หญิงสาวที่เพิ่งอายุครบยี่สิบปีเดินกะเผลกไปที่หน้าต่างข้างเตียง เธอมองออกไปไกลๆ เห็นเงาของหญิงวัยกลางคนถือตะกร้าผักที่เพิ่งเก็บมาจากเนินเขา หญิงร่างเล็กหน้าผากย่น เดินเข้าไปในบ้านแล้วร้องตะโกนว่า
“เฮ้ แม่เพิ่งเก็บผักใบเขียวสดๆ มา! อยากให้แม่ทำซุป ต้ม หรือผัดผักคะ?”
“ใช่ ต้มมันสิแม่”
“ใช่ ฉันจะต้มมัน”
“ลืมบอกไป แม่ตกกุ้งในลำธารได้ตัวนึง เดี๋ยวจะเอาไปต้มน้ำปลาจิ้มผัก อร่อยดี”
ขณะที่เธอพูด มือของเธอก็รีบเด็ดผัก ล้างผัก และต้มซุป เธอหยิบขวดน้ำปลาที่เกือบหมดขึ้นมาเทลงในกระทะกระเทียมร้อนๆ กลิ่นหอมของอาหารลอยมาจนถึงจุดที่โญ่ยืนอยู่
“กลิ่นหอมจังเลยแม่”
“คุณหิวไหม?”
“ตอนแรกฉันก็หิวนิดหน่อย แต่ตอนนี้กลิ่นอาหารมันหอมอร่อยมากจนฉันทนไม่ไหวแล้ว”
"ฉันก็หิวเหมือนกัน... หิว... หิว" - เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเด็กสาววัยสิบสามปี เธอเป็นออทิสติกมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นแม้จะเป็นวัยรุ่นแล้ว เธอก็ยังคงคิดและทำตัวเหมือนเด็กอยู่
“รอก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้!”
ภาพประกอบ
ปกติแล้วโญจะช่วยแม่ทำอาหาร แต่วันนี้ขาเจ็บมากจนลงไปครัวไม่ได้ พอเห็นแบบนี้ แม่ก็ปล่อยให้แม่พักผ่อน หลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวมากเกินไป เธอเสิร์ฟอาหารบนโต๊ะกลมในห้องของโญ ซึ่งมีตะเกียงน้ำมันกำลังสั่นไหว วิทยุยังมาไม่ถึงแถวนี้ กลางคืนเลยต้องใช้ไฟช่วย ทั้งสามคนนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว โญใช้ตะเกียบคีบกุ้งร้อนๆ ใส่ลงในชามของแม่ แล้วหันไปมองน้องสาว เห็นน้องสาวค่อยๆ คีบกุ้งขึ้นมา แล้วเลื่อนขึ้นลง
"คุณช่วยไปรับหน่อยได้ไหม ให้ฉันไปรับแทนคุณ"
"ฉันหยิบได้ คุณแค่หยิบของคุณไป"
“ใช่… ใช่” ฉันจำได้ว่ามองดูเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความขบขันและน่าสงสาร
"อย่าลืมกินยาหลังกินข้าวเสร็จนะ"
“แม่ คุณหมอบอกไหมว่าขาฉันจะหายเมื่อไรเช้านี้?”
เมื่อได้ยินคำถามของลูกสาว ตะเกียบในมือก็หลุดลงทันที เธอรู้ว่าขาของลูกสาวคงฟื้นตัวได้ยาก เธอยังเก็บเงินไว้ซื้อรถเข็นให้ เพราะอีกไม่นานนโฮก็จะเดินด้วยไม้ค้ำยันไม่ได้อีกต่อไป
“หมอไม่ได้บอกฉัน แต่อาการน่าจะดีขึ้นนะ พยายามกินยาตามที่หมอสั่งจะได้หายเร็วๆ”
"ใช่".
