หน้าเขียน – “ลานประหารสีขาว” ของมโนธรรม

ก่อนหน้าเพจ

  ฉันครุ่นคิด ปากกาก็ครุ่นคิดเช่นกัน

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ

กระดาษขาวทำให้พื้นปฏิบัติการเป็นสีขาว

เล็งปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอกมาที่ฉัน

 

หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีจากหัวใจและจิตวิญญาณของฉัน

แต่ละคำ-ความห่วงใย

การกดปุ่มแต่ละครั้งเป็นความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น

ความเจ็บปวดส่วนตัวก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดของชีวิต

 

เมื่อเป็นมนุษย์แล้ว จงรู้สภาพความเป็นมนุษย์

หนังสือพิมพ์และบทกวีไม่พูดถ้อยคำที่ไม่ละเอียดอ่อน

ทุกหน้าของหนังสือเป็นพื้นที่ประหารชีวิตสีขาว

ชี้ปืนนับพันกระบอกมาที่ฉันอย่างไม่ปราณี

ฮวง บิญ จ่อง เป็นกวีผู้มีชื่อเสียงในหลากหลายสาขา ทั้งนวนิยาย บทกวี บทความ เรื่องสั้น... บทกวีทุกประเภทล้วนสร้างความประทับใจให้กับผู้อ่าน บทกวี "Before the Writing Page" ของฮวง บิญ จ่อง เป็นบทพูดคนเดียวที่ทรมานจิตใจ เมื่อนักเขียนต้องเผชิญกับหน้ากระดาษว่างเปล่า ราวกับกำลังยืนอยู่ต่อหน้าคำพิพากษาของมโนธรรม

กวีฮว่างบิ่ญจ่อง. ภาพ: อินเทอร์เน็ต

บทที่สองยังคงพาเราเข้าไปสู่ส่วนลึกภายในของบุคคลที่แบกรับภาระความรับผิดชอบ ถ้อยคำเหล่านั้นกลายเป็นที่ที่ความกังวลและความเจ็บปวดของชีวิตถูกบีบอัด: หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวีแห่งชีวิตของฉัน/ แต่ละคำ - ความกังวล/ แต่ละแป้นพิมพ์ - ความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้น/ ความเจ็บปวดส่วนตัวที่ชุ่มโชกไปด้วยความเจ็บปวดของชีวิต

ณ ที่นี้ ความหมายเชิงกวีเปลี่ยนจากภาพที่เห็นไปสู่ภาพทางจิตวิทยา หน้ากระดาษเขียนไม่ใช่สถานที่สำหรับ “ทำงาน” อีกต่อไป แต่เป็นสถานที่สำหรับเปิดเผยแก่นแท้ จิตวิญญาณ และบุคลิกภาพของตนเอง ไม่ใช่แค่ “เขียนเพื่อมีชีวิต” แต่เป็น “มีชีวิตเพื่อเขียน” นักเขียนได้เลือกเส้นทางที่ยากลำบาก นั่นคือการใช้ถ้อยคำเป็นดาบ ใช้ภาษาเป็นอาวุธ ความรุนแรงนั้นไม่ได้มาจากคนนอก หากแต่มาจากความต้องการของมโนธรรม ไม่มีที่ว่างสำหรับการโกหก หลอกลวง หรือปรุงแต่ง มีเพียงความจริง – แม้ว่ามันจะเจ็บปวด แม้ว่ามันจะทำร้ายตัวเองก็ตาม

แท้จริงแล้ว การเป็นมนุษย์นั้นยากลำบาก การเป็นนักเขียนนั้นยากยิ่งกว่า เพราะเราไม่สามารถหลีกหนีจากความเป็นจริงของชีวิตที่เร่งรีบเข้ามาได้ บทที่สามยังคงยกย่องอุดมการณ์ของบทกวีต่อไป โดยขยายอัตตาของแต่ละบุคคลให้กลายเป็นอัตตาส่วนรวม: เมื่อได้เป็นมนุษย์แล้ว เราจึงรู้วิธีที่จะเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์/ หนังสือพิมพ์และบทกวีไม่กล่าวถ้อยคำที่ไม่ไวต่อความรู้สึก/ ทุกหน้าที่เขียนคือพื้นที่ประหารชีวิตสีขาว/ ชี้มาที่เราด้วยปืนที่มองไม่เห็นนับพันกระบอก

“ความเป็นมนุษย์” – การยืนยันที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง การเป็นมนุษย์หมายถึงการรู้จักเห็นอกเห็นใจชะตากรรมของมนุษย์ การยอมให้ตนเองตกอยู่ในความเจ็บปวด ความอยุติธรรม และความยากลำบากของผู้อื่น สำหรับนักเขียน ภาระนั้นยิ่งหนักหนาสาหัสยิ่งกว่า หน้าหนังสือพิมพ์ บทกวี – สิ่งที่ดูเหมือน “ห่างไกล” หรือ “ศิลปะ” – หากปราศจากความรัก หากไร้ความรู้สึก สิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงผลงานที่เย็นชา แม้กระทั่งทรยศต่อมนุษยชาติ ไม่มี “หน้าเขียนที่ปลอดภัย” หากนักเขียนยังคงมีจิตสำนึก ไม่มี “เขตแดน” ในฝ่ายขวา – ต้องต่อสู้กับคำโกหก หรือสนับสนุนคำโกหกด้วยความเงียบ

บทกวีนี้ไม่ได้ยาว ไม่ได้ประณีต ไม่ได้เต็มไปด้วยสัมผัสหรือวาทศิลป์ที่สวยหรู แต่กลับสะท้อนถึงธรรมชาติอันดุดันและศักดิ์สิทธิ์ของอาชีพนักเขียน การเขียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานเขียนเชิงข่าวและงานเขียนร้อยแก้ว ไม่เพียงแต่ต้องการความรู้และทักษะเท่านั้น แต่ยังต้องอาศัยความซื่อสัตย์ ความกล้าหาญ และความเมตตาอีกด้วย ในยุคที่ข้อมูลถูกนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ ซึ่ง “มุมมอง” และ “ความชอบ” สามารถมีอิทธิพลต่อมาตรฐานเนื้อหาได้ บทกวีนี้เป็นเครื่องเตือนใจที่หนักแน่นว่า อย่าปล่อยให้ปากกาของคุณกลายเป็นเครื่องมือของความผิด ความชั่วร้าย หรือคำโกหก นักเขียนจำเป็นต้องตื่นขึ้นทุกวัน ไม่ใช่จากแรงกดดันภายนอก แต่ด้วยการพูดคุยกับตัวเอง กับ “ปืนล่องหนนับพัน” ที่เล็งเป้าไปที่จิตสำนึกของพวกเขา

ที่มา: https://baodaklak.vn/van-hoa-du-lich-van-hoc-nghe-thuat/van-hoc-nghe-thuat/202506/trang-viet-phap-truong-trang-cua-luong-tri-d37044a/