ในปี ค.ศ. 1926 เหงียน กง ฮว่าน สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยฝึกหัดครู และทำงานเป็นครูในหลายพื้นที่ (ไห่เซือง, หล่ากาย, นามดิ่ง ฯลฯ) จนกระทั่งการปฏิวัติเดือนสิงหาคมประสบความสำเร็จ เขาเขียนงานชิ้นแรกของเขา คือ เกียป ฮ่อง เญิน (เขียนในปี ค.ศ. 1920 ตีพิมพ์โดย เติน ดา ทู เดียม ในปี ค.ศ. 1923) ซึ่งเป็นผลงานร้อยแก้วภาษาเวียดนามที่ใช้อักษรก๊วกหงู ก่อนปี ค.ศ. 1945 เขาเป็นนักข่าวที่เฉียบแหลมอยู่แล้ว โดยตีพิมพ์เรื่องสั้นเกี่ยวกับเหตุการณ์ปัจจุบันทางสังคมในหนังสือพิมพ์ชื่อดังอย่างต่อเนื่อง เช่น ฟอง ฮว่า, งาย เนย์ (ตู ลุค วัน ดวน); เทียว ทูเยต ทู เบย์, จุง บั๊ก ชู เญิ๊ต, บัน ดาน; อิช ฮู, ห่า ถั่น โง บาว, ด่ง เตย ...
นักเขียน เหงียน กง ฮวน
ภาพ: เอกสาร
เหงียน กง ฮวน เป็นนักเล่าเรื่องที่เปิดเผยความเป็นจริงทางสังคม และเรื่องสั้นหลายเรื่องของเขามีความเป็นนักข่าวสูง เพราะนำเสนอประเด็นร่วมสมัยอย่างตรงไปตรงมา สะท้อนความเป็นจริงทางสังคมในรูปแบบที่กระชับ อารมณ์ขัน แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด เราสามารถทบทวนเรื่องสั้นที่มีชื่อเสียงของเขาได้ เช่น เรื่อง Kep Tu Ben ( Phong Hoa , 1935) ซึ่งบรรยายถึงนักเขียนบทละครที่ต้อง "หัวเราะ" บนเวที ขณะที่แม่ของเขากำลังจะตายอยู่ใต้โรงละคร ผลงานชิ้นนี้วิพากษ์วิจารณ์สังคมที่เฉยเมยและไร้มนุษยธรรม ซึ่งเปลี่ยนศิลปินให้กลายเป็นเครื่องมือบันเทิงโดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของตนเอง แม้ว่าจะเป็นเรื่องสั้นที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ แต่ก็สะท้อนถึงเหตุการณ์ทางสังคมในปัจจุบันอย่างชัดเจน เมื่อชีวิตของศิลปินถูกทำให้ด้อยค่า อาชีพของพวกเขาถูกทำให้เป็นเชิงพาณิชย์และบิดเบือน
ในเรื่องสั้นเรื่อง A Heart ( Ngay Nay , 1937) เหงียน กง ฮวน เล่าเรื่องราวของทหารที่ตีภรรยาจนตายเพราะ "รักภรรยามากเกินไป" ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเยือกเย็น สะท้อนความคิดแบบศักดินาที่บิดเบี้ยวและความรุนแรงที่แฝงไว้ภายใต้ศีลธรรม นี่คือรูปแบบหนึ่งของ "บทความข่าวในเรื่องสั้น" ที่สะท้อนทั้งความเป็นจริงทางสังคมและปลุกเร้าความขุ่นเคืองในใจผู้อ่าน
เรื่องสั้นเรื่อง Tinh Than The Giac ( นวนิยายวันเสาร์ ค.ศ. 1939) นำเสนอเรื่องราวโศกนาฏกรรมและตลกขบขัน เล่าเรื่องราวของชาวบ้านทั้งหมู่บ้านที่ถูกบังคับให้ "ฝึกฝนร่างกาย" ตามกระแสลัทธินิยมนิยม ผู้ที่อ่อนแอ ผู้ป่วย หรือแม้แต่ผู้ที่กำลังจะตาย ล้วนถูกบังคับให้ฝึกฝนเพื่อ "บรรลุความสำเร็จ" ผลงานชิ้นนี้เผยให้เห็นถึงความเป็นทางการ กลไก และอารมณ์ขันอันไร้สาระของกลไกการปกครองในยุคอาณานิคมฝรั่งเศส ลายเส้นที่โศกนาฏกรรมและตลกขบขันของเขาสะท้อนสังคมที่ "กระทำ" แทนที่จะใช้ชีวิต ภาษาเขียนเชิงข่าวของเหงียน กง ฮวน โดดเด่นด้วยรอยยิ้มเสียดสีที่เฉียบคมและลีลาการเขียนที่เฉียบคม เรียบง่าย และดราม่า เขาไม่ได้ใช้วรรณกรรมที่สวยหรู แต่ใช้การเขียนที่สั้น ชัดเจน เข้าใจง่าย แต่แฝงไว้ด้วยอารมณ์ที่เข้มข้นในชีวิตประจำวัน สถานการณ์ต่างๆ ในบทความเชิงข่าวของเขามักถูกนำเสนออย่างรวดเร็ว นำพาผู้อ่านเข้าสู่ "ความขัดแย้งทางสังคม" ได้อย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่บรรทัด รูปแบบนี้ใกล้เคียงกับรูปแบบการเล่าเรื่องเชิงข่าวสมัยใหม่ที่เน้นการแนะนำที่น่าประทับใจและเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว
เหงียน กง ฮวน มีน้ำเสียงเสียดสี ประชดประชัน แต่แฝงไว้ด้วยมนุษยธรรม เขามีพรสวรรค์ในการเสียดสีโดยไม่โหดร้าย สไตล์การเขียนของเขาเปรียบเสมือนกระจกขยาย เน้นย้ำความไร้สาระของสิ่งที่ผิด สิ่งที่ผิด และสิ่งที่ไร้เหตุผล เพื่อให้ผู้อ่านหัวเราะเยาะตัวเองและตระหนักถึงปัญหา สไตล์การเขียนเสียดสีนี้ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเพื่อทำลายชื่อเสียงของใครคนใดคนหนึ่ง แต่เพื่อเปิดโปงระบบที่ฉ้อฉล ตั้งแต่ข้าราชการ กฎหมาย ระบบสาธารณสุข ไปจนถึง การศึกษา ...
