ดอกไฮเดรนเจียเบ่งบานบนที่ราบสูง

หญิงสาววัยเพียงยี่สิบปีเดินกะเผลกไปที่หน้าต่างข้างเตียง เธอเหลียวมองออกไปและเห็นหญิงชราคนหนึ่งถือตะกร้าผักสดที่เก็บมาจากเนินเขา หญิงชราคนนั้นร่างเล็ก หน้าผากเต็มไปด้วยริ้วรอย เดินเข้ามาในบ้านและร้องเรียก:

"ที่รัก แม่เพิ่งเก็บผักสดๆ มาเลย! อยากให้แม่ทำซุป ต้ม หรือผัดดีล่ะ?"

"ค่ะแม่ ช่วยต้มให้หน่อยนะคะ"

"ตกลง งั้นให้แม่ต้มให้ก็ได้"

"อ้อ ฉันเกือบลืมไป แม่จับกุ้งตัวเล็กๆ ได้สองสามตัวจากลำธาร เดี๋ยวแม่จะเอาไปผัดกับผัก มันต้องอร่อยแน่ๆ"

ขณะที่เธอพูด มือของเธอก็ขยับอย่างรวดเร็ว เด็ดและล้างผักก่อนนำไปทำซุป เธอเทน้ำปลาที่เกือบหมดขวดลงในกระทะที่กำลังเคี่ยวกระเทียมอยู่ กลิ่นหอมของอาหารลอยมาตามสายลม มาถึงที่ที่เหน่กำลังยืนอยู่

"กลิ่นหอมมากเลยค่ะแม่!"

"คุณหิวหรือยัง?"

"ตอนแรกฉันรู้สึกหิวนิดหน่อย แต่ตอนนี้กลิ่นอาหารหอมมากจนฉันอดใจไม่ไหวแล้ว"

“หนูก็หิว... หิว... ท้องหนูร้องจ๊อกๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของเด็กหญิงอายุสิบสามปี เธอป่วยเป็นออทิสติกมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นแม้ในวัยรุ่น เธอก็ยังคิดและทำตัวเหมือนเด็กอยู่

"เดี๋ยวก่อนนะแม่ กำลังมาเดี๋ยวนี้เลย!"

ภาพประกอบ

ปกติโนจะช่วยแม่ทำอาหาร แต่วันนี้ขาของเธอเจ็บมากจนลงไปครัวไม่ไหว แม่เห็นจึงบอกให้เธอพักผ่อนและอย่าขยับตัวมากนัก แม่จัดอาหารไว้บนโต๊ะกลมในห้องของโน ซึ่งมีตะเกียงน้ำมันส่องสว่างอยู่ ไฟฟ้ายังมาไม่ถึงบริเวณนี้ พวกเขาจึงต้องพึ่งแสงจากกองไฟในเวลากลางคืน ทั้งสามคนนั่งลงรับประทานอาหาร โนใช้ตะเกียบตักกุ้งร้อนๆ ใส่ลงในชามของแม่ จากนั้นเธอก็หันไปมองน้องสาวที่พยายามตักกุ้งอย่างงุ่มง่ามจนลื่นตกพื้น

"ไม คุณยกเองไม่ได้เหรอ? ให้ฉันยกให้ก็ได้"

"ฉันไปรับเองได้ คุณไปรับของคุณได้เลย"

"ใช่...ใช่" - เมื่อนึกถึงสีหน้าของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ฉันก็รู้สึกทั้งขบขันและสงสารเธอไปพร้อมๆ กัน

"ทานยาหลังจากทานอาหารเสร็จแล้วนะ โอเคไหม?"

"แม่คะ คุณหมอบอกไหมคะว่าขาหนูจะหายดีเมื่อไหร่เมื่อเช้านี้?"

เมื่อได้ยินคำถามของลูกสาว ตะเกียบในมือของเธอก็หล่นลงโดยไม่รู้ตัว เธอรู้ว่าขาของลูกสาวจะฟื้นตัวได้ยากมาก เธอจึงเก็บเงินไว้บ้างเพื่อซื้อรถเข็นให้ เพราะอีกไม่นานโนก็จะเดินด้วยไม้ค้ำยันไม่ได้อีกต่อไป

"คุณหมอไม่ได้บอกแม่ของคุณหรอก แต่ฉันคิดว่าไม่เป็นไรนะ พยายามทานยาตามที่แพทย์สั่งเพื่อจะได้หายเร็วๆ นะลูก"

"ใช่".