ที่จริงแล้ว ยานั้นเพียงแค่ลดอาการปวดฉับพลันที่ทรมานขาอันอ่อนแรงของเด็กสาวเท่านั้น แต่ก็ไม่สามารถช่วยให้เธอหายดีดังที่เธอบอกไว้ได้ แต่เธอรักลูกสาวและไม่อยากให้ลูกสาวต้องเจ็บปวด เธอจึงไม่อยากบอกความจริงอันขมขื่นนี้
ตั้งแต่วัยเด็ก โญและมายเป็นเด็กที่น่าสงสาร ขาดความรักจากครอบครัว เด็กกำพร้าทั้งสองถูกรับเลี้ยงโดยหญิงชาวตะวันตกเฉียงใต้ผู้ไม่มีสามีหรือลูก และเดินทางไปดาลัตเพื่อหาเลี้ยงชีพ หลังจากอาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนี้มากว่ายี่สิบปี ผ่านงานและงานการกุศลมากมาย เธอเห็นว่าเด็กสองคนนี้มีสภาพที่น่าสงสารที่สุด จึงรับเลี้ยงพวกเขาเป็นบุตรบุญธรรม ทั้งสองไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่เป็นผู้หญิงใจดีที่รับเลี้ยงและดูแลพวกเขา ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันดุจญาติพี่น้อง เธอทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูลูกที่ป่วยสองคนด้วยตัวเอง เธอจึงยอมขายทรัพย์สินทั้งหมดเพื่อรักษาลูกๆ แต่เธอไม่เคยบ่น เพราะพอใจกับสิ่งที่ทำ บ้านเล็กๆ ที่สร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายบนเนินเขาเป็นทรัพย์สินเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่สำหรับเธอและลูกๆ เพื่อใช้หลบฝนและแดด สำหรับเธอในตอนนี้ ทรัพย์สินทั้งหมดที่เธอมีนั้นเทียบไม่ได้กับลูกสาวบุญธรรมสองคนของเธอ
โหมองไปยังเนินสนที่นิ่งสงบท่ามกลางสายลม คืนนี้ไร้แสงจันทร์ มีเพียงแสงตะเกียงน้ำมันและแสงระยิบระยับเล็กๆ จากหิ่งห้อยที่เรียกหาคู่ของมัน ดวงตาของเธอมองไปในระยะไกล เธอรู้สึกถึงความงามของธรรมชาติ ความลึกลับในยามค่ำคืน และหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ขาของเธอยังคงสมบูรณ์ ห้าปีก่อน โหเป็นนักกีฬาสาวที่ยอดเยี่ยมและคว้าเหรียญรางวัลมาได้มากมาย ความฝันสูงสุดของเธอคือการได้ลงแข่งขันให้กับทีมชาติสักวันหนึ่ง แต่แล้วความฝันนั้นก็ยังคงเป็นความฝันตลอดไป เมื่อเช้าวันหนึ่งที่สวยงาม ขาของเธอยกขึ้นไม่ไหว เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น น้ำตาของโหก็เอ่อคลอ เด็กสาวผู้มีความฝันและความทะเยอทะยานมากมายต้องละทิ้งมันไป เธอรู้สึกไร้ค่าและใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวัง โชคดีที่เธอได้พบกับคุณยาย ซึ่งตอนนี้โหเรียกว่าแม่ ผู้ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้เธอมีชีวิตอยู่อย่างมากมาย
"เมืองดาลัตที่ตั้งอยู่บนที่ราบสูงลัมเวียน เปรียบเสมือนสวรรค์ของดอกไม้นานาพันธุ์ ทั้งกุหลาบ เบญจมาศ แกลดิโอลัส และไฮเดรนเยีย..." - เสียงของไมดังขึ้น เธอกำลังอ่านข้อความสองสามบรรทัดบนหนังสือพิมพ์ที่เรียงอยู่บนห่อข้าวเหนียวที่แม่ของเธอซื้อมาจากเมืองเมื่อเช้านี้
"ฉันขอเพลงเกี่ยวกับกุหลาบ เบญจมาศ แกลดิโอลัส และแคม... อะไรอีกหน่อยได้ไหม"
"กุหลาบ, เบญจมาศ, แกลดิโอลัส, ไฮเดรนเยีย"
“ถูกต้องแล้ว! ดอกไฮเดรนเยีย”
งงอยู่นานจึงถามว่า “มีอะไรเหรอพี่สาว?”
