ນັກຂ່າວ Phan Quang ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ວຽກງານຂອງຕົນ ແລະ ອຸທິດສ່ວນຢ່າງເລິກເຊິ່ງເພື່ອບ້ານເກີດເມືອງນອນ.

ນັກຂ່າວນັກຂ່າວນັກຂ່າວວິສາຫະກິດແລະນັກຂຽນທີ່ມີຊື່ສຽງ Phan Quang (ຊື່ເກີດ Phan Quang Dieu) ເກີດໃນປີ 1928 ຢູ່ຕາແສງ Hai Thuong, ເມືອງ Hai Lang, ແຂວງ Quang Tri. ປີ 1988, ລາວໄດ້ເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງເປັນຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່, ບັນນາທິການໃຫຍ່, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຮັດວຽກຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງລາວ. ລາວມີອາຍຸຫຼາຍກວ່າຂ້ອຍ 18 ປີ, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຄວນເອີ້ນລາວວ່າລຸງແລະເວົ້າຕົວເອງວ່າຫລານຊາຍ, ແຕ່ລາວບອກເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງລາວໃຫ້ໂທຫາອ້າຍນ້ອງແຕ່ລະຄົນເພື່ອເຮັດໃຫ້ການເຮັດວຽກງ່າຍຂຶ້ນ, ນອກຈາກນັ້ນ, ພວກເຮົາທຸກຄົນແມ່ນມາຈາກບ້ານດຽວກັນ. ທໍາອິດ, ຂ້ອຍລັງເລ, ແຕ່ຫຼັງຈາກໂທຫາລາວ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄຸ້ນເຄີຍກັບມັນ. ບຸກຄະລິກກະພາບຂອງລາວຍັງຄົງຄືເກົ່າ: ສະຫງົບ, ສະຫງົບ, ແລະສຸພາບ.

Báo Quảng Trị•17/06/2025

ນັກຂ່າວ ຟານກວາງສະເໜີປື້ມບ້ານເກີດເມືອງນອນໃຫ້ຜູ້ຂຽນ. ຮູບພາບ: VT

ບໍ່ຮອດປີ 1995 ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ມີໂອກາດໄປເຮັດທຸລະກິດກັບລາວເປັນຄັ້ງທຳອິດ ເຊິ່ງເປັນໂອກາດທີ່ຈະໄປຢາມບ້ານເກີດຂອງລາວ. ຢ້ຽມຊົມ ວິຫານ ກວາງຈີ່, ລາວໄດ້ຢືນຢູ່ຂ້າງກຳແພງທີ່ຖືກລະເບີດ, ເປັນບ່ອນຝັງສົບສຸດທ້າຍຂອງໂຮງຮຽນ ບ໋າຍເດື່ອ ທີ່ສ້າງຂຶ້ນພາຍຫຼັງປີ 1945. ໂຮງຮຽນທີ່ຊາວຝຣັ່ງເອີ້ນວ່າ “ໂຮງຮຽນປະຖົມ ແລະ ໂຮງຮຽນບໍລິຫານ” ຢູ່ແຄມແມ່ນ້ຳ ທາກຮັນ, ບ່ອນທີ່ທ່ານເຄີຍຮຽນໃນເມື່ອຕອນຍັງນ້ອຍ, ໄດ້ປ່ຽນເປັນເສດເສດເຫຼືອຈາກລະເບີດຂອງຊາວອາເມລິກາ ໃນຊຸມປີ 1945.

ປີ 1947, ເມື່ອເຖິງແກ່ກຳ, ແນວໜ້າບິ່ງທ່ຽນກໍ່ຖືກທຳລາຍ. ໃນປີດຽວກັນ, ໄດ້ຮັບການເຂົ້າຮ່ວມພັກຢູ່ເຂດສົງຄາມຮົ່ງລິງ, ແຂວງກວາງຈີ້, ແລະ ໄດ້ສົ່ງໄປເຮັດວຽກຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງສັດຕູ. ໃນປີຕໍ່ມາ, ຄະນະອະນຸກຳມະການບິ່ງທ່ຽນໄດ້ຕົກລົງຈະສົ່ງຄະນະຊາວໜຸ່ມ, ສະມາຊິກພັກຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ມີການສຶກສາໄປຍັງເຂດເສລີເພື່ອສືບຕໍ່ຮ່ຳຮຽນ, ກະກຽມສົ່ງໄປຝຶກອົບຮົມຢູ່ຕ່າງປະເທດເມື່ອເງື່ອນໄຂອະນຸຍາດ.

