ການເປີດເຜີຍກ່ຽວກັບອ້າຍນ້ອງຝາແຝດສອງຄົນທີ່ທັງສອງເປັນນັກດົນຕີ "ໜຶ່ງດຽວ" ໃນຫວຽດນາມ.

ໃນປະຫວັດສາດຂອງດົນຕີຫວຽດນາມສະໄໝໃໝ່, ມີໜ້ອຍກໍລະນີທີ່ໂດດເດັ່ນເທົ່າກັບນັກປະພັນເພງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ.

ນັກປະພັນເພງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນອ້າຍນ້ອງຝາແຝດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງໄດ້ສືບຕໍ່ ດົນຕີ ຮ່ວມກັນ, ສ້າງສັນຄຽງຄູ່ກັນມາເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດ, ມີຈັງຫວະດົນຕີຮ່ວມກັນ, ກາຍເປັນຄູ່ນັກປະພັນເພງທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະໃນສິລະປະຫວຽດນາມ.

ເກີດໃນວັນທີ 18 ມິຖຸນາ 1942, ທີ່ເມືອງວິງອຽນ, ເດັກນ້ອຍຂອງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ໄດ້ໃຊ້ເວລາຢູ່ໃນເມືອງເຊີນໄຕ ແລະ ຮ່າໂນ້ຍໃນຊ່ວງເວລາທີ່ວຸ້ນວາຍຂອງສົງຄາມ. ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນຄອບຄົວທີ່ຖືກແຍກອອກຈາກກັນຕັ້ງແຕ່ອາຍຸ 12 ປີ, ອ້າຍນ້ອງສອງຄົນໄດ້ແຍກອອກຈາກແມ່ຂອງພວກເຂົາເມື່ອແມ່ຂອງພວກເຂົາໄປພາກໃຕ້. ການບໍ່ມີອ້ອມກອດຂອງແມ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ສະພາບການດຳລົງຊີວິດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໄດ້ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງພາຍໃນທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ການສະໜັບສະໜູນເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ແລະ ໂລກ ຂອງຕົນເອງໃນຕົວຂອງພວກເຂົາເອງ - ບ່ອນທີ່ດົນຕີກາຍເປັນສະມໍທາງວິນຍານທີ່ຍືນຍົງຂອງພວກເຂົາ.

ນັກປະພັນເພງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ.

ນັບແຕ່ທ້າຍຊຸມປີ 1950, ຕອນຍັງນ້ອຍ, ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງພອນສະຫວັນດ້ານດົນຕີທີ່ໂດດເດັ່ນ. ເພງ “ ຂ້ອຍໄປຢ້ຽມຢາມພາກໃຕ້” (ຂ້ອຍໄປຢ້ຽມຢາມພາກໃຕ້) ຂອງເຂົາເຈົ້າ , ແຕ່ງໃນປີ 1959 ຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຍັງເປັນໄວລຸ້ນ, ໄດ້ແຜ່ລາມຢ່າງໄວວາ ແລະ ກາຍເປັນໜຶ່ງໃນເພງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍທີ່ສຸດສຳລັບເດັກນ້ອຍ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງອາຊີບການແຕ່ງເພງຂອງເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເຂັ້ມແຂງທີ່ຍືນຍົງໃນອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າຄື: ດົນຕີເດັກນ້ອຍ - ບໍລິສຸດ, ລຽບງ່າຍ, ແຕ່ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍອາລົມ.

ສິ່ງທີ່ໜ້າສັງເກດກ່ຽວກັບ Hoang Long ແລະ Hoang Lan ແມ່ນຄວາມຄ້າຍຄືກັນທີ່ແປກປະຫຼາດຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຮູບລັກສະນະ. ນັກປະພັນເພງ Hoang Long ໄດ້ບອກກັບ VietNamNet ວ່າເພື່ອນຮ່ວມງານມັກຈະບໍ່ສາມາດແຍກພວກເຂົາອອກຈາກກັນໄດ້. ແຕ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຮູບລັກສະນະຄູ່ແຝດນັ້ນ, ແຕ່ລະຄົນມີແບບສ້າງສັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. Hoang Long ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຊັດເຈນ ແລະ ຊັດເຈນ, ໃນຂະນະທີ່ Hoang Lan ມີຄວາມອ່ອນໂຍນ ແລະ ອຸດົມສົມບູນທາງດ້ານການສິດສອນຫຼາຍກວ່າ. ຄວາມແຕກຕ່າງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ແຍກພວກເຂົາອອກຈາກກັນ ແຕ່ເສີມເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ສ້າງຄວາມກົມກຽວກັນທີ່ເຮັດໃຫ້ຜົນງານຂອງພວກເຂົາທັງກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ຍືນຍົງ.

ເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ, ອ້າຍນ້ອງສອງຄົນນີ້ໄດ້ປະໄວ້ຮ່ອງຮອຍອັນເລິກເຊິ່ງຕໍ່ດົນຕີຫວຽດນາມ, ໂດຍສະເພາະໃນຂົງເຂດເພງເດັກນ້ອຍ, ດົນຕີປະສານສຽງ, ແລະ ການສຶກສາ ດົນຕີ. ທຳນອງຂອງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ບໍ່ໄດ້ອວດອ້າງ ຫຼື ອວດອ້າງ, ແຕ່ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຄວາມຊົງຈຳຢ່າງອ່ອນໂຍນ, ບຳລຸງລ້ຽງຈິດວິນຍານຂອງເດັກນ້ອຍຫວຽດນາມຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. ດົນຕີຂອງພວກເຂົາມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັບໂຮງຮຽນ, ເວທີຂອງເດັກນ້ອຍ, ແລະ ໂຄງການການສຶກສາ - ບ່ອນທີ່ເພງບໍ່ພຽງແຕ່ໃຊ້ສຳລັບການຟັງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງໃຊ້ສຳລັບການຮຽນຮູ້, ການຈື່ຈຳ, ແລະ ການເຕີບໃຫຍ່ໄປຕາມການເວລາ.

ນອກເໜືອໄປຈາກການແຕ່ງເພງ, ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ຍັງໄດ້ອຸທິດພະລັງງານສ່ວນໃຫຍ່ໃຫ້ແກ່ການສິດສອນ, ການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການສິດສອນດົນຕີ. ພວກເຂົາໄດ້ສອນຢູ່ສະຖາບັນຝຶກອົບຮົມສິລະປະຫຼາຍແຫ່ງ, ປະກອບສ່ວນສ້າງພື້ນຖານດົນຕີໃຫ້ແກ່ນັກຮຽນຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. ສຳລັບພວກເຂົາ, ດົນຕີບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນແຮງບັນດານໃຈສ່ວນຕົວເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມອີກດ້ວຍ - ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການຖ່າຍທອດຄຸນຄ່າທີ່ຍືນຍົງໄປສູ່ອະນາຄົດ.

ການອຸທິດຕົນຢ່າງງຽບໆແຕ່ຍືນຍົງຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຈາກລັດດ້ວຍລາງວັນວັນນະກຳ ແລະ ສິລະປະລະດັບລັດປີ 2012. ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນກຽດສັກສີສຳລັບພອນສະຫວັນສ່ວນບຸກຄົນເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນການຮັບຮູ້ອ້າຍນ້ອງຝາແຝດທີ່ໄດ້ເດີນໄປຕາມເສັ້ນທາງສິລະປະດຽວກັນ, ເຮັດໃຫ້ແປວໄຟແຫ່ງຄວາມຄິດສ້າງສັນມີຊີວິດຢູ່ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດ.

ໃນອາຍຸສູງແລ້ວ, ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ຍັງສືບຕໍ່ສະແດງຄວາມຊື່ນຊົມເປັນພິເສດຕໍ່ຄວາມຊົງຈຳດ້ານວິຊາຊີບ ແລະ ມໍລະດົກທາງດົນຕີຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໃນເດືອນທັນວາ 2025, ນັກປະພັນເພງສອງຄົນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ບໍລິຈາກເອກະສານ, ເອກະສານ ແລະ ສິ່ງປະດິດທີ່ມີຄ່າຫຼາຍຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບອາຊີບສ້າງສັນຂອງເຂົາເຈົ້າ (ພ້ອມກັບຄອບຄົວຂອງນັກປະພັນເພງ ຮວ່າງວັນ) ໃຫ້ແກ່ສູນເອກະສານແຫ່ງຊາດ III. ເອກະສານເກົ່າ, ສັນຍາລັກດົນຕີທີ່ຂຽນດ້ວຍມື ແລະ ເອກະສານຈາກຫຼາຍທົດສະວັດກ່ອນນີ້ ລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນຄວາມຫວັງທີ່ຈະໄດ້ຮັບການອະນຸລັກ, ປົກປ້ອງ ແລະ ຖ່າຍທອດໃຫ້ຄົນລຸ້ນຫຼັງ.

