ຫຼວງອານ ກັບຜືນແຜ່ນດິນ ແລະ ປະຊາຊົນກວາງຈິ

ດ້ວຍຄວາມມ່ວນຊື່ນ, ໃນມື້ທີ່ມີແສງແດດອັນອົບອຸ່ນ ຫຼັງຈາກຝົນຕົກ, ລໍຖ້າລະດູໃບໄມ້ປົ່ງມາ, ເພື່ອນຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຊີນຂ້າພະເຈົ້າໄປຢ້ຽມຢາມເຂດສົງຄາມ ບ່າລອງ, ທັນໃດນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ບາງຂໍ້ຂອງບົດກະວີຂອງ ເລືອງອານວ່າ: “ເຮືອຂອງຂ້ອຍຂຶ້ນລົງ ບ່າລອງ/ ຂັບໄລ່ທະຫານຜ່ານເຂດສົງຄາມ (...) ໃຜຈະໄປທ່າເຮືອ Tram, ໄປ, ກັບມາແຕ່ເຊົ້າ, ຝົນຕົກຍາກ” .

ແມ່ນ້ຳ ທາກຮັນ ໄຫຼຜ່ານເມືອງ ກວາງຈິ - ພາບ: V.LAN

ບັນດາບົດປະພັນທີ່ໜັກແໜ້ນດ້ວຍຄວາມຮັກຕໍ່ຜືນແຜ່ນດິນ ແລະປະຊາຊົນແຂວງກວາງຈິ ໄດ້ໄຫຼຜ່ານສອງສົງຄາມຕ້ານທານ, ມາຮອດທຸກວັນນີ້, ພາຍຫຼັງເຄິ່ງສັດຕະວັດ ແຫ່ງສັນຕິພາບ ແລະ ເອກະພາບ, ຍັງດັງກ້ອງຢູ່ບັນດາແມ່ນ້ຳ, ໃນຊົນນະບົດທີ່ມີແມ່ນ້ຳຫຼາຍສາຍ, ທ່າກຳປັ່ນ ແລະ ຫາດຊາຍຫຼາຍແຫ່ງ. ນີ້ແມ່ນບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລຸງອານ, ເຖິງວ່າເມື່ອກ່າວເຖິງລາວ, ຄົນທັງຫຼາຍກໍ່ຄິດເຖິງ The Ferry Girl ໃນທັນທີ, ແລະ ຫລາຍຄົນຄິດຜິດວ່າລາວມີພຽງບົດກະວີດຽວເທົ່ານັ້ນ, ຈິ່ງເອີ້ນລາວວ່າ “ນັກກະວີບົດໜຶ່ງ”.

ຄວາມຈິງແລ້ວ, ເຖິງວ່າລາວເປັນນັກ ການເມືອງ , ວັດທະນະທຳ, ສິລະປະ, ແຕ່ລາວກໍ່ມີອາຊີບວັນນະຄະດີທີ່ປະໄວ້ຈຸດໝາຍອັນໜັກແໜ້ນຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນວັດທະນະທຳຄື: ນາງ ຮີ່ເລືອງ (ບົດກະວີ, 1962), ຫວ້ານກາວ (ຄົ້ນຄວ້າ, 1984), ເທືອງທ້ຽນ ເຍີນ ໝຽນ ທຳ (ຄົ້ນຄວ້າ, 2019, ມ. ແລະ ນິລະມິດວິທະຍາຂອງຫຼວງອານ (2004).

ຊື່ແທ້ຂອງລຸງອານແມ່ນ ຫງວຽນເລືອງອານ, ເກີດໃນປີ 1920, ຢູ່ຕາແສງ Trieu Tai, Trieu Phong, Quang Tri. ໄດ້ຮຽນຢູ່ບ້ານເກີດຂອງຕົນ, ແລ້ວໄປຮຽນຕໍ່ຢູ່ໂຮງຮຽນແຫ່ງຊາດເຫ້ວ, ຮຽນຈົບປະລິນຍາຕີ ເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມຫວຽດນາມ (ເດືອນພຶດສະພາ 1945), ການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາ, ເຮັດວຽກຢູ່ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງ, ຈາກນັ້ນແມ່ນຄະນະກຳມະການປົກຄອງແຂວງ ກວາງຈີ້.

ນັບແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ທ່ານໄດ້ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຕົ້ນແມ່ນວຽກງານວັດທະນະທຳ, ສິລະປະຢູ່ຄະນະປະຈຳພັກແຂວງ, ແນວໂຮມປະເທດຊາດຫວຽດນາມ ແຂວງ ກວ໋າງຈີ, ຈາກນັ້ນແມ່ນຄະນະພັກແຂວງ ລຽນກູ 4 (1949), ຫົວໜ້າບັນນາທິການໃຫຍ່ວຽກງານວັດທະນະທຳ ແລະ ໜັງສືພິມ ແທງຮ໋ວາ (1958-1972), ຮອງຫົວໜ້າພະແນກວັດທະນະທຳ ກວາງຈິ (1973), ສະມາຊິກຄະນະກຳມະການສິລະປະວັນນະຄະດີແຂວງ 18 ໄຕບິ່ງ. ການບໍານານ (1984).

ບາງຄົນເວົ້າວ່າ: “ກ່ອນການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາປີ 1941, ລາວໄດ້ເຮັດວຽກເປັນລັດຖະກອນບໍລິຫານ ແລະ ເລີ່ມຂຽນບົດກະວີ, ແຕ່ບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຫຼາຍປານໃດ” (Tran Manh Thuong, ນັກປະພັນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ, ເຫຼັ້ມ 1, ໜັງສືພິມວັດທະນະທຳ ແລະ ຂ່າວສານ, 2008, ໜ້າ 1045). ໃນຕົວຈິງ, ລຸງອານໄດ້ຮຽນບົດກະວີນັບແຕ່ເມື່ອອອກຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນໄປຮ່ຳຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນແຫ່ງຊາດ ແລະ ໄດ້ລົງພິມບົດກະວີຄັ້ງທຳອິດຢູ່ໜັງສືພິມ ຈ່າງອານ ( ພາກຮຽນ spring ໃນບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ໂດຍນ້ຳຫອມ, ກ່ອນນີ້, ຖັກແສ່ວ...).

ແນ່ນອນ, ໃນທ່າອ່ຽງທົ່ວໄປຂອງການເຄື່ອນໄຫວບົດກະວີໃໝ່ໃນເວລານັ້ນ, ບົດກະວີຂອງຊາຍໜຸ່ມອາຍຸ 19 ປີ ຫຼື 20 ຄົນຄືເພິ່ນຍັງປະສົມເຂົ້າກັບສຽງເພງແບບໂຣແມນຕິກຄື: “ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງໃນບ້ານເກີດເມືອງນອນຄືດອກດອກໄມ້/ ຖະໜົນຫົນທາງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍລົມພັດເຕັມໄປດ້ວຍຄົນຍ່າງຜ່ານ/ ຜ້າມ່ານໝອກບາງໆຕິດຢູ່ກັບຕີນທີ່ອົບອຸ່ນຂອງຂ້ອຍ/ ແສງຕາເວັນຂອງບ້ານເກີດ” ປະກອບໃນເມືອງເຫວ້, 1939).

ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບລະດັບ ແທງຈຸງ, ລາວໄດ້ສືບຕໍ່ຮ່ຳຮຽນເປັນເວລາ 2-3 ເດືອນ, ແຕ່ຍ້ອນຄອບຄົວທຸກຍາກ ແລະ ມີອ້າຍນ້ອງຫຼາຍຄົນ, ລາວຈຶ່ງບໍ່ມີເງິນຮຽນຕໍ່. “ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເລືອງອານ ໄດ້ເຂົ້າສອບເສັງລັດຖະກອນຢູ່ລາຊະວົງໃຕ້ ເມື່ອປີ 1941 ແລະ ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນ “ທົວເຟຍ” - ຕໍາແໜ່ງເລຂານຸການປະຈຳວັນເຂົ້າໃນເອກະສານທາງການໃນກະຊວງບຸກຄະລາກອນ.

ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ຍ້ອນການດຳລົງຊີວິດຢູ່ດິນແດນທີ່ນັກກະວີຜູ້ມີພອນສະຫວັນຫຼາຍຄົນໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ພ້ອມກັບເວລາຫວ່າງຂອງລາວ, ເລືອງອານ ໄດ້ລົງພິມບົດກະວີຄັ້ງທຳອິດຢູ່ໜັງສືພິມ ຈ່າງອານ, ໜັງສືພິມທີ່ລາວໄດ້ຮ່ວມມືເປັນປະຈຳ, ດ້ວຍຫົວຂໍ້ “ນັກຂ່າວກິລາ” ( ຫງວຽນກວກເຟື້ອງ, ເທບເລີ Epilogue, ປຶ້ມ Tuyen Tap Hop, 2 Thup, Publishing House. 568-569). ແລະ ໃນຖານະນີ້ຍັງໄດ້ສະໜອງຂໍ້ມູນຂ່າວສານທີ່ມີຜົນປະໂຫຍດໃຫ້ແກ່ຊາວ ຫວຽດນາມ ໂດຍຜ່ານເພື່ອນຮ່ວມຊາດ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງ, ນັກຂ່າວ Hong Chuong.

