ຫ້ອງຮຽນພິເສດຢູ່ເທິງຂອງ Suoi Giang

ສິ່ງທີ່ພິເສດຂອງຫ້ອງຮຽນນີ້ແມ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ໃນວິທີການຈັດແລະເນື້ອໃນຂອງບົດຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນຄວາມຮັກແລະວິທີການຖ່າຍທອດຄວາມຝັນແລະຄວາມປາດຖະຫນາຂອງເດັກນ້ອຍໃນເຂດເນີນສູງທີ່ດ້ອຍໂອກາດນີ້.

Báo Lào Cai•16/08/2025

ຢູ່ບ້ານປາງແຄງ, ຕາແສງ Van Chan (ເມື່ອກ່ອນເຂດຕາແສງ Suoi Giang), ມີຫ້ອງຮຽນພິເສດໄດ້ເປີດສອນໂດຍກົງໂດຍຄູສອນ Chu Thi Tu Lien (ຊາວເຜົ່າ Ngai), ປະຈຸບັນແມ່ນຮອງຜູ້ອຳນວຍການໂຮງຮຽນປະຖົມ ແລະ ມັດທະຍົມ ຮວ່າງວັນທູ. ສິ່ງພິເສດຂອງຫ້ອງຮຽນນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນວິທີການຈັດຕັ້ງ ແລະ ເນື້ອໃນຂອງບົດຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຢາກສົ່ງຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍຢູ່ເຂດພູດອຍທີ່ມັກຈະຖືກດ້ອຍໂອກາດ.

ເປັນເວລາ 3 ປີແລ້ວ, ອາຈານ ຈູທິທູລຽນ ໄດ້ອຸທິດຄວາມຮັກແພງ, ຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈ, ຄວາມອົດທົນ ແລະ ຄວາມອົດທົນເພື່ອສິດສອນລູກຫຼານຂອງຊາວ ຊູ່ແອ໋ງ.

3 ປີມານີ້, ຫ້ອງຮຽນພິເສດນັ້ນໄດ້ຮັບການຮັກສາໄວ້ຢູ່ກາງພູດອຍ ແລະ ປ່າໄມ້ ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ. ຄູອາຍຸ 57 ປີຍັງຄົງຢູ່ເປັນປະຈຳ, ຢູ່ຄົນດຽວຂີ່ລົດຈັກຄັນໜຶ່ງອອກຈາກຕາແສງເຈືອງເຕີນ, ຜ່ານຕາແສງ ຟູ້ນາມ, ຂຶ້ນຄ້ອຍໄປຮອດເມືອງຊອຍຈຽງ.

ອາຈານ ຈູ່ທິທູລຽນ ແບ່ງປັນວ່າ: “ຫ້ອງຮຽນແມ່ນໄດ້ຈັດຂຶ້ນທຸກໆວັນເສົາ ແລະ ວັນອາທິດ, ໃນລະດູຮ້ອນ, ຫ້ອງຮຽນເພີ່ມກິດຈະກຳປະສົບການ, ນັກຮຽນຈະເຂົ້າຮຽນເພີ່ມເຕີມໃນວັນສຸກ ຫຼື ເວລາໃດກໍໄດ້ທີ່ຄູມີເວລາ, ມາຮອດປະຈຸບັນ, ຫ້ອງຮຽນມີນັກຮຽນທັງໝົດ 35 ຄົນ.

"ມີມື້ທີ່ປິດຫ້ອງຮຽນ, ເດັກນ້ອຍໄດ້ສົ່ງຂໍ້ຄວາມວ່າ: ແມ່ຕູ້, ພວກເຮົາຢາກໄປຫ້ອງຮຽນ" - ນາງ Lien ແບ່ງປັນ.

ເພື່ອໄດ້ຮັບໝາກຜົນນັ້ນ, ຄວາມອົດທົນພຽງຢ່າງດຽວບໍ່ພຽງພໍ, ນາງລຽນໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງຄວາມຮັກແພງແລະຄວາມຮັກແພງ.