Phan Quang Dieu ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາອ້າຍນ້ອງຂອງແຂວງ Quang Tri ໄດ້ຮັບການເລືອກເຟັ້ນເຂົ້າໂຮງຮຽນ. ໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ, ເມື່ອໄປຄະນະປະຈຳພັກເຂດ 4 ແຂວງ ແທງຮ໋ວາ ໄດ້ດຳເນີນບັນດາຂະບວນການເຄື່ອນໄຫວເຄື່ອນໄຫວຂອງພັກ, ບັນດາການນຳໄດ້ຮັບຮູ້ຜູ້ໜຸ່ມທີ່ມີຄວາມສາມາດດ້ານວັນນະຄະດີ, ໄດ້ຈ້າງໃຫ້ເຮັດວຽກໃຫ້ໜັງສືພິມ Cuu Quoc Lien Khu IV. ລາວເລີ່ມເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວຈາກບ່ອນນັ້ນດ້ວຍນາມສະກຸນ ຮວ່າງຕຸ່ງ ແລະ ບົດຂຽນທຳອິດແມ່ນ “ຢ້ຽມຢາມໂຮງງານຜະລິດອາວຸດຍຸດໂທປະກອນ” ທີ່ລົງພິມໃນໜັງສືພິມ ກູກວກລຽນຄຸ IV ໃນວັນທີ 9 ແລະ 10 ພະຈິກ 1948.

ປີ 1954, ທ່ານ Phan Quang Dieu ກັບຄືນມາເຮັດວຽກຢູ່ໜັງສືພິມ Nhan Dan. ທີ່ການພົບປະ, ນັກຂ່າວ ຮ່ວາງຕຸ່ງ, ບັນນາທິການໃຫຍ່ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ໜັງສືພິມບໍ່ສາມາດມີຮ່ວາງຕຸ່ງສອງຫົວ, ດັ່ງນັ້ນ ຮ່ວາງຕຸ່ງຕ້ອງຕາຍກ່ອນ.” ຮວ່າງຕຸ່ງ (ຟານກວາງດິວ) ຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ, “ຂ້ອຍຈະເສຍສະລະກ່ອນ” ແລະ ໄດ້ໃສ່ນາມສະກຸນໃໝ່ວ່າ ຟານກວາງ. ຈາກນັ້ນມາ, ທ່ານຜູ້ອ່ານກໍມີຟານກວາງເພື່ອວັນນີ້ແລະຈະລະນຶກເຖິງພະອົງຕະຫຼອດໄປ.

ປະຈຸບັນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຕາຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນ “ນິກາຍນິລະໂທດກຳຟານກວາງ” ເຊິ່ງລວມມີ 3 ເຫຼັ້ມ ມີ 1.675 ໜ້າ, “ບົດນິລະລຶກສິບປີ” ລວມມີ 831 ໜ້າພິມ, “ບ້ານເກີດເມືອງນອນ” ມີ 330 ໜ້າເຕັມ, “ຢ່າລືມກັນ” ເຊິ່ງເປັນບາງໆແຕ່ມີຄຳສາບແຊ່ງໃຫ້ແກ່ກັນ. ຫຼາຍກວ່າສີ່ສິບປື້ມຂອງວາລະສານແລະວັນນະຄະດີ. ລາວຍັງເປັນນັກແປທີ່ຍາກທີ່ຈະລືມໄດ້ຫຼັງຈາກອ່ານພຽງເທື່ອດຽວ, ເຊັ່ນ: “ມະນຸດ”, “ດວງດາວ”, “ໜຶ່ງພັນຄືນ”… ຕະຫຼອດຊີວິດການເປັນນັກຂ່າວຂອງ ຟານກວາງ.

ກ່ຽວກັບນັກຂ່າວໂດຍທົ່ວໄປ, ລາວເຊື່ອວ່າ: "ໃນທີ່ສຸດ, ມັນຍັງເປັນການປະສານງານທີ່ສອດຄ່ອງກັນ: ຄໍາ, ສຽງ, ສຽງ, ຮູບພາບ, ຮູບພາບ, ຮູບພາບ ... ວາລະສານໃນທຸກຮູບແບບມີຫນ້າທີ່ດຽວເທົ່ານັ້ນ, ເພື່ອຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ.