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไม แต่พอได้ยินชื่อดอกไม้นี้แล้ว ฉันรู้สึกพิเศษมาก คิดว่ามันสวยงามมาก"
แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในดาลัต แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โญไม่เคยเห็นดอกไฮเดรนเยียมาก่อน ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินชื่อของดอกไม้นั้น เธอจึงรู้สึกแปลก ๆ และอยากเห็นมันจริงๆ
"มีรูปดอกไม้นั้นอยู่ในหนังสือพิมพ์ไหม? โชว์ให้ไห่ดูหน่อย"
อย่าลืมรีบถือหนังสือพิมพ์ในมือของไมแล้วส่งให้เธอ น่าผิดหวังมาก หนังสือพิมพ์ไม่มีรูปดอกไม้ และถ้ามีก็คงเป็นแค่ภาพขาวดำที่ไม่แสดงสีจริงของมัน
อย่าลืมถามไหมว่า “คุณรู้จักดอกไฮเดรนเยียไหม”
“ฉันไม่รู้” หญิงสาวตอบสั้นๆ เพราะจริงๆ แล้วเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน
“โอเค ไปนอนได้แล้ว มันสายแล้ว”
คืนนั้น โญ่พลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ เธอคิดถึงชื่อดอกไม้นั้น และอยากเห็นมันจริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น โนตื่นขึ้นมาและถามแม่เกี่ยวกับดอกไฮเดรนเยีย น่าแปลกที่ไม่เพียงแต่เธอไม่ตอบ แต่เธอยังเดินจากไปอีกด้วย เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกตกใจกับการกระทำของแม่ที่มีต่อเธอ ปกติแล้วเวลาเธอถามคำถาม แม่จะตอบอย่างละเอียด แต่ทำไมครั้งนี้ถึงไม่ล่ะ? โนเริ่มรู้สึกเครียด วันแล้ววันเล่า โนก็ถามคำถามเดิมกับแม่เป็นครั้งคราว แต่ท่าทีของเธอยังคงเหมือนเดิม เธอรู้สึกขุ่นเคือง ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงโกรธเธอ
จนกระทั่งวันหนึ่ง ไมหยิบสมุดบันทึกเก่าๆ เล่มหนึ่งที่อยู่บนเตียงออกมา สมุดบันทึกเล่มนั้นแปลกมาก เพราะมันอยู่ในบ้านมานานมากแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมัน เธอจำได้ว่าเปิดไปที่หน้าแรกแล้วเห็นคำว่า "บันทึกของแม่มือใหม่" เธอเริ่มอ่านแต่ละหน้าอย่างสนใจ ทันใดนั้น น้ำตาก็เอ่อคลอในดวงตาของเธอ “จำไว้นะ! เจ้าหญิงของข้า ถึงแม้ข้าจะไม่ได้ให้กำเนิดเจ้า แต่ข้าก็ถือว่าเจ้าคือสมบัติล้ำค่าของชีวิต ข้าเพียงแต่หวังว่าจะได้พบเจ้าเร็วกว่านี้ เพื่อชดเชยสิ่งที่เจ้าขาดหายไปก่อนหน้านี้ โอ้ ข้ายังได้ยินคุณเฮือง หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เล่าเรื่องตอนที่เธอเดินผ่านทุ่งดอกไฮเดรนเยียบนเนินเขา แล้วได้ยินเสียงร้องไห้ของทารกน้อยนอนอยู่ในกล่องโฟม เธอรีบเข้าไปอุ้มทารกน้อยขึ้นมา ตอนนั้นเจ้านอนอยู่ในอ้อมแขนของคุณเฮืองได้ดีมาก เจ้าหยุดร้องไห้แล้วยิ้ม แสงแดดยามเช้าส่องลงมาบนทุ่งดอกไฮเดรนเยีย พร้อมกับรอยยิ้มไร้เดียงสาของเจ้า ช่างงดงามยิ่งนัก เมื่อได้ฟังเรื่องราวของคุณเฮือง ข้าก็ยิ่งรักนางฟ้าของข้ามากขึ้นไปอีก เจ้าถูกทิ้งไว้บนดอกไฮเดรนเยีย ข้าจึงไม่อยากให้ดอกไม้นั้นมาเกี่ยวข้องกับชีวิตของเจ้าในอนาคต เพราะมันไม่ได้นำโชคมาให้เจ้า”