ນາງລຽນຍັງຈື່ໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງ, ໃນເດືອນ 4/2021, ໃນການເດີນທາງໄປຊອກຫາປຶ້ມ ສຶກສາ ວັດທະນະທຳທ້ອງຖິ່ນ, ເມື່ອມາຮອດເມືອງ Suoi Giang ແລະ ໄດ້ເຫັນເດັກນ້ອຍຊາວເຜົ່າ Mong ຢູ່ແຫ່ງນີ້ມີຄວາມຊື່ສັດ, ຈິງໃຈ, ແຕ່ຂາດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ນັບແຕ່ທັກສະຊີວິດ, ການຮຽນຮູ້ດ້ວຍຕົນເອງ ແລະ ຄວາມສາມາດຝຶກຝົນຕົນເອງ ຈົນເຖິງຄວາມຢ້ານກົວຄົນແປກໜ້າ, ຄວາມອາຍ.. ຕໍ່ມາ.

ໃນມື້ທໍາອິດຂອງຫ້ອງຮຽນ, ມີນັກຮຽນພຽງແຕ່ສອງຄົນ. ນາງລຽນໄດ້ຮຽນພາສາມົ້ງເພື່ອສາມາດສື່ສານກັບນັກຮຽນ ແລະ ພໍ່ແມ່ນັກຮຽນໄດ້ດີ; ນາງສືບຕໍ່ປະສານງານກັບອົງການຈັດຕັ້ງ ການເມືອງ ທ້ອງຖິ່ນເພື່ອໄປແຕ່ລະບ້ານເພື່ອຊັກຊວນພໍ່ແມ່ໃຫ້ລູກຂອງພວກເຂົາໄປໂຮງຮຽນ.

“ນາງບອກພໍ່ແມ່ວ່ານາງສັນຍາວ່າຫ້ອງຮຽນນີ້ແມ່ນບໍ່ເສຍຄ່າແລະຈະໄປກັບເດັກນ້ອຍເປັນເວລາດົນນານ, ບໍ່ພຽງແຕ່ສໍາລັບມື້ຫຼືສອງມື້. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຈໍານວນນັກຮຽນທີ່ເຂົ້າມາໃນຫ້ອງຮຽນກໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ແລະມີມື້ທີ່ຫ້ອງຮຽນ "ເຕັມ" ແລະບໍ່ມີບ່ອນນັ່ງພຽງພໍ, "ນາງ Lien ກ່າວ.

ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນແຕ່ບໍ່ສະເຫມີພາບແລະການຂາດຕົວເລື້ອຍໆຂອງນັກຮຽນໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການຮັບຮູ້ຕົນເອງຂອງນັກຮຽນແລະຂັດຂວາງຂະບວນການຮຽນຮູ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ເຫັນໄດ້ຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ນາງລຽນໄດ້ຈັດກອງປະຊຸມເພື່ອໃຫ້ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນເຫັນດີເຫັນພ້ອມກ່ຽວກັບເນື້ອໃນການຄຸ້ມຄອງຫ້ອງຮຽນ. ພໍ່ແມ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເຂົ້າໃຈຊົ່ວໂມງຮຽນ, ມື້, ແລະເນື້ອໃນ. ກໍລະນີຂາດການຮຽນເກີນ 3 ຊັ້ນ, ຈະໄດ້ຈັດໃຫ້ເດັກນ້ອຍເຂົ້າຮຽນຕໍ່ໆໄປ ທັງເພື່ອບໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສັບສົນ ເມື່ອມີຊ່ອງຫວ່າງທາງດ້ານຄວາມຮູ້ ແລະ ສ້າງຄວາມຮັບຮູ້ ເພື່ອໃຫ້ນັກຮຽນແຕ່ລະຄົນມີຄວາມຕັ້ງໃຈໃນການຮຽນ.

z6911476464692-581a6ace2e06d23444f5993892202d81-668.jpg — ນັກສຶກສາໃນ "ຫ້ອງຮຽນຂອງທ່ານນາງ Lien" ຮຽນຮູ້ວິທີການເກັບກໍາຊາ Shan Tuyet ວັດຖຸບູຮານ.

ທ່ານນາງລຽນເລິຍກ່າວວ່າ: "ເຖິງວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະສ້າງບັນຍາກາດທີ່ເປີດກວ້າງ, ມ່ວນຊື່ນ, ແລະສະບາຍໃຈຢູ່ສະເໝີ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍ, ຈາກໂຮງຮຽນຮອດໂຮງຮຽນ, ຈາກຫ້ອງຮຽນ, ຄວາມຮັບຮູ້ດັ່ງກ່າວຈະເປັນພື້ນຖານທີ່ສຳຄັນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຊັ້ນຮຽນນີ້ເທົ່ານັ້ນແຕ່ໃນອະນາຄົດ." ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ມາຮອດປະຈຸບັນ, ຈຳນວນນັກສຶກສາໄດ້ຮັບການຮັກສາເປັນປະຈຳ, ເຂົາເຈົ້າມັກເຂົ້າໂຮງຮຽນ ແລະ ພະຍາຍາມຮ່ຳຮຽນ.

