Muzyk Vinh Bao i sekret gry na cytrze południowowietnamskiej

Głos duszy narodowej

Urodzony w rodzinie z tradycją zamiłowania do sztuki Don Ca Tai Tu, muzyk Nguyen Vinh Bao urodził się w 1918 roku we wsi My Tra, w dystrykcie Cao Lanh, w dawnej prowincji Sa Dec (obecnie Dong Thap). Dzięki możliwości wczesnego kontaktu z muzyką , w wieku 12 lat potrafił już grać na wielu instrumentach muzycznych, takich jak Dan Kim, Dan Co, Dan Gao... W 1956 roku, kiedy powstała Narodowa Szkoła Muzyki i Dramatu w Sajgonie, został zaproszony do nauczania Dan Tranh. W tym czasie zaczął poznawać muzykę zachodnią i uczyć się gry na fortepianie, dzięki czemu miał dość unikalne porównanie różnic między muzyką współczesną a tradycyjną.

Nhạc sư Vĩnh Bảo và tuyệt kỹ ngón đờn tranh Nam bộ- Ảnh 1. — Muzyk Nguyen Vinh Bao gra solo na cytrze i cytrze z łupin orzecha kokosowego

W odpowiedzi na artykuł w magazynie „Bach Khoa” (15 lipca 1963 r.) muzyk Vinh Bao stwierdził, że muzyka tradycyjna ma przewagę w postaci specjalnych technik vibrato, dociskania i głaskania, które posiadają również instrumenty japońskie i chińskie, ale nie są tak wyrafinowane. Powiedział: „Mamy zachodnie i chińskie jedzenie, więc możemy się nim cieszyć dla przyjemności, ale w końcu powrócimy do naszego własnego. Tradycyjna muzyka jest głosem duszy narodu od wielu pokoleń, od dawna harmonizuje z wewnętrznym życiem Wietnamczyków. Ci, którzy muszą mieszkać w obcych krajach, słysząc znajomą, starą melodię, taką jak komentarz lub pieśń ludowa…, czują się, jakby widzieli zielony bambusowy płot, ukochany dom daleko stąd. Jednak aby promować te zalety, musimy pokonać podstawowe wady. To znaczy brak jasnej i poprawnej metody notacji muzyki”.

Według muzyka Nguyen Vinh Bao, większość nauczycieli gry na tradycyjnych instrumentach muzycznych stosuje metodę przekazywania umiejętności – każdy, kto ma wprawę w naśladowaniu i pilnie ćwiczy, potrafi grać na instrumencie. Kiedy ci ludzie przekazują instrument swoim uczniom, instrument jest nieco inny. Tradycyjna muzyka również nie jest jednolita. Dlatego, gdy lokalni muzycy grają na instrumencie z ludźmi z innych regionów, często ich umiejętności są gorsze, ponieważ nie „dopasowują się” do siebie.

Podobnie, podczas nauczania muzyki, każda osoba ma swój własny sposób zapisywania muzyki, więc trudno jest go zrozumieć innym. Sposób notacji poprzedników jest zbyt prymitywny, więc nie może w pełni wyrazić znaczenia muzyki. Jeśli użyjemy notacji zachodniej, muzyka będzie zbyt nieporęczna i skomplikowana, ponieważ nuty muszą mieć specjalne oznaczenia w miejscach nacisku, wibracji, dziobania itp. Trzecią wadą jest to, że używamy tak wielu utworów muzycznych, jak pozostawili je starożytni. Przypadki kilku oddanych osób, takich jak pan Nguyen Tri Khuong (My Tho), którzy dodali nowe utwory, takie jak Yen tuoc tranh ngon, Phong xuy trich lieu, That tri bi hung itp. są rzadkie.

Z powodu braku kreatywności ciągłe granie tych samych, starych utworów staje się nudne. W rezultacie muzyk chce czegoś innego, więc „dodaje soli i pieprzu” do granych utworów, zgodnie ze swoimi preferencjami, czasami fałszując, zniekształcając muzykę i tracąc fundamentalny charakter utworu.