อย่าลืมพลิกหน้าถัดไปเพื่ออ่าน เมื่อเธออ่านมาถึงหน้าสุดท้าย เธอก็หยุดอ่านแต่ละคำอย่างระมัดระวัง “จำไว้นะ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันคิดมาตลอดจะผิด ฉันรักเธอจริงๆ แต่ฉันไม่ควรปิดบังเธออีกต่อไป วันนี้ฉันไปเอารถเข็นมาให้เธอ ขาเธออ่อนแรงมาก พักฟื้นยาก นั่งรถเข็นดีกว่าใช้ไม้ค้ำยัน ฉันจะเข็นเธอไปเอง ไม่ว่าเธอจะอยากไปที่ไหน ฉันจะพาเธอไปที่นั่น ถึงฉันจะแก่แล้ว แต่ฉันก็ยังแข็งแรงพอที่จะปกป้องเธอได้ ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ บ่ายนี้ฉันจะเอารถเข็นกลับมาให้เป็นของขวัญ มันอาจจะไม่มีคุณค่าทางวัตถุ แต่มันจะนำคุณค่าทางจิตวิญญาณมาให้เธอมากมาย ฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบของขวัญชิ้นนี้”
เมื่ออ่านตอนนี้ โญก็รู้สึกไม่สบายใจกับขาของตัวเองอีกต่อไป เธอเฝ้ารอเรื่องนี้มานานแล้ว เธอภูมิใจในตัวแม่และอยากรู้เกี่ยวกับของขวัญในบ่ายวันนี้ บันทึกประจำวันยังกล่าวถึงความรู้สึกของแม่ที่มีต่อไมและแผนงานการกุศลที่กำลังจะมาถึงของเธอด้วย
บ่ายคล้อยลงสู่ที่ราบสูงลัมเวียนที่ลมพัดแรง แสงแดดอ่อนๆ สะท้อนเงาของแม่และลูกสองคนบนเนินเขา กลิ่นหอมของดอกไม้ยังคงอบอวลอยู่ โนนั่งอยู่บนรถเข็นที่แม่เข็น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่เธอมองไม่เห็นอะไรเพราะผ้าปิดตาไว้ จนกระทั่งเธอเห็นของขวัญ
เมื่อได้ยินเสียงล้อหยุดลง เธอเดาว่าเธอจะได้รับอะไรบางอย่างที่วิเศษมาก
“เรามาถึงแล้ว คุณสามารถถอดผ้าปิดตาออกได้แล้ว”
ทุ่งดอกไม้อันงดงามปรากฏเบื้องหน้าเธอ ดอกไม้อวบอิ่มหลากสีสัน ทั้งสีชมพู สีฟ้าอ่อน และสีขาวบริสุทธิ์ มีดอกไม้ลูกผสมที่ดูสะดุดตา เธอหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้เห็นดอกไม้ที่งดงามและน่ารักเช่นนี้
"คุณชอบมันไหม?"
"ฉันชอบมันมาก".
“คุณรู้ไหมว่านี่คือดอกไม้อะไร”
“นี่ดอกไม้อะไรคะแม่ สวยจังเลย”
“นี่คือดอกไฮเดรนเยีย ของขวัญที่ฉันหวงแหนให้เธอมาตลอด และนี่ก็เป็นคำตอบของคำถามที่เธอถามฉันมาตลอดปี ขอโทษนะที่ทำให้เธอเป็นกังวลมาตลอด”
“ค่ะ ดิฉันรู้สึกขอบคุณคุณแม่มาก”
ปรากฏว่าแม่ของโญแอบปลูกเมล็ดพันธุ์และดอกไม้เหล่านี้ไว้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้พูดอะไรที่ทำให้ลูกสาวประหลาดใจเลย
รู้ไหม ตอนที่ฉันปลูกดอกไม้พวกนี้ ฉันลังเลมาก เพราะมันเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจดจำสำหรับคุณ แต่เพราะคุณอยากเห็นดอกไฮเดรนเยียพวกนี้ ฉันเลยตัดสินใจปลูกมัน บางครั้ง ถึงแม้ว่าชีวิตจะไม่ได้ราบรื่นนัก เราก็ไม่ควรหลีกเลี่ยงมันไปตลอดกาล ลองเผชิญหน้ากับมันดูสิ เพราะใครจะรู้ ความเศร้าอาจกลายเป็นความสุขก็ได้
“ผมรู้ทุกอย่างแล้วครับแม่”
“ใครบอกคุณอย่างนั้น?”
