ຫ້ອງຮຽນສອງພາສາຂອງຄູສອນພິເສດ

GD&TĐ - ຢູ່ເຂດຊົນນະບົດນ້ອຍໆແຫ່ງໜຶ່ງຂອງເມືອງ Soc Trang, ບ່ອນທີ່ຊາວຂະເໝນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍດຳລົງຊີວິດ, ໃນຕອນບ່າຍທຸກວັນຈະຈັດຊຸດຮຽນພິເສດຢູ່ໃຕ້ລະບຽງທີ່ລຽບງ່າຍ.

Báo Giáo dục và Thời đại•20/03/2025

ອາຈານ ທາກເຄນ ແລະ ນັກຮຽນໃນຫ້ອງຮຽນພິເສດຂອງລາວ.

ທ່ານ ທາກເຄນ ແລະ ນັກຮຽນໃນຫ້ອງຮຽນພິເສດຂອງລາວ.

ບໍ່ມີໂຕະ, ຕັ່ງ, ບໍ່ມີອຸປະກອນການສອນທີ່ທັນສະໄໝ, ແຕ່ຫ້ອງຮຽນມີຄວາມອົບອຸ່ນ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງຄູສອນ, ທ່ານ ທາກເຄັນ, ລູກຊາຍຂອງຊາວຂະເໝນ.

ອາຈານ "ບໍ່ມີປະລິນຍາ"

ເມື່ອ 2 ປີກ່ອນ, ທ່ານ ທາກເຄັນ (ອາຍຸ 41 ປີ), ກຳມະກອນກໍ່ສ້າງຢູ່ເມືອງ ເກີຊຳ, ແຂວງ ໂສກ ຈາງ , ໄດ້ຕັດສິນໃຈເປີດຫ້ອງຮຽນສອງພາສາໃຫ້ຊາວເຜົ່າຂະແມຢູ່ເຂດນີ້ໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າ. ຫ້ອງຮຽນນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍເຂົ້າໃຈ ແລະ ນຳໃຊ້ພາສາຫວຽດນາມຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າບໍ່ລືມການຂຽນ, ພາສາ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າຕົນ.

ນັບຕັ້ງແຕ່ລາວຍັງເດັກນ້ອຍ, Ken ຮັບຮູ້ວ່າຊາວຂະແມຈໍານວນຫຼາຍໃນເຂດທີ່ລາວອາໄສຢູ່ມີຄວາມຂີ້ອາຍຫຼາຍໃນເວລາທີ່ຕິດຕໍ່ສື່ສານກັບຄົນຫວຽດນາມ (ເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ຄ່ອງແຄ້ວໃນພາສາຫວຽດນາມ). ກົງກັນຂ້າມ, ເດັກນ້ອຍຊາວຂະແມໃນເວລາໄປໂຮງຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຮຽນພາສາຫວຽດ, ແລະບໍ່ມີໂອກາດໃນການຮຽນແລະຂຽນພາສາຂະໜານນ້ອຍ.

ໂດຍຮັບຮູ້ຄວາມບໍ່ພຽງພໍນີ້, ທ່ານ Ken ໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະດໍາເນີນການ. ເຖິງວ່າຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເຂົ້າຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນສາມັນສຶກສາໃດໆກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍຄວາມຮູ້ທີ່ໄດ້ມາຈາກການຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນວັດທະນະທໍາປາລີລະດັບປານກາງພາກໃຕ້, ແຕ່ລາວໄດ້ກະກຽມແຜນການສອນຂອງຕົນເອງ, ຄົ້ນຄວ້າວິທີການສິດສອນ ແລະ ຫ້ອງຮຽນໄດ້ດຶງດູດນັກຮຽນນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ.

ທຸກໆມື້, ຈາກ 5:30 ຫາ 9:00, ເຮືອນຂະຫນາດນ້ອຍຂອງ Ken ດັງດັງກັບສຽງນັກຮຽນອ່ານດັງໆ. ມີເດັກນ້ອຍທີ່ມີອາຍຸພຽງແຕ່ສອງສາມປີ, ແລະຍັງມີຜູ້ອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 60, ທັງຫມົດແມ່ນມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນການຮຽນຮູ້. ກະດານຖືກແຂວນຢູ່ເທິງຝາ, ກະເບື້ອງພື້ນກາຍເປັນບ່ອນນັ່ງ, ແຕ່ບັນຍາກາດການຮຽນຮູ້ບໍ່ເຄີຍຈືດໆ.

