Eski yemek kitaplarını dikkatlice okuduğumuzda, bunların bize sadece nostalji ve aile anılarından çok daha fazlasını getirdiğini görüyoruz. 
Bir diğer Avustralyalı ABC News muhabiri Emma Siossian, yemek kitaplarından "anlık görüntüler" olarak bahsediyor; kim olduğumuzun ve nereden geldiğimizin anlık görüntüleri. Örnek olarak, Janet Gunn'ın ailesinin gerçek aile yemek kitabındaki bir tariften Noel keki yapma hikayesini anlatıyor. Kitap ilk olarak Gunn'ın büyükannesine aitmiş ve 1930'larda satın almış. II. Dünya Savaşı sırasında Gunn'ın annesi aynı tarifle bir kek yapmış ve Kızıl Haç aracılığıyla Yeni Gine'de görev yapan babasına teslim ettirmiş. 
Bugün, tarifin yanında, annesinin o zamanlar özenle kaydettiği her bir malzemenin fiyatının el yazısıyla yazılmış bir kopyası hâlâ duruyor. Gunn ayrıca, büyükannesi, annesi ve kayınvalidesi tarafından yazılmış ve çok değer verdiği el yazısıyla yazılmış tarif defterlerini de saklıyor. 
Bu sadece bir bireyin veya ailenin tarihi değil. Eski kitapları okuyarak hayatın iniş çıkışlarını, malzeme listelerini ve yemek pişirmeye dair titiz talimatları görebiliriz. Örneğin, Siossian'a göre, Avustralya'nın en eski yemek tarifi koleksiyonlarından biri olan Barossa Yemek Kitabı'nı tekrar okumak, kadınların geçmişteki statüsünü ortaya koyuyor. Barossa Yemek Kitabı ilk olarak 1917'de yayınlandı ve 1932'de revize edilmiş baskısı yayınlanana kadar sonraki yıllarda birkaç kez yeniden basıldı. Orijinal baskıda, kadın yazarların isimleri bile yoktu, sadece eşlerinin baş harfleriyle anılıyorlardı. 
İki modern kadın, Sheralee Menz ve Marieka Ashmore, geçmişin izini sürmek ve bu kadınların isimlerini ve yaşam öykülerini bulup hak ettikleri değeri görmelerini sağlamak amacıyla bir projeye liderlik ediyor. Northeastern Üniversitesi'nde (ABD) doktora öğrencisi olan Avery Blankenship de eski tariflerin "yazarlığı" hakkında benzer bir keşifte bulundu. Buna göre, 19. yüzyılda, o dönemde yeni gelinler için son derece önemli olan bir tür yemek kitabında adı geçen kişi, tariflerin gerçek "babası" değildi. Soylu ev sahipleri, genellikle evdeki aşçıları veya köleleri tarafından yaratılan tarifleri kopyalayıp kitaplara dönüştürmeleri için insanları işe alırlardı. Elbette, bu yarı okuma yazma bilen köleler, tamamen isimsiz olduklarının farkında değillerdi ve katkıları için herhangi bir takdir görmediler. 
Wessell, yemek kitaplarının aynı zamanda göç, farklı malzemelerin bulunabilirliği ve teknolojik değişimler gibi değişiklikleri haritalamak için bir veritabanı olduğunu savunuyor. Örneğin Blankenship, Elizabeth Smith Miller'ın 1875 tarihli Mutfakta kitabını analiz ediyor. Kitap, anlatısal tarif yazımından günümüzde gördüğümüz daha bilimsel , malzeme dolu ve nicel biçime geçişi izliyor. Kitabın okuyucuları ayrıca İç Savaş sonrası Amerika hakkında da bilgi edinebilirler. Pastırma tarifi gibi bazı tarifler, o dönemde Amerika Birleşik Devletleri'ndeki köleliğe dair daha kapsamlı bir tarihsel bakış sunuyor. Ülkenin geniş yemek kitabı koleksiyonuna ev sahipliği yapan Avustralya Ulusal Arşivleri'nin küratörü Emily Catt, tariflerin aynı zamanda dönemin zorluklarını da yansıttığını söylüyor. 