ผลงานของเหงียน กง ฮวน แสดงให้เห็นว่าการสื่อสารมวลชนต้องตีความสิ่งที่ไร้สาระและประดิษฐ์ขึ้น เขาสอนว่าการสื่อสารมวลชนไม่เพียงแต่ต้องสะท้อน "เรื่องจริง" เท่านั้น แต่ยังต้องเปิดเผย "ความจริงที่ซ่อนอยู่" โดยเฉพาะอย่างยิ่งค่านิยมที่เพี้ยน พิธีการ และความหน้าไหว้หลังหลอกในสังคม นักข่าวจำเป็นต้องสังเกตอย่างลึกซึ้งและมีอารมณ์ขันที่สุขุม เขามักใช้เสียงหัวเราะเพื่อกระตุ้นอารมณ์ โดยไม่พูดภาษาที่เร้าอารมณ์ ปล่อยให้สถานการณ์พูดแทนตัวเองด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยถากถาง นี่เป็นบทเรียนสำหรับนักข่าวว่าภาษาสื่อสารมวลชนไม่จำเป็นต้องเสียงดัง แต่ควรอยู่ในสถานที่และเวลาที่เหมาะสมจึงจะน่าเชื่อถือเพียงพอ
ลักษณะเด่นอีกประการหนึ่งคือการเขียนเชิงข่าวต้องอาศัยศิลปะการเล่าเรื่องด้วย และเหงียน กง ฮวน ผสมผสานการสื่อสารมวลชนเข้ากับวรรณกรรมและละครได้อย่างชำนาญ ทำให้แต่ละเรื่องราวที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์เป็นเหมือนภาพร่างอันน่าทึ่งที่สะท้อนชีวิตทางสังคม
เหงียน กง ฮวน คือปรมาจารย์ด้านข่าวเสียดสีแบบสมจริง โดยใช้เรื่องสั้นเป็นเครื่องมือวิพากษ์วิจารณ์สังคม ต่อสู้กับความไร้สาระและความเสื่อมทรามด้วยเสียงหัวเราะอันชาญฉลาด ภาษาสื่อสารมวลชนของเขาไม่ฉูดฉาด ไม่ว่างเปล่า แต่เฉียบคมและมีมนุษยธรรม ยืนหยัดเคียงข้างผู้ที่อ่อนแอและไร้อำนาจเสมอ
ในบริบทของสื่อในปัจจุบันที่บางครั้งตกอยู่ในความผิวเผิน บทเรียนด้านการสื่อสารมวลชนจากนักเขียนเหงียน กง ฮวน เป็นการเตือนใจว่า เรื่องราวธรรมดาๆ หากเขียนอย่างถูกต้องและเป็นความจริง ก็สามารถกลายเป็นข้อกล่าวหาที่ชัดแจ้งที่สุดเกี่ยวกับความอยุติธรรมทางสังคมได้ (โปรดติดตามตอนต่อไป)
นักเขียนเหงียน กง ฮว่าน เป็นสมาชิกพรรคแรงงานเวียดนามตั้งแต่ปี พ.ศ. 2491 ในปี พ.ศ. 2494 เขาทำงานที่ค่ายพิมพ์ซ้ำของกรมการศึกษา โดยรวบรวมตำราเรียนและหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เวียดนามสมัยใหม่ตั้งแต่ยุคอาณานิคมฝรั่งเศสจนถึง พ.ศ. 2493 สำหรับชั้นประถมศึกษาปีที่ 7 ของระบบเก้าปี หลังจาก พ.ศ. 2497 เขากลับมาเขียนหนังสืออีกครั้งในตำแหน่งประธานสมาคมนักเขียนเวียดนาม (วาระแรก พ.ศ. 2500-2501) สมาชิกคณะกรรมการบริหารของสมาคมนักเขียนเวียดนามในวาระต่อไปนี้ เขายังเป็นสมาชิกคณะกรรมการบริหารของสหภาพวรรณกรรมและศิลปะเวียดนาม บรรณาธิการบริหารของหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ Van (ซึ่งเป็นต้นแบบของหนังสือพิมพ์ Van Nghe) เหงียน กง ฮว่าน เสียชีวิตในปี พ.ศ. 2520 ที่ กรุงฮานอย เขาได้รับรางวัลโฮจิมินห์สาขาวรรณกรรมและศิลปะในวาระแรก พ.ศ. 2539
ที่มา: https://thanhnien.vn/nha-van-nguyen-cong-hoan-ket-hop-bao-chi-va-van-hoc-trao-phung-185250615224215692.htm
การแสดงความคิดเห็น (0)