Na koncercie, aby ograniczyć ten bałagan, potrzebny jest dyrygent. Ale nasz dyrygent nie będzie jak dyrygent zachodniej orkiestry. To osoba, która wstaje, aby zaaranżować muzykę na każdy instrument w orkiestrze, instruuje i prowadzi sposób gry, jasno określa rolę każdego instrumentu, gdzie grać głośno, gdzie cicho, kiedy „zniknąć”, aby ustąpić miejsca innym instrumentom. Tylko wtedy wartość muzyki wzrośnie.

Ulepszanie tradycyjnych instrumentów muzycznych

Muzyk Nguyen Vinh Bao spędził 9 lat, ucząc gry na cytrze w Narodowym Konserwatorium Muzycznym w Sajgonie. Po wielu latach badań udoskonalił cytrę, zmieniając jej 16 strun na 17, 19, a następnie 21, uzyskując bogatsze i bardziej zróżnicowane brzmienie oraz techniki gry niż w przypadku tradycyjnej cytry. Z 1-metrowej długości tradycyjnej cytry, wykonane przez niego cytry mają długość 1,4–1,8 metra i nazywane są „trung tranh” i „dai tranh”. Dodatkowo, do wykonania powierzchni wietnamskiej cytry użył kiri pawlaunia, specjalnego gatunku drzewa używanego do produkcji japońskich instrumentów koto.

Nhạc sư Vĩnh Bảo và tuyệt kỹ ngón đờn tranh Nam bộ- Ảnh 2. — Dom wystawowy „Nguyen Vinh Bao – Melodia i życie”

Według niego instrumenty muzyczne tradycyjnej muzyki południowej wymagają badań i udoskonalenia, aby były piękniejsze, bardziej zwarte i miały lepsze brzmienie. Nie popiera jednak stosowania elektryczności, ponieważ dźwięk instrumentu jest głośniejszy, ale dusza jest nieco inna… Trudno zharmonizować stare z nowym. Chociaż skrzypce są podobne do cytry, skrzypce i cytra mają swoje własne piękno. Ich natura jest podobna, ale skrzypce grające melodię, którą słyszymy, nie są tak dobre jak cytra, i odwrotnie, cytra grająca muzykę zachodnią nie jest tak dobra jak skrzypce. „To jak nasze ao dai – wietnamskie kobiety chodzą z gracją i giętkością. Nie noś naszych ao dai i nie chodź sztywno i chaotycznie jak Europejki i Amerykanki – szkoda wietnamskich ao dai” ( Bach Khoa, 15 lipca 1963).

Również w magazynie „Bach Khoa ” autor „The Nhan” donosił: „Wieczorem 14 kwietnia 1972 roku w paryskim Instytucie Muzykologii Centrum Badań Muzyki Orientalnej zorganizowało jedyny koncert tradycyjnej muzyki południowej w wykonaniu muzyka Nguyena Vinh Bao i profesora Trana Van Khe. Talent i znakomite umiejętności gry obu profesorów wystarczyły, by przyciągnąć ponad 500 gości zagranicznych i Wietnamczyków z zagranicy. Wietnamczycy we Francji mieli okazję posłuchać brzmienia cytry profesora Vinh Bao z nagrań, ale nigdy nie mieli okazji zobaczyć na własne oczy osoby, która stworzyła tę pełną smutku i żalu cytrę, która wzruszyła do łez wielu Wietnamczyków z zagranicy”.

W 2021 roku muzyk Nguyen Vinh Bao zmarł w swoim domu w Cao Lanh w prowincji Dong Thap w wieku 104 lat. Wizyta w Domu Wystawowym sprawiła, że muzyk Nguyen Vinh Bao przekonał się o uznaniu lokalnego samorządu dla jego talentu. To miejsce przechowuje nie tylko wizerunki i instrumenty muzyczne związane z karierą muzyczną muzyka, ale także setki dokumentów, dyplomów, nagród, kaset wideo , instrumentów smyczkowych... Nawet krzesło, na którym leżał, okulary i koszula, którą nosił, są przechowywane i konserwowane z najwyższym szacunkiem. ( ciąg dalszy )

Source: https://thanhnien.vn/nhac-su-vinh-bao-va-tuyet-ky-ngon-don-tranh-nam-bo-185250626194722029.htm