ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງ: ການທົດສອບທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງຄວາມສາມາດໃນການຄຸ້ມຄອງນະໂຍບາຍ?

TPO - ໂຄງການ "ເຮັດໃຫ້ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງໃນໂຮງຮຽນ" ແມ່ນໂອກາດທາງປະຫວັດສາດ, ແຕ່ຍັງເປັນການທົດສອບຄວາມອາດສາມາດໃນການຄຸ້ມຄອງນະໂຍບາຍທີ່ຮຸນແຮງ. ຄໍາຖາມບໍ່ແມ່ນວ່າ "ພວກເຮົາຕ້ອງການບໍ?", ແຕ່ພວກເຮົາມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະລົງທຶນໃນຄູອາຈານ, ມີຄວາມອົດທົນກັບແຜນທີ່ເສັ້ນທາງໃນໄລຍະຍາວ, ແລະມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເອົາຄວາມທ່ຽງທໍາເປັນຈຸດໃຈກາງບໍ?

Báo Tiền Phong•01/10/2025

ຄາດວ່າໂຄງການນີ້ຈະກວມເອົາ 50,000 ໂຮງຮຽນ, ນັກຮຽນ 30 ລ້ານຄົນ, ຄູສອນ 1 ລ້ານຄົນ. ແນວໃດກໍດີ, ເພື່ອຝຶກອົບຮົມຄູສອນພາສາອັງກິດໃຫ້ພຽງພໍ 200.000 ຄົນໃນ 5 ປີຕໍ່ໜ້າ, ຂະແໜງ ການສຶກສາ ຈະປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ.

ນັກຂ່າວ ທຽນຟອງ ໄດ້ໃຫ້ສຳພາດຕໍ່ທ່ານ ເລຮ່ວາງຟອງ, ຜູ້ອຳນວຍການດ້ານວິຊາການຂອງອົງການທີ່ປຶກສາດ້ານການສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງ YOUREORG, Chevening Scholar, ສະແດງຄວາມເຫັນວ່າ: ເມື່ອ ກະຊວງສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງ ນຳສະເໜີໂຄງການ “ເຮັດໃຫ້ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງໃນໂຮງຮຽນ” ຮອດປີ 2045, ຫລາຍຄົນຖືວ່ານີ້ເປັນຂີດໝາຍສຳຄັນ. ພວກເຮົາຕ້ອງຊອກຫາວິທີທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ນີ້ເປັນການປະຕິວັດການສຶກສາ, ຫຼືພຽງແຕ່ເປັນຄໍາຫມັ້ນສັນຍາທີ່ຍັງບໍ່ທັນສໍາເລັດ.

ທ່ານ ເລຮ່ວາງຟອງ, ຜູ້ອຳນວຍການວິຊາການຂອງອົງການທີ່ປຶກສາການສຶກສາ ແລະການຝຶກອົບຮົມ YOUREORG, ນັກສຶກສາ Chevening

"ລະບົບການຝຶກອົບຮົມຄູຂອງພວກເຮົາມີ "ຄວາມສາມາດ" ຫຼາຍປານໃດ?"

PV: ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງເຈົ້າ, ພວກເຮົາສາມາດເພີ່ມຄູສອນພາສາອັງກິດກ່ອນໄວຮຽນປະມານ 12,000 ຄົນ, ຄູສອນປະຖົມເກືອບ 10,000 ຄົນ, ແລະໃນເວລາດຽວກັນຝຶກອົບຮົມຢ່າງຫນ້ອຍ 200,000 ຄູສອນພາສາອັງກິດທີ່ມີຄວາມສາມາດສອນພາສາອັງກິດໃນປີ 2030?