"ฉันขอโทษที่อ่านไดอารี่ของคุณแม่"
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณก็รู้เร็วหรือช้า มันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น”
"ทำไมหนูไม่เก็บดอกไม้ที่โตแล้วให้น้องสาวคนที่สองล่ะคะ แทนที่จะปลูกมันล่ะคะ?" - ไมถามแม่ เด็กหญิงตัวน้อยดูงี่เง่า แต่บางครั้งก็มีไอเดียดีๆ บ้าง
เพราะฉันอยากให้โญได้มีชีวิตใหม่เหมือนดอกไม้ดอกนี้ ตอนแรกมันยังเป็นแค่เมล็ดพันธุ์ที่บริสุทธิ์ แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันก็กลายเป็นดอกไม้ที่งดงามและเปล่งประกาย คุณเห็นผึ้งพวกนั้นไหม? ต้องขอบคุณพวกมันที่ทำให้ดอกไม้ผสมเกสรได้ง่าย และในทางกลับกัน ผึ้งก็มีแหล่งอาหารของตัวเองเพราะละอองเกสร เหมือนกับเรา เราช่วยเหลือคนอื่น แต่กลับช่วยเหลือตัวเองโดยไม่ตั้งใจ
เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าจากแม่ โนจึงก้มลงมองเท้าของตนเอง บัดนี้เธอคิดว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้อยู่ที่สุขภาพเท้าของเธอดีหรือไม่ดีอีกต่อไป แต่อยู่ที่สิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากแม่ การใช้ชีวิตที่สวยงามและมองโลกในแง่ดีมากขึ้นทุกวันคือสัมภาระที่เธอต้องการ ในอนาคตอันใกล้ เธอและน้องสาวจะตามแม่ไปทำงานการกุศลด้วยรถเข็นของตนเอง เธอจะช่วยให้ผู้ประสบภัยเหล่านั้นได้เห็นดอกไม้ที่ปรารถนามากที่สุด เช่นเดียวกับวันนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่โนได้ชื่นชมดอกไฮเดรนเยียที่บานสะพรั่งบนที่ราบสูงลัมเวียน
กฎ
ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยรางวัลรวมสูงถึง 448 ล้านดอง
การประกวด Beautiful Life ครั้งที่ 3 ภายใต้หัวข้อ “รักและอบอุ่นมือ” เปรียบเสมือนสนามเด็กเล่นที่น่าดึงดูดใจสำหรับนักสร้างสรรค์คอนเทนต์รุ่นเยาว์ ด้วยการนำเสนอผลงานที่แสดงออกผ่านหลากหลายรูปแบบ ทั้งบทความ ภาพถ่าย วิดีโอ ฯลฯ ด้วยเนื้อหาเชิงบวก เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก และการนำเสนอที่น่าสนใจและมีชีวิตชีวา เหมาะสมกับแพลตฟอร์มต่างๆ ของ หนังสือพิมพ์ Thanh Nien
ระยะเวลาส่งผลงาน : 21 เมษายน – 31 ตุลาคม 2566 นอกจากรูปแบบบันทึกความทรงจำ รายงาน บันทึกย่อ และเรื่องสั้นแล้ว ในปีนี้ การประกวดยังได้ขยายขอบเขตไปถึงการส่งภาพถ่ายและวิดีโอลง YouTube อีกด้วย
การประกวด Beautiful Living ครั้งที่ 3 ของหนังสือพิมพ์ Thanh Nien เน้นย้ำถึงโครงการชุมชน การเดินทางของอาสาสมัคร การทำความดีของบุคคล ผู้ประกอบการ กลุ่ม บริษัท วิสาหกิจในสังคม และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนรุ่นใหม่ในยุค Gen Z ในปัจจุบัน จึงควรมีการจัดหมวดหมู่การประกวดแยกต่างหากโดย ActionCOACH Vietnam การปรากฏตัวของแขกผู้มีผลงานศิลปะ วรรณกรรม และศิลปินรุ่นเยาว์ที่เป็นที่รักของคนหนุ่มสาว ยังช่วยเผยแพร่ธีมของการประกวดให้แพร่หลายและสร้างความเห็นอกเห็นใจในหมู่คนหนุ่มสาว
