“ภาษาเวียดนาม – ยากและสง่างาม” โดยผู้แต่ง เล มินห์ ก๊วก เป็นหนังสือสำหรับทุกคนที่ใช้ภาษาเวียดนามและต้องการพูดภาษาเวียดนามให้ดีขึ้น เพื่อนำไปใช้ในชีวิตและการทำงาน โดยใช้คำว่า “ยาก” เพื่อพูดคำที่ “สง่างาม” ที่จะ “เขย่า” หัวใจของทุกคน
ใน ในหนังสือเล่มนี้ เล มินห์ ก๊วก จะสำรวจการเปลี่ยนแปลงนี้ โดยช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจถึงความเฉลียวฉลาดและความหมายในภาษาของประเทศ จึงทำให้ชื่นชมและส่งเสริมทรัพย์สินอันล้ำค่านี้ต่อไป
ผู้เขียนได้พิจารณาถึงสี่แง่มุมของชาวเวียดนามในสี่ส่วน: กินตามฤดูกาล ใช้ชีวิตตามเวลา; เมื่ออยู่ในกรุงโรม ให้ทำอย่างที่ชาวโรมันทำ; รั้วเป็นสนิมและไม่มีที่ให้เห็น; รู้จักประโยคหกประโยค... ฤดูกาลของเล ทุย
ในแต่ละส่วน ผู้เขียน Le Minh Quoc สำรวจหัวข้อต่างๆ มากมาย ภาษา ทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน วรรณกรรมยอดนิยมและวรรณกรรมวิชาการ ล้วนถูกจัดวางในบริบทการสื่อสารที่หลากหลาย จากนั้นผู้เขียนจะค้นหา ศึกษา และเปรียบเทียบกับพจนานุกรมและเอกสารวิจัยหลายสิบเล่ม เพื่อสืบหาต้นกำเนิดและกระบวนการเปลี่ยนแปลงของคำแต่ละคำ ชี้ให้เห็นความหมายดั้งเดิมและความหมายที่ถูกถ่ายทอด ผ่านกระบวนการดังกล่าว เราจะเห็นความหลากหลาย ความเคลื่อนไหว และพัฒนาการของภาษา ผู้เขียนกล่าวว่ากระบวนการดังกล่าวช่วยให้คำต่างๆ กลายเป็น "มีชีวิตชีวา ใช้ได้จริง และ "เปี่ยมด้วยอารมณ์" แทนที่จะเป็น "ซากศพ" ตามตัวอักษร
ในบรรดากลุ่มตัวอย่างที่สำรวจ เล มินห์ ก๊วก ชื่นชอบวรรณกรรมพื้นบ้านเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเพลงพื้นบ้านและสุภาษิต เขากล่าวว่าวรรณกรรมเหล่านี้ “เก็บรักษาร่องรอยทางวัฒนธรรมอันเก่าแก่นับพันปีของชาวเวียดนาม” ไว้ “เป็นอัญมณีที่คงอยู่ชั่วนิรันดร์” ดังนั้น เขาจึงนำวรรณกรรมเหล่านี้มาเป็นมาตรฐานและแบบอย่างเมื่อนำมาใช้เป็นหลักฐานประกอบคำบางคำ
วรรณกรรมที่เล มินห์ ก๊วก กล่าวถึงนั้น มีลักษณะเด่นสองประการนี้เช่นกัน โดยคำนึงถึงลักษณะเฉพาะของท้องถิ่นและความนิยม นักเขียนที่กล่าวถึงยังเป็นตัวแทนทั่วไปของภาษาถิ่นหรือภาษาที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น วุง ฮอง เซิน, เซิน นาม, บิ่ญ เหงียน ลก, โฮ ซวน เฮือง, ตู ม่อ, หวู จ่อง ฟุง, ฟาน บ๋อย เชา...
แต่ไม่เพียงเท่านั้น เรายังพบชื่อวรรณกรรมที่มีรูปแบบภาษาเชิงวิชาการหรือเชิงปัญญา เช่น King Le Thanh Ton, Nguyen Cong Tru, Nguyen Du, Han Mac Tu...
กลุ่มคำอีกกลุ่มหนึ่งที่ผู้เขียน เล มินห์ ก๊วก เน้นย้ำเช่นกัน คือ กลุ่มคำที่ปรากฏอยู่ในชีวิตประจำวันเมื่อเร็วๆ นี้ ได้แก่ "Tre trau", "diaper", "hoa tung chao", "hoa gia", "lua ga", "bom hang", "boc sut"... ที่น่าสนใจยิ่งกว่านั้น ผู้เขียนยังพบกรณีการยืมคำจากคำต่างประเทศที่เข้ามาในชีวิตประจำวันมากมาย ทั้งเพลงพื้นบ้าน บทกวี และแม้แต่ "don ca tai tu"...
ทั้งหมดนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าภาษาของเรามีการขยายตัว เปลี่ยนแปลง และยอมรับองค์ประกอบใหม่ๆ อยู่เสมอ เพื่อให้มีความเข้มข้นและแสดงออกได้มากขึ้น แต่ยังคงอยู่ในแบบฉบับภาษาเวียดนามอย่างแท้จริง
ผู้เขียนได้อธิบายลักษณะต่างๆ ข้างต้นของภาษาเวียดนามไว้อย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วยเนื้อหาอันหลากหลาย ทั้งเชิงลึกและเชิงกว้าง เล มิญ ก๊วก ได้ค้นคว้าพจนานุกรมและหนังสือวิจัยจำนวนมากถึงเกือบ 50 เล่ม ซึ่งได้ระบุไว้อย่างชัดเจนในส่วนอ้างอิงท้ายเล่ม ทั้งนี้ยังไม่รวมเพลงพื้นบ้าน สุภาษิต งิ้วปฏิรูป บทกวี และสื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆ จำนวนมาก
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)