“ช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย” - บทกวีอันเป็นเอกลักษณ์จากนักข่าว

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ประพันธ์บทกวีมากมายนัก แต่นักข่าวและกวีถ่วนหู่กลับมีผลงานชิ้นหนึ่งที่ประทับใจไม่รู้ลืมในหมู่นักวรรณกรรม นั่นคือบทกวี “ช่วงเวลาแห่งความปั่นป่วน”

บางทีภรรยาของฉันอาจมีคนรักในอดีต

(เขาเรียกภรรยาว่าอดีตคนรัก)

ฉันก็เคยเป็นแบบเดียวกับฉันในอดีต

รักผู้หญิงคนหนึ่งตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว

ในตอนต้นของบทกวี ผู้เขียนได้กล่าวถึงลักษณะทางจิตวิทยาที่พบได้ทั่วไปในชีวิตสมรส เมื่อนึกถึงอดีต นึกถึงความรักก่อนที่ทั้งสองจะมาพบกัน นี่คือความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เพราะทุกคนล้วนมีอดีตทางอารมณ์ส่วนตัวก่อนที่จะ "แต่งงาน"

ความรักและความรักใคร่ในชีวิตสมรสมีลักษณะสำคัญที่สุดและครอบคลุมที่สุด นั่นคือการมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มีเพียงคนรักหรือภรรยาคนเดียว สามีคนเดียว ความรักใคร่เช่นนี้ไม่ยอมรับการแบ่งปันกับใคร ไม่สามารถมีคนอื่นได้ ดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวมาก เห็นแก่ตัวอย่างที่สุด แต่นั่นแหละคือความรัก ความรักใคร่ในชีวิตสมรส มีคนอุทานออกมาว่า "แม้เพียงนาทีเดียวที่ฉันนั่งฝันถึงเพื่อนใหม่ / แล้วการรักคุณมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์"

แต่ในที่นี้ กวีกลับพูดถึงสิ่งที่ต้องห้ามที่สุด นั่นคือ ช่วงเวลาแห่งความว้าวุ่นใจ ซึ่งเป็นอันตรายที่คุกคามความรักและความสุขในครอบครัว แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

บางทีภรรยาผมอาจจะใจอ่อนไปชั่วขณะหนึ่ง

ควรเก็บความคิดไว้เป็นความลับ ไม่ใช่บอกเล่าถึงความฝัน

อดีตภรรยาผมมีบางสิ่งที่เราไม่มี

เธอไม่ได้พูดเพราะกลัวว่าฉันจะเสียใจ

อดีตอาจอยู่ห่างไกลในห้วงเวลาที่ไร้จุดจบ และอาจมีเหตุผลนับพันที่อดีตที่ดูเหมือนหลับใหลกลับตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน นั่นคือช่วงเวลาแห่งความอกหักของมนุษย์ เป็นจริงและเป็นมนุษย์อย่างแท้จริงที่แทบทุกคนต้องพบเจอ และในความทรงจำ ภาพของอดีตคนรักอาจดูสมบูรณ์แบบกว่าในชีวิตจริง มากกว่าสามีที่นอนร่วมเตียงกับเธอ แต่ภรรยาก็รู้ดีว่าไม่ควรพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด เมื่อเปรียบเทียบทั้งสอง เหตุผลนั้นเข้าใจง่ายและมีมนุษยธรรมอย่างยิ่ง ละเอียดอ่อน เพราะเธอกลัวจะทำให้สามีเสียใจ

ฉันก็มีช่วงเวลาที่รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน

เมื่อมาพบคนรักเก่ากับสิ่งที่ภรรยาไม่มี

การคิดถึงอดีตบางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับความเสียใจ

ฉันไม่ได้พูดอะไรเพราะกลัวว่าภรรยาจะเสียใจ

การแต่งงานแตกต่างจากความรักในจุดนี้ หากความรักมักแสดงออกถึงสีชมพูเป็นส่วนใหญ่ แม้แต่การแต่งงานที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นอุดมคติที่สุด ก็ยังคงมีเมฆดำทะมึนปกคลุมท้องฟ้าส่วนตัวของชีวิตสมรส สามีในบทกวี ตัวละครในบทกวีที่เรียกตัวเองว่า "ฉัน" และภรรยา แม้จะเป็นผู้ชาย เพศที่แข็งแกร่งกว่า และถูกมองว่าแข็งแกร่งกว่า ก็ยังคงไม่อาจหลีกเลี่ยงช่วงเวลาแห่งความอกหักได้ ยังคงจดจำความรักในอดีตก่อนการแต่งงาน