ໃນຊີວິດຂອງຕົນ, ນັກກະວີ ເລືອງອານ ໄດ້ຂຽນບົດກະວີໝູ່ບ້ານດ້ວຍຄຳອຸທິດຕົນ “ເພື່ອໝູ່ບ້ານກວາງຈີ້”, ໃນນັ້ນລາວໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງການຟື້ນຟູຄື: “ຕົ້ນເຂົ້າຟື້ນຟູໃນຂຸມລູກລະເບີດ/ ເຄືອມັນຕົ້ນປົກຄຸມຊັ້ນຂີ້ເທົ່າ/ ແລະ ທຸກຢ່າງກໍ່ຂຽວສົດງົດງາມ/ ດ້ວຍສຽງຫົວທີ່ເຮັດໃຫ້ໝູ່ບ້ານເຢັນລົງ/ ໃນຕົວຂ້າພະເຈົ້າ, ໝູ່ບ້ານຍັງມີຄວາມພາກພູມໃຈ/ ແຕ່ລະຊື່ຍັງບໍ່ມີຄວາມພາກພູມໃຈ. ອະນາຄົດ.”

ພ້ອມກັບບົດກະວີ Giot Mau Chung , ຍາວກວ່າໜຶ່ງພັນບົດ (ພິມຈຳໜ່າຍຄັ້ງທຳອິດໃນວາລະສານ ຫຼວງອານ, ປີ 2004), ຂຽນກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້ຂອງຊາວເຜົ່າ ກີງທ້ວນ ຢູ່ເຂດພູສູງພາກກາງ, ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຕະຫຼອດຊີວິດການປະພັນຂອງລາວເປັນເວລາ 60 ກວ່າປີ, ເລືອງອານ ໄດ້ຝັງຈິດສຳນຶກໃນຜືນແຜ່ນດິນ ແລະປະຊາຊົນ ບິ່ງເຍີນ, 3 ແຫ່ງ, ອາຊີບຕຳ່ແຜ່ນ. ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນ: ບົດກະວີ, ການຄົ້ນຄວ້າແລະຮູບຄົນ. ນັ້ນແມ່ນພື້ນທີ່ຄວາມງາມທີ່ມີຄວາມຫນາແຫນ້ນ, ບ່ອນທີ່ຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບຄວາມງາມແລະເນື້ອຫາເກີດຂື້ນ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນທີ່ສ້າງສັນຂອງຜູ້ຂຽນ.

ພຽງແຕ່ໂດຍການ skimming ຜ່ານຫົວຂໍ້ຂອງວຽກງານ, ຫນຶ່ງສາມາດຮັບຮູ້ນີ້. ດ້ວຍບົດກະວີ, ມີ ແສງຕາເວັນສ່ອງແສງ ຮີ່ເລືອງ, ກັບຄືນສູ່ ຫີນເຫີບ, ຝັ່ງຫີນເຫີບຮຸ່ງ, ຖະໜົນ ວີ້ງກິມ, ຄື້ນຟອງ ກ່າຕຸ່ງ, ຫວນຄືນເຖິງບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງ ແກວຫວຽດ, ເທິງແມ່ນ້ຳຊາລູງ, ຟັງເລົ່ານິທານຂອງແມ່ນ້ຳ ດັກລັກ, ບົດເພງກ່ຽວກັບແມ່ນ້ຳ ແທງຮ໋ຽນ, ໄຮ່ລານ, ຕາມຈຽງ, ລຽບຕາມແມ່ນ້ຳຫອມ, ເມື່ອປີ 16 ພຶສຈິກາ ແມ່ນຜູ້ເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດ... ຄວາມຕ້ານທານ, ງ່າຍດາຍແລະອ່ອນໂຍນຄືກັບມັນຕົ້ນ, ເມັດເຂົ້າ, ເຮັດວຽກຫນັກແຕ່ສະຫລາດແລະທົນທານຕໍ່ເຂດ ຊາຍແດນ, ພຽງແຕ່ອ່ານຫົວຂໍ້ຫນຶ່ງກໍ່ຈິນຕະນາການວ່າພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ສ່ອງແສງຢູ່ໃນຄວັນໄຟແລະລູກປືນແລະລະເບີດ: ແມ່ເຮືອ, ທະຫານເກົ່າ, ຜູ້ເຖົ້າຢູ່ເຂດນ້ໍາ, ຜູ້ເຖົ້າຢູ່ແຄມແມ່ນ້ໍາ, ສາວຂ້າມຊາຍແດນ, ສົ່ງທ່ານຫມໍ Elle. ເດັກຍິງເຫວ ...

