ผลที่ไม่อาจคาดเดาได้จากการมุ่งเน้นที่ "การสอนตัวอักษร" มากกว่า "การสอนมนุษยชาติ"

จากเรื่องราวครูถูกนักเรียนผลักไปมุมห้องเรียน ผู้แทนรัฐสภาเหงียน ถิ เวียด งา สมาชิกคณะกรรมการวัฒนธรรมและ การศึกษา รัฐสภา กล่าวว่า เด็กๆ คือกระจกสะท้อนพฤติกรรมของผู้ใหญ่ และไม่มีใครบริสุทธิ์ในเหตุการณ์ที่น่าเศร้าใจนี้

สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติเหงียน ถิ เวียด งา กล่าวว่า เหตุการณ์ที่นักเรียนดูหมิ่นครูใน เมืองเตวียนกวาง เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ (ที่มา: สภานิติบัญญัติแห่งชาติ)

ความเสื่อมทางศีลธรรมในโรงเรียน

เหตุการณ์ที่นักเรียนบังคับให้ครูไปยืนที่มุมห้องและขว้างรองเท้าแตะใส่ครูที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในจังหวัดเตวียนกวาง ได้เผยให้เห็นถึงช่องว่างสำคัญในจิตวิญญาณของการเคารพครู คุณมีมุมมองอย่างไรต่อเรื่องนี้

ก่อนอื่นเลย เหตุการณ์ที่เตวียนกวางทำให้ฉันรู้สึกเศร้าใจอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีการส่งสัญญาณเตือนภัยเกี่ยวกับความรุนแรงในโรงเรียน ความเสื่อมโทรมทางศีลธรรมและวัฒนธรรมในหมู่นักเรียนกลุ่มหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะยิ่งร้ายแรงขึ้นไปอีก เพราะผู้ที่ก่อเหตุความรุนแรงในโรงเรียนคือนักเรียนมัธยมต้น ซึ่งเป็นเด็กที่ "ยังไม่เต็มอิ่ม ยังไม่วิตกกังวล" ยังไร้เดียงสาและขาดวุฒิภาวะในสายตาของพ่อแม่และญาติ ส่วนผู้ที่ได้รับผลกระทบจากความรุนแรงคือครูที่สอนนักเรียนโดยตรง

ถ้าฉันไม่ได้ดูคลิปที่โพสต์ลงในโซเชียลโดยตรง ฉันคงไม่เชื่อว่านักเรียนที่เรียนแค่ ป.1 จะสามารถด่าและดูหมิ่นครูผู้สอนได้ ขว้างรองเท้าแตะใส่ครู ใส่ขยะใส่ถุงครู... เพราะพฤติกรรมแย่ๆ เหล่านี้ขัดต่อศีลธรรมของชาติ ขัดต่อความพยายามของภาคการศึกษาโดยรวมในการสร้างโรงเรียนที่เป็นมิตร สร้างนักเรียนที่กระตือรือร้น และสร้างสภาพแวดล้อมในโรงเรียนที่มีอารยธรรม

จากการติดตามเหตุการณ์นี้ ผมได้เห็นการถกเถียงกันอย่างกว้างขวางจากสาธารณชน บางคนออกมาปกป้องนักเรียน โดยกล่าวว่าครูคนดังกล่าวเคยใช้ความรุนแรงกับนักเรียน เช่น ไล่ล่าและตีนักเรียนด้วยรองเท้าแตะ หรือกล่าวว่าเธอมีพฤติกรรมและการพูดจาไม่เหมาะสม... อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม การกระทำของนักเรียนในเหตุการณ์นี้ไม่สามารถนำมาอ้างได้อย่างน่าชื่นชม พวกเขาทำผิดทั้งทางศีลธรรมและกฎหมาย

เราต้องเข้มงวดกับการกระทำผิดเหล่านี้ แม้จะไม่ได้เข้มงวดถึงขั้นลงโทษนักเรียนอย่างรุนแรง แต่เข้มงวดพอที่จะป้องกันไม่ให้การกระทำเช่นนี้เกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมของโรงเรียน ที่ซึ่งนักเรียนกำลังเรียนรู้ที่จะเป็นมนุษย์ เรียนรู้ทั้งรากฐานแห่งความรู้และรากฐานแห่งศีลธรรม เพื่อที่พวกเขาจะสามารถเป็นคนดีได้ในอนาคต

