Ter gelegenheid van de 80e verjaardag van de Nationale Dag deelde professor Nguyen Duc Khuong met Dan Tri zijn perspectieven op de ontwikkelingsweg van het land en de rol van Vietnamese intellectuelen. Ook gaf hij de jonge generatie een boodschap mee om door te gaan met het schrijven van de glorieuze geschiedenis van het land.
Verslaggever Dan Tri sprak met professor Nguyen Duc Khuong en luisterde naar zijn diepgaande visie op de ontwikkelingsweg van het land. Hij benadrukte dat patriottisme niet iets is dat ver weg is, maar zich manifesteert in concrete acties, van het goed doen van de kleinste dingen tot het bijdragen aan de gezamenlijke ontwikkeling.
Zijn verhalen inspireren niet alleen, maar sturen ook betekenisvolle boodschappen naar de jonge generatie, die op hun beurt prachtige bladzijden van de geschiedenis voor het land zullen blijven schrijven.
Professor Nguyen Duc Khuong, kunt u ter gelegenheid van de 80e verjaardag van de Nationale Dag, een zeer belangrijke historische mijlpaal van het land, uw grootste emoties delen wanneer u terugkijkt op de lange reis die het land heeft afgelegd? Welk beeld komt daarbij als eerste bij u op?
- Dit is een zeer betekenisvolle vraag die veel emoties bij me oproept. Als ik denk aan de 80 jaar van het land, is mijn grootste emotie trots. Trots omdat Vietnam sinds de begindagen van de onafhankelijkheid vele uitdagingen en moeilijkheden heeft overwonnen en een modern, vriendelijk en vredelievend land is geworden.
Tegenwoordig wordt Vietnam door de wereld zeer gewaardeerd vanwege de partnerschappen op alle gebieden, van politiek , economie, maatschappij tot veiligheid en defensie.
Ik denk dat dit een punt is dat benadrukt moet worden. Het respect dat we vandaag hebben, is niet toevallig. Het is het resultaat van een lange en moeizame reis.
Stel je voor dat we vanaf de eerste dagen van de onafhankelijkheid tot nu toe met veel moeilijkheden en obstakels te maken hebben gehad op diplomatiek , politiek en economisch vlak. In die tijd begrepen veel landen de visie, acties en aspiraties van Vietnam en het Vietnamese volk nog steeds niet.
Maar gedurende die hele reis hebben we altijd een sterke ambitie. De ambitie om op te staan, de ambitie om onafhankelijkheid, vrijheid en een pad van ontwikkeling te bereiken om een beschaafde, stabiele en welvarende samenleving voor iedereen op te bouwen. Dat is het ideaal van de natie.
Het enige wat we willen is een stabiele vrede om welvaart te ontwikkelen en op te bouwen. Elke burger kan deelnemen en bijdragen aan die welvaart en ervoor zorgen dat ons land Vietnam het respect krijgt dat het vandaag de dag geniet van internationale partners.
Hoe hebben uw jeugdherinneringen in Vietnam uw persoonlijkheid en uw verlangen om later onderzoek te doen en een bijdrage te leveren gevormd?
- Je zou kunnen zeggen dat ik geboren ben in een tijd waarin het land vrede had bereikt, na decennia van verzet tegen de Fransen en de Amerikanen. Hoewel we daarna ook een grensoorlog meemaakten, heb ik mijn eerste herinneringen aan de oorlog alleen via de verhalen van mijn vader.
Mijn vader was destijds soldaat en nam in 1979 rechtstreeks deel aan de grensoorlog om de grenzen van het vaderland te beschermen. Die verhalen zijn echt heilig en het zijn de eerste herinneringen aan patriottisme.
Mijn jeugd speelde zich af in een tijd waarin, hoewel het land nog steeds in moeilijkheden verkeerde, er vrede heerste. De grensoorlog duurde tot begin jaren 90 en ik hoefde niet in een hevige oorlog te leven, geen bommen, geen evacuatie.
Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat het een heel bijzondere jeugd was. Mijn jeugd was gevuld met het gelach van kinderen op het land, met mijn vrienden die scholen bouwden en de buurt schoonmaakten. Het was heel zachtaardig en interessant.
Later, toen ik de lessen van de geschiedenis leerde, besefte ik geleidelijk dat de natie een extreem moeilijke periode had moeten doorstaan om deze vrede te bereiken. Naast de activiteiten van de jeugdbond voelde ik ook de vastberadenheid van de vorige generaties. Zij deden er alles aan om de jongere generatie die onafhankelijkheid en vrede te geven.
Ik zei tegen mezelf dat er een tijd zou komen dat ik werk zou moeten verrichten ten behoeve van de ontwikkeling van het land, dat ik zou moeten bijdragen aan de ontwikkeling van het dorp en aan de organisatie.
Op dat moment had ik nog niet echt concrete ideeën over wat ik in de toekomst zou doen, maar mijn grootste wens was om naar de universiteit te gaan, de buitenwereld te verkennen en manieren te vinden om meer bij te dragen aan de ontwikkeling van mijn land.
