງຫົວໃຈ, imbued ກັບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍ. ເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈຫຼາຍທີ່ມີຕົວລະຄອນໜຶ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຊີວິດ ແຕ່ໄດ້ຫລອກລວງຜູ້ອ່ານ, ນັ້ນແມ່ນຮູບຂອງ sieved ທີ່ sifted ເຂົ້າຫຼາຍ, ຝົນຕົກຫນັກ, ແລະລົມພະຍຸ. sieve ເປັນເຄື່ອງມືກະສິກໍາຂະຫນາດນ້ອຍທີ່ຕິດພັນກັບຊາວກະສິກອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ຂຽນຂໍ້ພຣະຄໍາພີ: "ແມ່ເກັບກໍາທົ່ງນາຫຼືທົ່ງນາ sifts ແມ່".

ບົດກະວີ “Lullaby of the Storm” ເລົ່າເລື່ອງທີ່ໜ້າຈັບໃຈກ່ຽວກັບພໍ່ຕູ້ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ເອົາເສື້ອທີ່ຈີກຂາດໃສ່ sieve: “ນາງຊັກນ້ຳຕາສອງແຖວ/ສຳລັບລາວ, ແກ້ໄຂຈິດວິນຍານຂອງໝູ່ບ້ານທີ່ລ້ຽງຂ້ອຍຂຶ້ນມາ” ເປັນບົດເພງທີ່ສວຍງາມແທ້ໆ, ສຳຜັດ, ໜ້າຫວັ່ນໄຫວ, ຫຼົງໄຫຼ ແລະ ມີພອນສະຫວັນ.

ແມ່ "ເພງຂັບໄລ່ພະຍຸ" ເພື່ອເອົາຊະນະ: "ເພງ lullaby ຂອງແມ່ງອກອີກເທື່ອຫນຶ່ງໃນມືຂອງນາງ / Lullaby ສໍາລັບຕົ້ນເຂົ້າຂຽວ". ງອກຂອງຊີວິດງອກຈາກພະຍຸ, ເປັນການຕັ້ງໃຈທີ່ແນ່ນອນ. ນັ້ນກໍ່ແມ່ນຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດ, ສຸດທ້າຍກ່ຽວກັບຄວາມຮັກຂອງຊີວິດ, ຄວາມຮັກຂອງປະຊາຊົນ, ຄວາມຮັກຂອງທົ່ງນາ - ເປັນຄວາມຮັກສະເພາະຫຼາຍທີ່ໄດ້ incarnated, ປະກອບ, ແລະເຊື່ອຫມັ້ນ. ນໍ້າສຽງຂອງບົດກະວີໃນຕອນທ້າຍນັ້ນຕົກຢູ່ໃນຕອນທ້າຍທີ່ມີມະນຸດສະທໍາເມື່ອ: “ນາງຖິ້ມຕົນເອງເຂົ້າໄປໃນທົ່ງນາຂອງບ້ານ/ ດຽວນີ້ໃຜຈະແກ້ໄຂເຄື່ອງນຸ່ງສຳລັບຕາໜ່າງ, sieve?”. ນັ້ນແມ່ນການຕື່ນຕົວ, ການຖາມຕົວເອງເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາມີຊີວິດທີ່ດີ, ມີຄວາມຊື່ສັດ, ເພື່ອເອົາຊະນະພະຍຸຂອງຕົນເອງ.

ຫງວຽນງອກຟຸກ

ທີ່ມາ: https://baoquangtri.vn/van-hoa/202510/den-voi-bai-tho-hay-ru-bao-f86374c/