ซูอาเติบโตมากับนมข้นๆ ร้อนๆ ของแม่ แก้มแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตสีดำเป็นประกายระยิบระยับราวกับน้ำพุในป่า ทุกอย่างราบรื่นดีจนกระทั่งซูอาถึงวัยที่เดินได้ แม่ของเธอเห็นว่าซูอานั่งเฉยๆ ไม่ได้คลานหรือยืนเหมือนเด็กคนอื่นๆ ขาของซูอาค่อยๆ อ่อนปวกเปียกเหมือนเส้นก๋วยเตี๋ยว ไม่สามารถยืนบนพื้นได้อย่างมั่นคงเหมือนพี่ๆ แม่ของซูอาร้องไห้ ส่วนพ่อของซูอาก็พูดอย่างกังวลว่าหลังจากเก็บเกี่ยวข้าวโพดเสร็จแล้ว เขาจะพาซูอาไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลประจำเขต
ที่โรงพยาบาลประจำเขต หมอส่ายหัวบอกพ่อแม่ของซูอาว่ามันเป็นความพิการแต่กำเนิดที่รักษาไม่หาย แม่ของซูอาร้องไห้ไม่หยุด พ่อของซูอาก็ยังดูเหมือนจะไม่อยากเชื่อสิ่งที่หมอบอก เขาพาซูอาไปโรงพยาบาลประจำจังหวัด แล้วจึงไปตรวจที่โรงพยาบาลกลาง แต่ข้อสรุปก็ยังคงเดิม ซูอาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความพิการแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรือไม่ อนาคตของเธอจะเป็นอย่างไร ซูอา? เมื่อมองเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสายิ้มอย่างสดใสราวกับต้องการให้กำลังใจพ่อแม่ พ่อของซูอาอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปหน้าบ้าน ปิดหน้าร้องไห้
วันหนึ่ง พ่อนำไม้สองท่อนและไม้ไผ่เขียวบางส่วนกลับบ้าน เขาทำงานหนักตลอดบ่ายหลังบ้าน เสียงเลื่อยและตอกตะปูทำให้ซัวรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้น ใกล้ค่ำ เหงื่อยังไม่แห้ง พ่อนำเก้าอี้สวยงามมากมาตัวหนึ่ง มีพนักพิง ด้านหน้ามีฉากกั้นทำจากไม้สนหอม พ่อทำเก้าอี้ให้ซัว ดวงตาของเขาสว่างไสวกว่าดวงดาวที่แขวนอยู่บนยอดเขาเมื่อคืนนี้ ดวงตาของซัวเป็นประกายอย่างมีความสุข แม่เพิ่งหุงข้าวเสร็จ กลิ่นข้าว กลิ่นผัดผักและเนื้อสัตว์ที่แขวนอยู่ในครัว กลิ่นเกลือพริกลอยฟุ้งอย่างหอมกรุ่น... ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปในอากาศรอบบ้าน ผสมกับควันที่ไล่ขึ้นไปบนขื่อ ผ่านช่องว่างระหว่างกระเบื้องและลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ในระยะไกล ดวงดาวที่ระยิบระยับแต่ละดวงดูเหมือนจะกำลังหัวเราะอย่างมีความสุข
เก้าอี้ตัวนั้นวางอยู่หน้าบ้าน ในเวลาว่าง แม่จะนั่งเย็บผ้า วางซูอาไว้ข้างๆ ลมเย็นพัดไปมา ทำให้ห้องดูโปร่งสบาย ซูอาดูเหมือนจะหลงใหลในฝีมือเย็บปักถักร้อยของแม่ ตั้งแต่ได้เก้าอี้ตัวนี้มา ซูอาก็ได้ยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากพุ่มหม่อนในสวน และมองดูเมฆลอยอยู่บนท้องฟ้าสีคราม การหนีออกจากเตียงที่มีผนังไม้สี่ด้านสีเหมือนแมลงสาบนั้นถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับซูอาอยู่แล้ว
