Προς Χούου και τον δρόμο μέσω των οδών Κουί Νον

Το 1994, γνωρίζοντας ότι βρισκόμουν στο Ανόι , ο καθηγητής Χοάνγκ Τσουόνγκ επικοινώνησε μαζί μου και έστειλε ένα αυτοκίνητο για να με παραλάβει με δύο αντιπροσώπους του Μπιν Ντινχ από το Τζια Λαμ για να παρακολουθήσουμε μια μικρή συνάντηση συμπατριωτών του Μπιν Ντινχ. Όταν φτάσαμε, είδαμε τον Ανώτερο Αντιστράτηγο Νγκουγιέν Ναμ Κανχ, τον Δρ. Το Του Χα - Αναπληρωτή Επικεφαλής της Επιτροπής Κυβερνητικής Οργάνωσης και Διευθυντή της Αρχής Πολιτικής Αεροπορίας του Βιετνάμ, Νγκουγιέν Χονγκ Νι, να κουβεντιάζουν χαρούμενα εκεί. Εκείνη την ώρα, καθόμουν δίπλα σε έναν καλεσμένο που, αν και δεν ήταν από το Μπιν Ντινχ, είχε πολλούς δεσμούς με τον Μπιν Ντινχ - τον ποιητή Το Χουού.

Συγγραφέας, ποιήτρια Nguyen Thanh Mung (αριστερά) και ποιήτρια To Huu (φωτογραφία του 1994). Φωτογραφία ευγενική προσφορά του NTM.

Ο καθηγητής Χοάνγκ Τσουόνγκ με σύστησε ξανά. Εκτός από μια πολύ λεπτομερή εισαγωγή για τον Το Χούου ανά περιόδους, τόνισε επίσης ότι αυτό το άτομο είναι ακόμη περισσότερο Κουί Νον από τον Κουί Νον! Αυτό με ανάγκασε να εκμεταλλευτώ κάθε λεπτό για να είμαι μαζί του. Πράγματι, από τη συζήτηση, μέσα από την ιστορία του Το Χούου, αναδύθηκε μια γωνιά του Κουί Νον, εργατικού, απλού και επαναστατικού.

***

Εκείνη την ημέρα, ο ποιητής μου είπε πολλά για την Κουί Νον πριν από την Αυγουστιάτικη Επανάσταση. Πολλοί ηλικιωμένοι συμπατριώτες συγκεντρώθηκαν τριγύρω, διαβάζοντας ρυθμικά το "Τραγούδι της Εξορίας" του Χούου: "Ο δρόμος μέσα από τους δρόμους της Κουί Νον/ Γιατί τα σπίτια φαίνονται πιο όμορφα από ποτέ/ Άνθρωποι περπατούν τυλιγμένοι στα ρούχα τους σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον/ Ω, είναι σαν να γνωριζόμαστε εδώ και πολύ καιρό...".

Ο Το Χούου είπε ότι: Πριν από την Αυγουστιάτικη Επανάσταση, φυλακίστηκε πολλές φορές στις φυλακές Κουί Νον. Τον Απρίλιο του 1941, ολοκλήρωσε τη διετή ποινή φυλάκισής του, αφού μεταφέρθηκε από το Λάο Μπάο στο Μπουόν Μα Θουότ για ένα διάστημα, και στη συνέχεια συνοδεύτηκε στο Χουέ. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι έπρεπε να «ξεπληρώσει το χρέος του» για άλλους 6 μήνες «αυξημένης ποινής» για τον αγώνα στο Λάο Μπάο, ο εχθρός τον μετέφερε με τρένο στο Κουί Νον και τον κράτησε στις φυλακές Κουί Νον για λίγες ημέρες πριν μεταφερθεί στις φυλακές Ντακ Γκλέι στο Βόρειο Κον Τουμ . Αφού φυλακίστηκε στις φυλακές Ντακ Γκλέι για περισσότερο από ένα μήνα, ο εχθρός έφερε τον Το Χούου πίσω στο Κουί Νον λόγω της εντολής να «ξεπληρώσει το χρέος του» για τους 6 μήνες αυξημένης ποινής για τον αγώνα στο Χουέ.