“ຫ້ອງຮຽນນາງລຽນ” ໄດ້ຄ່ອຍໆກາຍມາເປັນຈຸດນັດພົບທີ່ໜ້າສົນໃຈ ແລະ ເປັນປະໂຫຍດໃນທຸກໆທ້າຍອາທິດຂອງເດັກນ້ອຍ ປານກາວ. ທີ່ໜ້າສົນໃຈ ແລະ ເປັນປະໂຫຍດແມ່ນມາຈາກການລວມເອົາຫຼາຍວິຊາ ແລະ ວິທີການສິດສອນທີ່ເປັນເອກະລັກ.

ທ່ານນາງລຽນເອງໄດ້ກະກຽມແຜນການຮຽນ, ປ່ຽນແປງທຸກໆອາທິດ ແລະ ທຸກໆເດືອນ. ເນື້ອໃນການຮຽນແມ່ນອຸດົມສົມບູນ, ນັບແຕ່ທັກສະຊີວິດ, ການຝຶກອົບຮົມຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົນເອງເຖິງຊາວເຜົ່າມົ້ງ, ຫວຽດນາມ, ພາສາອັງກິດ ແລະ ແມ່ນແຕ່ບັນດາວິຊາກ່ຽວກັບການຖ່າຍທອດ ແລະ ອະນຸລັກຮັກສາວັດທະນະທຳຊົນເຜົ່າມົ້ງ, ການປູກຊາ...

ນາງລຽນບໍ່ພຽງແຕ່ສອນເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງໄດ້ເຊື່ອມຕໍ່ກັບຄູສອນພາສາອັງກິດ ແລະ ຊາວຕ່າງປະເທດ ເພື່ອໃຫ້ເດັກນ້ອຍໄດ້ຮຽນພາສາອັງກິດ; ເຊື່ອມຕໍ່ກັບນັກສິລະປິນແລະຜູ້ມີຊື່ສຽງເພື່ອສອນຄວາມຮູ້ດ້ານວັດທະນະທຳຂອງຊາດ. ນາງຍັງໄດ້ຝຶກນິໄສຂອງການຮຽນດ້ວຍຕົນເອງຫຼັງຈາກແຕ່ລະຫ້ອງຮຽນ, ດົນໃຈໃຫ້ຄວາມສົນໃຈໃນການສຶກສາດ້ວຍຕົນເອງ. ໃນລະຫວ່າງຫ້ອງຮຽນ, ການຮ້ອງເພງ, ການເຕັ້ນ, ເກມພື້ນເມືອງ, ແລະການສິດສອນໄດ້ຖືກປະສົມປະສານ, ປະສົມປະສານກັບການແລກປ່ຽນແລະການສົນທະນາ, ຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍເຂົ້າເຖິງແລະໄດ້ຄວາມຮູ້ໄດ້ງ່າຍ.

ຫ້ອງຮຽນຍັງກາຍເປັນເວທີຂະຫນາດນ້ອຍທີ່ວັດທະນະທໍາພື້ນເມືອງໄດ້ຮັບການສືບຕໍ່ແລະສືບຕໍ່. ໃນຕອນທ້າຍຂອງແຕ່ລະບົດຮຽນ, ເດັກນ້ອຍໄດ້ກະກຽມ panpipe ແລະ flutes ຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຂຶ້ນກັບຄູອາຈານເພື່ອປະຕິບັດ. ບາງຄັ້ງ, ຄູ ແລະ ນັກຮຽນກໍ່ຫຼິ້ນເກມພື້ນເມືອງຮ່ວມກັນ. ນາງລຽນ, ໃນຊຸດອາພອນຂອງຊາວເຜົ່າມົ້ງ, ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມບັນດາການສະແດງແລະການລະຫຼິ້ນພື້ນເມືອງຂອງຊາວເຜົ່າມົ້ງ, ໂດຍບໍ່ມີທາງໄກ, ມີແຕ່ສຽງຫົວດັງກ້ອງກັງວານໄປທົ່ວເຂດ.