เด็กๆ ในหมู่บ้านมักจะมาเล่นกับซัว หนึ่งในนั้นมีกาและเดะ กาและเดะอายุเท่ากันกับซัว แต่อ่านออกเขียนได้แล้ว ซัวมักได้ยินนิทานจากหนังสือของเพื่อนทั้งสอง ซัวฟังและจำได้ดีมาก ซัวแอบหวังว่ายักษ์จินนี่จะมอบขาที่แข็งแรงให้เธอ เพื่อที่เธอจะได้ไปโรงเรียน ออกไปเที่ยว และสนุกสนานเหมือนเพื่อนๆ
ซูอานั่งอยู่ข้างๆ แม่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกเสียใจกับชะตากรรมของตัวเองที่ไม่ได้เกิดมาแข็งแรงเหมือนเพื่อนๆ ในวัยเดียวกัน เมื่อเห็นเช่นนั้น แม่ของเธอก็ถาม ซูอาบอกว่าอยากไปโรงเรียน แต่ขาของเธอเป็นแบบนี้ เธอจะไปได้อย่างไร ซูอาร้องไห้ แม่ของเธอกอดเธอไว้ น้ำตาก็ไหลลงมาบนผมและใบหน้าของซูอา หัวใจของเธอก็เจ็บปวดเพราะลูกสาวเช่นกัน
เมื่อพ่อของซัวได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ไปโรงเรียนอย่างเงียบๆ เพื่อพบกับคุณพงษ์ เขาต้องการเติมเต็มความปรารถนาของลูกสาว คุณพงษ์รู้สึกซาบซึ้งใจในความรักในการเรียนรู้ของซัว ตรงกันข้ามกับความกังวลของพ่อ เขายินดีให้ซัวไปโรงเรียน เขากังวลเพียงว่าซัวจะไปโรงเรียนอย่างไร พ่อบอกครูว่าจะพาซัวไปโรงเรียน เขาอาสาเป็นขาประจำที่พาซัวไปหาความรู้
พ่อกลับมาบ้านแล้วบอกซูอาว่าเธอจะเรียนได้เหมือนเพื่อนๆ ซูอาดีใจจนอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงร้องไห้ออกมา แม่ก็ร้องไห้ตาม ส่วนพ่อก็น้ำตาคลอเช่นกัน
วันรุ่งขึ้น พ่ออุ้มซูอาขึ้นมอเตอร์ไซค์ แม่นั่งอยู่ด้านหลัง ทุกคนในครอบครัวไปตลาดเพื่อซื้อเสื้อผ้าและหนังสือดีๆ ให้ซูอา ซูอาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้น
ที่ตลาด พ่อแม่ของซูอาพาเธอไปกินเฝอ เดินดูตลาด ไปร้านขายของเล่น ร้านขายเสื้อผ้า และร้านขายของชำ ซูอาสามารถเลือกของที่เธอชอบได้ด้วยตัวเอง พ่อของเธอแบกเธอไว้บนบ่าที่แข็งแรง ส่วนแม่ของเธอแบกตะกร้าที่เต็มไปด้วยของที่ซื้อมา ซูอาคิดถึงวันแรกของการเปิดเทอมอย่างมีความสุข
ตอนเช้าพ่อพาซัวไปโรงเรียน ตอนเที่ยงซัวก็กินข้าวกลางวันที่โรงเรียนกับเพื่อนๆ พอบ่าย คากับเต๋อก็ผลัดกันอุ้มซัวกลับบ้าน ตัวอักษรต่างๆ ราวกับเวทมนตร์ที่พัดเข้ามาในใจของซัว ซัวอ่านเองได้ แม้แต่คิดเลขก็ยังทำได้ ซัวเรียนรู้ได้เร็วมาก และได้รับคำชมจากครูพงษ์ต่อหน้านักเรียนทั้งห้อง
ข่าวการที่ซัวได้รับทุนการศึกษาวูอาดิงห์แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ทั้งผู้ใหญ่ เด็ก และผู้สูงอายุต่างมาแบ่งปันความสุขกับครอบครัวของซัว ทุกคนต่างมีความสุขและชื่นชมในความพยายามของซัว พ่อแม่ของเธอต่างดีใจและต้อนรับทุกคนด้วยรอยยิ้ม ในใจของซัว เธอมักจะย้ำเตือนตัวเองเสมอว่าความสำเร็จของเธอมาจากความรักและการช่วยเหลือจากพ่อแม่และเพื่อนๆ คำพูดให้กำลังใจและกำลังใจที่ทุกคนมอบให้ในวันนี้ ซัวจะเก็บเป็นแรงผลักดันให้เธอพยายามต่อไปเพื่อความฝันที่จะบินสูงให้ไกล
เรื่องสั้นโดย ดัง ถุ่ย เตียน
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)