ตั้งแต่เกิด ฉันแทบไม่มีโอกาสได้รู้จักพ่อเลย ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร หน้าตาเป็นอย่างไร รอยยิ้มเป็นอย่างไร เสียงอบอุ่นหรือนุ่มนวล ในความทรงจำวัยเด็ก ไม่มีร่างของผู้ชายที่คอยจับมือฉันไปเรียน ไม่มีอ้อมแขนที่แข็งแรงคอยปลอบโยนฉันเมื่อฉันล้มลง มีเพียงความว่างเปล่า เงียบสงัด แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนขาดความรักไปครึ่งหนึ่งเสมอ
ฉันไม่ได้โกรธเธอ ฉันไม่โทษเธอ เพราะฉันจะโทษคนที่ไม่เคยเจอได้ยังไงกัน? ก็แค่บางครั้งในฝัน ฉันอยากจะเรียก "พ่อ!" สักครั้ง แค่คำเดียวก็พอ จะได้รู้ว่าความรู้สึกนั้นหวานหรือเจ็บปวด
แม่ดูแลฉัน เลี้ยงดูฉัน และรักฉันสุดหัวใจ แต่ลึกๆ แล้วฉันรู้ว่าแม่ก็ร้องไห้เงียบๆ เช่นกัน เมื่อเห็นฉันเติบโตขึ้นมาโดยไม่มีพ่อ ยิ่งฉันเข้าใจความเจ็บปวดนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรักแม่มากขึ้นเท่านั้น และยิ่งปรารถนาที่จะรู้จักว่าพ่อของฉันคือใคร บุคคลที่แท้จริง ไม่ใช่แค่ชื่อหรือใบหน้าเลือนรางในจินตนาการ
ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ ฉันเคยถามแม่ว่า "พ่อเป็นยังไงบ้าง ทำอะไรอยู่ ตอนนี้อยู่ที่ไหนคะแม่" แม่ไม่ได้ตอบ แค่มองหน้าฉันแล้วเงียบไป มีหลายสิ่งที่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่จะเข้าใจ และมีมุมมืดบางอย่างที่แม่พูดไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าดวงตาของแม่กำลังหรี่ลง แววตานั้นเศร้าสร้อย ราวกับพยายามซ่อนความเจ็บปวด และขอโทษฉันอย่างเงียบๆ สำหรับความสูญเสียที่ฉันต้องอดทน ฉันเข้าใจว่าแม่เข้มแข็งแค่ไหนที่รับความรักทั้งหมดของพ่อที่มีต่อฉัน แต่แววตานั้นก็ทำให้ฉันเศร้าเช่นกัน เพราะฉันรู้ว่าลึกๆ ในใจของแม่นั้นมีความว่างเปล่าอยู่เสมอ ว่างเปล่าจากผู้ชายที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับแม่ และผู้ชายที่ฉันไม่เคยเรียกเธอว่า "พ่อ" เลยสักครั้ง
เมื่อเวลาผ่านไป ฉันค่อยๆ ชินกับชีวิตที่มีแต่แม่และไม่มีพ่อ ฉันเติบโตมาในอ้อมกอดอันอบอุ่นและปกป้องของแม่ ในครอบครัวเล็กๆ ที่ไม่สมบูรณ์ และครั้งหนึ่งฉัน... เคย "ลืม" ว่าตัวเองก็มีพ่ออยู่ในโลกนี้ด้วย
ขณะที่ฉันนั่งเขียนข้อความเหล่านี้อยู่ ความทรงจำในวัยเด็กก็ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันนึกถึงวันเก่าๆ ที่เพื่อนๆ ล้อฉันอย่างไร้เดียงสาว่า "แกมันเด็กไร้พ่อ" ตอนนั้นฉันยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความหมายของการรู้สึกด้อยกว่า อับอาย หรืออับอายขายหน้า ฉันแค่เดินผ่านคำพูดใส่ร้ายเหล่านั้นไปอย่างเงียบๆ เป็นเรื่องปกติธรรมดา และยังคงศึกษาและเติบโตไปกับสิ่งที่ฉันมี
เมื่อเวลาผ่านไป ภายใต้การดูแลและคำแนะนำของแม่ ฉันค่อยๆ เติบโตขึ้น ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย แต่งงาน มีสามีและลูกที่ดีสองคน ฉันมีความสุขกับครอบครัวเล็กๆ และงานปัจจุบัน ชีวิตที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบ แต่ลึกๆ แล้วฉันใฝ่ฝันที่จะได้เจอพ่อสักครั้ง อยากรู้ว่าพ่อเป็นใคร ยังแข็งแรงดีหรือแก่ชราแล้ว อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ หน้าตาเป็นอย่างไร เสียงเป็นอย่างไร... ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ฉันปรารถนาเพียงครั้งเดียวที่จะ "พิสูจน์" ให้เพื่อนๆ เห็นว่า ฉันก็มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ ฉันหวังเพียงว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ แม้จะอยู่ไกลแสนไกล เพื่อที่ฉันจะได้ยิ้มอย่างมีความสุขและเอ่ยคำว่า "พ่อ..." ออกมาได้
ตอนนี้ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่ปรารถนาสิ่งใดที่ไกลเกินเอื้อม เพียงแต่ลึก ๆ ในใจฉันยังคงเก็บมุมเล็ก ๆ ไว้เพื่อระลึกถึงพ่อในฐานะสิ่งที่ไม่เคยมีอยู่จริง แต่ก็ไม่เคยหายไป ราวกับว่าพ่อยังอยู่ตรงนั้นเสมอ... ในพื้นที่แห่งความทรงจำที่ฉันไม่เคยสัมผัส
อัน อัน
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202508/khoang-trong-mang-ten-cha-42812e6/
การแสดงความคิดเห็น (0)