ຖະໜົນ ຫາຍທ້ວນ, ເມືອງ ຫາຍລານ, ບ້ານເກີດຂອງນັກຂ່າວ ຟານກວາງ - ພາບ: ກວາງຈີ້

ພາຍຫຼັງ 40 ປີແຫ່ງການຕໍ່ສູ້ກັບແຕ່ລະຄຳສັບ ແລະ ໜ້າພິມ, ໃນລະດູຮ້ອນປີ 1988, ນັກຂ່າວ ຟານກວາງໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງອາຊີບຄື: ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ. ເສັ້ນທາງຂ້າມລະຫວ່າງສອງທາງເລືອກ, ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາການອຸດໜູນທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ເມື່ອໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນຮອງລັດຖະມົນຕີກະຊວງຖະແຫຼງຂ່າວ ແລະ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງ, ທ່ານ Phan Quang ໄດ້ຮັບຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຈາກລັດຖະບານສູນກາງໃຫ້ດຳລົງຕຳແໜ່ງເປັນຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ ແລະ ບັນນາທິການໃຫຍ່ ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ ຫວຽດນາມ ແທນນັກຂ່າວນັກຮົບເກົ່າ Tran Lam ທີ່ອອກບຳນານ.

ລາວໄດ້ຍອມຮັບວ່າ, "ຄືກັບຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຝັງຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້ອຍເປັນເວລາດົນນານ, ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ການອອກຂ່າວໂດຍກົງ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການຄຸ້ມຄອງອົງການຈະຫນັກຫນ່ວງ." “ຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນ” ຂອງ ຟານກວາງ ປາດຖະໜາຢາກອອກແຮງງານໜັງສືພິມໂດຍກົງແມ່ນສົມເຫດສົມຜົນ, ເພາະວ່າຜູ້ທີ່ມັກການຂຽນ “ໄດ້ເອົາອາຊີບມາໃຫ້ຕົນ” ແລະຍາກທີ່ຈະເຊົາ.

ແຕ່ກ່ອນສາຍຕາຂອງລາວແມ່ນສະຖານີວິທະຍຸແຫ່ງຊາດແຫ່ງ ໃໝ່ ທີ່ຫາກໍ່ຜ່ານ "ພາຍຸແຫ່ງການແບ່ງແຍກແລະການລວມຕົວ", ບໍ່ຫຼາຍຫຼືຫນ້ອຍໃນຄວາມຂັດແຍ້ງ. ພະນັກງານຂອງຫຼາຍກ່ວາ 600 ຄົນໄດ້ຫຼຸດລົງໃນເວລາທີ່ລັດຖະບານໄດ້ຖືກກໍານົດທີ່ຈະຫຼຸດລົງພະນັກງານລົງ 20%. ວຽກງານເພີ່ມຂຶ້ນ, ຈໍານວນຄົນໄດ້ຫຼຸດລົງເຖິງ 500 ຄົນ, ຄົນງານແລະນັກຮ້ອງຫຼາຍຄົນໃນຕໍາແຫນ່ງຂອງພວກເຂົາຕ້ອງກິນເບັ້ຍບໍານານ.

ຄວາມເປັນຫ່ວງອັນໜຶ່ງຂອງຜູ້ອາວຸໂສ ຟານກວາງ, ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນວຽກງານໜັງສືພິມ, ປະຈຸບັນແມ່ນລາຍການວິທະຍຸປະຈຳວັນ ແລະ ຄະນະບັນນາທິການ, ແຕ່ລະລາຍການແມ່ນຄ້າຍຄືໜັງສືພິມ, ຈາກນັ້ນ ສະຖານີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ, ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ, ລະບົບສາຍສົ່ງ ແລະ ເສົາອາກາດ. ລາວເລືອກທີ່ຈະ "ທໍາລາຍ" ໂດຍການຈັດລະບຽບວິທະຍຸແລະບັນນາທິການໃຫມ່, ແຕ່ເບິ່ງຄືນ, ເພື່ອນຮ່ວມງານທັງຫມົດຂອງລາວແມ່ນໃຫມ່. ລາວກັບຄືນໄປທີ່ສະຖານີຄົນດຽວ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ພາຜູ້ໃດທີ່ລາວເຄີຍເຮັດວຽກໃກ້ຊິດໄປນຳ. ຜູ້ຂັບລົດແມ່ນທ່ານ ຫງວຽນບ່າຮຸ່ງ, ເຄີຍຮັບໃຊ້ທ່ານປະທານປະເທດ Tran Lam.