เกี่ยวกับผลงานที่ส่งเข้าประกวด: ผู้เขียนสามารถส่งผลงานในรูปแบบบันทึกความทรงจำ รายงาน บันทึกย่อ สะท้อนเรื่องราวจริง เหตุการณ์จริง และต้องมีภาพประกอบตัวละคร บทความต้องนำเสนอเนื้อหาเกี่ยวกับตัวละคร/กลุ่มบุคคลที่มีผลงานที่งดงามและเป็นประโยชน์ต่อสังคม เผยแพร่เรื่องราวที่อบอุ่น มีมนุษยธรรม มีชีวิตชีวา และเปี่ยมไปด้วยพลังบวก สำหรับเรื่องสั้น เนื้อหาสามารถแต่งขึ้นจากเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง ตัวละคร เหตุการณ์ หรือชีวิตที่งดงาม ผลงานที่ส่งเข้าประกวดต้องเขียนเป็นภาษาเวียดนาม (หรือภาษาอังกฤษสำหรับชาวต่างชาติ ผู้จัดงานจะเป็นผู้แปล) ไม่เกิน 1,600 คำ (เรื่องสั้นไม่เกิน 2,500 คำ)
เกี่ยวกับรางวัล: การแข่งขันมีมูลค่ารางวัลรวมเกือบ 450 ล้านดอง
ในหมวดบทความ รายงาน และบันทึก มีรางวัลชนะเลิศ 1 รางวัล มูลค่า 30,000,000 บาท รางวัลรองชนะเลิศ 2 รางวัล รางวัลละ 15,000,000 บาท รางวัลรองชนะเลิศ 3 รางวัล รางวัลละ 10,000,000 บาท รางวัลชมเชย 5 รางวัล รางวัลละ 3,000,000 บาท
รางวัลที่ 1 สำหรับบทความที่ผู้อ่านชื่นชอบมากที่สุด (รวมยอดเข้าชมและยอดไลก์บน Thanh Nien Online) มูลค่า 5,000,000 ดอง
สำหรับประเภทเรื่องสั้น : รางวัลสำหรับนักเขียนที่ส่งเรื่องสั้นเข้าร่วมประกวด : รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล มูลค่า 30,000,000 บาท รางวัลที่ 2 จำนวน 1 รางวัล มูลค่า 20,000,000 บาท รางวัลที่ 3 จำนวน 2 รางวัล รางวัลละ 10,000,000 บาท รางวัลชมเชย 4 รางวัล รางวัลละ 5,000,000 บาท
คณะกรรมการจัดงานยังได้มอบรางวัล 1 รางวัลแก่ผู้เขียนบทความเกี่ยวกับผู้ประกอบการที่ใช้ชีวิตอย่างสวยงาม มูลค่า 10,000,000 ดอง และรางวัล 1 รางวัลแก่ผู้เขียนโครงการการกุศลดีเด่นของกลุ่ม/ส่วนรวม/วิสาหกิจ มูลค่า 10,000,000 ดอง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คณะกรรมการจัดงานจะคัดเลือกผู้โชคดี 5 ท่าน ที่ได้รับการโหวตจากคณะกรรมการจัดงาน มอบรางวัล 30,000,000 บาท/กล่อง พร้อมด้วยรางวัลอื่นๆ อีกมากมาย
บทความ ภาพถ่าย และวิดีโอที่ต้องการส่งเข้าประกวด ผู้อ่านสามารถส่งมาได้ที่ [email protected] หรือส่งทาง ไปรษณีย์ (เฉพาะประเภทบทความและเรื่องสั้น) สำนักงานบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ Thanh Nien : 268 - 270 Nguyen Dinh Chieu, Vo Thi Sau Ward, District 3, Ho Chi Minh City (เขียนบนซองจดหมายให้ชัดเจนว่า: ผลงานที่เข้าร่วมประกวด LIVING BEAUTIFULLY ครั้งที่ 3 - 2023) รายละเอียดและกติกาต่างๆ สามารถดูได้ที่หน้า Living Beautifully ของหนังสือพิมพ์ Thanh Nien
ลิงค์ที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)