ปลายฤดูลมแรงแห่งปี… - หนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์กวางบินห์

(QBĐT) - ในเมืองช่วงปลายปี ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หนาวขึ้นเรื่อยๆ จนคนไกลบ้านอย่างฉันรู้สึกกระสับกระส่ายในใจ

ทุกปี สายลมปลายปีพัดกลับมาอีกครั้ง ยังคงเป็นความหนาวเหน็บเช่นเดิม แต่ความรู้สึกของฉันกลับแตกต่างออกไปทุกปี และเมื่อฤดูลมใหม่มาถึง ฉันก็รู้สึกคิดถึงฤดูลมเก่า ความรู้สึกในตอนนั้นช่างหาที่เปรียบมิได้ ทั้งอ่อนโยนและเร่าร้อน ราวกับระลึกถึงคำสัญญาของคนรัก ระลึกถึงจูบหอมหวาน แววตาเย้ายวน จนราตรีนำพาความรักและความปรารถนาอันไม่มีที่สิ้นสุดมาให้

ฤดูลมสิ้นปี ทำไมเวลาถึงดูเหมือนผ่านไปเร็วนัก ทั้งๆ ที่วันหนึ่งก็ยังใช้เวลาเท่าเดิม ฉันนึกถึงสมัยที่ยังอยู่ในชนบท ทุกครั้งที่ลมสิ้นปีพัดมา แม่มักจะรีบร้อนเสมอ นึกถึงแม่ทีไรก็นึกถึงร่างเล็กผอมขาสั้นที่ต้องตื่นเช้าวิ่งแข่งกับเวลา พอแม่ลิสต์รายการอะไรสักอย่าง ฉันก็เห็นกองงานกองโต ทั้งงานที่มีชื่อและไม่มีชื่อ

ภาพประกอบ. ที่มา อินเตอร์เน็ต

ฉันจำควันไฟยามเช้าที่ลอยฟุ้งจากครัวได้ กลิ่นมันเทศต้ม มันสำปะหลังต้ม ข้าวผัดเย็นๆ หอมกรุ่นใส่มันหมูที่แม่จุดไว้ตอนที่ฉันยังหลับสนิทอยู่ได้ ฉันจำช่วงเวลาที่ยืนอยู่บนระเบียงบ้าน แม่บ่นว่าไม่ยอมใส่เสื้อผ้าอุ่นๆ ผ้าพันคอเพิ่ม เพราะลมปลายปีมักจะ... ลมพิษ เสียงบ่นของแม่ๆ ในชนบทก็เหมือนเดิม ฟังดูเหมือนดุด่า แต่กลับเปี่ยมล้นด้วยความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ฉันจำได้ถึงตอนที่ไปโรงเรียนกับเพื่อนๆ บนถนนในหมู่บ้าน ล้อรถหนักๆ ปั่นสวนลม เหยียบคันเร่งแล้วยิ้ม ฝันถึงเทศกาลเต๊ตที่กำลังจะมาถึง คนหนึ่งชอบไปตลาดเต๊ตเพื่อเล่นเกมพื้นบ้านอย่าง “บ๋าว กั่ว ต๋อม จ๊า” ยิงลูกดอกใส่ลูกโป่ง... อีกคนหนึ่งอยากกินบั๊ญดึ๊กร้อนๆ สักชามในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ สูดควันออกมา ฉันฝันถึงเสื้อผ้าใหม่ๆ กับรองเท้าแตะ แต่พ่อแม่ฉันไม่มีเงินซื้อให้ทุกวันเต๊ต

ในฤดูลมแรงสุดท้ายของปี ฉันจำได้ว่าคืนที่นอนอยู่ข้างๆ แม่ ฟังเสียงถอนหายใจของแม่ ซ่อนความคิดของแม่ไว้ เด็กๆ ไร้กังวลและไร้เดียงสา แต่สำหรับผู้ใหญ่ เทศกาลเต๊ดบางครั้งก็เป็น “ภาระ” ความกลัวที่มองไม่เห็น แม่กังวลว่าลูกๆ จะไม่มีเสื้อผ้าใหม่ใส่ในช่วงเทศกาลเต๊ด กังวลว่าบ้านจะมีเนื้อ ลูกอม หรือแยมไม่พอ กังวลว่าไก่จะขายได้ราคาดีในช่วงเทศกาลเต๊ดหรือเปล่า? ต่อไปก็จะมีผัก ฟืน...

ปลายปีที่ลมแรง นึกถึงบ้านเกิดทีไร ฉันก็รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณมากมายเสมอ ตั้งแต่ถนนในหมู่บ้านที่ยังเป็นดินแดง จนกระทั่งเทคอนกรีตสะอาดสะอ้าน มันคือที่ที่คอยค้ำจุนฉันตั้งแต่ก้าวแรกจนเติบโตและจากไปไกลแสนไกล ไปจนถึงต้นยูคาลิปตัสที่ขึ้นเป็นแถวยาวหลายปีแต่ไม่มีใครจำชื่อได้ ใบไม้ไหวไหวร่วงหล่น เด็กๆ มักกองรวมกันเผาเพื่อให้ความอบอุ่น และมุมตลาดชนบทที่คุ้นเคย มีกลิ่นอายมากมาย กลิ่นพลาสติกของลูกโป่งรูปกระต่ายที่เด็กๆ ทุกคนชอบสมัยเด็กๆ กลิ่นแยมขิง แยมฟักทอง แยมขิงที่ใครบางคนปรุงไว้ขายตั้งแต่เนิ่นๆ กลิ่นน้ำในแม่น้ำที่ผุดขึ้นมาพร้อมกลิ่นมอสที่ยังคงอบอวล กลิ่นชาวบ้านเรียบง่ายที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาล...

ช่วงนี้ปลายปี ลมพัดกลับมาอีกครั้ง เสียงลมกระโชกแรงราวกับจะพัดพาความคิดถึงบ้านของฉันให้หนักหน่วงยิ่งขึ้นไปอีก ลมกระโชกแต่ละระลอกนั้นราวกับหยาดน้ำค้างที่ไม่อาจบรรยายได้ ราวกับหยดน้ำร้อน ๆ สัมผัสแก้ม ตอนนั้นเองที่ฉันถึงได้รู้ว่าน้ำตาได้ไหลออกมา ไม่ใช่เพราะฉันเศร้า แต่ฉันรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้สัมผัสประสบการณ์ลมหนาวปลายปีพร้อมกับความทรงจำแสนหวานมากมาย...

ตังฮวงพี

ที่มา: https://www.baoquangbinh.vn/van-hoa/202412/mua-gio-cuoi-nam-2222988/