Blankenship, Temmuz ayında History News Network için yazdığı yazıda, eski tarifleri okumanın bir sanat olduğunu, çünkü içlerinde şaşırtıcı bir tarih, ilişkiler ve değişen algılar hazinesi saklı olabileceğini savundu. Kitap şu soruyu gündeme getiriyor: "Mutfakta" tam olarak kim var ve bu alanda rol sahibi olma hakkı kimin? "Bilinmeyenler" ve tarihsel ve kültürel bağlantılar gerektiren tarifleri okumanın hoş olmadığını kabul ediyor, ancak bu "sanatı" ustalaştıranlar çok şey öğrenecek. Blankenship, "(Bu) tarih tarafından unutulmuş olabilecek kadınları ortaya çıkarmaya yardımcı oluyor ve daha genel olarak, mutfak geleneklerinin kökenleri, bu mutfak tarihlerinin yapımında kaç kişinin emeği olduğu hakkında sorular ortaya çıkarıyor. Aynı yaklaşım kendi aile yemek kitaplarınıza da uygulanabilir: Büyükannenizin tarifleri nereden geldi? En yakın arkadaşları kimlerdi? En çok hangi kekleri severdi? Hangi isimler geçiyor ve hangileri gizli? Bunlar cevap bekleyen önemli sorular - her ne kadar asla tam olarak cevaplanamayabilirler de," diye yazıyor. 
İlk olarak, Google Books'ta kaydedilen bilgilere göre, en erken ortaya çıkış muhtemelen yazar RPN'nin 1909'da Saigon'daki Tin Duc Thu Xa tarafından yayınlanan Annamese Yemek Kitabı'dır (1). 
Sırada Bayan Le Huu Cong'un Maison J. Viet, Saigon'da 1914'te basılan Annamese Yemek Kitabı (2) ve aile tarafından yayınlanan, Hanoi'de 1915'te basılan Truong Thi Bich'in (takma adı Ty Que) Thuc pho bach thien (3) yer alıyor. Özellikle şairin müridi olduğunu iddia eden Nguyen To'nun Tan Da Thuc Pham (4) adlı kitabı dikkat çekicidir ve Tan Da'nın 1928'den 1938'e kadar olan yemek hayatını kaydetmektedir. Kitap, "şef" Tan Da'nın 74 ev yapımı yemeğini içeren ve 1943'te Duy Tan Thu Xa tarafından yayınlanmıştır. O zamanlar her yemeğin fiyatı 2 dong'dan fazla değildi - bugünkü eşdeğer altın fiyatına göre hesaplandığında yaklaşık 280.000 dong'dur ki bu da çok lüks bir rakamdır. Başka bir belgede o zamanlar bir kase pho'nun sadece birkaç sent olduğu yazıyordu; 5 sent bile olsa, 2 dong 40 kase pho'ya bedeldi. Tek sorun, şairin şarap alıp her gün yemek pişirecek parayı nereden bulduğunu bilmemem. Yukarıda bahsedilen üç bölgeyi temsil eden üç geleneksel Vietnam tarifine (1, 3 ve 4) bir göz atalım ve en yaygın Vietnam yemeklerinden bazılarının nasıl pişirildiğini/hazırlandığını görelim. 
Herkes am ile pişirilmiş balık yemeğinin memleketinin spesiyalitesi olduğunu söylese de, ülkenin her yerinde mevcuttur. RPN (Saygon), Bayan Ty Que ( Hue ) ve Tan Da (Hanoi) kitaplarında mevcuttur. Le Van Duc'un Vietnamca sözlüğüne göre, "domuz lapası (am) bolca biber içerir ve terletmek için sıcak yenir". Bu anlam, Génibrel'in Annam - Fransızca sözlüğündeki (1898) "am" kelimesinin anlamına oldukça benzer: hoş. Rahatlatıcı bir yemek - ferahlatıcı bir yemek mi? 
Günümüzde yılanbaşı balığı, çizgili yılanbaşı balığı ve yılanbaşı balığı, "yulaf lapası" yemeğinin ortak paydalarıdır. Yılanbaşı balığına Güney'de "ca", yılanbaşı balığına ise Güney'de "ca" denir. Batı'dakiler, yılanbaşı balığının kara yılanbaşı balığı kadar lezzetli olmadığını söylerken, Kuzey'dekiler tam tersini söylüyor. Batı'dakilere daha çok inanıyorum çünkü yılanbaşı balıklarının yaygın olarak bulunduğu yer burası ve "daha iyi" bir karar vermek için dişlerini aşındırma fırsatları var. Yılanbaşı balığı türleri genellikle kara yılanbaşı balığı, kalın yılanbaşı balığı ve "hanh duong" balığını içerir, ancak bu ortak payda, "sarhoş şeytan" Tan Da'nın "balık pişirme" yemeğinde bir istisnadır; o, sazan veya kefal (deniz sazanı) seçmeyi tercih eder. Ancak sazan gibi küçük kemikli, yüksek kaliteli bir balıkta, sarhoş şairimiz kemikleri çürütme sürecinden geçmek zorunda kalır, ancak balığın eti hala serttir. Tan Da'nın saygın yanı, zevkli yemek yeme tarzıdır: "Yulaf lapası tenceresi her zaman ocakta kaynatılır. Yemek yerken sebzeleri kaseye koyun, bir parça balık kesin, karides ezmesine, limona, acı bibere ve su böceklerine batırın, üstüne koyun ve yiyin. Balığı ve sebzeleri iyice çiğneyin, ardından birkaç kaşık sıcak yulaf lapası alın ve höpürdetin." Antik mutfak, günümüzün Michelin mutfağından aşağı kalır yanı yok! Tan Da'yı sayarsanız daha da iyi. Geçmişte bazı yerlerde yulaf lapası, bugün am'de pişirilen balık gibi çorbaya dönüştürülürdü. Truong Thi Bich'in "Canh ca trau canh am"ı gibi: "Canh ca trau canh am, sakatatla ustalıkla yapılır/ Berrak balık soslu haşlanmış soğan yağı/ Tatlı karides ezmesi, yeterli miktarda biber ve acı biber/ Domates, olgun karambola ve işte hazır." 