ກ່ອນອື່ນໝົດ, ທ່ານຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈສິ້ນສຸດການດຳເນີນວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ 3 ປະເທດ ຄື: ຕອນເຊົ້າ, ຕອນທ່ຽງ, ແລະ ແລງ, ເຊິ່ງໄດ້ຂະຫຍາຍໄປຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ເລີ່ມແຕ່ວັນທີ 1 ມັງກອນ 1989, ລະບົບລາຍການພາຍໃນຂອງວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ ໄດ້ອອກອາກາດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແຕ່ເວລາ 4:55 ໂມງເຊົ້າ ຫາ 10:30 ໂມງ. ເວລາທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໄດ້ສ້າງເງື່ອນໄຂສະດວກສໍາລັບລາຍການວິທະຍຸຈໍານວນຫຼາຍທີ່ຈະເກີດ.

ຢູ່ວິທະຍຸແຫ່ງຊາດ, ລາວຮູ້ວິທີຫັນປ່ຽນພະນັກງານ, ນັກຂ່າວ, ບັນນາທິການຈາກ “ຊ່າງຕັດ” ໄປເປັນ “ນັກຊ່ຽວຊານ”. ເພື່ອເຮັດໄດ້, ສິ່ງທຳອິດແມ່ນຕ້ອງຍົກລະດັບ ແລະ ເພີ່ມທະວີບັນດາອົງການທີ່ມີໜ້າທີ່ໃຫ້ຄຳປຶກສາ ແລະ ໜູນຊ່ວຍຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ ແລະ ຊຸກຍູ້ການຝຶກອົບຮົມ ແລະ ບຳລຸງສ້າງນັກຂ່າວ ແລະ ບັນນາທິການ.

ຜູ້ອໍານວຍການທົ່ວໄປໄດ້ສະຫນັບສະຫນູນ "ສອງຟັງ". ການຟັງຜູ້ຟັງແລະຟັງສິ່ງທີ່ເພື່ອນຮ່ວມງານວິທະຍຸໄດ້ກ່າວແລະຕ້ອງການ. ປີ 1989, ທ່ານໄດ້ຊີ້ນຳໃຫ້ຄະນະຜູ້ຟັງວິທະຍຸກະຈາຍສຽງດຳເນີນການສຳຫຼວດຄວາມເຫັນຂອງຜູ້ຟັງວິທະຍຸຢູ່ບາງແຂວງ, ນະຄອນໃນເຂດທົ່ງພຽງພາກເໜືອ, ພາກກາງ ແລະ ພາກໃຕ້.

ລາວໄດ້ເນັ້ນໃສ່ເສັ້ນສະແດງຄວາມຄິດເຫັນສີແດງ: "ຜູ້ຟັງຂໍໃຫ້ໄດ້ຍິນຂ່າວທີ່ໄວທີ່ສຸດ, ໃຫມ່, ເປັນປະໂຫຍດທີ່ສຸດ, ເພີດເພີນກັບດົນຕີທີ່ດີຂຶ້ນແລະດີກວ່າເກົ່າ, ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບຄໍາແນະນໍາແລະຄໍາອະທິບາຍເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບບັນຫາເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທໍາ, ສັງຄົມ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນວິທະຍາສາດແລະກົດຫມາຍ." ຜູ້ນໍາໄດ້ສະຫຼຸບສັ້ນໆວ່າ: "ຜູ້ຟັງວິທະຍຸໄດ້ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວິທີການປະດິດສ້າງ."

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນຮອງຫົວຫນ້າຄະນະກໍາມະການກວດສອບແລະໄດ້ຮັບການຍົກຍ້າຍໄປເປັນຮອງຫົວຫນ້າບັນນາທິການແລະທັນທີທັນໃດໄດ້ຮັບການເຮັດວຽກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຮັດມາກ່ອນ. "ການຄົ້ນຄວ້າ, ການສໍາຫຼວດ, ແລະສ້າງລະບົບລາຍການດົນຕີແລະຂ່າວ, ອອກອາກາດທາງ FM". ໃນເວລານັ້ນ, ວິທະຍຸແຫ່ງຊາດແມ່ນຢູ່ຫລັງ FM. Saigon ກ່ອນປີ 1975 ໄດ້ມີສະຖານີ FM ແລ້ວ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບປະເທດອື່ນໆໃນພາກພື້ນ.