ในความเป็นจริง ยานั้นช่วยบรรเทาอาการปวดเมื่อยที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันกับขาที่อ่อนแรงของเด็กหญิงเท่านั้น มันไม่ได้รักษาเธอให้หายขาดอย่างที่แม่ของเธออ้าง แต่ด้วยความรักที่มีต่อลูกสาวและไม่อยากให้เธอเจ็บปวด เธอจึงยังไม่ต้องการเปิดเผยความจริงอันขมขื่นนี้ให้เธอรู้

ตั้งแต่ยังเล็ก นูและไมเป็นเด็กที่โชคร้าย ขาดความรักและความเอาใจใส่จากครอบครัว เด็กกำพร้าทั้งสองถูกรับเลี้ยงโดยหญิงคนหนึ่งจากภาคตะวันตกเฉียงใต้ของเวียดนาม ซึ่งไม่มีสามีหรือลูก และเดินทางมายังดาลัดเพื่อหาเลี้ยงชีพ เธออาศัยอยู่ในพื้นที่นี้มากว่ายี่สิบปี ผ่านงานต่างๆ และงานการกุศลมากมาย จนพบว่าสภาพความเป็นอยู่ของเด็กทั้งสองน่าสงสารที่สุด จึงรับพวกเธอมาเลี้ยง พวกเธอไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ด้วยความรักความห่วงใยของหญิงใจดีคนนี้ ทำให้พวกเธอสนิทกันเหมือนพี่น้อง เธอทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูลูกที่ป่วยทั้งสอง และยอมขายทรัพย์สินเพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาล แต่เธอก็ไม่เคยบ่น เธอพอใจกับสิ่งที่เธอทำ บ้านหลังเล็กๆ ที่สร้างขึ้นอย่างง่ายๆ บนเนินเขาเป็นทรัพย์สินเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ ให้ที่พักพิงจากฝนและแดด สำหรับเธอแล้ว ทรัพย์สินทั้งหมดเทียบไม่ได้กับลูกสาวบุญธรรมทั้งสองของเธอ

เธอหวนนึกถึงเนินเขาที่ปกคลุมด้วยต้นสนซึ่งเงียบสงบอยู่ท่ามกลางสายลม คืนนี้ไม่มีดวงจันทร์ มีเพียงแสงจากตะเกียงน้ำมันและประกายแสงเล็กๆ จากหิ่งห้อยที่ส่งเสียงเรียกหาคู่ ดวงตาของเธอมองไปยังที่ไกลโพ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธอรู้สึกถึงความงดงามของธรรมชาติ ความลึกลับของยามค่ำคืน และหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ขาของเธอยังแข็งแรงดี ห้าปีก่อน รีเมมเบอร์เคยเป็นนักกีฬาประเภทลู่และสนามที่เก่งกาจและได้รับเหรียญรางวัลมากมาย ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอคือการได้แข่งขันในนามทีมชาติ แต่ความฝันนั้นก็ยังคงเป็นเพียงความฝัน เมื่อเช้าวันหนึ่งที่สวยงาม ขาของเธอกลับเป็นอัมพาต เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น น้ำตาของรีเมมเบอร์ก็เอ่อล้นขึ้นมา เด็กสาวที่มีความฝันและความทะเยอทะยานมากมายต้องละทิ้งมันไป เธอรู้สึกไร้ค่าและใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวัง โชคดีที่เธอได้พบกับคุณยาย ซึ่งตอนนี้เธอเรียกว่าแม่ คุณยายเป็นผู้ที่ให้กำลังใจและแรงบันดาลใจให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป

“เมืองดาลัด ตั้งอยู่บนที่ราบสูงลำเวียน เป็นสวรรค์แห่งดอกไม้นานาชนิด ทั้งกุหลาบ เบญจมาศ กลาดิโอลัส ไฮเดรนเจีย...” เสียงของหนูน้อยไมดังขึ้น เธออ่านข้อความบนหนังสือพิมพ์ที่ห่อข้าวเหนียวที่แม่ของเธอไปซื้อมาจากในเมืองเมื่อเช้านี้

"ไม ช่วยอ่านส่วนที่เกี่ยวกับกุหลาบ เบญจมาศ กลาดิโอลัส และคาร์เนชั่น... หรืออะไรทำนองนั้นให้ฉันฟังอีกทีได้ไหม?"

"กุหลาบ, เบญจมาศ, กลาดิโอลัส, ไฮเดรนเจีย"

ใช่แล้ว! ดอกไฮเดรนเจีย

เขาถามด้วยความงุนงง “เกิดอะไรขึ้นเหรอ พี่สาว?”