Tavuk bir zamanlar komşuların haberi olmadan sessizce yenebilen bir yemekti. O dönemdeki baskı, eski kitapların dışında birçok tavuk yemeğinin ortaya çıkmasına yol açtı. 
"Tiêm" pişirmenin eski yönteminin yeşil fasulye, yer fıstığı, jujube, lotus çekirdeği, kara mantar ve shiitake mantarı kullanarak tavuğun taşlığına doldurup pişene kadar kısık ateşte pişirmek olduğunu belirtmekte fayda var. Et suyu çorba (thang) olarak kullanılırdı. Haşlanmış tavuk "bağırsakları" ana yemek olarak tüketilirdi. Geçmişte, anma törenleri düzenleyen Çinli aileler genellikle tavuk bağırsaklarını çorbayla birlikte yemek ve dilencilere vermek suretiyle hayır işlerinde bulunurlardı. Günümüzde ise "tiêm" geçmişten tamamen farklı. Örneğin, yeşil acılı tavuk yahnisi, önceden pişirilmiş tavukla birlikte sıcak tencerede acı biber yaprakları ve acı biberler kullanılarak pişirilir. Tavuk, artık eskisi gibi yumuşak bir çekiciliğe sahip değil, müşterilerin istediği ölçüde pişirilir. Bayan Bich'in şu şiiri içeren iki tavuk yemeği var; bunları okuduğunuzda, yemeğin ne olduğunu hemen anlıyorsunuz, girişe gerek kalmadan: "Ustalıkla pişirilmiş tavuk, suyu berrak/Balık sosu ekşi ve tuzla tatlandırılmış/Bambu filizleri ve mantarlar biraz karabiberle tatlandırılmış/Yemek yapımında yeşil soğanlar kullanılmış"; "Genç tavuk, tatlı ve yumuşak olana kadar ustalıkla buharda pişirilir/Küçük parçalara ayırıp üzerine su serpilir/Tuz ve karabiber serpilip iyice yoğrulur/Vietnam kişnişi ve tarçın yapraklarıyla ovulur." Tan Da'nın tavuk yemeği daha ayrıntılı: sahte tavus kuşu böreği. Şişman bir genç tavuk seçer, tüylerini almak için ateşte yakar, iki filetoyu (göğsü) süzer, tuzla ovur, incecik doğrar ve doğranmış pişmiş domuz derisi (Güneyliler gibi dövülmemiş) ile karıştırır, incecik öğütülmüş kavrulmuş tuz ve yapışkan pirinç tozuyla karıştırır. Dışı muz yapraklarıyla kaplı genç incir yapraklarına sarar. Ekşimesi için üç gün asıyor. Ezilmiş sarımsak tuzuyla yiyor. Birkaç kez yediği tavus kuşu böreğiyle kıyaslandığında, hiç de fena olmadığını düşünüyor. 
Vietnam balık sosu son zamanlarda mutfakta kömür ateşi gibi yanıyor. Vietnamlılar fermente edilmiş tuzlu bitkilere balık sosu demedikleri için bu makalede soya sosundan ve soya sosundan bahsedilmiyor. Balık sosunu tartışırken, yazar RPN Batı'ya "balık ezmesi fobisi" bulaşmış olabilir ve bu konuyu ancak "Bölüm VII, Balık Sosları"nda ele almış olabilir. 
Daha sonra, Hue'lu Bayan Bich, özellikle MSG içeren karides ezmesiyle, çok zengin bir balık sosuyla "mutfak hayatı yaşadı". Kitapta, "balık sosu" ve yumuşatıcı katkı maddeleri (şeker, karides, karides, et...), aroma verici katkı maddeleri (sarımsak, soğan, zencefil, biber, susam), yağ verici katkı maddeleri (yağ), ekşilik verici katkı maddeleri (karambola) ile tatlandırılmış 40 yemeği yer alıyor. 4 çeşit balıkla "balık sosu pişirme" tarifi var: "Doi, Dia, Ngu, Nuc, ne kadar marine edin/ Balık sosu uzun süre yoğunlaştırılırsa, çok fazla gibi görünür/ Hayvanların kemiklerini ızgarada pişirin, bir havluya sarın ve pişirin/ Kalın bir bezle dikkatlice süzün, su berrak olur". 