นี่เป็นเรื่องน่าเศร้าที่เราต้องขบคิดและลงมือทำ ในส่วนของโรงเรียน เราต้องทบทวนความรับผิดชอบในการบริหารจัดการการศึกษา (นักเรียนมักไม่เคารพ ต่อต้าน และดูหมิ่นครู ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง) ส่วนในด้านครู เราต้องทบทวนข้อบกพร่องของตนเองอย่างจริงจัง การสอนเป็นอาชีพพิเศษ ผมคิดว่า "สื่อการสอน" ที่สำคัญที่สุดไม่ใช่หนังสือหรือความรู้ของครู แต่เป็นบุคลิกภาพ ศักดิ์ศรี และพฤติกรรมของครู

ไม่ว่าการตักเตือนนักเรียนจะดีเพียงใด ก็ยังไม่มีประสิทธิภาพเท่ากับแบบอย่างที่ครูได้วางไว้ ครอบครัวควรพิจารณาทบทวนวิธีการอบรมสั่งสอนและอบรมสั่งสอนลูกๆ ทุกคนในสังคมควรหันกลับมามองสิ่งที่ตนเองได้ทำเพื่อสร้าง "บรรยากาศทางวัฒนธรรม" ที่เอื้อต่อการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เด็กๆ คือกระจกสะท้อนพฤติกรรมของผู้ใหญ่ ผมคิดว่าไม่มีใครบริสุทธิ์ใจในเหตุการณ์อันน่าเศร้านี้

ภาพจากคลิป (ที่มา: NLĐ)

การสอนคนดีกว่าการสอนตัวอักษร

บางคนคิดว่าทุกวันนี้การศึกษาเรื่องบุคลิกภาพ มารยาท จริยธรรม วิถีชีวิตของนักเรียน และจิตวิญญาณแห่งความเคารพครู ไม่ได้รับการใส่ใจอย่างเหมาะสม และถูกให้ความสำคัญรองจากเกรดและความสำเร็จ คุณคิดอย่างนั้นไหม

ฉันเห็นด้วยกับข้อความนี้ค่ะ ความจริงก็คือ เมื่อพูดถึงความสำเร็จของโรงเรียน ชั้นเรียน หรือนักเรียน โดยนิสัยแล้ว เรามักจะสนใจแค่ความสำเร็จและผลการเรียนรู้เท่านั้น

ความคาดหวังสูงสุดที่พ่อแม่มีต่อลูกๆ คือการที่ลูกๆ เป็นคนดี ซึ่งวัดได้จากคะแนนวิชาที่โรงเรียน ดังนั้น การปลูกฝังจริยธรรมให้นักเรียนจึงมักไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร ซึ่งเป็นต้นเหตุของเหตุการณ์เลวร้ายมากมาย เช่น เหตุการณ์ที่เมืองเตวียนกวางเมื่อเร็วๆ นี้ การปลูกฝังจริยธรรมให้นักเรียนไม่ได้มุ่งเน้นเฉพาะเรื่องใดเรื่องหนึ่งเท่านั้น แต่แสดงออกผ่านการแสดงออกภายนอกของนักเรียนที่มีต่อเพื่อนและครูเท่านั้น

การให้ความรู้ด้านศีลธรรมแก่นักเรียนเป็นการให้ความรู้ที่ครอบคลุมเกี่ยวกับวิถีชีวิตและมุมมองต่อชีวิตของพวกเขา บ่อยครั้งที่พฤติกรรมเล็กๆ น้อยๆ ของผู้ใหญ่กลับส่งผลกระทบต่อเด็กมากกว่าคำสอนทางทฤษฎี เป็นเรื่องยากที่จะขอให้นักเรียนซื่อสัตย์หากเรามองข้ามการโกงและการโกหก เป็นเรื่องยากที่จะสอนนักเรียนให้สุภาพและให้เกียรติครูหากพฤติกรรมของครูไม่ได้มาตรฐาน

ดังนั้น ผมจึงหวังว่าการให้การศึกษาคุณธรรมแก่นักเรียนจะต้องมุ่งเน้นให้ลึกซึ้งมากขึ้น หากเรามุ่งเน้นแต่ “การสอนคำพูด” มากกว่า “การสอนคน” ผลลัพธ์ที่ตามมาจะคาดเดาได้ยาก บุคคลที่มีความรู้ดีแต่ขาดคุณธรรมจะเป็นอันตรายต่อสังคมและชุมชน