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงรู้สึกพิเศษทุกครั้งที่ได้ยินชื่อดอกไม้ชนิดนี้ ฉันว่ามันสวยงามนะ"

แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในเมืองดาลัด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โนไม่เคยเห็นดอกไฮเดรนเจียมาก่อนเลย ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินชื่อดอกไม้นั้น เธอก็รู้สึกแปลกใจและอยากเห็นมันจริงๆ

"ในหนังสือพิมพ์มีรูปดอกไม้นั้นไหม? คุณช่วยเอามาให้ฉันดูได้ไหม?"

อย่าลืมรีบคว้าหนังสือพิมพ์ที่ไหมยื่นให้ แต่กลับต้องผิดหวังอย่างมาก เพราะหนังสือพิมพ์ไม่มีรูปดอกไม้ หรือถ้ามีก็คงเป็นภาพขาวดำที่บดบังสีสันที่แท้จริงของดอกไม้

อย่าลืมถามไหมว่า "คุณรู้จักดอกไฮเดรนเจียไหม?"

"ฉันไม่รู้" เด็กสาวตอบอย่างห้วนๆ เพราะเธอไม่รู้จริงๆ

"โอเค ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้วนะ"

คืนนั้น หนี่พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ เธอครุ่นคิดถึงชื่อของดอกไม้และปรารถนาที่จะได้เห็นมัน

เช้าวันต่อมา เมื่อโญตื่นขึ้นมา เธอถามแม่เกี่ยวกับดอกไฮเดรนเจีย แต่แปลกที่แม่ไม่ตอบและเดินจากไป นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตกใจกับพฤติกรรมของแม่ ปกติแม่จะตอบคำถามของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน ทำไมครั้งนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น? โญเริ่มรู้สึกเครียด วันแล้ววันเล่า โญถามแม่คำถามเดิมซ้ำๆ แต่ท่าทีของแม่ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอรู้สึกไม่พอใจ ไม่เข้าใจว่าแม่โกรธเธอเรื่องอะไร

วันหนึ่ง ไมหยิบสมุดบันทึกเก่าๆ เล่มหนึ่งออกมาจากเตียง สมุดบันทึกเล่มนั้นแปลก มันอยู่ในบ้านมานานแล้ว แต่เธอเพิ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรก เธอเปิดไปที่หน้าแรกและเห็นคำว่า "บันทึกประจำวันของคุณแม่มือใหม่" ด้วยความอยากรู้ เธอจึงเริ่มอ่านไปทีละหน้า ในขณะนั้น น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของเธอ: "ฉันจำได้! เจ้าหญิงน้อยของฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้ให้กำเนิดเธอ แต่ฉันก็ถือว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในชีวิตของฉันเสมอมา ฉันหวังเพียงว่าฉันได้พบเธอเร็วกว่านี้ เพื่อชดเชยสิ่งที่เธอขาดไปก่อนหน้านี้ โอ้ ฉันได้ยินคุณหวง หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเล่าให้ฉันฟังว่า ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านทุ่งดอกไฮเดรนเจียบนเนินเขา เธอได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่นอนอยู่ในกล่องโฟม เธอจึงเข้าไปใกล้และรีบอุ้มเด็กขึ้นมา ตอนนั้นเธอเรียบร้อยมากในอ้อมแขนของคุณหวง เธอหยุดร้องไห้และยิ้ม แสงแดดในยามเช้าที่ส่องลงมาบนทุ่งดอกไฮเดรนเจีย พร้อมกับรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของเธอ ช่างงดงามเหลือเกิน การได้ฟังเรื่องราวของคุณหวงทำให้ฉันรักนางฟ้าตัวน้อยของฉันมากยิ่งขึ้น เธอถูกทิ้งไว้ท่ามกลางดอกไฮเดรนเจีย ดังนั้นฉันไม่อยากให้ดอกไม้เหล่านั้นเกี่ยวข้องกับชีวิตของเธอในภายหลัง เพราะมันไม่ได้นำโชคดีมาให้"