Balık sosları da oldukça özgün: "Sahte karides ezmesi", "Yengeç yumurtası sosu", "Ekşi karides sosu" (tadı bilinmeyen ama Go Cong'un meşhur ekşi karides sosundan daha meşhur görünen bir yemek), "Nem sosu", "Ton balığı sosu", "Ton balığı bağırsağı sosu", "Ton balığı sosu, uskumru sosu ve pirinç tozu", "Doi sosu, dia sosu ve pirinç tozu", "Hamsi sosu", "Mam nem ca mac", "Mam nem mac bo acı domates", "Mam nem canh" ve "Ruoc khuyet". Toplamda 12 çeşit balık sosu var. Bugün Batılılar, Hue'dekilere şapka çıkarmak zorunda. Hanoi'ye gidip Tan Da Amca'nın balık sosu dünyasında kaybolunca, daha da saf ve tuhaf oluyorlar. Kendi yaptığı balık sosları arasında "Cai balık sosu", "Domuz kaburga balık sosu", "Ton balığı sosu", "Thuy Tran balık sosu" (Tet sonrası mevsimde popüler olan "kepeğe benzeyen" küçük bir karides türü), "Rươi balık sosu", "Parmak karides sosu" (parmak büyüklüğünde), "Riu karides sosu, pirinç karides sosu", "Lanh balık sosu" (sazangiller familyası, küçük balıklar), "Ngan balık sosu" ve "Hayvan yumurtası sosu" yer alıyordu. 1900'lerin başlarında yazar RPN'nin talimatlarının özlü ve anlaşılması zor olduğunu da eklemek gerekir. Bayan Ty Que'nin bir yemeği için her dörtlüğü anlamak daha da zordu, özellikle de çok sayıda Hue lehçesi olduğu için... Eski kitapları okuyup günümüz kitaplarıyla karşılaştırınca, birçok değişiklik olduğu açıkça görülüyor. 
Lezzetli bir yemek yaratmak için bir tarifi takip etmek artık hem yazar hem de okuyucu için yemek kitaplarının nihai hedefi değil. Televizyonda yemek programlarının ve internette tariflerin yaygınlaşmasından önceki süperstar statüsüne artık sahip olmasalar da, yemek kitapları hâlâ satılan bir ürün; her ne kadar onları satın alan herkes bir şeyler öğrenmek için almasa da. 
Margaret Fulton Yemek Kitabı'nın (1969) sararmış orijinal bir kopyasını getirdiler ve kitabının nesilden nesile aktarıldığını, evden ayrılıp aile kurduktan sonra her birine verildiğini gururla bildirdiler. 
Fulton daha sonra tatlı bir gülümsemeyle sayfaları çevirir, sanki bir şey arıyormuş gibi. Sonra kitabı kapatır, yukarıdaki gibi yapmacık bir sinirlilik ve "sevgi dolu bir sitem" ifadesiyle onlara bakardı. Bu, yemek yazarı Kate Gibbs'in 2022 sonlarında The Guardian'da anlattığı büyükannesi Margaret Fulton'ın bir anısı. Gibbs, bunun mutfağa girip bir tarifi takip etmenin bir yemek kitabında yalnızca yardımcı bir rol oynayabileceğinin kanıtı olduğunu söyledi. Peki insanlar bunları neden satın alıyor? "Kısmen hayal kurmak için. İnsanlar akşam yemeklerini, toplantıları, özenle hazırlanmış bir sofrayı ve ilgi çekici sohbetleri hayal ediyor. Tıpkı giydiğimiz sandaletleri çıkarmaya hiç niyetimiz yokken Vogue gibi moda dergileri satın aldığımız veya kirayı bile karşılayamadığımız zamanlarda güzel ev dergileri okuduğumuz gibi" diye yazmıştı Gibbs. Nitekim günümüzde bir tarif bulmak istiyorsanız, binlerce yol var. Günümüz mutfağı, hikaye anlatmak isteyenler ile dinlemeye istekli olanlar arasında bir buluşma noktası. Bir yemek kitabı alıp içindeki hiçbir şeyi pişirmemek çok da olağandışı bir durum değil ve bu da gayet normal. 
Kültür yazarı Nilanjana Roy, Mayıs 2023'te Financial Times dergisinde yazdığı bir yazıda, "Yemek tarifleri bulmak için değil, yemek pişirme fikirleri bulmak, ilginç hikayeler okumak ve mutfak tekniklerini öğrenmek için yemek kitapları satın alıyorum" demişti. Yazar Joshua Raff, LitHub'da yayınlanan bir makalede, çevrimiçi tariflerin patlaması ve kolaylığa doğru yönelme eğiliminin başlamasından önceki ve sonraki yemek kitapları arasındaki farklara da dikkat çekmişti. 