ບົດກະວີຂອງລາວແມ່ນເລົ່າເລື່ອງທຳມະຊາດ, ເລື່ອງຄົນ, ດິນແດນ, ແມ່ນ້ຳຂອງ, ສະແດງເຖິງຄວາມປາດຖະໜາຢາກສັນຕິພາບ, ຄວາມສາມັກຄີ, ຄວາມຄິດຂອງຄົນໃນຊົນນະບົດທີ່ທຸກຍາກ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມຄຽດແຄ້ນຍ້ອນການແບ່ງແຍກ ແລະ ລະເບີດ: “ເວົ້າເຖິງບ້ານເກີດເມືອງນອນຢູ່ພາກໃຕ້, ລຸງອານບໍ່ເຈັບປວດ, ໂສກເສົ້າ, ບໍ່ມີຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ. (ຮ່ວາງມິນເຈົາ, ບົດກະວີກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້ເພື່ອຄວາມສາມັກຄີ , ວາລະສານວັນນະຄະດີ, 207).

ກ່ຽວກັບບົດປະພັນ, ບັນດາບົດຂຽນທີ່ລະອຽດລະອໍ, ລະມັດລະວັງ, ມີຄຸນຄ່າທາງດ້ານວິຊາການ, ແມ່ນບັນດາຜົນງານແຫ່ງການຮວບຮວມ ແລະ ຄົ້ນຄ້ວາຢູ່ໃນທົ່ວຜືນແຜ່ນດິນ ແລະ ຜູ້ຄົນທີ່ລາວຮັກ, ເຊັ່ນບົດຂຽນຕ້ານຝລັ່ງ (ຍັງແມ່ນເກັບກຳຕົ້ນຕໍຢູ່ເຂດບິ່ງໄຕທຽນ ແລະ ເຂດເກົ່າເຂດ 4), ໄຕ່ງວຽນແມ້ງທາມ, ໂທໄມອຳ ແລະ ເຫ້ວ, ແມ່ນບັນດາຜົນງານທີ່ບໍ່ມີວິຊາອາຊີບໃດກວ່າອີກ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ລາວຍັງມີບັນດາຮູບແຕ້ມທີ່ກ້າຫານ, ເຊັ່ນບົດບັນທຶກລະນຶກກ່ຽວກັບບັນດາຜູ້ມີຊື່ສຽງ, ນັກປະພັນ ແລະ ຜູ້ມີຊື່ສຽງທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນໃຫ້ປະເທດຊາດ, ເຕັມໄປດ້ວຍບັນດາການຄົ້ນພົບກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນຄື: ດວງວັນອານ, ຫງວຽນຮຳນິງ, ເລແທງຟານ, ດົ່ງຕົ່ງ, ເຈີ່ນຊວັນຮ່ວາ, ຫງວຽນດຶກດອນ...

ເຖິງແມ່ນວ່າມີທັດສະນະທີ່ສົມບູນ ແລະ ສອດຄ່ອງໃນຕະຫຼອດປະຫວັດສາດຂອງນັກປະພັນກ່ອນປີ 1945 ຈາກແຂວງກວາງຈີ້ເຊັ່ນ: ດົ່ງດັງ, ບຸ່ຍດຶກໄຕ, ຫງວຽນຮຸຍແທ່ງ, ຫງວຽນກົງເຕ, ຫງວຽນວັນຮ່ຽນ, ຫງວຽນກວ໋າ, ເຈີ່ນດິ່ງຕູກ, ຟານວັນຮຸຍ, ຮ່ວາງຮຸຍຊົ້ງ, ຫງວຽນດັງກື, ຫງວຽນເຕີ໋ນ, ຫຼີເຕັດກື໋, ຫງວຽນເຕີ໋ນ, ຫວູດຶກຕືງ. ທ່ານ Van Hy, Phan Van Dat ດ້ວຍຄວາມເປັນຫ່ວງທີ່ສຸດ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງປັນຍາຊົນທີ່ມີຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນ: “ນັບແຕ່ລາຊະວົງ ຫງວຽນ, ກວາງຈີ້ ມີນາຍແພດ 4 ທ່ານ, ທ່ານໝໍ 11 ທ່ານ, ຮອງໝໍ 10 ຄົນ, ແລະ ປະລິນຍາຕີຈີນ 165 ຄົນ, ແຕ່ມາຮອດປະຈຸບັນ, ຈຳນວນນັກປະພັນທີ່ມີຄວາມໝັ້ນໃຈຍັງບໍ່ທັນຖືໄດ້. ຕໍ່ກັບໄພພິບັດທາງທໍາມະຊາດ, ໄຟໄຫມ້, ແລະສົງຄາມ, ການຄົ້ນຄວ້າທີ່ບໍ່ມີປະສົບການຂອງພວກເຮົາຍັງເປັນສາເຫດ" (Luong An Anthology, op. cit., p. 375).