Heeft de professor bij zijn aankomst in Frankrijk een aantal zogenaamde 'verlichtingsmomenten' gehad, waarin hij besefte dat het zijn missie was om niet alleen een persoonlijke bijdrage te leveren, maar ook om nauw betrokken te zijn bij de ontwikkeling van Vietnam?
- Toen ik naar Frankrijk kwam, was ik echt in de war. Ik denk dat de grootste schok niet cultureel was, want Frankrijk en Vietnam hebben behoorlijk vergelijkbare culturele structuren. De grootste schok was het verschil in kennisniveau, levenservaring en begrip van de wereld tussen Vietnamese studenten en internationale studenten.
Ik herinner me dat de lerares na de eerste les van mijn eerste vak zei dat ze het huiswerk via e-mail zou sturen. In die tijd, in Vietnam, had ik alleen toegang tot computers om te leren programmeren en had ik heel weinig tijd om te oefenen. Ik moest een Tunesische vriend vragen wat e-mail was en hoe ik het moest gebruiken.
Na 15 minuten had hij me een e-mailadres gegeven, waarop te zien was hoe ver ik technologisch verwijderd was van de ontwikkelde wereld in 2000.
Deze kloof heeft me gemotiveerd om onvermoeibaar te studeren. Ik besefte dat ik me enorm moest inspannen om de kloof op professioneel niveau te verkleinen en dat ik die vervolgens moest overbruggen om op een hoger niveau te kunnen studeren. Ik denk dat het enorm belangrijk is om ons in te spannen om die kloof te verkleinen, zodat we verder kunnen groeien.
Ten tweede zie ik dat de Vietnamese studenten- en intellectuele gemeenschap in Frankrijk groeit. Het is een enorme bron. Ik denk dat deze kracht de potentie heeft om de grote bomen die eraan voorafgingen, de generaties die zeer succesvol waren, zoals professor Tran Dai Nghia of, meer recent, professor Tran Thanh Van en zijn vrouw, op te volgen.
Dat motiveerde me om me aan te sluiten bij de Vietnamese Studentenvereniging in Parijs en vervolgens de Vietnamese Studentenvereniging in Frankrijk op te richten. In 2008 bouwden we een netwerk op met meer dan 20 afdelingen in alle provincies van Frankrijk.
Het belangrijkste is dat je nauwe banden hebt met de Vietnamese studentenvereniging in het land en de Centrale Jeugdbond.
Het kan worden beschouwd als een onlosmakelijk onderdeel van de Vietnamese Studentenvereniging in het land. Toen de leden van de vereniging opgroeiden en experts en intellectuelen werden, stelde ik opnieuw de vraag hoe we elkaar konden verbinden, helpen en bijdragen aan Vietnam. Dit leidde in 2011 tot de oprichting van de Association of Vietnamese Scientists and Experts Global (AVSE Global).
De professor zei ooit dat Vietnam sterk moet worden door kleine dingen goed te doen. Welke ervaringen in uw carrière hebben deze filosofie geïnspireerd?
- Deze filosofie is mijn levensfilosofie. Ik besef dat als we met een probleem worden geconfronteerd, we nooit van de startlijn af zullen komen als we niet de eerste stappen zetten. Zodra we de stappen hebben gezet, zullen we geleidelijk de bestemming bereiken. Op die reis zullen er grote en kleine dingen zijn. Meestal helpen de ervaringen die we opdoen met kleine dingen ons om vorm te geven aan hoe we grote dingen kunnen doen.
Een grote klus kan niet van de ene op de andere dag worden geklaard. We moeten hem opsplitsen in kleinere taken. Dat is ook de manier om succes te behalen. Als we terugkijken naar de hele geschiedenis van Vietnam, dan is dit verhaal bijna in het bloed van het Vietnamese volk geslopen. Dat is een natuurlijke zaak.
Ik denk ook dat het doel nooit de limiet is. Elke keer dat we een doel bereiken, wordt het het startpunt voor een nieuw doel. En elke keer hebben we kleine dingen te doen. De kleine dingen van vandaag zullen veel groter zijn dan de kleine dingen van vroeger.
Hoe brengt de professor, als intellectueel die in het buitenland woont en werkt, het concept van patriottisme tot uitdrukking in concrete acties?
- Toen ik in het vliegtuig stapte en Vietnam verliet, had ik een ander gevoel over patriottisme. Als we in het land zijn, gaan we er natuurlijk van uit dat patriottisme al in ons zit. Maar als we naar het buitenland gaan, zijn we allemaal bijna een "ambassadeur" van Vietnam.
Wanneer mensen naar Vietnamezen in het buitenland kijken, kijken ze naar vertegenwoordigers van Vietnam. We moeten het beeld uitstralen van een vreedzaam, sterk en dynamisch Vietnam, klaar voor internationale samenwerking.
