ภาพถ่ายครอบครัว

บนชั้นวางไม้ในห้องนั่งเล่น มีรูปถ่ายสองรูปวางเรียงกัน รูปหนึ่งเก่า อีกรูปใหม่เอี่ยม รูปหนึ่งซีดจาง ขอบภาพสึกกร่อนไปตามกาลเวลา เป็นรูปถ่ายครอบครัวของฉันสมัยยังเด็ก อีกรูปหนึ่งพิมพ์เมื่อไม่นานมานี้ บันทึกภาพช่วงเวลาแห่งการกลับมาพบกันอีกครั้งที่หาได้ยากหลังจากห่างหายกันไปนานหลายปี ระหว่างรูปถ่ายสองรูปนั้น มีแต่ระยะทางที่ห่างกันหลายสิบปี แต่รอยยิ้มในแต่ละเฟรมยังคงรักษาความรักอันอบอุ่นของบ้านที่แสนอบอุ่นเอาไว้

ฉันยังจำได้อย่างชัดเจนในเช้าวันนั้น วันที่ถ่ายภาพเก่า ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แสงอาทิตย์ส่องประกายสีทองไปทั่วสนาม พ่อแม่ของฉันนั่งอยู่ตรงกลาง ส่วนฉันกับพี่ชายผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าของเรายังคงเปื้อนฝุ่นหลังจากเล่นใต้ต้นมะม่วง เลนส์เก่าของช่างภาพประจำหมู่บ้านจับภาพวินาทีที่แม่ก้มลงลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน ขณะที่พ่อมองท่านแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ด้านหลังมีกำแพงดินด่างและหลังคาเหล็กลูกฟูกเก่าๆ แต่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กทำให้ภาพดูสว่างไสว อบอุ่นอย่างประหลาด

เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้ ฉันเข้าใจแล้วว่า บางครั้งความสุขไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แค่มีกันและกัน เสียงหัวเราะที่เติมเต็มบ้านเรียบง่ายหลังนั้น แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

รูปนี้ถ่ายไว้เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนนี้ผมของพ่อแม่ผมขาวซีด ใบหน้าเหี่ยวย่น แต่รอยยิ้มยังคงอ่อนโยนเช่นเคย กล้องถ่ายภาพอีกครั้ง เก็บภาพรอยยิ้มสดใสและสมบูรณ์ของพวกเราทุกคนไว้ ราวกับเวลาผ่านไปไม่นาน

ระหว่างสองภาพนั้น คือการเดินทางอันยาวไกลจากวัยเด็กสู่วัยผู้ใหญ่ จากความยากลำบากสู่ความสงบสุข ฉันตระหนักว่ามีเส้นใยที่มองไม่เห็นเชื่อมโยงทุกสิ่งเข้าด้วยกัน นั่นคือความรักในครอบครัว ความสุขในวัยเด็กอยู่ในอ้อมกอดของแม่ ฟังเสียงฝนที่ตกกระทบระเบียงบ้าน การที่พ่อพาไปตลาดเต๊ตด้วยจักรยานเก่าๆ อาหารมื้อง่ายๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เมื่อฉันโตขึ้น ความสุขก็กลายเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น การได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านเกิด ได้กินอาหารฝีมือพ่อที่บ้าน ฟังเสียงไอเบาๆ ของพ่อ และเสียงแม่ที่บอกฉันว่า "กินหน่อยสิลูก ผอมเกินไปแล้ว"

ฉันเดินทางไปหลายประเทศ ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ และเพื่อนร่วมงานมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีรูปไหนที่โดนใจฉันเท่ารูปครอบครัวสองรูปนั้นเลย ในกรอบเล็กๆ ไม่เพียงแต่มีใบหน้าเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยความทรงจำ เวลา และความรักนิรันดร์ มีหลายสิ่งที่กล้องบันทึกได้ แต่มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่เก็บรักษาไว้ได้อย่างแท้จริง

ฉันนึกขึ้นได้ทันทีว่า สักวันหนึ่งเมื่อรูปถ่ายใหม่เริ่มเก่า สักวันหนึ่งลูก ๆ ของเราก็จะถ่ายรูปครอบครัวทั้งหมดอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มสดใสแบบเดิม ๆ แล้วพวกเขาอาจจะเข้าใจว่า ความสุขไม่ได้อยู่ที่ว่ารูปนั้นสวยหรือไม่สวย แต่อยู่ที่การมีใบหน้าที่เรารักอยู่ในกรอบรูป

2 ภาพ 2 ช่วงเวลา แต่ความสุขเท่ากัน ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงมากมายในชีวิต ฉันเข้าใจสิ่งที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้งอย่างหนึ่ง การมีบ้านให้กลับไป มีคนให้รัก รอยยิ้มร่วมกันในภาพถ่าย นั่นคือความสุขที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่คนเราจะมีได้ในชีวิต

เหงียน แทงห์

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/dong-nai-cuoi-tuan/202511/tam-anh-gia-dinh-eb22c80/