จำเป็นต้องส่งเสริมการศึกษาบุคลิกภาพให้กับเด็ก

ในฐานะหนึ่งในผู้แทน รัฐสภา ที่กล่าวถึงสถานการณ์ที่น่าตกใจในหมู่เยาวชนยุคปัจจุบันอย่างต่อเนื่อง นั่นคือ การเสื่อมถอยของศีลธรรมทางสังคมและความรุนแรงในโรงเรียนที่เพิ่มสูงขึ้น คุณคิดว่าเพื่อจำกัดเหตุการณ์และปรากฏการณ์อันน่าสะเทือนใจอย่างความรุนแรงในโรงเรียน จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในด้านการศึกษาอย่างไรบ้าง

ผมคิดว่าในการให้การศึกษาแก่คนรุ่นใหม่ ความรับผิดชอบจะถูกแบ่งเท่าๆ กันระหว่างครอบครัว โรงเรียน และสังคม หลายคนคิดว่าการให้การศึกษาแก่นักเรียนเป็นความรับผิดชอบของโรงเรียนเท่านั้น ปัญหาที่เกิดขึ้นในโรงเรียน เช่น ความรุนแรงในโรงเรียน ไม่ใช่ความรับผิดชอบของโรงเรียนเพียงฝ่ายเดียว ครอบครัวไม่สามารถ "บริสุทธิ์" ในเรื่องนี้ได้ และสภาพแวดล้อมทางสังคมโดยรวมก็ไม่สามารถบริสุทธิ์ได้เช่นกัน นักเรียนที่ดูถูกและปารองเท้าแตะใส่ครูโดยไม่ได้ตั้งใจนั้น ได้รับอิทธิพลจากครอบครัวหรือไม่ พวกเขาได้รับอิทธิพลจากสังคมหรือไม่ ผมคิดว่าใช่

เมื่อพ่อแม่ไม่รู้เลยว่าลูกมีพฤติกรรมอย่างไรต่อครูที่โรงเรียน (เหตุการณ์ที่เตวียนกวางเกิดขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง) หรือรู้แต่ไม่รีบแก้ไขหรือให้คำแนะนำ เมื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ยังคงเต็มไปด้วยข้อมูลที่ไม่ดีและเป็นพิษ รวมถึงความรุนแรงที่เด็กๆ เข้าถึงได้ง่าย เมื่อวิถีชีวิตที่เบี่ยงเบนทางวัฒนธรรมของบางคนที่มีอิทธิพลต่อเยาวชนไม่ได้รับการประณามและแก้ไขในทันที แต่กลับได้รับการยกย่อง... เมื่อนั้นจึงไม่อาจกล่าวได้ว่าครอบครัวและสังคมไม่มีความรับผิดชอบต่อความผิดพลาดของเด็กๆ

ดังนั้น การเปลี่ยนแปลงแรกที่ผมคิดว่าคือ การเลิกโทษคนอื่นทันที หากนักเรียนทำผิด โรงเรียนก็ผิด ความรับผิดชอบในการให้การศึกษาแก่คนรุ่นใหม่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของคนเพียงคนเดียว ทุกคนควรตระหนักว่าการกระทำและพฤติกรรมในชีวิตประจำวันของพวกเขาคือการสร้างสภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรมและสังคม และคนรุ่นใหม่จะได้รับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมนั้นเพื่อหล่อหลอมบุคลิกภาพของพวกเขา

ทุกครอบครัวควรให้ความสำคัญกับการศึกษาของบุตรหลานให้มากขึ้น เราต้องให้ความสำคัญกับการปกป้องเด็กจากผลกระทบด้านลบของเครือข่ายทางสังคม และต้องให้ความสำคัญกับบทบาทและตำแหน่งของครู ในอนาคตอันใกล้นี้ รัฐบาลจะนำเสนอกฎหมายว่าด้วยครูต่อรัฐสภาเพื่อพิจารณาและประกาศใช้ ผมหวังว่าร่างกฎหมายฉบับนี้จะกำหนดสถานะทางกฎหมายของครูไว้อย่างชัดเจนและสมเหตุสมผล ด้วยเหตุนี้ เราจึงหวังที่จะป้องกันและยุติเหตุการณ์อันน่าเศร้าเช่นนี้ได้

ขอบพระคุณท่านผู้แทนรัฐสภาครับ!

แหล่งที่มา