ເມື່ອກະຊວງສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງ ໄດ້ນຳສະເໜີໂຄງການ “ເຮັດໃຫ້ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງໃນໂຮງຮຽນ” ໃນປີ 2045, ຫລາຍຄົນຖືວ່ານີ້ເປັນຂີດໝາຍສຳຄັນ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າພາສາອັງກິດແມ່ນ “ພາສາແຫ່ງການເຊື່ອມໂຍງ” ເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເປັນການເຊື່ອມໂຍງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາທີ່ຈະຍົກສູງສະຖານະພາບແຫ່ງຊາດ. ແຕ່ມີຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄວາມປາດຖະໜາ ແລະຄວາມເປັນຈິງສະເໝີ. ແລະມັນແມ່ນຊ່ອງຫວ່າງທີ່ຈະຕັດສິນໃຈ: ນີ້ແມ່ນການປະຕິວັດດ້ານການສຶກສາ, ຫຼືພຽງແຕ່ຄໍາສັນຍາທີ່ບໍ່ໄດ້ບັນລຸຜົນ.

ກໍາລັງຄູ: ຄວາມທະເຍີທະຍານແລະຂອບເຂດຈໍາກັດ. ໂຄງການດັ່ງກ່າວມີເປົ້າໝາຍຈະເພີ່ມຄູສອນພາສາອັງກິດເຂົ້າໂຮງຮຽນອະນຸບານແລະປະຖົມໃຫ້ຫຼາຍກວ່າ 22,000 ຄົນ, ພ້ອມທັງຝຶກອົບຮົມຄູສອນທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ 200,000 ຄົນໃຫ້ສາມາດສອນພາສາອັງກິດໄດ້ພາຍໃນປີ 2030.

ນັ້ນແມ່ນເກືອບສອງເທົ່າຂອງຄູສອນພາສາອັງກິດເຕັມເວລາໃນປະຈຸບັນ. ໃນເຈ້ຍ, ມັນເປັນເປົ້າຫມາຍທີ່ສອດຄ່ອງກັບແນວໂນ້ມຂອງໂລກ. ອົງການ UNESCO ຄາດຄະເນວ່າ ໂລກ ຈະຕ້ອງການຄູສອນໃໝ່ 44 ລ້ານຄົນ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍການສຶກສາທົ່ວໄປໃນປີ 2030.

ແຕ່ຄໍາຖາມຫຼັກແມ່ນ: ລະບົບການຝຶກອົບຮົມຄູຂອງພວກເຮົາມີ "ຄວາມສາມາດ" ຫຼາຍປານໃດ? ມີນັກຮຽນຫຼາຍປານໃດທີ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເລືອກເອົາການສອນເປັນອາຊີບ, ແລະຈໍານວນເທົ່າໃດທີ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ? ການສໍາຫຼວດຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ, ບ່ອນທີ່ເງື່ອນໄຂສະດວກທີ່ສຸດ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມີຄູສອນພຽງແຕ່ 28% ບັນລຸລະດັບ B2 ຫຼືສູງກວ່າ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຕ້ອງການຂັ້ນຕ່ໍາແມ່ນ B2 ສໍາລັບໂຮງຮຽນປະຖົມແລະ C1 ສໍາລັບໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ. ນັ້ນແມ່ນ, ບັນຫາບໍ່ພຽງແຕ່ປະລິມານ, ແຕ່ຍັງຄຸນນະພາບ.

PV: ເມື່ອປະຕິບັດໂຄງການ, ທ່ານຄິດວ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີ່ພວກເຮົາພົບ, ທ່ານຄິດວ່າແນວໃດ?

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າກະຕຸກໃຫຍ່ທີ່ສຸດແມ່ນປະຊາຊົນ, ການກະຕຸ້ນແລະຄວາມເປັນເອກະພາບ. ໃນການປະຕິຮູບໃດໜຶ່ງ, ຫຼັກສູດແມ່ນເປັນພຽງຂອບເຂດ; ຜູ້ທີ່ຫັນຂອບການເປັນຈິງແມ່ນຄູສອນ. ໂຄງການນີ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຄູອາຈານບໍ່ພຽງແຕ່ມີຄວາມສາມາດໃນພາສາອັງກິດ, ແຕ່ຍັງມີຄວາມຊໍານານໃນວິທີ CLIL, ທັງໃຫ້ຄວາມຮູ້ວິຊາການແລະການພັດທະນາພາສາຕ່າງປະເທດ. ນີ້ແມ່ນທັກສະທີ່ສັບສົນທີ່ບໍ່ສາມາດຖືກ "ບີບອັດ" ເຂົ້າໄປໃນຫຼັກສູດສັ້ນໆສອງສາມຢ່າງ.