Χάρη στη γνώση του βιβλίου "Από Τότε", έκανα περιστασιακά ερωτήσεις σχετικά με τη ζωή του Το Χούου στη φυλακή. Μου είπε ότι ο σύντροφος Λουνγκ ήταν ηλεκτρολόγος που είχε συλληφθεί λίγες εβδομάδες πριν και βρισκόταν ξαπλωμένος δίπλα στο κελί του. Κάθε βράδυ, ανίκανος να κοιμηθεί, άκουγε συχνά την παιδική φωνή ενός μικρού κοριτσιού που πουλούσε ζυμαρικά ταπιόκας, μικρά και αδύναμα, να έρχεται από τον δρόμο. Όταν ξύπνησε το πρωί, ο συγκρατούμενός του Λουνγκ τον ρώτησε:

- Γεια, χθες το βράδυ, άκουσες εκείνο το κορίτσι που πουλάει κέικ;

Ο Χούου απάντησε: Ναι, κάθε βράδυ το ακούω να φωνάζει έξω από τον τοίχο της φυλακής, σαν να με ρωτάει αν θα το αγόραζα, πόσο αξιολύπητο!

Ο φυλακισμένος Λουνγκ γέλασε υστερικά: Αυτή είναι η μικρότερη κόρη μου, μόλις 8 ετών, αλλά κάθε βράδυ πρέπει να πουλάει κέικ στη μητέρα της. Ξέρει ότι είμαι εδώ μέσα, γι' αυτό φωνάζει επίτηδες δυνατά για να την ακούσω. Δεν είναι σπαρακτικό;

Το ποίημα «Ένα Νυχτερινό Κάλεσμα» του Το Χούου γεννήθηκε μέσα σε αυτό το πνιγμένο συναίσθημα.

Σε εκείνη τη συνάντηση, άδραξα την ευκαιρία να τον ρωτήσω αν τα 9 ποιήματα της συλλογής «Από Τότε» ήταν γραμμένα στο Quy Nhon σύμφωνα με τη σφραγίδα ταχυδρομείου που είχε γράψει, και αμέσως το επιβεβαίωσε. Αυτή ήταν η βάση για εμένα και τους ποιητές Truc Thong, Be Kien Quoc, Le Van Ngan, Ngo The Oanh να επιλέξουμε αργότερα τα ποιήματα: «Σήκω και φύγε», «Ο νυχτερινός στρατιώτης», «Τρεις ήχοι», «Συμπάθεια», «Ο επαναπατριζόμενος», «Η καμπάνα της εκκλησίας», «Η ζωή του εργάτη», «Μια νυχτερινή κραυγή», «Το τραγούδι του εξόριστου» για να τα συμπεριλάβουμε στη συλλογή «Ποίηση του Binh Dinh του 20ού αιώνα».

Σε μια χαρούμενη και φιλική ατμόσφαιρα, διηγήθηκα στον To Huu μια ιστορία μου. Ακολουθώντας τη Γενική Διαταγή Επιστράτευσης, τοποθετήθηκα στο 842ο Σύνταγμα που στάθμευε στο Dong Hoi από το 1979 έως το 1980. Εκείνη τη φορά, έχοντας την ευκαιρία να μιλήσω με τους αρχηγούς των μονάδων, μίλησα για το ποίημα του To Huu "Phụt Giọt" - ένα ποίημα, μια τολμηρή στάση απέναντι στον επεκτατικό στρατό του Πεκίνου εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό, ο Διοικητής του Συντάγματος Lu Tan Xa με ενθάρρυνε να μιλήσω για την ποίηση του To Huu στις δραστηριότητες του Σαββατοκύριακου στις μονάδες.