ນອກຈາກນັ້ນ, ທ່ານຍັງໄດ້ແນະນຳບັນດາອົງການວັນນະຄະດີໃນໄລຍະສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານແຂວງກວາງຈີ້ ເຊັ່ນ: ກຸ່ມ Nguon Han (ບໍ່ແມ່ນປະເທດດຽວກັບແຫຼ່ງ Han), ມີຄວາມຄິດເຫັນ ຫຼືໂຕ້ວາທີກ່ຽວກັບບາງບັນຫາວັນນະຄະດີໃນປະຈຸບັນ, ເຊັ່ນ ບາງຄຳເຫັນຜ່ານການຮວບຮວມ ແລະ ການແປໃນປຶ້ມບາງສະບັບທີ່ໄດ້ພິມຈຳໜ່າຍເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ດ້ວຍເນື້ອໃນກ່ຽວກັບ Thua Thien Hue, ສົນທະນາເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບບົດຂຽນດັ່ງກ່າວ. ຈິ..."; ຫຼືໃນທິດທາງອື່ນ, ລາວໄດ້ເຈາະເລິກການຄົ້ນຄ້ວາພູມສາດກ່ຽວກັບຜືນແຜ່ນດິນ, ພູດອຍ, ແມ່ນ້ຳຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນເຊັ່ນ: ນິທານນ້ຳດັກລັກ, ວັນນະຄະດີຊວນຂ້ອຍ, ໂນນໄມສົງຮານ, ນ້ຳໄຫຼຕະຫຼອດການ...

ວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າແລະຮູບແຕ້ມຂອງລາວແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍເຫດການ, ເອກະສານທີ່ຫນ້າເຊື່ອຖື, ອຸດົມສົມບູນໃນການຄົ້ນພົບແລະການວິພາກວິຈານ, ການໂຕ້ຖຽງກັນຢ່າງແຫນ້ນຫນາແລະ sparkling ກັບຮູບພາບ, ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ convincing ກັບຜູ້ອ່ານ. ພິເສດ, ຢູ່ເບື້ອງຫລັງຂອງປຶ້ມ, ຄົນເຮົາສາມາດໄດ້ຍິນສຽງລົມຫາຍໃຈຂອງແຕ່ລະຄຳ, ໃຕ້ຄວາມໜາແໜ້ນຂອງຕະກອນວັດທະນະທຳທີ່ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍມະນຸດຂອງຊົນນະບົດ ກວາງຈີ, ແລະ ກວ້າງຂວາງກວ່ານັ້ນ, ບັນດາຈິດວິນຍານທີ່ບໍ່ມີນ້ຳໃຈທີ່ຍາວຢຽດຈາກ ດ່າວຈ່າງເຖິງ ຫາຍວັນ.

ໄດ້ພົບກັບບັນດາສາວງາມ, ເດັກນ້ອຍ, ຫລານສາວຂອງເຮືອຂ້າມຟາກຜູ້ເຖົ້າ “ຂຶ້ນລົງບາລອງ”, ໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງທີ່ສົດໃສ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າຢ່າງກະທັນຫັນ, ແລະ ຝັນເຖິງບາງສິ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເປັນຄວາມຈິງ, ວ່າຖ້າພຽງແຕ່ ລຸງອານ ຍັງມີຊີວິດໃນທຸກວັນນີ້ ໃຫ້ເຫັນດ້ວຍຕາຕົນເອງ ບ້ານເກີດເມືອງນອນທີ່ຮັກແພງນັບມື້ນັບປ່ຽນໄປ. ໃນປະຈຸບັນ, ກວາງຈີ້ແມ່ນສົດໃສຄືກັບລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ສວຍງາມກວ່າ, ດ້ວຍເສັ້ນທາງຫຼວງຂ້າມອາຊີ, ເຂດອຸດສາຫະກຳ, ທ່າກຳປັ່ນ... ແລະ ແມ່ນແຕ່ໂຄງການກໍ່ສ້າງສະໜາມບິນ. ກວາງຈີ້ທັງໝົດພວມຕ້ອນຮັບລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຢ່າງເບີກບານມ່ວນຊື່ນດ້ວຍດອກກຸຫຼາບເຫຼືອງສົດໃສ.

ຄຳພູວົງ

ທີ່ມາ