ໃນເວລາດຽວກັນ, ບັນຫາການກະຕຸ້ນແລະການປິ່ນປົວແມ່ນອຸປະສັກໃຫຍ່. ເງິນເດືອນຕໍ່າ, ຄວາມກົດດັນສູງ, ຄູບໍ່ສາມາດຄາດຫວັງວ່າຈະປະດິດສ້າງຢ່າງສຸດໃຈ ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ເຫັນລາງວັນທີ່ສົມຄວນ. ຖ້າບໍ່ມີກົນໄກເງິນອຸດໜູນ, ເສັ້ນທາງການສົ່ງເສີມ ແລະ ການຮັບຮູ້ຂອງສັງຄົມ, ແມ່ນຍາກທີ່ຈະລະດົມຄວາມອົດທົນເປັນອາຊີບ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຮຽກຮ້ອງໃຫ້ດີເລີດຈາກທີມງານທີ່ມີນະໂຍບາຍຍັງເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນການຂາດແຄນ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ສັງຄົມຍັງມີຄວາມກັງວົນທີ່ຖືກຕ້ອງ. ພໍ່ແມ່ບາງຄົນຢ້ານວ່າການແນະນໍາພາສາອັງກິດໄວເກີນໄປຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມມືດມົວຂອງພາສາຫວຽດແລະພື້ນຖານວັດທະນະທໍາອ່ອນແອລົງ. ທິດສະດີຂອງ Jim Cummins ໄດ້ພິສູດວ່າພຽງແຕ່ເມື່ອພາສາແມ່ແຂງສາມາດເປັນພາສາຕ່າງປະເທດໄດ້. ຖ້າການຄ້າຖືກເຮັດ, ຄວາມສ່ຽງຂອງການຜະລິດ "ເຄິ່ງອົບ" ໃນທັງສອງພາສາແມ່ນຈິງ.

ສະນັ້ນ, ສິ່ງທ້າທາຍໃຫຍ່ທີ່ສຸດບໍ່ແມ່ນຈໍານວນປຶ້ມແບບຮຽນ ຫຼື ຫ້ອງຮຽນສອງພາສາ, ແຕ່ຈະເຮັດແນວໃດໃຫ້ຄູມີຄວາມສາມາດ, ມີແຮງຈູງໃຈ, ແລະ ໝັ້ນໃຈພໍວ່າສັງຄົມຢູ່ຂ້າງເຂົາເຈົ້າ.

PV: ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງທ່ານ, ພວກເຮົາຄວນພິຈາລະນາປັດໃຈພາກພື້ນເພື່ອເພີ່ມຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງໂຄງການບໍ?

ພາກພື້ນ: ຮຸ້ນແມ່ນສໍາຄັນ. ຖ້າຫາກທ່ານເບິ່ງພຽງແຕ່ຈາກຮ່າໂນ້ຍຫຼືນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ, ໂຄງການເບິ່ງຄືວ່າເປັນໄປໄດ້. ແຕ່ເມື່ອທ່ານກ້າວອອກໄປນອກເມືອງໃຫຍ່, ຮູບພາບແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫມົດ.

ປະຈຸບັນ, ທົ່ວປະເທດມີນັກສຶກສາທີ່ຮຽນວິຊາພາສາອັງກິດພຽງ 112.500 ຄົນ, ໃນນັ້ນມີນັກສຶກສາສອງພາສາ 77.300 ຄົນຢູ່ 40 ແຂວງ, ນະຄອນ. ນັ້ນຫມາຍຄວາມວ່າຫຼາຍກວ່າ 20 ແຂວງບໍ່ມີຕົວແບບ EMI.