Özellikle bu mutfak yazarına göre geçmişte Fransız Köy Yemekleri (1951), Fransız Yemek Pişirme Sanatında Ustalaşma (1961) veya Klasik İtalyan Yemek Kitabı (1973) gibi klasik kitaplar amatörden profesyonele kadar birçok nesil şefe Fransız ve İtalyan tarifleri, talimatlar ve bazı temel kültürel bağlamlarla birlikte temel bilgi sağlamıştır. 
Ancak içlerinde resim, yemek pişirme veya arkadaşlar ve aileyle yemek yemeyle ilgili kişisel hikayeler ve daha geniş bir kültürel yorum yoktu. Bu durum, tariflerin ve teknik ve malzemelerle ilgili talimatların yanı sıra genellikle bir tarifi, bir kültürü veya bir ortamı aydınlatan bir hikaye içeren ve okuyucular tarafından kişisel denemeler, seyahat kitapları veya yaşam kitapları olarak algılanan günümüz yemek kitaplarından çok farklı. New York'taki mutfak kitabevi Kitchen Arts and Letters'ın müdürü Matt Sartwell de aynı fikirde: Yemek kitabı alıcıları sadece bir dizi tariften fazlasını istiyor; ve bu "şey" yazarın kendi sesi. 
Benzer şekilde, Eat and Travel Weekly'nin eski editörü ve Hong Kong merkezli yemek kitabevi Word by Word'ün sahibi Michael Lui Ka, 365 Çin çorbası tarifi koleksiyonunda bilimi, yaratıcılığı ve yemek pişirmeyi birleştirme felsefesini benimsedi. South China Morning Post'a yaptığı açıklamada, "Her gün bir çorba tanıtmak istedim. Koleksiyonu, metabolizmamızı ve bedensel işlevlerimizi etkileyebilecek mevsimler ve geleneksel Çin güneş terimlerine dayanarak oluşturdum" dedi. Yemek kitapları aynı zamanda eğlencelidir ve yaratıcılığı tetikler. Hong Kong'daki Alman restoranı Heimat by Peter Find'ın baş şefi Peter Find, South China Morning Post'a yaptığı açıklamada, "Mesele sadece tarifleri yeniden üretmek değil, aynı zamanda şeflerin onları nasıl yarattığını düşünmek de" dedi. Ona göre, kitaptaki tarifler, okuyucuların onları pişirip pişiremeyeceklerini bilmeseler bile, şefin zihnini anlamalarına yardımcı oluyor. 
Ayrıca, birçok okuyucunun yemek kitaplarına yönelmesinin bir nedeni de uzmanlardan net talimatlar almaktır; çünkü internetteki muazzam bilgi yığını insanları baş döndürebilir ve nasıl doğru yemek pişireceklerini bilemeyebilirler. Dahası, kitap alıcıları şeflerin ne düşündüğünü ve sektörde ünlü olmak için nasıl yemek pişirilmesi gerektiğini de bilmek ister. Ünlü bir şef tarafından yazılmış bir yemek kitabının, tıpkı insanların 1969 tarihli Margaret Fulton Yemek Kitabı'na sahip olmaktan gurur duymaları gibi, kendileri veya yemek yapmayı seven sevdikleri için değerli bir hediye veya hatıra olacağını da söylemeye gerek yok. 
