ครูสอนภาษาอังกฤษพิเศษ

ลุงของฉันเกิดในปี พ.ศ. 2504 มีชื่อที่ไพเราะมากว่า “เหงียน ฟอง เงิน” หลังจากสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศฮานอยในปี พ.ศ. 2527 ท่านได้อาสาไปทำงานในพื้นที่ห่างไกลของจังหวัด ห่านาม นิญ ในปี พ.ศ. 2558 ลุงเงินได้เกษียณอายุหลังจากทุ่มเทให้กับการสอนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย Gia Vien C, Duy Tien A, Binh Luc B และ Binh Luc A มานานกว่า 30 ปี ลุงของฉันได้รับความเคารพและความรักจากนักเรียนหลายรุ่น

อดทนกับนักเรียน

ตอนเรียนอยู่โรงเรียน ฉันอยู่ในกลุ่มนักเรียนที่เรียนภาษาอังกฤษไม่เก่ง ถึงแม้ว่าฉันจะเรียนรู้วิชาอื่นๆ ได้เร็วและได้คะแนนสูงอยู่เสมอ แต่ภาษาอังกฤษกลับเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าฉันจะพยายามเรียนตามบทเรียนในชั้นเรียนอยู่เสมอ แต่คะแนนของฉันก็ยังพอรับได้ในระดับที่พอๆ กับนักเรียนทั่วไปและถูกมองว่าเป็นนักเรียนที่เรียนเก่ง ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ครอบครัวของฉันสนับสนุนให้ฉันไปเยี่ยมบ้านลุงงานและขอให้ท่านช่วยสอนภาษาอังกฤษให้ฉัน ซึ่งท่านก็กลายมาเป็นครูของฉัน

ครูเหงียน ฟอง เงิน ได้รับดอกไม้จากนักเรียนเพื่อแสดงความขอบคุณ (ภาพโดยตัวละคร)

ในสายตาของฉัน คุณงานเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและเอาใจใส่ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยได้มีปฏิสัมพันธ์กับเธอในฐานะนักเรียนและครู ดังนั้นเมื่อฉันเข้าเรียนคาบแรก ฉันรู้สึกประหม่าอย่างมาก ความรู้สึกกังวลเกี่ยวกับคะแนนภาษาอังกฤษของฉันเหมือนภูเขาที่กดทับจิตใจฉัน ฉันกลัวว่าถึงแม้เธอจะสอนพิเศษฉันอย่างกระตือรือร้น ฉันก็ยังเรียนรู้ได้ช้า ฉันกลัวว่าจะทำให้แม่และพ่อแม่ผิดหวัง แต่ในทางตรงกันข้ามกับความกังวลของฉัน ในบทบาทของครู คุณงานกลับเอาใจใส่และอดทนมากกว่าที่เคย ดวงตาของเธอมองมาที่ฉันด้วยความอบอุ่นและจริงจัง คุณงานแนะนำให้ฉันใจเย็นและอดทนกับภาษาอังกฤษ แล้วฉันจะค่อยๆ พบว่าวิชานี้ไม่ยากอีกต่อไป

เราเริ่มต้นเรียนภาษาอังกฤษด้วยบทเรียนพื้นฐานที่สุด ฝึกอ่าน "ตัวอักษรภาษาอังกฤษ" และฝึกออกเสียงให้ถูกต้อง ภาษาที่ฉันคิดว่า "ยากมาก" ค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวฉันราวกับดนตรี จดจำได้ง่ายขึ้นและคุ้นเคยมากขึ้น บทเรียนต่างๆ ค่อยๆ พัฒนาขึ้น ลุงของฉันยกตัวอย่างที่ชัดเจน ชัดเจน และใกล้เคียงกับชีวิตจริงมากมาย ลุงของฉันใส่เรื่องราวที่จำง่ายแต่ไม่เบี่ยงเบนไปจากเนื้อหาในตำราเรียนไว้ในบทเรียน ทุกครั้งที่ฉันไม่เข้าใจบทเรียน ลุงก็อธิบายอย่างอดทน ต้องขอบคุณลุงที่ทำให้ฉันค่อยๆ ก้าวข้ามภูเขาในใจไปได้

ฉันค่อยๆ สัมผัสได้ถึงความงดงามของถ้อยคำ เสียงหวานๆ และจังหวะอันไพเราะของภาษาอังกฤษ ลุงงันวางมือฉันไว้ที่ลูกบิดประตูเปิดโลก ใหม่ที่เต็มไปด้วยสีสันด้วยหนังสือ เพลง และภาพยนตร์ภาษาอังกฤษ สิ่งเหล่านี้ไม่เพียงแต่เป็นสื่อบันเทิง แต่ยังเป็นเพื่อนร่วมทางกับฉันในการเดินทางสู่การค้นพบวัฒนธรรมโลกอีกด้วย

ขณะเดียวกัน ลุงงานก็ช่วยให้ฉันรักภาษาแม่ของตัวเองมากขึ้น ท่านช่วยให้ฉันตระหนักว่าภาษาเวียดนามมีทำนอง เสียง และดนตรีเป็นของตัวเอง ภาษาเวียดนามนั้นวิเศษไม่แพ้ภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาสากลที่ได้รับความนิยม ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่ได้สื่อสาร เขียน และ สำรวจ แง่มุมต่าง ๆ ของทั้งสองภาษา และรู้สึกว่าตัวเองกำลังเติบโตและพัฒนาตัวเองขึ้นทุกวัน