ຢູ່ຫຼາຍແຂວງເຂດພູດອຍ, ນັກຮຽນຍັງບໍ່ທັນເວົ້າພາສາຫວຽດນາມຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ປະຈຸບັນພາສາອັງກິດຈະກາຍເປັນ “ພາລະສອງເທົ່າ”.

ຜູ້ຕາງໜ້າພະແນກສຶກສາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງ Tuyen Quang ເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາວ່າ: ນີ້ແມ່ນວຽກງານ “ໜັກໜ່ວງ”. ຖ້າຫາກໄດ້ນຳໃຊ້ຄວາມຄືບໜ້າທົ່ວໄປ, ທ້ອງຖິ່ນທີ່ດ້ອຍໂອກາດຈະຖືກປະຖິ້ມໃນໄວໆນີ້. ຄໍາຕອບແມ່ນແຜນທີ່ເສັ້ນທາງທີ່ມີ stratified. ເຂດຕົວເມືອງສາມາດໄປທໍາອິດ, ວາງຕົວຢ່າງ; ເຂດດ້ອຍໂອກາດຕ້ອງມີເວລາ ແລະ ແຫຼ່ງກຳລັງຫຼາຍກວ່າ, ໃຫ້ບຸລິມະສິດສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຊາວຫວຽດນາມ ກ່ອນຈະເພີ່ມທະວີພາສາອັງກິດ.

ສິ່ງສຳຄັນກວ່ານັ້ນ, ທຶນຮອນ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຕ້ອງມຸ່ງໄປເຖິງບັນດາເຂດທີ່ດ້ອຍໂອກາດທີ່ສຸດ. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, "ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງ" ຈະກາຍເປັນສິດທິພິເສດໃນຕົວເມືອງແທນທີ່ຈະເປັນສິດທິໃນການເຂົ້າເຖິງເທົ່າທຽມກັນສໍາລັບເດັກນ້ອຍທຸກຄົນ.

ຂໍ້ຄວາມຕ້ອງຊັດເຈນ: ພາສາອັງກິດເປັນສ່ວນເສີມ, ບໍ່ແມ່ນພາສາຫວຽດນາມແທນ.

PV: ເພື່ອໃຫ້ໂຄງການກາຍເປັນຈິງ, ເຈົ້າຄິດວ່າຈະຕ້ອງລວບລວມພື້ນຖານອັນໃດແດ່?

ເພື່ອຫັນຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜານີ້ໃຫ້ປະກົດຜົນເປັນຈິງ, ເພື່ອໃຫ້ພາສາອັງກິດກາຍເປັນພາສາທີ 2 ໃນລະບົບການສຶກສາຢ່າງແທ້ຈິງ, ຫວຽດນາມ ຕ້ອງມີ 3 ເສົາຄ້ຳພື້ນຖານ. ແຕ່ລະເສົາຄ້ຳບໍ່ມີເອກະລາດ, ແຕ່ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນເປັນລະບົບນິເວດນະໂຍບາຍທີ່ແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນ, ແຮງຈູງໃຈ ແລະ ຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງສັງຄົມແມ່ນເຊື່ອມຕໍ່ກັນ.

ປະຊາຊົນ, ພະນັກງານການສອນ, ແມ່ນຈຸດໃຈກາງຂອງການປະຕິຮູບ. ບໍ່ມີການປະຕິຮູບພາສາສາມາດປະສົບຜົນສໍາເລັດໄດ້ຖ້າບໍ່ມີຄູສອນທີ່ມີຄຸນນະພາບ. ປະສົບການຈາກສິງກະໂປ ຫຼື ຟິນແລນ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຄູສອນຖືກຖືວ່າເປັນ “ອາຊີບສິນທາງປັນຍາ”, ຖືກຄັດເລືອກຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມ ແລະ ໄດ້ຮັບລາງວັນສູງ.

ສຳລັບຫວຽດນາມ, ຕ້ອງສ້າງຄະນະຄູສອນຫຼັກ, ປະມານ 10-15% ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມຢ່າງເລິກເຊິ່ງ CLIL/EMI ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ເປັນແກນກາງໃນການແບ່ງປັນຄວາມຮູ້.

ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຕ້ອງມີນະໂຍບາຍຮັກສາຄື: ເງິນອຸດໜູນພາສາຕ່າງປະເທດ, ໂອກາດສົ່ງເສີມ, ໃຫ້ສັງຄົມຮັບຮູ້. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາຈະປະເຊີນກັບ “ສະຫມອງ”, ມີຄູອາຈານທີ່ດີອອກຈາກໂຮງຮຽນລັດຫຼືປະກອບອາຊີບ. - ການລົງທຶນໃນຄົນແມ່ນການລົງທຶນທີ່ມີ "ຄ່າສໍາປະສິດການແຜ່ກະຈາຍ" ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ, ເພາະວ່າຄູສອນທີ່ດີແຕ່ລະຄົນສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ນັກຮຽນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນຕະຫຼອດອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ໂຄງການນີ້ແມ່ນກາລະໂອກາດປະຫວັດສາດ, ແຕ່ຍັງເປັນການທົດສອບຄວາມສາມາດຂອງການຄຸ້ມຄອງນະໂຍບາຍຢ່າງແຂງແຮງ. ຄໍາຖາມບໍ່ແມ່ນ "ພວກເຮົາຕ້ອງການມັນບໍ?", ແຕ່: ພວກເຮົາມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະລົງທຶນໃນຄູອາຈານ, ມີຄວາມອົດທົນກັບແຜນທີ່ເສັ້ນທາງໃນໄລຍະຍາວ, ແລະມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເອົາຄວາມທ່ຽງທໍາເປັນຈຸດໃຈກາງບໍ? ຖ້າຕອບວ່າແມ່ນແລ້ວ, ຮອດປີ 2045, ຫວຽດນາມຈະມີລຸ້ນຄົນທີ່ຮູ້ວິທີເຊື່ອມໂຍງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ຖ້າບໍ່ແມ່ນ, ວິໄສທັດນີ້ຈະຢູ່ໃນເຈ້ຍຕະຫຼອດໄປ.
ທ່ານ ເລຮົ່ງຟອງ

ນອກຈາກນັ້ນ, ຕ້ອງມີແຜນທີ່ເສັ້ນທາງທີ່ມີຄວາມຍືດຫຍຸ່ນ, ຄຸ້ມຄອງໂດຍຈຸດສໍາຄັນລະດັບກາງ, ບໍ່ແມ່ນໂດຍຄວາມໄວ້ວາງໃຈ. ແຜນການ 20 ປີມີຄ່າພຽງແຕ່ຖ້າມີຈຸດກວດກາທີ່ຊັດເຈນ. ຫວຽດນາມ ຕ້ອງວາງຈຸດໝາຍຮອດປີ 2026, 2028, 2030 ດ້ວຍຕົວຊີ້ວັດດ້ານປະລິມານ: - 2026: ມີຄູສອນຢ່າງໜ້ອຍ 60.000 ຄົນໄດ້ມາດຕະຖານ B2, 10 ແຂວງທົດລອງ EMI. - ປີ 2028: ມີຄູສອນ 140,000 ຄົນ ໄດ້ມາດຕະຖານ, 25 ແຂວງນຳໃຊ້ EMI. 2030: ຄູສອນ 200,000 ຄົນໄດ້ມາດຕະຖານ, EMI ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປຢ່າງໜ້ອຍ 40 ແຂວງ.

ເປັນຫຍັງປີ 2026-2028-2030 ຈຶ່ງເປັນຈຸດສຳຄັນ? ນີ້ແມ່ນວິທີການຈັດສັນຕາມຫຼັກການ 30% – 70% – 100% ຄື: ປີ 2026 ພິສູດຄວາມເປັນໄປໄດ້ (30% ຄາດໝາຍ), ປີ 2028 ຜັນຂະຫຍາຍ ແລະ ສ້າງຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈໃຫ້ສັງຄົມ (70%), ປີ 2030 ບັນລຸຄາດໝາຍ (100%). ປະຈຸບັນ, ຄວາມສາມາດຂອງການຝຶກອົບຮົມສາມາດຝຶກອົບຮົມຄູສອນໄດ້ປະມານ 30-40 ພັນຄົນ/ປີ. ໃນ 5 ປີ, ລະບົບສາມາດຈັດການຄູສອນປະມານ 200,000 ຄົນຖ້າລົງທຶນຫຼາຍ.