Helen Le veya Le Ha Huyen, şu anda Da Nang'da yaşıyor ve çalışıyor. Helen's Recipes YouTube kanalının sahibi (639.000'den fazla takipçi) ve Helen's Recipes ile Vietnam Yemekleri (2014), Helen ile Vietnam Yemekleri (2015), Simply Pho (İngilizcesi 2017'de, Çincesi 2019'da yayınlandı), Xi Xa Xi Xup (2017); Vegetarian Kitchen (2021) ve en son Vegan Vietnamese (2023) kitaplarının yazarıdır. * Zaten video tariflerinizle ünlüsünüz, insanlar YouTube'unuzdan kolayca bir şeyler öğrenebiliyorken neden hâlâ kitap yayınlamak istiyorsunuz? - Benden ilk olarak kitap yapmamı isteyenler video izleyicileriydi, çünkü ellerinde somut bir eser tutmak istiyorlardı - okuyucuların hikayeler bulabileceği ve mutfak kültürüyle daha derin bir şekilde bağlantı kurabileceği bir yer. Yazma konusunda çok iyi olmasam da kitap yapmaya başlamam için motivasyonum buydu. İlk kitabımı kendim yayınladıktan sonra, kitap yayıncılığının videoların yerini tamamen alamayacağı farklı bir değere sahip olduğunu fark ettim. Kitaplar kişisel bir deneyim sunar, okuyucuların odaklanmasına, her sayfayı yavaşça, düşünceli ve tefekkürlü bir şekilde keşfetmesine yardımcı olur. Aynı zamanda nostalji ve gelenek duygusu yaratır - tıpkı annemizin veya büyükannemizin defterlerinde tarif arama şeklimiz gibi. Ayrıca, kitaplar internet olsun ya da olmasın, her an saklanabilir ve başvurulabilir. Benim için kitap yayıncılığı, mutfak deneyimlerini ve bilgilerini özetleyip korumanın ve çevrimiçi içeriğin hızlı tempolu dijital yaşamından daha kalıcı ve sürdürülebilir bir değer yaratmanın bir yoludur. Birkaç on yıl içinde, platform değişiklikleri nedeniyle videolarım ortadan kalkabilir, ancak kitaplarım dünya çapındaki kütüphane sistemlerinin raflarında olmaya devam edecek. Bu özel bir şey, değil mi? * Yemek kitabı pazarı çevrimiçi medyadan büyük ölçüde etkileniyor, hangi faktörler kitap yayınlamayı güvenle seçmenize yardımcı oluyor? - Yemek kitaplarının, çevrimiçi içerikle kolayca değiştirilemeyen özel bir çekiciliğe ve değerlere sahip olduğuna inanıyorum, örneğin güvenilirlik ve sistematiklik. 
Yemek kitapları, özellikle ünlü şeflerin veya mutfak dünyasının önde gelen isimlerinin yazdığı kitaplar, genellikle gerçekten yüksek kaliteli ve zaman içinde test edilmiş tarifler sunar. Okuyucular, tariflerin doğru olduğuna ve istenen sonuçları verdiğine güvenebilirler. Bu arada, internette bulunan tariflerden yemek pişirmek biraz isabetli veya isabetsiz olabilir. Bir yemek kitabı, yeni başlayanların kademeli olarak gelişmelerine veya belirli bir mutfağa daha derinlemesine dalmalarına yardımcı olarak sistematik bir yaklaşım sunabilir. Ayrıca, bir kitap, çevrimiçi araçların sağlayamayacağı gerçek bir yaşam deneyimi yaratır. Bir kitabı karıştırmak, doğrudan kitap üzerine notlar almak veya kitabı mutfağa koymak, yemek yapmayı sevenler için her zaman keyifli bir deneyimdir. Nesiller boyu saklanabilecek kişisel bir eşya gibidir. Bir kitap okurken, okuyucular onu daha dikkatli bir şekilde düşünmek ve incelemek için alan ve zamana sahip olurlar. Öte yandan, çevrimiçi içeriklerde insanlar hızlıca göz gezdirme eğilimindedir ve birçok başka faktör dikkatlerini dağıtabilir. Günümüzde birçok yazar, yalnızca tarifleri paylaşmak için değil, aynı zamanda başka değerleri de paylaşmak için yemek kitabı yazma yolunu izliyor. Bu görüş sizin ve kitaplarınız için doğru mu? Ayrıca bir yemek kitabının sadece bir tarif koleksiyonu değil, aynı zamanda kültürel ve duygusal bir yolculuk olduğuna inanıyorum. Her tarifte, yemeğin kökeni, kişisel anılar veya tarih ve aile geleneklerinin özellikleri hakkında hikayeler paylaşmaya çalışıyorum. Umarım kitaplar aracılığıyla okuyucular sadece yemek yapmayı öğrenmekle kalmayacak, aynı zamanda Vietnam kültürünü daha derinlemesine anlayacak ve mutfağa olan sevgimi ve tutkumu hissedecekler. Tariflerin ve hikayelerin birleşimi, okuyucuları daha geleneksel mutfak değerlerini keşfetmeye ve takdir etmeye teşvik eden kapsamlı bir deneyim yaratmaya yardımcı oluyor. Ayrıca, yemek sunumunun ve kitap tasarımının estetiğine de dikkat ediyorum. Güzel resimler ve uyumlu düzen sadece okuyucuları cezbetmekle kalmıyor, aynı zamanda yemek pişirmeye de ilham veriyor. Umarım bu çabalarım sayesinde kitaplarım yemek pişirmenin ötesinde bir değer katabilir, insanlar ve kültür, geçmiş ve bugün arasında bir köprü olabilir. Teşekkür ederim! 