Cô, trò vui vẻ cùng chơi các trò chơi dân gian. — ຄູອາຈານແລະນັກສຶກສາໄດ້ຫຼິ້ນເກມພື້ນເມືອງຮ່ວມກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ.

ນາງ Giang Thi Mai ອາຍຸ 15 ປີ ພວມສຶກສາເປັນຜູ້ນຳທ່ຽວຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລອາຊີວະສຶກສາ Yen Bai . ນາງຍັງໄປຮຽນໃນທຸກໆຕອນແລງທ້າຍອາທິດເມື່ອກັບຄືນມາເຮືອນ. Mai ຮ້ອງໄດ້ດີ, ເຕັ້ນໄດ້ດີ, ຫຼິ້ນ flute ໄດ້ດີແລະມີທ່າທີຫມັ້ນໃຈ.

“ຕັ້ງແຕ່ເຂົ້າຮຽນມາ, ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ເປັນຄວາມຮັກ ແລະ ພູມໃຈໃນວັດທະນະທຳຂອງຊາດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ຮຽນພາສາອັງກິດໃຫ້ດີຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມໝັ້ນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ, ຂ້ອຍຈະນຳເອົາຄວາມຮູ້ທີ່ໄດ້ຮຽນມາມາໃຫ້ລູກຫຼານໃນຊັ້ນຮຽນ ເພື່ອວ່າໃນອະນາຄົດຈະໄດ້ຮ່ວມກັນສ້າງສາ ແລະ ພັດທະນາບ້ານເກີດເມືອງນອນ” - ໄມ ແບ່ງປັນ:

“ຫ້ອງຮຽນນາງລຽນ” ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນບ່ອນຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນບ່ອນເປີດປະຕູສູ່ຄວາມຝັນອີກດ້ວຍ. ໂດຍໄດ້ຈັດຕັ້ງຫຼາຍກິດຈະກໍາເຊັ່ນ: ແຂ່ງຂັນອ່ານ, ເລົ່ານິທານ, ແຕ່ງຜູ້ຊາຍ, ປະກອບຊຸດເລໂກ້ເພື່ອສ້າງ "ບ້ານໃນຝັນ"... ນາງ ລຽນ ເຂົ້າໃຈຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງນັກຮຽນແຕ່ລະຄົນ, ຈາກນັ້ນກໍ່ມີວິທີການຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮໍ່າຮຽນເພື່ອບັນລຸຄວາມຝັນຂອງຕົນ.

ນາງ ລຽນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າຈະມີນັກສຶກສາຢ່າງໜ້ອຍ 10 ຄົນທີ່ເກັ່ງດ້ານພາສາອັງກິດ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳທ້ອງຖິ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປກັບເຂົາເຈົ້າ ຈົນກວ່າເຂົາເຈົ້າຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ, ກັບຄືນບ້ານ, ພັດທະນາບ້ານເກີດເມືອງນອນ.”

ເປົ້າໝາຍຂອງນາງແມ່ນຈະແຈ້ງທີ່ສຸດ, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ລູກຫຼານກາຍເປັນນັກທ່ອງທ່ຽວ, ເຊື່ອໝັ້ນໃນການໂຄສະນາວັດທະນະທຳຊົນເຜົ່າຂອງຕົນໃນສະພາບທີ່ຊູ່ແອດສຸມໃສ່ພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວຊຸມຊົນ. ການເດີນທາງຂອງທ່ານນາງ ລຽນ ຈະສືບຕໍ່ເປັນແບບນັ້ນ, ຫວ່ານແກ່ນສານຄວາມຮູ້, ວັດທະນະທຳ ແລະ ແກ່ນສານແຫ່ງຄວາມຫວັງຢ່າງງຽບໆ, ເພື່ອໃຫ້ “ໜໍ່ໜຸ່ມ” ຢູ່ ຊູ່ຈີ ມີກຳລັງແຮງກວ່າອີກ ເພື່ອລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຄວບຄຸມອະນາຄົດຂອງຕົນເອງ.

ທີ່ມາ: https://baolaocai.vn/lop-hoc-dac-biet-tren-dinh-suoi-giang-post879692.html