ດ້ວຍ EMI, 10 ແຂວງທີ່ເປັນຜູ້ບຸກເບີກຈະເປັນ "ປະທັບຕາ", 25 ແຂວງໃນປີ 2028 ຈະສ້າງຜົນກະທົບທີ່ຮົ່ວໄຫຼ, ແລະ 40 ແຂວງໃນປີ 2030 ຈະຮັບປະກັນການຮັບຮອງເອົາມະຫາຊົນແຕ່ຍັງມີພື້ນທີ່ທີ່ຈະຂະຫຍາຍໄປເຖິງ 2045. ນີ້ແມ່ນວິທີການເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການ "sprint" ໃນປີສຸດທ້າຍເຊັ່ນໂຄງການພາສາຕ່າງປະເທດທີ່ກໍານົດ 2020, ຂາດການກວດກາລະຫວ່າງສື່ມວນຊົນ. ປະສົບການຈາກໂຄງການພາສາຕ່າງປະເທດ 2020 ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າບໍ່ມີການຊີ້ນໍາທີ່ເປັນເອກະລາດ, ການປະຕິຮູບສາມາດກາຍເປັນ "ການປະຕິບັດຕາມປະລິມານ" ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍໃນຂະນະທີ່ບໍ່ສົນໃຈຄຸນນະພາບ.

ເສັ້ນທາງດັ່ງກ່າວຍັງຕ້ອງຈັດແບ່ງຕາມພາກພື້ນຄື: ເຂດຕົວເມືອງໄປກ່ອນ, ເຂດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໄປຊ້າກວ່າແຕ່ມີການສະໜັບສະໜູນເປັນພິເສດ.

ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງສັງຄົມ, ອຳນາດອ່ອນຂອງການປະຕິຮູບພາສາບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນເຄື່ອງມືສື່ສານເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນເອກະລັກວັດທະນະທຳອີກດ້ວຍ. ສະນັ້ນ, ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງສັງຄົມແມ່ນເສົາຄ້ຳທີ່ຕັດສິນໃຈ. ຂໍ້ຄວາມຕ້ອງຊັດເຈນ: ພາສາອັງກິດເປັນສ່ວນເສີມ, ບໍ່ແມ່ນພາສາຫວຽດນາມແທນ. ນີ້ແມ່ນຮູບແບບ "ການເພີ່ມເຕີມສອງພາສາ", ທີ່ພາສາແມ່ໄດ້ຮັບການເສີມ, ບໍ່ໄດ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ກັບຄືນໄປບ່ອນ. ສໍາລັບເດັກນ້ອຍຊົນເຜົ່າ, ພາສາແມ່ → ພາສາຫວຽດນາມ → ແຜນທີ່ເສັ້ນທາງພາສາອັງກິດແມ່ນຈໍາເປັນເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການ overload.

ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມພຽງແຕ່ເມື່ອພໍ່ແມ່ເຫັນລູກຂອງຕົນກ້າວໜ້າໃນດ້ານພາສາອັງກິດ, ພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ຮັກສາຮາກຖານວັດທະນະທຳຂອງຕົນ. ພາສາອັງກິດແມ່ນກຸນແຈຂອງໂລກ. ແຕ່ກະແຈນັ້ນມີຄຸນຄ່າພຽງແຕ່ເມື່ອນັກສຶກສາຫວຽດນາມ ເກັ່ງພາສາອັງກິດ, ເກັ່ງພາສາຫວຽດນາມ, ແລະໝັ້ນໃຈໃນຕົວຕົນ.