Ekranda yemek yeme isteğine karşı koyamayan Tran Ba Nhan, ekranda gördüğü lezzetli yemekleri pişirmeye karar verdi. Nhan, yaklaşık 2 yıl sonra 419.600'den fazla takipçiye sahip TikTok kanalı Let Nhan Cook'un (@nhanxphanh) sahibi. 26 yaşındaki TikTok kullanıcısı, hiç yemek pişirme eğitimi almamış olmasına rağmen, canlı aksiyon filmlerinden animasyonlara kadar ekranda görülen yemekleri yeniden canlandırdığı yaklaşık 60 videodan oluşan "In the Movies" adlı özel bir seriyle izleyicileri cezbediyor. Bunlar arasında Parazit'teki ramdon eriştesi, aynı adlı animasyon filmindeki ratatouille, Dedektif Conan'daki shoyu ramen, ardından Her Yerde Her Şey Bir Anda'daki yeşil soğanlı erişte ve hatta gişe rekorları kıran Avengers: Endgame filmindeki geleneksel taco'lar yer alıyor... 
Her video titizlikle çekiliyor ve izleyicileri Nhan'ın yemeği, filmi, malzemeleri ve titizlikle yapım yöntemini tanıttığı mutfağa yönlendiriyor. Ho Chi Minh şehrinde lojistik alanında çalışan Nhan, film izlerken her zaman yemek pişirme sahnelerine veya gösterilen yemeklere özellikle dikkat ettiğini ve aynı zamanda bu yemekleri denemek istediğini söyledi. "Filmlerde kimsenin nasıl hazırlanacağına dair ayrıntılı bilgi veya herkese malzemeler hakkında bilgi veren yemekler yapmadığını gördüm, bu yüzden onları kendi tarzımda yapmaya başladım," dedi Nhan. Hâlâ rezerve edilmiş ilk videolardan, 2023 ortalarına doğru, Nhan'ın kanalındaki videolar izleyiciler tarafından iyi karşılanmaya başladı ve ondan daha fazla yemek pişirmesini istemeye başladılar. "İlk başta iyi, ünlü veya sevdiğim filmlerden yemekler seçerdim. Zamanla, insanlar izleyip belirli bir filmden belirli yemekler istediklerinde, tarif ve yapım şekli açısından uygulanabilir yemekleri seçerdim," dedi Nhan. Nhan bir yemek seçtikten sonra bilgi, malzemeler ve nasıl yapılacağı konusunda araştırma yapıyor. "Daha da önemlisi, filmlerdeki yemekleri yeniden yaratırken, izleyiciler filmdeki kamera açılarını ve hareketlerini 'taklit eden' sahneleri sevecek, bu yüzden videoya eklemek için de araştırma yapıyorum." Nhan, filmlerdeki yemeklerin çoğunun belirli tarifleri olmadığını, sadece malzemeleri olduğunu söyledi. Bazen bazı malzemelerden bahsedilmiyor, bu yüzden onları tekrar tekrar izlemek, resimlere bakmak ve ilgili bilgilere dayanarak tahminlerde bulunmak zorunda kalıyor. Filmlerdeki yemekler genellikle çeşitli, yaratıcı veya gerçek hayattaki yemeklerle harmanlanmış oluyor. 
Öte yandan, Nhan'ın Naruto'dan ichiraku ramen veya Food Wars'tan Karaage Roll gibi "kelimelerle anlatılamayacak kadar lezzetli" olarak başarıyla hazırladığı yemekler de var. TikTok kullanıcısı, "Umarım bir gün filmden yemekler sunan küçük bir restoran açabilirim ki filmi seven veya denemek isteyen insanlar deneyimleme fırsatı bulsun," diye ekledi. 
Romanlar aynı zamanda bir mutfak ilham kaynağı da olabilir. Yemek, edebi bir araç olarak önemli bir rol oynar; ruh halini yansıtır ve karakterlere ve deneyimlerine derinlik katar. Okuyucular, en sevdikleri kitaplarda anlatılan veya sadece bahsedilen yemekleri hazırlamaya çalışarak zengin ve yaratıcı bir mutfak dünyasını keşfedecekler . Ve bir bakıma, sevdikleri hikâyelerde ve karakterlerde "yaşayacaklar". 
Romanlarda yemek, aynı zamanda karakterin kültürünün, psikolojisinin ve yaşam koşullarının da bir simgesidir. Muhteşem Gatsby'de (F. Scott Fitzgerald) yemek, genellikle 1920'lerin üst sınıfının lüks ve zenginliğiyle ilişkilendirilir. Gatsby'nin malikanesindeki gösterişli partiler, zengin bir hayatın gösterişini ve boşluğunu temsil eden, yemek ve şarapla dolu masalarla hikâyenin merkezinde yer alır. 
Yemek sadece maddi bir tatmin değil, aynı zamanda bir kibir ve gösteriş sembolüdür. Küçük Kadınlar'da (Louisa May Alcott), yemek sadece maddi bir ihtiyaç değil, aynı zamanda bir bakım, sevgi ve nezaket sembolüdür: March kardeşlerin Bayan Hummel ve hasta çocuklarına getirdiği Noel kahvaltısı, zengin hindiden oluşan muhteşem ziyafet, eriyen erik pudingi - komşuları Bay Laurence'dan nezaketleri karşılığında aldıkları en önemli hediye. 