Στο πλάι - «Είμαι ακόμα εγώ όταν/ Το κεφάλι του ελέφαντα πηγαίνει στη μάχη για να σώσει τη φυλή/ Είμαι ακόμα εγώ στη μέση της ζωής/ Ένας λαμπερός καθρέφτης που αντανακλά την ανθρώπινη αγάπη/ Τέσσερις χιλιάδες χρόνια πορείας/ Ακόμα χαλαρός στο σημερινό ταξίδι/ Όσο κι αν αλλάζουν οι καρδιές των ανθρώπων/ Το Βιετνάμ εξακολουθεί να έχει αυτή την παρθένα καρδιά...», επεκτάθηκα στα ποιήματα του Το Χούου μέσα από τις περιόδους. Στο μεσαίο μέρος, για να το κάνω πιο ζωντανό, μίλησα για την καταγωγή του Κουί Νον, όπου ο Το Χούου φυλακίστηκε κατά την προ-εξέγερση περίοδο, παρουσίασα τις σκέψεις και τη θέλησή του μέσα από τα ποιήματά του στη φυλακή, και στο τελευταίο μέρος, απεικόνισα το στίγμα της ποίησής του στη γη του Κουάνγκ Μπινχ ειδικότερα, στο Μπιν Τρι Θιέν γενικότερα, όπου στάθμευε η μονάδα μου - μια μονάδα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Ακούγοντάς με, ο ποιητής Το Χου ήταν τόσο χαρούμενος και περιστασιακά πρόσθετε για τις συνθήκες της συγγραφής του, καθώς και για τα συναισθήματα του στρατού και του λαού κατά τη διάρκεια του πολέμου της αντίστασης. Η ιστορία συνεχίστηκε μέχρι το μεσημέρι, ο Ανώτερος Αντιστράτηγος Νγκουγιέν Ναμ Καν ήρθε να σφίξει τα χέρια και ο καθηγητής Χοάνγκ Τσουόνγκ κάλεσε εμένα και τον ίδιο στο πάρτι. Δεν ξέχασε να με καλεί στο σπίτι του όποτε είχε την ευκαιρία, μιλούσε για πολλά πράγματα για την επανάσταση, τη λογοτεχνία και τη ζωή, επειδή εκείνη την εποχή αναπολούσε τα παλιά χρόνια για να γράψει τα απομνημονεύματά του. «Αν και η μνήμη μου έχει ξεχάσει λίγο πολύ τα γεγονότα και τους ανθρώπους, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μερικοί παλιοί φίλοι που ζουν μαζί για να ρωτήσουν πιο καθαρά. Και οι ποιητικές μου συλλογές τα τελευταία 60 χρόνια είναι επίσης ειλικρινείς «ταξιδιώτες σύντροφοι», μπορούν να θεωρηθούν ειλικρινή κομμάτια της ψυχής της ζωής, με βοήθησαν να θυμηθώ το παρελθόν ταξίδι». Σε ηλικία 80 ετών, έγραψε την εισαγωγή στα απομνημονεύματά του έτσι.

***

Τώρα στο Quy Nhon, υπάρχει η οδός To Huu κατά μήκος του παραποτάμου Ha Thanh. Όπως είπε ο Che Lan Vien, «Οι πόλεις στην κεντρική περιοχή έχουν συχνά ποιητές μέσα και θάλασσα έξω». Περιστασιακά, οι φίλοι μου κι εγώ καθόμαστε ακόμα μαζί κάτω από τη σκιά των δέντρων, στον δρόμο που πήρε το όνομά του από τους ποιητές Han Mac Tu, Che Lan Vien, Yen Lan, Xuan Dieu, To Huu... ακούγοντας τον άνεμο να κυματίζει σε κάθε φλιτζάνι καφέ, σε κάθε ποτήρι μπύρα... Για να ανακουφίσουμε την πλήξη, λέμε ο ένας στον άλλον ατελείωτες ιστορίες για τη ζωή, την ανθρώπινη αγάπη, το να διασκεδάζουμε περισσότερο με ό,τι έχουμε διασκεδάσει και πιο βαθιές σκέψεις για ό,τι έχουμε σκεφτεί...

Πηγή: https://baogialai.com.vn/to-huu-duong-qua-may-pho-quy-nhon-post565581.html