หน้าเขียน – “พื้นที่ประหารชีวิตสีขาว” ของจิตสำนึก

ก่อนหน้า

  ฉันครุ่นคิด ปากกาก็ครุ่นคิดเช่นกัน

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ

กระดาษขาวทำให้พื้นดินที่ทำการประหารเป็นสีขาว

ชี้ปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอกมาที่ฉัน

 

หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีจากหัวใจและจิตวิญญาณของฉัน

แต่ละคำ-ความห่วงใย

ทุกครั้งที่กดปุ่มความเจ็บปวดจะระเบิดออกมา

ความเจ็บปวดส่วนตัวก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดของชีวิต

 

ความเป็นมนุษย์ การรู้ชะตากรรมของมนุษย์

หนังสือพิมพ์และบทกวีไม่พูดถ้อยคำเฉยเมย

หนังสือทุกหน้าเป็นสีขาว

ชี้ปืนนับพันกระบอกมาที่ฉันอย่างไม่ปราณี

ฮวง บิญ ตรอง เป็นกวีที่มีชื่อเสียงในหลากหลายสาขา ไม่ว่าจะเป็นนวนิยาย บทกวี บทความ เรื่องสั้น ฯลฯ บทกวีทุกประเภทล้วนสร้างความประทับใจให้กับผู้อ่าน บทกวีเรื่อง "ก่อนหน้าเขียน" ของฮวง บิญ ตรอง เป็นบทพูดคนเดียวในใจที่ทรมาน เมื่อนักเขียนต้องเผชิญหน้ากับหน้ากระดาษว่างเปล่า ราวกับว่ากำลังยืนอยู่ต่อหน้าคำพิพากษาของมโนธรรม

กวีฮว่างบิ่ญจ่อง. ภาพ: อินเทอร์เน็ต

วรรคที่สองยังคงพาเราเข้าสู่ส่วนลึกภายในของบุคคลที่มีความรับผิดชอบอันหนักหน่วง คำพูดกลายเป็นสถานที่สำหรับระงับความกังวลและความเจ็บปวดของชีวิต หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีแห่งหัวใจแห่งชีวิตของฉัน/ แต่ละคำคือความกังวล/ การกดแป้นพิมพ์แต่ละครั้งคือความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น/ ความเจ็บปวดส่วนตัวถูกแช่ด้วยความเจ็บปวดของชีวิต

ที่นี่ ความหมายเชิงกวีเปลี่ยนจากภาพเป็นภาพทางจิตวิทยา หน้ากระดาษที่เขียนไม่ใช่แค่สถานที่สำหรับ "ทำงาน" อีกต่อไป แต่เป็นสถานที่สำหรับเปิดเผยแก่นแท้ จิตวิญญาณ และบุคลิกภาพของตนเอง ไม่ใช่เพียง "เขียนเพื่อดำรงชีวิต" แต่เป็น "ดำรงชีวิตเพื่อเขียน" ผู้เขียนได้เลือกเส้นทางที่ไม่แน่นอน: ใช้คำพูดเป็นดาบ ใช้ภาษาเป็นอาวุธ ความรุนแรงนั้นไม่ได้มาจากคนนอก แต่มาจากความต้องการของจิตสำนึก ไม่มีที่ว่างสำหรับการโกหก การหลอกลวง หรือการเสริมแต่ง มีเพียงความจริงเท่านั้น แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แม้ว่ามันจะทำร้ายตัวเองก็ตาม

แท้จริงแล้ว การเป็นมนุษย์นั้นยาก การเป็นนักเขียนนั้นยากยิ่งกว่า เพราะเราไม่สามารถหนีจากความเป็นจริงของชีวิตที่เร่งรีบเข้ามาได้ บทที่สามยังคงยกย่องอุดมการณ์ของบทกวีต่อไป โดยขยายอัตตาของแต่ละบุคคลให้เป็นอัตตาส่วนรวม: เมื่อได้เป็นมนุษย์แล้ว เราจึงรู้วิธีที่จะเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์/ หนังสือพิมพ์และบทกวีไม่พูดคำที่ไม่ไวต่อความรู้สึก/ ทุกหน้าที่เขียนคือลานประหารชีวิตสีขาว/ ชี้มาที่เราด้วยปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอก

“ความเป็นมนุษย์” เป็นคำยืนยันที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง การเป็นมนุษย์หมายถึงการรู้จักเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์ ยอมให้ตัวเองตกอยู่ในความเจ็บปวด ความอยุติธรรม และความทุกข์ยากของผู้อื่น สำหรับนักเขียนแล้ว ภาระนั้นยิ่งมากขึ้น หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวี เป็นสิ่งที่ดู “ห่างไกล” “เป็นศิลปะ” หากสิ่งเหล่านี้ไม่สื่อถึงความรัก หากไม่ไวต่อความรู้สึก สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงผลิตภัณฑ์ที่เย็นชาและทรยศต่อมนุษยชาติ ไม่มี “หน้าการเขียนที่ปลอดภัย” หากนักเขียนยังมีจิตสำนึก ไม่มี “เขตเป็นกลาง” ในฝ่ายที่ถูกต้อง ไม่ว่าจะต่อต้านคำโกหกหรือสนับสนุนคำโกหกเหล่านั้นด้วยความเงียบ

บทกวีนี้ไม่ยาว ไม่ประณีต ไม่เต็มไปด้วยคำคล้องจองหรือวาทศิลป์ที่สวยหรู แต่บรรยายถึงธรรมชาติที่ดุดันและศักดิ์สิทธิ์ของอาชีพนักเขียน การเขียน - โดยเฉพาะงานข่าวและงานร้อยแก้ว - ไม่เพียงแต่ต้องการความรู้และทักษะเท่านั้น แต่ยังต้องซื่อสัตย์ กล้าหาญ และมีจิตใจที่อ่อนโยนด้วย ในยุคที่ข้อมูลถูกนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ ซึ่ง "มุมมอง" และ "ความชอบ" สามารถส่งผลต่อมาตรฐานเนื้อหาได้ บทกวีนี้เป็นเครื่องเตือนใจที่หนักแน่นว่า อย่าปล่อยให้ปากกาของคุณกลายเป็นเครื่องมือของความผิด ความชั่วร้าย หรือคำโกหก นักเขียนจำเป็นต้องตื่นขึ้นทุกวัน ไม่ใช่จากแรงกดดันภายนอก แต่จากการสนทนากับตัวเอง กับ "ปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอก" ที่เล็งไปที่จิตสำนึกของพวกเขา

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/van-hoc-nghe-thuat/202506/trang-viet-phap-truong-trang-cua-luong-tri-d37044a/