ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍຂອງປັນຍາປະດິດ

ການປະກົດຕົວຂອງປັນຍາປະດິດ (AI) ແມ່ນການປ່ຽນແປງວິທີການທີ່ຄົນສ້າງແລະຮັບຮູ້ສິລະປະ. ໃນສະພາບການນັ້ນ, ໄດ້ຕັ້ງຄຳຖາມວ່າ “ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ຢ້ານ AI ແມ່ນບໍ?” ທີ່ກອງປະຊຸມສະຫຼຸບວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງປີ 1975 ໂດຍສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ຈັດຕັ້ງໃນວັນທີ 6/10 ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຫົວເລື່ອງທີ່ສຸດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວຄິດກ່ຽວກັບຈິດໃຈສ້າງສັນ ແລະ ຈິດໃຈຂອງນັກຂຽນອີກດ້ວຍ.

Báo Sài Gòn Giải phóng•07/10/2025

AI ບໍ່ເປັນຕາຢ້ານ!

ນັກປະພັນ ຫງວຽນກວາງທິ໋, ປະທານ ສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ: “ນັກວິຈານຄົນໜຶ່ງໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຢ້ານກົວປັນຍາປະດິດ - AI ບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ AI ຈະເອົາຊະນະໄດ້ເມື່ອນັກຂຽນເສຍຄວາມກ້າຫານ, ບຸກຄະລິກລັກສະນະ ແລະ ຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງຕົນ.

ສິ່ງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງ, ຕາມນັກກະວີ ຫງວຽນກວາງທ້ຽນ, ບໍ່ແມ່ນວິທີທີ່ AI ຂຽນ, ແຕ່ແມ່ນຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງນັກຂຽນ. ອີງຕາມພຣະອົງ, AI ບໍ່ສາມາດທົດແທນນັກຂຽນໄດ້, ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່ານັກຂຽນເອງອະນຸຍາດໃຫ້ຕົນເອງກາຍເປັນ "ຫຸ່ນຍົນໃນການຂຽນ", stereotyped, ປອດໄພແລະຂາດການປະດິດສ້າງ.

ທ່ານກ່າວວ່າ "ມີເວລາທີ່ນັກຂຽນບາງຄົນໄດ້ຫັນຕົວເອງໄປສູ່ AI ເມື່ອພວກເຂົາກາຍເປັນກົນຈັກໃນການຂຽນຂອງພວກເຂົາ, ບໍ່ກ້າທີ່ຈະອອກຈາກເສັ້ນທາງເກົ່າ, ບໍ່ກ້າທີ່ຈະກ້າວອອກຈາກເຂດສະດວກສະບາຍຂອງພວກເຂົາ," ລາວເວົ້າ.

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ປະທານສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມ ກໍ່ຍອມຮັບວ່າ AI ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີດິຈິຕອລ ແມ່ນທ່າອ່ຽງທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້: “ມີສັນຍານ ແລະ ຫຼັກຖານຂອງບາງວຽກງານນຳໃຊ້ AI ໃນລະດັບໜຶ່ງ. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້ເມື່ອດຳລົງຊີວິດໃນຍຸກຂອງ AI ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີດີຈີຕອນ.”

ກອງປະຊຸມສັງລວມວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຫຼັງປີ 1975 - ບັນດາບັນດາບັນຫາ, ແງ່ຫວັງ, ໄດ້ດຳເນີນໄປໃນວັນທີ 6/10 ຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ .

ແທ້ຈິງແລ້ວ, AI ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຊີວິດການສ້າງສັນ: ຈາກການສະຫນັບສະຫນູນການດັດແກ້, ແນະນໍາເນື້ອຫາ, ການທົດລອງບົດກະວີ, ຂຽນເລື່ອງ, ການແປ ... ແຕ່ສິ່ງທີ່ໂລກວັນນະຄະດີເປັນຫ່ວງບໍ່ແມ່ນເຕັກໂນໂລຢີ, ແຕ່ຄວາມຫຼົງໄຫຼຂອງອາລົມແລະຄວາມເຂົ້າໃຈ.

ນັກປະພັນ ຫງວຽນກວາງທຽວ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ນັກປະພັນແຕ່ລະຄົນລ້ວນແຕ່ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ມີອາລົມຈິດ, ມີສະຕິປັນຍາຂອງຕົນເອງ, ນັ້ນແມ່ນອາວຸດສຳຄັນທີ່ສຸດເພື່ອຕ້ານການແຊກແຊງຂອງປັນຍາປະດິດ”. ລາວເນັ້ນຫນັກວ່າຖ້າ AI ແທນນັກຂຽນ, ມັນຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຮົາໄດ້ສິ້ນສຸດວັນນະຄະດີ, ສິ້ນສຸດວັນນະຄະດີໃນຄວາມສໍາຄັນຂອງມັນ.

ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, AI ແມ່ນບໍ່ຫນ້າຢ້ານຖ້າມະນຸດຍັງມີຄວາມຄິດສ້າງສັນ. ເນື່ອງຈາກວ່າຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງ "ປັນຍາປະດິດ" ແລະ "ປັນຍາຂອງມະນຸດ" ແມ່ນຄວາມສາມາດໃນການເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ວັນນະຄະດີເປັນສິລະປະຂອງຈິດວິນຍານ. ມີພຽງແຕ່ມະນຸດທີ່ມີປະສົບການຊີວິດແລະຄວາມເລິກທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ສາມາດຫາຍໃຈຈິດວິນຍານເຂົ້າໄປໃນຄໍາເວົ້າ.