Pizza sadece bir yemek değil, aynı zamanda Elizabeth'in ziyaret ettiği her yerin lezzetleri ve kültürleri aracılığıyla dünyayla bağlantı kurmanın, özgürlüğün ve keyfin sembolüdür. Elizabeth, Amerika'daki sıkıcı salatalardan ve kısıtlı hayatından kurtulup zayıf bedenini korumak için basit ama anlamlı deneyimler aracılığıyla kendini sevmeyi öğrenir. 
Okuyucular, romanlardaki yemekleri tanıyarak, hazırlayarak ve tadını çıkararak hikâyelerle yeni ve anlamlı bir bağ kurabilirler. Bu yemekler üzerine düşünmek, hikâyelerle duyusal ve tatsal bir bağ kurarak okuyucuların karakterlerin hayatlarının küçük bir bölümünü deneyimlemelerine olanak tanır. Haruki Murakami'nin hikâyelerindeki yemeklerin sadeliği, onları yemek pişirme becerileri ne olursa olsun herkesin erişebileceği hale getirir. Ancak, yemek tutkunu okuyucuların koleksiyon yapıp denemeler yapmasını sağlayan daha ayrıntılı yemekler ve görkemli ziyafetler de vardır. Buradan, romanlardan esinlenerek tarifleri "yeniden yaratan" makaleler veya yemek kitapları doğmuştur. 
İngiltere'de geçirdiği dört mevsimden, Avustralya'daki çocukluğundan, aile yemeklerinden ve mutfak anılarından ilham alan Young, CS Lewis'in Narnia Günlükleri'ndeki Edmund'un Türk Lokumu'ndan, Pippi Uzunçorap'taki (Astrid Lindgren) kreplere ve Edith Nesbit'in Demiryolu Çocukları'ndaki elmalı turtaya kadar en sevdiği hikâyelerden 100'den fazla tarif yarattı. The Guardian, Young'ın kitaptan üç öğünlük tarifini alıntıladı: Norwegian Wood'dan miso çorbasından oluşan basit bir kahvaltı, spankopita'dan oluşan bir öğle yemeği, Jeffrey Eugenides'in Hermaphrodite'inden esinlenerek ceviz, tereyağı, bal, ıspanak ve peynirden yapılmış bir Yunan krepi ve Graham Greene'in The End of the Affair'inden biftek ve soğandan oluşan bir akşam yemeği. Ayrıca Aslan, Cadı ve Dolap'ta (Narnia Günlükleri Bölüm 2) "harika, çiğnenebilir, sıcak bir marmelatlı rulo" içeren bir akşam yemeği partisi de var. Toronto'da (Kanada) yemek yazarı olan Karen Pierce, dedektif kraliçe Agatha Christie'nin eserlerinde gizli tarifleri özenle araştırıyor. En sevdiği yazarın öykülerinden 66 tarifi test edip sentezledikten sonra Pierce, bunları geçen Ağustos ayında "Cinayet Tarifleri: Agatha Christie'nin Gizemlerini Kutlayan 66 Yemek" adlı kitapta yayınladı. 1920'lerden 1960'lara kadar uzanan yemekler, hangi öyküden esinlendiklerini açıkça göstermek için kasıtlı olarak bu şekilde isimlendirilmiş; örneğin balık ve patates kızartması "Seven Dials Club'da Balık ve Patates Kızartması" (Seven Dials), limonata "Karnak'ta Limon Kabağı" (Nil'de Cinayet). 
Yılan balığının yeni versiyonu. Fotoğraf: Ngu Yen
Margaret Fulton Yemek Kitabı'nın 50. Yıl Dönümü Baskısı. Fotoğraf: Hardie Grant Books
Avustralyalı yemek blog yazarı Phoodie, The Margaret Fulton'ın imzalı bir kopyasının fotoğrafını paylaştı. Phoodie, kitabı kızına hediye ederek ailesinin dördüncü nesline aktaracak.
Ho Chi Minh şehrindeki bir kitapçıda yemek kitapları. Fotoğraf: TS
2024'te yayınlanan yeni yemek kitapları. Fotoğraf: Esquire synthesis
Helen Le ve yayınlanmış yemek kitapları. Fotoğraf: NVCC
Çizgi filmdeki yiyecekler ve Nhan'ın yeniden yarattığı versiyon. Videodan kesilmiş fotoğraf
Cinayet Tarifleri kitabı ve etkileyici ismi "Lezzetli Ölüm" olan çikolatalı kek. Fotoğraf: NDR
Tuoitre.vn
Kaynak: https://tuoitre.vn/mo-sach-nau-an-lan-theo-dau-su-20241105174430082.htm
Yorum (0)