อย่าลืมพลิกหน้าต่อไปและอ่านจนกว่าจะถึงหน้าสุดท้าย เธอหยุดและอ่านแต่ละคำอย่างระมัดระวัง: "จำไว้นะ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันคิดมาตลอดนั้นผิด ฉันรักคุณจริงๆ แต่ฉันไม่ควรปิดบังอะไรจากคุณอีกต่อไป วันนี้ฉันไปในเมืองเพื่อสั่งซื้อรถเข็นให้คุณ ขาของคุณอ่อนแรงมากแล้ว และฟื้นตัวได้ยาก การนั่งรถเข็นดีกว่าการใช้ไม้ค้ำยัน ฉันจะเข็นคุณไปทุกที่ที่คุณอยากไป ฉันจะพาคุณไป แม้ว่าฉันจะแก่แล้ว แต่ฉันก็ยังมีเรี่ยวแรงพอที่จะปกป้องคุณได้ โปรดเชื่อใจฉันนะ บ่ายนี้ฉันจะนำรถเข็นกลับมา และฉันจะให้ของขวัญคุณ มันอาจไม่มีค่าทางวัตถุ แต่จะมีคุณค่าทางจิตวิญญาณมากมาย ฉันคิดว่าคุณจะชอบของขวัญชิ้นนี้"

เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ จู่ๆ เหงียนก็ไม่รู้สึกเศร้าหรืออับอายเกี่ยวกับขาของตัวเองอีกต่อไปแล้ว เธอคาดการณ์เรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอรู้สึกภูมิใจในแม่และอยากรู้ว่าของขวัญที่เธอจะได้รับในบ่ายวันนี้คืออะไร สมุดบันทึกยังกล่าวถึงความรักที่แม่มีต่อแม่ และแผนการทำบุญที่จะเกิดขึ้นในอนาคตด้วย

ยามเย็นมาเยือนที่ราบสูงลำเวียนที่ลมพัดโชย แสงแดดส่องเฉียงลงมาทำให้เกิดเงาของแม่และลูกสองคนบนเนินเขา กลิ่นหอมของดอกไม้สวยงามอบอวลไปทั่วอากาศ โนนั่งอยู่บนรถเข็นที่แม่เข็น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อดื่มด่ำกับบรรยากาศธรรมชาติ แต่เธอมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะตาของเธอถูกปิดด้วยผ้า จนกระทั่งเธอเห็นของขวัญ

เมื่อได้ยินเสียงล้อหยุด เธอก็เดาได้ว่าสิ่งมหัศจรรย์บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

"เรามาถึงแล้ว คุณถอดผ้าปิดตาออกได้เลย"

ทุ่งดอกไม้อันงดงามแผ่กว้างอยู่ตรงหน้าเธอ ดอกไม้เหล่านั้นกลมและอวบอิ่ม มีหลากหลายสีสัน ทั้งสีชมพูอ่อน สีฟ้าอ่อน และสีขาวบริสุทธิ์ บางดอกเป็นลูกผสมสองสีที่สวยงามน่าหลงใหล เธอเปี่ยมล้นด้วยความสุข นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้เห็นดอกไม้ที่สวยงามและน่ารักเช่นนี้

"คุณชอบไหม?"

"ฉันชอบมันมาก"

"คุณรู้ไหมว่านี่คือดอกไม้ชนิดไหน?"

"ดอกไม้พวกนั้นคืออะไรคะแม่ สวยจังเลย"

"นี่คือดอกไฮเดรนเจีย ของขวัญที่แม่ของคุณเก็บรักษาไว้ให้คุณ และนี่ก็เป็นคำตอบสำหรับคำถามที่คุณถามฉันมาตลอดปีที่ผ่านมา ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วงมาตลอด"

"ครับ ผมซาบซึ้งใจกับแม่มากครับ"

ปรากฏว่าแม่ของเหน่แอบหว่านเมล็ดและปลูกดอกไม้เหล่านี้ไว้โดยไม่บอกใครเพื่อสร้างความประหลาดใจให้ลูกสาว

"รู้ไหม ตอนที่ฉันปลูกดอกไม้พวกนี้ ฉันลังเลมาก เพราะมันทำให้คุณนึกถึงความทรงจำที่ไม่ดี แต่ความปรารถนาของคุณที่จะเห็นดอกไฮเดรนเจียเหล่านี้ทำให้ฉันตัดสินใจปลูกมัน บางครั้ง แม้ว่าสิ่งต่างๆ ในชีวิตจะไม่ดี เราก็ไม่ควรหลีกเลี่ยงมันไปตลอด ลองเผชิญหน้ากับมันดู เพราะใครจะรู้ ความเศร้าอาจเปลี่ยนเป็นความสุขได้"

"หนูรู้ทุกอย่างค่ะแม่"

"ใครบอกคุณอย่างนั้น?"