ວັນນະຄະດີແມ່ນຊອກຫາຊາວຫນຸ່ມ

ທີ່ກອງປະຊຸມ, ນັກປະພັນ ຫງວຽນບິ່ງເຟືອງ, ຮອງປະທານສະມາຄົມນັກປະພັນຫວຽດນາມ ໄດ້ເນັ້ນໜັກວ່າ: “ວັນນະຄະດີຕ້ອງມາຈາກຊີວິດຈິງ, ຕ້ອງດູດເອົາທາດອາຫານຈາກມັນ, ຮາກອອກຕາມມັນ ແລະ ກະຈາຍຮົ່ມຢູ່ບ່ອນນັ້ນ”.

ຕາມທ່ານແລ້ວ, ຖ້າວັນນະຄະດີໃນໄລຍະ 50 ປີຜ່ານມາຂາດບັນດາບົດປະພັນ ແລະ ສຽງທີ່ແຂງແຮງ, ເຫດຜົນບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເທັກໂນໂລຍີ ຫຼືຍຸກສະໄໝ, ແຕ່ໃນຕົວນັກຂຽນເອງທີ່ບໍ່ກ້າທີ່ຈະກ້າວອອກຈາກ “ເຂດປອດໄພ”.

ແບ່ງປັນທັດສະນະດຽວກັນ, ນັກກະວີ ຫງວຽນກວາງທຽວ ເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາ, “ອຸປະສັກໃຫຍ່ຫຼວງຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ແມ່ນນັກຂຽນ”. ເມື່ອນັກຂຽນບໍ່ກ້າປະດິດສ້າງ, ບໍ່ກ້າທົດລອງ, ບໍ່ກ້າປະເຊີນໜ້າ, ວັນນະຄະດີຈະປິດປະຕູສູ່ການພັດທະນາ.

ໃນເຄິ່ງສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ໄດ້ຜ່ານຜ່າໄລຍະສຳຄັນນັບແຕ່ການໂຮມປະເທດຊາດ, ປະດິດສ້າງ ເຖິງການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບໂລກ. ແຕ່ລະຂັ້ນຕອນເປີດກາລະໂອກາດທີ່ມີລັກສະນະສ້າງສັນໃຫມ່, ແຕ່ຍັງມີຄວາມທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ.

ດັ່ງນັກປະພັນ ຫງວຽນກວາງທຽວ ໄດ້ໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າ: “ຮູບແຕ້ມຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ຍັງຖືກແບ່ງແຍກ, ຍັງບໍ່ທັນມີຈຸດຢືນອັນມີຄ່າຄວນ”, ໃນຂະນະທີ່ “ນັກປະພັນຊາວ ເອີລົບ ຫຼາຍຄົນປາດຖະໜາເຖິງຄວາມເປັນຈິງຂອງຫວຽດນາມ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມວຸ້ນວາຍ ແລະ ອາລົມຈິດ, ແຕ່ພວກເຮົາເອງກໍ່ຍັງບໍ່ທັນສ້າງຜົນງານທີ່ສົມຄວນໄດ້”.

ວິນຍານນັ້ນໄດ້ຮັບການອະນຸມັດຈາກນັກກະວີ, ນັກຂຽນ, ແລະນັກວິຈານທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມ. ຫລາຍຄວາມເຫັນເຫັນດີເປັນເອກະພາບວ່າ ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ຕ້ອງເບິ່ງຕົວເອງໂດຍກົງເພື່ອພັດທະນາ, ຕ້ອງປະເຊີນໜ້າກັບບັນດາຂໍ້ຈຳກັດດ້ານຫົວຄິດປະດິດສ້າງຂອງຕົນ.

ນັກກະວີ ຫງວຽນວຽດຈຽນ ໄດ້ກ່າວເຖິງບົດບາດຄວາມຊົງຈຳ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງນັກຂຽນວ່າ: ພາຍຫຼັງ 50 ປີ, ລຸ້ນທີ່ປະສົບກັບສົງຄາມໂດຍກົງໄດ້ຄ່ອຍໆຈາງຫາຍໄປ, ໃນຂະນະທີ່ລຸ້ນໜຸ່ມທີ່ເກີດມາໃນສັນຕິພາບພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບຄວາມຊົງຈຳນັ້ນຜ່ານຊິ້ນສ່ວນ. ທ່ານກ່າວວ່າ "ຖ້າວັນນະຄະດີບໍ່ເວົ້າເຖິງຊິ້ນສ່ວນເຫຼົ່ານັ້ນ, ຄວາມຊົງຈໍາລວມຈະຄ່ອຍໆຈາງລົງ, ໃນຂະນະທີ່ບາດແຜຍັງແຜ່ລາມ," ລາວເວົ້າ.

ຕາມທ່ານສາດສະດາຈານ ຟອງເລແລ້ວ, ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ພວມຢູ່ໃນໄລຍະ “ໄລຍະຂ້າມຜ່ານຂອງຄົນລຸ້ນກ່ອນ”, ແມ່ນບ່ອນທີ່ຊາວໜຸ່ມ, ຄວາມມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ກຳລັງວັດທະນະທຳຈະກຳນົດຄວາມກ້າວໜ້າໃໝ່ຂອງວັນນະຄະດີຂອງຊາດ. ທ່ານເນັ້ນໜັກວ່າ, ພຽງແຕ່ເມື່ອນັກຂຽນໜຸ່ມກ້າກ້າສ່ຽງແລະຫັນໜີຈາກເສັ້ນທາງເກົ່າ, ວັນນະຄະດີຈຶ່ງສາມາດເຂົ້າສູ່ໄລຍະປະດິດສ້າງໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ.

ໄມ AN

ທີ່ມາ: https://www.sggp.org.vn/van-hoc-viet-nam-truoc-thach-thuc-tri-tue-nhan-tao-post816689.html