ແມ່ນແຕ່ວຽງຈັນ, ນະຄອນຫຼວງຂອງປະເທດລາວ, ມີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ FM ແລະດົນຕີຕະຫຼອດມື້. ໃນຂະນະທີ່ນັກດົນຕີ Cat Van ແລະຂ້າພະເຈົ້າພວມແຕ້ມກ່ອງ, ຈັດໂຄງຮ່າງ ແລະ ເນື້ອໃນຂອງລາຍການ, ທ່ານພົນໂທ ຟານວັນຢາງ ແລະ ພະນັກງານວິຊາການ, ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ, ການເງິນ ໄດ້ພະຍາຍາມຊອກຫາວິທີທາງເພື່ອຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກ “ວົງແຫວນຄຳ” ຂອງການກີດກັນຂອງສະຫະລັດ. ສຸດທ້າຍ, ບໍລິສັດຝຣັ່ງ Thompson ໄດ້ຮ່ວມມືຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ.

ຮ່ວມມືກັບວິທະຍຸກະຈາຍສຽງຫວຽດນາມ. ສະນັ້ນ, ຜະລິດຕະພັນວິທະຍຸຄັ້ງທຳອິດຂອງທ່ານພົນເອກ ຟານກວາງ ໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດ. ວັນທີ 4 ກັນຍາປີ 1990, ໂດຍມີທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ ຫງວຽນວັນລິງ ໄດ້ດຳເນີນພິທີເປີດສະຖານີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ ແລະ ຂ່າວສານ FM. ສາມມື້ຕໍ່ມາ, ມັນໄດ້ອອກອາກາດຢ່າງເປັນທາງການ. ອ້າຍນ້ອງໄດ້ຊົມເຊີຍ ແລະ ຊົມເຊີຍ, ທ່ານຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ກ່າວວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ມີບາດກ້າວກະໂດດຂັ້ນ ແຕ່ສຳຄັນ, ເປັນບາດກ້າວບຸກທະລຸໃນການປັບປຸງຄຸນນະພາບຄື້ນ ແລະ ເປັນຈຸດໝາຍສຳເລັດໃນການພັດທະນາ FM ເປັນວິທະຍຸທີ່ທັນສະໄໝໃນອະນາຄົດ.

ຈາກປັດຊະຍາ “ເຮັດວິທະຍຸຕາມແບບແຜນຄອບຄົວທຸກຍາກ” ຂອງ ເຈີ່ນເລີມ ເຖິງ ນະໂຍບາຍ “ນະວັດຕະກຳຮອບດ້ານ” ຂອງ ຟານກວາງ ແມ່ນບາດລ້ຽວສຳຄັນຂອງສະຖານີວິທະຍຸແຫ່ງຊາດ. ນັກຂ່າວ Phan Quang ຖ່ອມຕົວ ແລະ ເຄົາລົບນັບຖືອະດີດຜູ້ສືບທອດຂອງຕົນ. ໃນວັນເປີດສະຫຼອງຫ້ອງປະເພນີຂອງສະຖານີ, ມີຄົນປຽບທຽບກັບອະດີດ, ທ່ານ ຟານກວາງ ເວົ້າວ່າ: “ແຕ່ລະຍຸກສະໄໝແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ, ມີທ່າໄດ້ປຽບ ແຕ່ຍັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ.

ໃນສະໄໝຂອງທ່ານ Tran Lam, ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຂາດເຂີນຫລາຍ, ແລະຍັງເກີດສົງຄາມຢ່າງດຸເດືອດ, ນັກຂ່າວ ຟານກວາງ ໄດ້ເອີ້ນອະດີດຜູ້ສືບທອດຂອງເພິ່ນວ່າ: “ຍາມໃດກໍ່ອຸທິດຊີວິດໃຫ້ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ”, ແລະ ໄດ້ຂຽນວ່າ: “ນັກຂ່າວ Tran Lam, ຜູ້ສືບທອດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແມ່ນນັກຂ່າວປະຕິວັດຫວຽດນາມ… ລາວມີພຽງສອງຄຳເພື່ອອຸທິດຕະຫຼອດຊີວິດ”. ພາຍຫຼັງເກືອບເຄິ່ງສັດຕະວັດຂອງປະເທດຊາດ, ສອງຄຳດັ່ງກ່າວໄດ້ຫັນລາວ ແລະ ສຽງຫວຽດນາມ ກາຍເປັນວັດຖຸບູຮານໃນຂະແໜງສື່ມວນຊົນຂອງປະເທດ.”