"ผมขอโทษที่อ่านไดอารี่ของคุณแม่นะครับ"

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวคุณก็รู้เอง มันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น"

“ทำไมแม่ไม่เด็ดดอกไม้ที่กำลังบานอยู่มาให้พี่สาวแทนที่จะปลูกเองล่ะคะ?!” – ฉันถามแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความงุนงง เด็กหญิงตัวน้อยดูไร้เดียงสา แต่บางครั้งเธอก็มีไอเดียที่ดีทีเดียว

"เพราะแม่ต้องการให้โนมีชีวิตใหม่เหมือนดอกไม้ดอกนี้ ตอนแรกมันเป็นเพียงเมล็ดที่บริสุทธิ์ และเมื่อเวลาผ่านไป มันก็เติบโตเป็นดอกไม้ที่สวยงามและสดใส คุณเห็นผึ้งเหล่านั้นไหม? ด้วยความช่วยเหลือจากพวกมัน ดอกไม้จึงได้รับการผสมเกสรได้ง่าย และในทางกลับกัน ด้วยละอองเกสร ผึ้งจึงมีแหล่งอาหาร มันก็เหมือนกับพวกเรามนุษย์ เราช่วยเหลือผู้อื่น แต่โดยไม่ตั้งใจ เราก็ช่วยเหลือตัวเองด้วยเช่นกัน"

ขณะฟังคำพูดที่จริงใจของแม่ โนมองลงไปที่เท้าของตัวเอง ตอนนี้เธอคิดว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้อยู่ที่ว่าขาของเธอแข็งแรงหรือไม่ แต่เป็นสิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากแม่ การใช้ชีวิตอย่างสวยงามและมองโลกในแง่ดีในแต่ละวันคือสิ่งสำคัญที่เธอต้องการ ในอนาคตอันใกล้ เธอและน้องสาวจะเดินตามรอยเท้าแม่ ทำงานอาสาสมัครด้วยรถเข็น พวกเธอจะช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสให้เห็นดอกไม้ที่พวกเขาปรารถนามากที่สุด เช่นเดียวกับวันนี้ ที่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่โนได้ชื่นชมดอกไฮเดรนเจียที่บานสะพรั่งบนที่ราบสูงลำเวียน

กฎ

ใช้ชีวิตอย่างหรูหราด้วยรางวัลรวมมูลค่าสูงสุดถึง 448 ล้านดองเวียดนาม

ภายใต้หัวข้อ "หัวใจที่เปี่ยมด้วยความรัก มือที่อบอุ่น" การประกวด "ใช้ชีวิตอย่างงดงาม" ครั้งที่ 3 นี้เป็นเวทีที่น่าสนใจสำหรับผู้สร้างสรรค์คอนเทนต์รุ่นใหม่ โดยผู้เข้าร่วมสามารถส่งผลงานในหลากหลายรูปแบบ เช่น บทความ ภาพถ่าย และ วิดีโอ ที่มีเนื้อหาเชิงบวกและสร้างความประทับใจ พร้อมการนำเสนอที่น่าสนใจและมีชีวิตชีวา เหมาะสำหรับแพลตฟอร์มต่างๆ ของ หนังสือพิมพ์ Thanh Nien เพื่อสร้างสรรค์คอนเทนต์ที่ดึงดูดใจ

ระยะเวลาส่งผลงาน: 21 เมษายน - 31 ตุลาคม 2566 นอกจากเรียงความ รายงาน บันทึก และเรื่องสั้นแล้ว ปีนี้การประกวดได้ขยายขอบเขตไปรวมถึงรูปภาพและวิดีโอใน YouTube ด้วย

การประกวด "ใช้ชีวิตอย่างงดงาม" ครั้งที่ 3 ซึ่งจัดโดยหนังสือพิมพ์ Thanh Nien เน้นโครงการเพื่อชุมชน การเดินทางเพื่อการกุศล และการทำความดีของบุคคล ผู้ประกอบการ กลุ่ม บริษัท และธุรกิจต่างๆ ในสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มคนรุ่นใหม่ Generation Z ดังนั้นจึงมีการจัดประกวดในหมวดหมู่พิเศษที่ได้รับการสนับสนุนจาก ActionCOACH Vietnam การมีแขกรับเชิญที่เป็นเจ้าของผลงานศิลปะ วรรณกรรม และศิลปินรุ่นใหม่ที่เป็นที่รักของคนรุ่นใหม่ ช่วยเผยแพร่หัวข้อการประกวดในวงกว้างและสร้างความเห็นอกเห็นใจในหมู่คนรุ่นใหม่