ดูเหมือนว่าเรื่องราวช่วงเวลาแห่งความว้าวุ่นใจจะคุกคามความสุขของครอบครัวและก่อให้เกิดรอยร้าวในชีวิตสมรส แต่เปล่าเลย มันยังคงดำเนินไปบนเส้นทางที่ปลอดภัย สร้างความมั่นใจให้กับผู้อ่าน

หลังจากคิดดูสักพัก ฉันก็รักภรรยาของฉันมากขึ้น

และรู้สึกเหมือนเป็นคนผิด

(ภรรยาของฉันคงเข้าใจสิ่งที่ฉันไม่ได้พูด

เธอยังรักและดูแลฉันมากขึ้นด้วย)

อีกความรู้สึกหนึ่งในชีวิตสมรสที่เหมือนจริงมาก หลังจากช่วงเวลาแห่งการวอกแวก ทุกคนต่างก็รู้สึกเช่นนั้น และรู้สึกเหมือนตนเองเป็นฝ่ายผิด พวกเขาดูแลคู่ครองมากขึ้น และรับผิดชอบต่อความสุขในครอบครัวที่ทั้งคู่พยายามรักษาและปลูกฝัง นั่นคือความรู้สึก จิตสำนึกของคนที่ใช้ชีวิตอย่างมีความรับผิดชอบต่อกันและกันและต่อตนเอง พวกเขาไม่ยอมปล่อยให้ความรู้สึกวอกแวกชั่วคราวมาล่อลวง ฉุดรั้งพวกเขาออกจากวงโคจรที่ปลอดภัย มันเหมือนความฝันสั้นๆ ก้อนเมฆที่ลอยผ่านไปบนท้องฟ้าฤดูร้อน ทุกสิ่งกลับสู่สภาวะปกติ เหมือนลูกตุ้มที่แกว่งไกว ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ทำไมเราถึงโทษช่วงเวลาที่เสียสมาธิล่ะ?

ทุกคนมีเวลาที่จะรักและเวลาที่จะจดจำ

ทุกคนต่างก็มีช่วงเวลานอกเหนือจากการเป็นสามีภรรยา

อย่าโทษช่วงเวลาที่วอกแวก!

บทสุดท้ายเปรียบเสมือนการยืนยัน เป็นคำสารภาพอย่างจริงใจที่มักไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา แต่ยังคงทำให้ผู้คนรู้สึกเห็นอกเห็นใจและเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ทุกคนล้วนมีช่วงเวลาแบบนี้ แม้ว่าจะเป็นชีวิตสมรสที่สมบูรณ์แบบก็ตาม เพียงยอมรับความจริงทางจิตวิทยานี้ (และถึงแม้จะไม่ยอมรับ มันก็ยังคงมีอยู่) เพื่อสัมผัสถึงความซับซ้อนและคุณค่าของการแต่งงาน ความรักระหว่างสามีภรรยา นั่นคือแก่นสารที่แสนธรรมดาและมีมนุษยธรรมอย่างยิ่งของบทกวีนี้

ผลงานชิ้นนี้คือการค้นพบชีวิตประจำวันอันละเอียดอ่อน มองเห็นปรากฏการณ์ที่คุ้นเคยจนอาจพบเห็นได้ทั่วไปแต่ยังคงแปลกประหลาดเมื่ออ่าน แต่กลับถ่ายทอดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ปราศจากการปรุงแต่งใดๆ จึงตรึงใจผู้อ่าน บทกวีนี้ได้สัมผัสถึงความรู้สึกที่ลึกซึ้งที่สุดในตัวบุคคล อารมณ์ที่แท้จริงที่คนส่วนใหญ่เคยสัมผัสหรือจะสัมผัสได้ สิ่งเหล่านี้คืออารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์อย่างแท้จริง เติมเต็มชีวิตสมรสไม่ว่าเราจะต้องการหรือไม่ และยิ่งเสริมสร้างคุณค่าและความหมายอันสูงส่งของชีวิตสมรส ทำให้ผู้ที่ได้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้มีประสบการณ์และหวงแหนในสิ่งที่พวกเขามีอยู่มากยิ่งขึ้น

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/van-hoc-nghe-thuat/202510/nhung-phut-xao-long-bai-tho-doc-dao-cua-mot-nha-bao-e7c0829/