ເຄົາລົບຮັກແພງບັນດາອະດີດຜູ້ມີອຳນາດເຕັມ, ເຂົ້າໃຈສະພາບການສະເພາະຂອງເພື່ອນຮ່ວມງານໃນອົງການແມ່ນສິ່ງທີ່ນັກຂ່າວ ຟານກວາງມີ. ເມື່ອລາວເຂົ້າສະຖານີທໍາອິດ, ລາວເບິ່ງຂະຫນາດເງິນເດືອນຂອງຫຼາຍໆຄົນ. ລາວປະຫລາດໃຈທີ່ເຫັນວ່ານັກຂຽນ, ນັກກະວີ, ແລະນັກຮ້ອງຫຼາຍຄົນຢູ່ໃນສະຖານີແມ່ນມີຊື່ສຽງແຕ່ມີເງິນເດືອນຕໍ່າຫຼາຍ. ຍຶດໝັ້ນນະໂຍບາຍຂອງຄະນະກຳມະການສູນກາງ, ບັນດາກໍລະນີພິເສດທີ່ມີເຫດຜົນຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍສາມາດເພີ່ມຂຶ້ນ 2 ລະດັບ. ທ່ານໄດ້ປຶກສາຫາລືກັບບັນດາໜ່ວຍງານ ແລະ ໄດ້ລົງລາຍຊື່ປະມານ 10 ຄົນ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນບັນດານັກສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງ. ໃນທີ່ສຸດ, ສອງຄົນໄດ້ຖືກເພີ່ມຂຶ້ນໃນລະດັບຫນຶ່ງ, ນັກກະວີແລະນັກຮ້ອງ.

ຟານກວາງ ເປັນຄົນສຸຂຸມ, ຂີ້ຄ້ານ, ສະຫງ່າງາມ, ບໍ່ດັງເກີນໄປ, ສະນັ້ນ ຫຼາຍຄົນຈຶ່ງເອີ້ນເພິ່ນວ່າ “ພະນັກງານໜັງສືພິມ” ຫຼື “ນັກການເມືອງ”.

ເມື່ອຕອບສຳພາດຕໍ່ນັກຂ່າວ ບິ່ງດິ້ງ ແລະ ວາລະສານນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, ນັກຂ່າວ ຟານກວາງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນນັກການເມືອງ, ພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບການມອບໝາຍໃຫ້ອົງການພົວພັນຕ່າງປະເທດສະພາແຫ່ງຊາດ 3 ອາຍຸການ, ຊ່ວຍປະທານ 3 ທ່ານ, ເມື່ອດຳລົງຕຳແໜ່ງຮອງປະທານສະພາແຫ່ງຊາດ 15 ປີ, ແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງເວົ້າຫຼາຍປານໃດ, ພຽງແຕ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການເດີນທາງ ແລະ ເອກະສານບາງຢ່າງທີ່ໄດ້ຮັບ. ເຮັດວຽກຂອງຂ້ອຍ."

ມັນບໍ່ຜິດທີ່ຈະເວົ້າວ່າລາວເປັນ "ເຈົ້າຫນ້າທີ່ຂ່າວ" ທີ່ແທ້ຈິງທີ່ນໍາພາແລະຄຸ້ມຄອງອົງການຂ່າວ. ທີ່ໜັງສືພິມ ເຍີນແດນ, ກົມໂຄສະນາອົບຮົມສູນກາງ, ວາລະສານ ຫງວ໋ຽນລຳບາວ, ກະຊວງຖະແຫລງຂ່າວ, ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ ຫວຽດນາມ, ສະມາຄົມນັກຂ່າວ ຫວຽດນາມ ຫຼື ຄະນະພົວພັນຕ່າງປະເທດສະພາແຫ່ງຊາດ ເຂົ້າຮ່ວມການຊີ້ນຳ-ນຳພາ. ທ່ານ Phan Quang ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ, ອາຊີບດຽວກັນ, ອາຊີບດຽວກັນ, ໃນນັ້ນມີຫຼາຍໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບພ້ອມກັນກໍ່ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີປະສົບການ ແລະ ມີຄວາມໝັ້ນໃຈກວ່າ.”