De werkzaamheden die AVSE Global (Agentschap van Vietnamese Wetenschappers en Experts) in Vietnam uitvoert, omvatten onder andere adviesactiviteiten en het opstellen van strategische rapporten op zowel provinciaal als nationaal niveau.
Op lokaal niveau zijn we van Noord naar Zuid gereisd, van Yen Bai tot Bac Lieu. Tijdens die reis hebben we vele plaatsen zoals Quang Ninh, Quang Tri, Ho Chi Minhstad... begeleid bij ontwikkelingsprojecten.
Elk programma vereist diepgaand veldonderzoek: verblijven en leven met de lokale bevolking, interviews en enquêtes afnemen om de ontwikkelingsproblematiek van elke regio te begrijpen. Dat is ook wat we het meest waarderen: de veranderingen en ontwikkelingsambities in de regio direct voelen.
Naast consultancy heeft AVSE Global vele hoogwaardige trainingsprogramma's verzorgd voor bedrijfsleiders, universiteiten en overheidsinstanties. De onderwerpen variëren van ontwikkelingsleiderschap en innovatie tot specialistische technische kwesties zoals stedelijke riolering.
De kernactiviteiten van AVSE Global draaien bovenal om het bundelen van kennis, gebaseerd op een netwerk van meer dan 10.000 Vietnamese experts in meer dan 30 landen. We blijven internationale initiatieven implementeren zoals One Global Vietnam, de 'Vietnamese Influential People'-erereeks, onderzoeks- en ontwikkelingsprogramma's (R&D Forum) en Innovation Connection (VGIC), waarbij we de Top 100 selecteren en ondersteunen op de onderwerpen waaraan we willen werken.
Daarnaast breiden we de verbindingen uit via verschillende kanalen, zoals beleidsfora en seminars met diepgaande informatie over financiën, bankieren, koolstofkredieten, klimaatverandering, gezondheid, onderwijs, enzovoort.
Wat is volgens de professor de drijvende kracht achter de verbeeldingskracht en creativiteit van de Vietnamese bevolking, gezien de huidige onstabiele wereld met geopolitieke concurrentie, klimaatverandering en de snelle ontwikkeling van AI?
- Vroeger zeiden mensen vaak dat Vietnamese intelligentie en creativiteit zouden komen wanneer we in een passieve positie werden geplaatst, namelijk: "wacht tot het water je voeten bereikt voordat je springt". Maar nu, met de wereldcontext die voortdurend snel en onvoorspelbaar verandert, kunnen we niet meer wachten tot het water je voeten bereikt voordat we springen. We moeten een routekaart opstellen, een visie voor de langere termijn.
Het waardevolle is dat het hele Vietnamese volk een gemeenschappelijke visie heeft, namelijk de visie voor 2045, wanneer het land 100 jaar onafhankelijkheid viert en een ontwikkelde natie wordt. Dit is niet alleen de ambitie van de leiders, maar ook van elke burger. Die langetermijnvisie is de drijvende kracht achter ons om klaar te zijn voor alle uitdagingen.
Om dat te bereiken, moeten we een voldoende sterke interne kracht opbouwen, gecombineerd met internationale integratie om middelen aan te trekken. De interne kracht van een land, de zelfredzaamheid van zijn bevolking, het vermogen om risico's te beheersen... dit alles zal een gecombineerde kracht creëren. Ik geloof dat we, om op de schouders van reuzen te kunnen staan, eerst zelfredzaam moeten zijn. Pas dan kunnen we profiteren van het beste dat zij te bieden hebben.
Professor, kunt u een boodschap sturen naar de jongere generatie die het verhaal van nationale kracht zal blijven schrijven?
- Mijn bericht is waarschijnlijk erg kort en gericht op één idee: de geschiedenis van Vietnam wordt voortgezet door hedendaagse mensen. Elke generatie heeft zijn eigen taken en verantwoordelijkheden voor de ontwikkeling van het land.
Ik denk dat de jongere generatie zich daar gewoon bewust van moet zijn. We moeten onze interne kracht, onze traditionele kracht, combineren met voldoende sterke internationale middelen. Dan zal iedereen werken aan gemeenschappelijke doelen, zodat Vietnam een bestemming wordt van intelligentie, wetenschap en technologie, innovatie en alle programma's die de wereld vreedzamer en stabieler kunnen maken. Dát is het merk van Vietnam in de volgende ontwikkelingsfase.
We moeten de ontwikkeling van Vietnam inzetten voor de gezamenlijke welvaart van de wereld. Dan hebben we de steun van de hele wereld, net als alle universums die samenkomen voor de ontwikkeling van Vietnam. Ik geloof dat de jonge generatie met haar sterke punten dat unieke kenmerk van Vietnam zal promoten.
Dank u wel, professor, dat u de tijd heeft genomen voor dit gesprek!
Bron: https://dantri.com.vn/cong-nghe/gs-nguyen-duc-khuong-lich-su-viet-nam-duoc-viet-tiep-boi-nhung-nguoi-duong-dai-20250817100502925.htm
Reactie (0)