สำหรับการส่งผลงาน: ผู้เขียนสามารถส่งผลงานในรูปแบบของเรียงความ รายงาน บันทึก หรือบทสะท้อนความคิดเกี่ยวกับบุคคลและเหตุการณ์จริง โดยต้องแนบรูปถ่ายของบุคคลหรือกลุ่มบุคคลนั้นๆ มาด้วย ผลงานควรบรรยายถึงบุคคล/กลุ่มที่ได้กระทำการที่งดงามและเป็นประโยชน์เพื่อช่วยเหลือบุคคล/ชุมชน พร้อมทั้งเผยแพร่เรื่องราวที่อบอุ่นหัวใจ มีมนุษยธรรม และเปี่ยมด้วยความหวังและความคิดเชิงบวก สำหรับเรื่องสั้น เนื้อหาอาจอิงจากเรื่องราว ตัวละคร หรือเหตุการณ์ในชีวิตจริง หรืออาจเป็นเรื่องสมมติก็ได้ ผลงานต้องเขียนเป็นภาษาเวียดนาม (หรือภาษาอังกฤษสำหรับชาวต่างชาติ โดยผู้จัดงานจะเป็นผู้แปล) และไม่ควรเกิน 1,600 คำ (เรื่องสั้นไม่ควรเกิน 2,500 คำ)

สำหรับรางวัล: การแข่งขันครั้งนี้มีมูลค่ารางวัลรวมเกือบ 450 ล้านดองเวียดนาม

โดยเฉพาะในหมวดบทความพิเศษ รายงาน และบันทึก มีรางวัลดังนี้: รางวัลที่ 1 มูลค่า 30,000,000 VND; รางวัลที่ 2 จำนวน 2 รางวัล รางวัลละ 15,000,000 VND; รางวัลที่ 3 จำนวน 3 รางวัล รางวัลละ 10,000,000 VND; และรางวัลชมเชยจำนวน 5 รางวัล รางวัลละ 3,000,000 VND

รางวัลที่ 1 สำหรับบทความยอดนิยมที่สุดในหมู่ผู้อ่าน (รวมถึงจำนวนการเข้าชมและไลค์บนเว็บไซต์ Thanh Niên Online): มูลค่า 5,000,000 VND

สำหรับประเภทเรื่องสั้น: รางวัลสำหรับผู้เขียนเรื่องสั้นที่ส่งเข้าประกวด: รางวัลที่ 1: 30,000,000 VND; รางวัลที่ 2: 20,000,000 VND; รางวัลที่ 3 จำนวน 2 รางวัล: รางวัลละ 10,000,000 VND; รางวัลชมเชย 4 รางวัล: รางวัลละ 5,000,000 VND

นอกจากนี้ ผู้จัดงานยังมอบรางวัล 10,000,000 ดง ให้แก่ผู้เขียนบทความเกี่ยวกับผู้ประกอบการตัวอย่าง และรางวัล 10,000,000 ดง ให้แก่ผู้เขียนบทความเกี่ยวกับโครงการการกุศลที่โดดเด่นของกลุ่ม/องค์กร/ธุรกิจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คณะกรรมการจัดงานจะคัดเลือกบุคคล 5 คนเพื่อรับเกียรติ โดยแต่ละคนจะได้รับเงินรางวัล 30,000,000 ดง พร้อมทั้งรางวัลอื่นๆ อีกมากมาย

ผลงานที่ส่งเข้าประกวด (บทความ ภาพถ่าย และวิดีโอ) สามารถส่งได้ที่: songdep2023@thanhnien.vn หรือทาง ไปรษณีย์ (เฉพาะประเภทบทความและเรื่องสั้น): กองบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ Thanh Nien : 268 - 270 ถนน Nguyen Dinh Chieu แขวง Vo Thi Sau เขต 3 นครโฮจิมินห์ (กรุณาระบุบนซองจดหมายให้ชัดเจนว่า: ผลงานที่ส่งเข้าประกวด SONG DEP (ชีวิตที่สวยงาม) ครั้งที่ 3 ประจำปี 2023) ข้อมูลและกติกาโดยละเอียดสามารถดูได้ในส่วน " Living Beautifully" ของหนังสือพิมพ์ Thanh Nien

ลิงก์แหล่งที่มา: https://thanhnien.vn/cam-tu-cau-no-tren-cao-nguyen-truyen-ngan-du-thi-cua-nguyen-thai-bao-tphcm-185231021132108172.htm