ໃນຫ້ອງຮຽນຂອງ Ken, ຄົນທັງຫຼາຍບໍ່ພຽງແຕ່ຮຽນອ່ານຂຽນເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງຮຽນຮູ້ວິທີສື່ສານ, ວິທີການປະພຶດ, ແລະ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຮີດຄອງປະເພນີ ແລະ ຮີດຄອງປະເພນີຂອງຊາວເຜົ່າ ຂະແມ ແລະ ຊາວເຜົ່າ Kinh. ໂດຍສະເພາະ, ລາວສະເຫມີພະຍາຍາມສ້າງບົດບັນຍາຍທີ່ຫນ້າສົນໃຈແລະເຂົ້າໃຈງ່າຍໂດຍການລວມເອົາເລື່ອງຊີວິດແລະຕົວຢ່າງຂອງຊີວິດຈິງ, ຊ່ວຍໃຫ້ "ນັກຮຽນ" ຂອງລາວດູດຊຶມໄດ້ງ່າຍ. ສໍາລັບເດັກນ້ອຍ, ລາວຍັງຈັດກິດຈະກໍາມ່ວນຊື່ນຫຼັງຈາກໂຮງຮຽນ, ບາງຄັ້ງກໍ່ມີອາຫານອົບອຸ່ນທີ່ພັນລະຍາຂອງລາວກະກຽມ.

special-teacher's-bilingual-class-2-3644.jpg

ຫຼັງຈາກຊົ່ວໂມງຮຽນ, ນັກຮຽນສາມາດຫຼິ້ນຮ່ວມກັນເພື່ອສ້າງບັນຍາກາດທີ່ສະດວກສະບາຍ. ພາບ: Quoc Anh

ການເດີນທາງຂອງຄູສອນ "ພິເສດ".

ໃນຊຸມມື້ທຳອິດຂອງການເປີດຫ້ອງຮຽນ, ທ່ານ ເຄນ ໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ. ຫຼາຍຄົນຍັງລັງເລ ແລະບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບການໄປໂຮງຮຽນ ໂດຍສະເພາະຜູ້ເຖົ້າ. ຈໍານວນນັກຮຽນສາມາດຖືກນັບໃສ່ນິ້ວມື. ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ທໍ້ຖອຍໃຈ. ແຕ່ລະມື້, ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກ, ລາວອອກຈາກເຮືອນໄປເພື່ອຊຸກຍູ້ຄົນເຂົ້າຮຽນ.

ລາວໄດ້ອະທິບາຍຢ່າງອົດທົນວ່າ ການຮຽນອ່ານຂຽນບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ຄົນອ່ານແລະຂຽນໄດ້ຄ່ອງແຄ້ວເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຊີວິດອີກດ້ວຍ. ຂໍຂອບໃຈກັບຄວາມອົດທົນຂອງລາວ, ປະຊາຊົນຫຼາຍກວ່າແລະຫຼາຍຮູ້ກ່ຽວກັບຫ້ອງຮຽນຂອງລາວ. ຄ່ອຍໆ, ເຮືອນນ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນບ່ອນເຊື່ອມຕໍ່ຊຸມຊົນ, ບ່ອນທີ່ຜູ້ຄົນສຶກສາຮ່ວມກັນແລະແບ່ງປັນຄວາມສຸກ.

ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຈະຕ້ອງການທຶນເພື່ອຮັກສາຫ້ອງຮຽນ, Ken ບໍ່ຍອມຮັບຄ່າຮຽນໃດໆ. ລາວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນໃນບໍລິເວນໃກ້ຄຽງໄດ້ດຳເນີນໂຄງການກໍ່ສ້າງຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ລົງທຶນຊື້ເຄື່ອງຕັດເຂົ້າເພື່ອສະໜອງການບໍລິການຕາມລະດູການ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ລາວມີລາຍຮັບທີ່ໝັ້ນທ່ຽງແລະສາມາດຮັກສາຊັ້ນຮຽນໄດ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງກັງວົນເລື່ອງ ການເງິນ .

"ທຸກໆມື້, ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກ, ຂ້ອຍຟ້າວໄປຫາຫ້ອງຮຽນ, ມີມື້ທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເມື່ອຍຫຼາຍ, ແຕ່ພຽງແຕ່ເຫັນສາຍຕາຂອງເດັກນ້ອຍແລະປະຊາຊົນທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມອິດເມື່ອຍຂອງຂ້ອຍຫາຍໄປ," Ken ແບ່ງປັນ.

ພາຍຫຼັງ 2 ປີແຫ່ງການຮັກສາຊັ້ນຮຽນ, ທ່ານ ເຄັນ ໄດ້ຊ່ວຍເດັກນ້ອຍ ແລະ ຊາວຂະເໝນນັບຮ້ອຍຄົນອ່ານຂຽນຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວທັງພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ຂະແມ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນ, ຊ່ອງຫວ່າງທາງດ້ານພາສາ ແລະ ການສື່ສານລະຫວ່າງຊາວຂະເໝນ ແລະ ຫວຽດນາມ ກໍ່ໄດ້ຮັດແຄບລົງເທື່ອລະກ້າວ.