ໜັງສືພິມ ແລະ ການຂຽນໄດ້ຊຶມເຂົ້າທຸກຄວາມຄິດ ແລະ ຫົວໃຈຂອງ ຟານກວາງ. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ກ່ອນທີ່ຈະເຜີຍແຜ່ບົດຄວາມໃນວາລະສານວິທະຍຸ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມລາວທາງໂທລະສັບວ່າລາວຢາກເປັນນັກຂຽນ ຫຼື ນັກຂ່າວ. ລາວຕອບສັ້ນໆວ່າ: "ຟານກວາງສະບາຍດີ." ນັກຂ່າວ ຟານກວາງ ມີຄວາມສົນໃຈຫຼາຍຕໍ່ຄຳເຫັນຂອງຜູ້ຟັງວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ. ລາຍການ “ໂອ້ລົມກັບຜູ້ຟັງວິທະຍຸ” ມັກຈະໃຫ້ຄຳຄິດເຫັນຢ່າງລະມັດລະວັງໂດຍລາວພາຍຫຼັງລາຍການຂ່າວ. ເມື່ອບຸນກຸດຈີນມາເຖິງ, ບັນດາບັນນາທິການໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ທ່ານຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ກ່າວຄຳປາໄສປີໃໝ່ໃຫ້ຜູ້ຟັງຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ທ່ານກ່າວວ່າຄວນເຮັດ, ແຕ່ບ່ອນທີ່ອອກອາກາດຄວນຄິດໄລ່ຢ່າງລະອຽດ. ທີມຂ່າວໄດ້ເລືອກເຟັ້ນຕອນຫຼັງການອວຍພອນປີໃໝ່ຂອງທ່ານປະທານປະເທດ.

ທ່ານຄິດແລ້ວປະກອບຄວາມຄິດເຫັນວ່າ: “ໃນໂອກາດປີໃໝ່ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຂອບໃຈທ່ານຜູ້ຟັງທີ່ໄດ້ຮັບຟັງວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ, ໃຫ້ຄຳເຫັນ, ແນະນຳວິທະຍຸກະຈາຍສຽງແຫ່ງຊາດ, ແລ້ວ, ທ່ານພົນໂທ ຟານວັນຈຽວ ໄດ້ກ່າວຂອບໃຈຜູ້ຟັງທັງຢູ່ໃກ້ ແລະ ໄກໃນໂອກາດບຸນປີໃໝ່ປະຈຳຊາດໃນລາຍການ “ໂອ້ລົມກັບຜູ້ຟັງວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ”.

ເລິກເຂົ້າໄປໃນຟານກວາງແມ່ນເຂດຊົນນະບົດກວາງຈີທີ່ມີລົມພັດ, ຊາຍຂາວ, ຕາເວັນທີ່ຮ້ອນແຮງ, ຝົນຕົກ, ລົມພະຍຸບ້າ ແລະສົງຄາມທີ່ໂຫດຮ້າຍ. ຊາວເຜົ່າ ກວ໋າງຈີ ຕ້ອງຮັບເອົາ ແລະ ລຸກຂຶ້ນດຳລົງຊີວິດ, ດຳລົງຊີວິດຄືກັບຄົນອື່ນ. ທ່ານຂຽນວ່າ: “ຕອນຍັງນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກຈາກໝູ່ບ້ານ, ໄປທ່ອງທ່ຽວທົ່ວປະເທດ, ດຳລົງຊີວິດຢູ່ນະຄອນຫຼວງ ຮ່າໂນ້ຍ 50 ກວ່າປີ, ແຕ່ຍ້ອນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄົງເຫັນວ່າຕົນເອງເປັນກວາງຈີ 100% ມີບຸກຄະລິກກະພາບທີ່ຍາກທີ່ຈະປ່ຽນແປງຄື: ຊື່ສັດ, ຊື່ສັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດ, ບໍ່ກ້າຕໍ່ສູ້ກັບຜູ້ອື່ນ, ບາງເທື່ອກໍ່ສ້າງອັນຕະລາຍຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ.