แบ่งปันความกดดันให้กับนักเรียน

ด้วยเวลาอันมีค่าที่ได้อยู่กับลุงงัน ผมจึงค่อยๆ เข้าใจถึงความยากลำบากและความทุ่มเทของครู ผมตระหนักว่าการที่จะประสบความสำเร็จในการบรรยายบนเวที ครูต้องเตรียมแผนการสอนอย่างพิถีพิถันและละเอียดถี่ถ้วน ตลอดระยะเวลากว่า 30 ปีที่ท่านเป็นครู ลุงของผมได้เรียนรู้ ซึมซับสิ่งใหม่ๆ และพัฒนาคุณวุฒิวิชาชีพอย่างต่อเนื่องเพื่อให้การสอนมีประสิทธิภาพมากขึ้น บนโต๊ะอาหารเล็กๆ ในครัวที่สว่างไสว ลุงของผมร่างแผนการสอนแต่ละหน้าอย่างขยันขันแข็งและกระตือรือร้น ท่านใส่ใจกับการบรรยายแต่ละครั้ง ทุ่มเทให้กับแต่ละชั่วโมงการสอนและนักเรียนแต่ละคน

นอกจากบทบาทครูประจำวิชาแล้ว ลุงของฉันยังทำงานเป็นครูประจำชั้นมาหลายปีด้วย ระหว่างที่ฉันอยู่บ้านลุง ฉันได้เห็นพ่อแม่หลายคนมาหาลุงและเล่าให้ลุงฟังถึงความไม่สามารถสื่อสารกับลูกๆ ได้ ลุงรับฟังและระบายความกังวลของพ่อแม่ด้วยความอดทนและความเห็นอกเห็นใจเสมอ พร้อมให้คำแนะนำที่สมเหตุสมผล เพื่อให้พ่อแม่และลูกๆ เข้าใจและเห็นอกเห็นใจกันมากขึ้น

ลุงงานไม่ได้มุ่งเน้นแค่การแก้ปัญหาการเรียนรู้และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนเท่านั้น ท่านยังพยายามรับฟังและเข้าใจจิตวิทยาและอารมณ์ของนักเรียนอยู่เสมอ ท่านเข้าใจดีว่านักเรียนของท่าน ซึ่งเป็นนักเรียนมัธยมปลาย กำลังอยู่ในช่วงวัยที่ท้าทาย พวกเขาต้องค้นหาตัวเองและวางตำแหน่งตัวเอง และเผชิญกับแรงกดดันจากการเรียนและความสัมพันธ์ทางสังคม

นั่นก็เป็นวิธีที่ลุงงานช่วยให้เราค้นพบบทเรียนภาษาอังกฤษได้ง่ายขึ้นและน่าสนใจยิ่งขึ้น ผมเริ่มกระตือรือร้นและตั้งตารอเรียนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนมากขึ้น ไม่ประหม่า กังวล และลังเลเหมือนแต่ก่อน จนกระทั่งตอนนี้ ผ่านมาหลายปีแล้วตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนตัวน้อย ผมยังคงใช้เวลาเรียนภาษาอังกฤษอย่างต่อเนื่องทุกวัน ครั้งหนึ่งเคยเป็นนักเรียนที่กลัวภาษาอังกฤษและกังวลเรื่องผลการเรียน แต่วันนี้ผมเริ่มมั่นใจในการใช้ภาษาอังกฤษเพื่อสื่อสารกับลูกค้า คู่ค้า และเพื่อนร่วมงาน

ทุกปีในวันที่ 20 พฤศจิกายน ผมจะเห็นพี่น้อง เพื่อนๆ และนักเรียนที่ได้รับการสั่งสอนและชี้แนะจากลุงงานมาเยี่ยมท่าน บางคนที่ได้รับการสอนจากลุงงานในปี พ.ศ. 2527-2528 ขณะที่ท่านเพิ่งสำเร็จการศึกษา ยังคงหาเวลามาเยี่ยมท่านเป็นประจำ บางคนเมื่อได้พบท่านก็โผเข้ากอดลุงงานอย่างเต็มใจ ร้องไห้โฮและตะโกนว่า "แม่" บางคนก็ได้เป็นครู

ทุกครั้งที่นักเรียนของลุงงานมาเยี่ยม ฉันก็จะได้ยินเรื่องราวความทรงจำดีๆ ที่พวกเขามีกับลุงงาน ลุงเคยซ่อมเสื้อผ้าและทำอาหารให้นักเรียน เพื่อให้พวกเขามีสุขภาพแข็งแรงและมีจิตใจที่เบิกบานในการเรียน เรื่องราวเหล่านั้นทำให้ฉันยิ่งรักและเคารพลุงงานมากขึ้นไปอีก

กำลังใจ

ฉันและนักเรียนของอาจารย์งันหลายคนรู้สึกมั่นใจเสมอที่ได้แบ่งปันความกังวล ความฝัน และปัญหาต่างๆ ให้กับท่าน อาจารย์งันรับฟังอย่างตั้งใจและให้คำแนะนำอย่างจริงใจ โดยไม่ตัดสินหรือกดดัน ความห่วงใยและความเข้าใจอย่างลึกซึ้งของลุงไม่เพียงแต่ช่วยให้นักเรียนรู้สึกมีแรงบันดาลใจและได้รับกำลังใจเท่านั้น แต่ยังมีบทบาทสำคัญในการสร้างสภาพแวดล้อมการเรียนรู้เชิงบวกอีกด้วย

หน่วยพันธมิตร

ที่มา: https://nld.com.vn/co-giao-tieng-anh-dac-biet-196240901203026653.htm