ຊ່ວງເວລາທີ່ອ້າຍນ້ອງຝາແຝດໄດ້ປະກົດຕົວຮ່ວມກັນໃນພິທີຮັບເອກະສານບໍ່ພຽງແຕ່ມີຄວາມໝາຍສຳຄັນຕໍ່ການອະນຸລັກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນພາບທີ່ເປັນສັນຍະລັກສູງສົ່ງອີກດ້ວຍ: ບຸກຄົນສອງຄົນທີ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດດົນຕີເກືອບທັງໝົດໃນປັດຈຸບັນກຳລັງມອບຄວາມຊົງຈຳດ້ານວິຊາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ກັບປະຫວັດສາດ. ມັນແມ່ນທາງເລືອກຂອງນັກສິລະປິນທີ່ເຂົ້າໃຈຄຸນຄ່າຂອງເວລາ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເຂົາເຈົ້າຕໍ່ມໍລະດົກທາງວິນຍານຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ສິ່ງທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍກ່ຽວກັບ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ ແມ່ນວ່າ ເຖິງວ່າຈະໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງຈາກສາທາລະນະຊົນ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຮັກສາຊີວິດສ່ວນຕົວທີ່ງຽບສະຫງົບ. ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຄອບຄົວ ແລະ ລູກໆຂອງພວກເຂົາບໍ່ຄ່ອຍຖືກກ່າວເຖິງໃນໜັງສືພິມ. ບາງທີ, ສຳລັບພວກເຂົາ, ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດບໍ່ແມ່ນການປະກົດຕົວຕໍ່ສາທາລະນະຊົນທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ວ່າດົນຕີຂອງພວກເຂົາໄດ້ຢູ່ໃນໃຈຂອງປະຊາຊົນມາຫຼາຍລຸ້ນຄົນຢ່າງງຽບໆ.

ເມື່ອຫວນຄືນເບິ່ງຜົນງານສ້າງສັນຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດຂອງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ, ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ເຫັນຜົນງານ, ລາງວັນ ແລະ ຜົນງານທີ່ສຳຄັນໃນອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ສິ່ງທີ່ຍັງຄົງຢູ່ຢ່າງເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດແມ່ນຮູບພາບຂອງອ້າຍນ້ອງຝາແຝດທີ່ຍ່າງຄຽງຂ້າງກັນຢ່າງງຽບໆ, ປະກອບສ່ວນ ແລະ ປະໄວ້ທາງຫຼັງໃຫ້ກັບບົດເພງຫວຽດນາມທີ່ບໍລິສຸດ, ມີມະນຸດສະທຳ ແລະ ອຸດົມສົມບູນດ້ວຍຄຸນຄ່າດ້ານການສຶກສາ. ມໍລະດົກທີ່ຂຽນບໍ່ພຽງແຕ່ດ້ວຍສຽງດົນຕີເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງດ້ວຍຄວາມອຸທິດຕົນ ແລະ ຄວາມເປັນມິດຕະຫຼອດຊີວິດ.

ນັກປະພັນເພງທັງສອງມີເພງລວມກັນຫຼາຍກວ່າ 700 ເພງ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສຳລັບເດັກນ້ອຍ, ມີເພງທີ່ສົດໃສ, ບໍລິສຸດ, ງ່າຍຕໍ່ການຈື່ຈຳ, ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມ. ຜົນງານຂອງເຂົາເຈົ້າມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບໄວເດັກຂອງຊາວຫວຽດນາມຫຼາຍລຸ້ນຄົນ, ເຊັ່ນ: "ຂ້ອຍໄປຢາມພາກໃຕ້" (1959), "ຄູສອນໃນເຂດພູສູງ " (1960) , " ກັບບ້ານຈາກໂຮງຮຽນ " (1961), "ລຸງໂຮ່ - ຜູ້ທີ່ໃຫ້ທຸກຢ່າງແກ່ຂ້ອຍ" (1975), " ຈາກປ່າຂຽວ, ຂ້ອຍມາຢາມສຸສານລຸງໂຮ່" (1978), " ຖະໜົນ ແລະ ຕີນ" (ບົດກະວີຂອງຊວນຕືວ, 1982), ແລະ " ເປັນຫຍັງແມວຈຶ່ງລ້າງໜ້າ?" (1982).

ຮົ່ງຫຸງຮ້ອງເພງ “ລຸງໂຮ່ - ຜູ້ທີ່ໃຫ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແກ່ຂ້ອຍ” ກັບເດັກນ້ອຍ.

ຕອນເຊົ້າວັນທີ 10 ທັນວາ, ສູນເອກະສານແຫ່ງຊາດ III ໄດ້ຈັດພິທີຮັບເອກະສານ ແລະ ສິ່ງປະດິດທີ່ມີຄ່າຊຸດທີສອງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບນັກປະພັນເພງ ຮວ່າງວັນ ແລະ ນັກປະພັນເພງ ຮວ່າງລອງ ແລະ ຮວ່າງລານ.

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: https://vietnamnet.vn/dieu-dac-biet-ve-hai-anh-em-sinh-doi-la-nhac-si-cung-sang-tac-hon-700-ca-khuc-2472174.html