ແຕ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນທີ່ທຸກຍາກນັ້ນມີສຽງເພງ, ສຽງຂັບຮ້ອງ, ແລະ ສຽງເພງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ ແລະ ມ່ວນຊື່ນ. ມັນບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້, ແຕ່ວ່າມັນໄດ້ສ້າງຈິດວິນຍານທີ່ລະອຽດອ່ອນແລະທໍາມະຊາດ romantic ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແທ້ໆ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍທັງຫມົດຂອງຂ້ອຍ.”

ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງແຂວງກວາງຈີ້, ພາກກາງທີ່ແບກຫາບພາລະໜັກໜ່ວງຂອງປະເທດ, ໄດ້ຖືກຝັງໄວ້ໃນບັນດາບົດຂຽນຂອງ ຟານກວາງ. ປາກກາຂອງແຂວງ ຟານກວາງ ໄດ້ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງເສລີໃນທົ່ວທຸກພາກຂອງປະເທດ, ພິເສດແມ່ນເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ.

ທຸກໆສະຖານທີ່ແລະຊື່ໂດເມນໃນໂລກທີ່ລາວໄດ້ຜ່ານໄປໄດ້ປະໄວ້ເຄື່ອງຫມາຍຂອງມັນຢູ່ໃນແຕ່ລະ diary ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດແລະ imbued ກັບມະນຸດ. ຄັ້ງໜຶ່ງຂ້ອຍເອີ້ນລາວວ່າ “ນັກລ່າລາຍລະອຽດ”. ລາວບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງແຕ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນຄໍາເວົ້າສັ້ນໆຂອງນັກຂຽນຊາວລັດເຊຍຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ M. Gorky: "ລາຍລະອຽດນ້ອຍໆເຮັດໃຫ້ນັກຂຽນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່".

ຟານກວາງເປັນນັກຂຽນທີ່ມີປະສົບການຊີວິດອັນອຸດົມສົມບູນ, ມີຄວາມຮູ້ເລິກເຊິ່ງ, ມີຄວາມຄ່ອງແຄ້ວທາງດ້ານພາສາຕ່າງປະເທດ, ດັ່ງທີ່ເພິ່ນເວົ້າວ່າ “ພາສາຕ່າງປະເທດແຕ່ລະຄົນເປີດຂອບເຂດຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່”. ໃນຖານະທີ່ເປັນນັກຂ່າວ ແລະ ນັກຂຽນ, ຟານກວາງ ໄດ້ສະຫຼຸບມັນເປັນ 4 ຄຳວ່າ: “ໄປ, ອ່ານ, ຄິດ, ຂຽນ”. ກິນເບັ້ຍບໍານານ, ລາວເດີນທາງຫນ້ອຍລົງແຕ່ສາມຄໍາທີ່ຍັງເຫຼືອຍັງຫລອກລວງລາວ. ລາວຂຽນຊ້າໆແລະລະມັດລະວັງ. ນັກຂ່າວ Luu Nhi Du ຢູ່ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຖາມຢ່າງຊ້າໆວ່າ: “ນັກຂ່າວບໍານານຫລາຍຄົນພາກັນເອົາປາກກາລົງ.

ແລະທ່ານ, ສິ່ງທີ່ເປັນຄວາມລັບທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ທ່ານມີຄວາມສອດຄ່ອງ? ຟານກວາງຕອບວ່າ: “ເຖິງວ່າເຈົ້າຈະອອກກິນເບັ້ຍບໍານານແລ້ວ, ແຕ່ເຈົ້າຍັງຍຶດໝັ້ນກັບວຽກເຮັດງານທຳ, ອາຊີບຕິດພັນກັບອາຊີບ, Descartes, ນັກປັດຊະຍາຊາວຝະລັ່ງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຂ້ອຍຄິດສະນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງເປັນ” ສຳລັບຂ້ອຍແລ້ວ, ຄວາມຈິງແລ້ວແມ່ນ “ຂ້ອຍຂຽນ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເປັນ”.

Vinh Tra

ທີ່ມາ: https://baoquangtri.vn/nha-bao-phan-quang-trach-nhiem-voi-cong-vec-nang-tinh-voi-que-huong-194392.htm