ອ້າຍ ແທງຮ່ວາງຟຸກ, ອາຍຸ 11 ປີ, ນັກຮຽນໃນຫ້ອງຮຽນ, ເວົ້າຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນວ່າ: “ແຕ່ກ່ອນ, ຂ້ອຍຮູ້ພຽງພາສາຂະແມ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ອ່ານ ຫຼື ຂຽນ, ຫຼັງຈາກຮຽນກັບນາຍເຄັນສອງສາມເດືອນ, ຂ້ອຍຮູ້ຂຽນພາສາຂະແມ ແລະ ອ່ານໜັງສືໄດ້”.

ບໍ່ພຽງແຕ່ເດັກນ້ອຍ, ແຕ່ຍັງຜູ້ສູງອາຍຸຂອບໃຈກັບຫ້ອງຮຽນນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຄວາມຫມັ້ນໃຈຫຼາຍໃນການສື່ສານ. ນາງ ທາກທິນີ (ອາຍຸ 38 ປີ) ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ: "ຕອນຍັງນ້ອຍ, ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍທຸກຍາກ, ຂ້ອຍຮຽນຮອດຊັ້ນ 2 ເທົ່ານັ້ນ, ເພາະວ່າຂ້ອຍຮຽນພາສາຫວຽດບໍ່ຄ່ອງແຄ້ວ, ທຸກໆຄັ້ງໄປຕະຫຼາດ ຫຼື ໄປງານລ້ຽງ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂີ້ອາຍຫຼາຍໃນການສື່ສານ, ຂອບໃຈກັບຫ້ອງຮຽນຂອງເຈົ້າເຄນ, ດຽວນີ້ຂ້ອຍສາມາດລົມກັບທຸກຄົນໄດ້ສະບາຍກວ່າ."

ໃນແຕ່ລະວິຊາ, ທ່ານ Ken ໄດ້ຈັດຕັ້ງການທົດສອບເພື່ອປະເມີນຄວາມຄືບຫນ້າຂອງນັກຮຽນ. ເດັກນ້ອຍທີ່ຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຈະສຶກສາໂຄງການຂັ້ນສູງແລະໄດ້ຮັບແຮງຈູງໃຈ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍມີແຮງຈູງໃຈໃນການຮໍ່າຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເຮັດໃຫ້ຊາວບ້ານມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຫ້ອງຮຽນນີ້ຫຼາຍຂຶ້ນ.

ເຖິງວ່າລາວບໍ່ເຄີຍຂຶ້ນເວທີຢ່າງເປັນທາງການກໍ່ຕາມ, ແຕ່ທ່ານຖາກເຄັນໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຂະເໝນເຄົາລົບນັບຖືທ່ານວ່າ “ອາຈານ” ຂອງຊາວຂະເໝນ. ບໍ່ພຽງແຕ່ສອນເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ລາວຍັງຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າຊອກຫາຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ, ທຳລາຍບັນດາສິ່ງກີດຂວາງໃນການສື່ສານ, ແລະ ເໜືອສິ່ງອື່ນໃດແມ່ນຮັກສາເອກະລັກວັດທະນະທຳຂອງຊາວລາວ.

ຫ້ອງຮຽນສອງພາສາຂອງ Ken ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ສະຖານທີ່ທີ່ຈະຮຽນຮູ້. ມັນຍັງເປັນພື້ນທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ຊຸມຊົນ, ບ່ອນທີ່ທຸກຄົນມີຄວາມພູມໃຈໃນຮາກຂອງເຂົາເຈົ້າແລະພ້ອມທີ່ຈະເຊື່ອມໂຍງແລະພັດທະນາ. ບົດຮຽນພາຍໃຕ້ລະບຽງທີ່ລຽບງ່າຍໄດ້ກາຍເປັນການຊ່ວຍເຫຼືອທາງວິນຍານ, ບ່ອນທີ່ຄວາມຮູ້ແລະມະນຸດປະສົມເຂົ້າກັນ.

ເລື່ອງຂອງຊັ້ນຮຽນຂອງທ່ານ ທາກເຄັນ ເປັນພະຍານຫຼັກຖານທີ່ມີຊີວິດຊີວາເຖິງພະລັງແຫ່ງຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ຄວາມອົດທົນ. ບຸກຄົນທົ່ວໄປ, ມີຫົວໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງແລະຄວາມຕັ້ງໃຈ, ສາມາດສ້າງການປ່ຽນແປງພິເສດ. ແລະ ຢູ່ເຂດຊົນນະບົດນ້ອຍໆຂອງເມືອງ Soc Trang, ຫ້ອງຮຽນຂອງລາວຍັງຄົງມີແສງສະຫວ່າງໃນທຸກໆຄືນ, ໄດ້ນຳເອົາຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຫວັງມາໃຫ້ຄົນຂະເໝນລຸ້ນຫຼັງ.

ທີ່ມາ: https://giaoducthoidai.vn/lop-hoc-song-ngu-cua-nguoi-thay-dac-biet-post720177.html