5 ວັນນະຄະດີຈາກບ້ານມາຍຊ່າ

ສຳລັບຫຼາຍຄົນ ໃນແຂວງກວາງຈິ , ບ້ານມາຍຊ່າ ເປັນສະຖານທີ່ທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ເປັນໜຶ່ງໃນ 65 ບ້ານບູຮານທີ່ຂຶ້ນກັບເມືອງມິງລິງ, ແຂວງເຕິນບິ່ງ, ເຂດທ່ວນຮວ່າ ໃນເມື່ອກ່ອນ, ປະຈຸບັນແມ່ນຕາແສງໂຢມາຍ, ເມືອງໂຢລິງ, ແຂວງກວາງຈິ.

ບໍ່ພຽງແຕ່ບ້ານມາຍຊ່າເທົ່ານັ້ນ, ໃນປຶ້ມຫົວນີ້ໝາຍເຖິງບ້ານຕ່າງໆຂອງຕາແສງຢໍມາຍ, ເຊິ່ງເປັນດິນແດນທີ່ມີປະເພນີປະຕິວັດທີ່ອຸດົມສົມບູນ, ແຕ່ມັນຍັງເປັນດິນແດນທີ່ຜະລິດບຸກຄົນທີ່ມີພອນສະຫວັນຫຼາຍຄົນໃນດ້ານສິລະປະ ແລະ ວັນນະຄະດີ. ໃນດ້ານການສຶກສາ, ນອກຈາກຄອບຄົວນັກວິຊາການທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງແຂວງກວາງຈິ ຈາກຕະກຸນເຈື່ອງ, ເລ, ແລະ ບຸຍແລ້ວ, ໝູ່ບ້ານຍັງມີອາຈານ ແລະ ທ່ານໝໍເຊັ່ນ: ອາຈານ ບຸຍເທວິງ, ຮອງສາດສະດາຈານ ບຸຍຈ້ອງງວວານ ແລະ ບຸຍແມັງຮຸ່ງ, ແລະ ທ່ານໝໍ ບຸຍມິງຕ໋າມ ແລະ ບຸຍມິງແທ່ງ...

ໜ້າປົກຂອງປຶ້ມ "5 ບຸກຄົນທາງວັນນະຄະດີຂອງບ້ານມາຍຊາ"

ກ່ຽວກັບວັນນະຄະດີ, ລູກຫຼານຫຼາຍຄົນຂອງບ້ານມາຍ ແລະ ຕາແສງໂຢມາຍ ລ້ວນແຕ່ມີຊື່ສຽງໃນໂລກວັນນະຄະດີ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ນັກຂ່າວ ແລະ ນັກຂຽນ ຈ້ຽວຟອງ ໄດ້ລວບລວມປຶ້ມ “5 ບຸກຄົນທາງວັນນະຄະດີຂອງບ້ານມາຍຊ່າ” - ສຳນັກພິມວັນນະຄະດີ, ເຊິ່ງຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຈະແຈ້ງກວ່າກ່ຽວກັບຊີວິດ, ອາຊີບ ແລະ ຜົນງານຂອງນັກຂຽນຫວຽດນາມສະໄໝໃໝ່ 5 ຄົນຈາກບ້ານມາຍ. ນັກຂຽນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນ ຫງວຽນຄັກທູ, ເຈືອງກວາງເດ, ຕ້າງີເລ, ເຈົາລາຫວຽດ ແລະ ບຸຍຟານຖາວ.

ກ່ອນອື່ນໝົດ, ມີນັກຂຽນ ຫງວຽນ ຄັກທູ, ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວແມ່ນບ້ານມາຍຊາ. ລາວເກີດໃນປີ 1921 ແລະເສຍຊີວິດໃນປີ 1990, ເປັນສະມາຊິກລຸ້ນທຳອິດ ຂອງສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມ , ໃນປີ 1957. ຜົນງານຫຼັກຂອງລາວລວມມີ: ສະໜາມຮົບແທ່ງເຮືອງ (ບົດບັນທຶກຄວາມຊົງຈຳ, 1952); ການຄົບຫາ (ເລື່ອງສັ້ນ, 1955); ດິນແດນທີ່ປ່ຽນໄປ (ນະວະນິຍາຍ, 1955); ການທຳລາຍສາງລະເບີດເຕິນເຊີນເຍິດ (ເລື່ອງ, 1956); ປະໂຫຍກປະຫານຊີວິດ (ນະວະນິຍາຍ, 1958); ຜົນງານຄັດເລືອກຂອງ ຫງວຽນ ຄັກທູ (2022). ພ້ອມກັບນັກຂຽນ ຫງວຽນ ດິງ ທິ, ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນທີສອງຈາກສະມາຄົມວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະຫວຽດນາມໃນປີ 1952 ສຳລັບບົດບັນທຶກຄວາມຊົງຈຳ ສະໜາມຮົບແທ່ງເຮືອງ.

ອີງຕາມບົດປະພັນ “ບົດປະພັນຂອງນັກຂຽນທະຫານ”: “ການອ່ານ ຫງວຽນ ຄັກ ທູ, ຜູ້ອ່ານຮັບຮູ້ເຖິງບຸກຄົນທາງວັນນະຄະດີທີ່ມີພອນສະຫວັນ, ມີຄວາມຮູ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ມີແບບການຂຽນທີ່ໂດດເດັ່ນ ແລະ ຄົມຊັດທີ່ທັນສະໄໝຫຼາຍ. ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າຜົນງານແຕ່ລະຢ່າງຂອງ ຫງວຽນ ຄັກ ທູ ປະໄວ້ຮ່ອງຮອຍປະຫວັດສາດໄວ້ໃນໃຈຂອງຜູ້ອ່ານ ແລະ ໃນວັນນະຄະດີຂອງຊາດ” (ຈ້ຽວຟອງ).

ບົດບັນທຶກຄວາມຊົງຈຳຂອງນັກກະວີ ຟ້າມຫງອກແກງ ໃນປຶ້ມກ່ຽວກັບ ຫງວຽນຄັກທູ ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານເຫັນພາບທີ່ຊັດເຈນກວ່າກ່ຽວກັບຜູ້ຊາຍທີ່ມີພອນສະຫວັນ ແລະ ມີຄຸນນະທຳ, ພ້ອມທັງເນັ້ນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມໂຊກຮ້າຍທີ່ລາວໄດ້ປະສົບຫຼັງຈາກບັນລຸຄວາມຮຸ່ງເຮືອງທາງວັນນະຄະດີ.

ນັກກະວີ ຟ້າມ ຫງອກ ແກງ, ດ້ວຍຄວາມຊົມເຊີຍຕໍ່ພອນສະຫວັນດ້ານວັນນະຄະດີຂອງນັກກະວີລຸ້ນກ່ອນ, ໄດ້ຖືວ່ານັກຂຽນ ຫງວຽນ ຄັກ ທູ ເປັນຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳຄົນທຳອິດຂອງລາວໃນອາຊີບການຂຽນຕົ້ນໆຂອງລາວ. ລາວຖືວ່ານັກຂຽນ ຫງວຽນ ຄັກ ທູ, ນັກກະວີ ຫາຍ ບ່າງ (ວັນ ໂຕນ), ແລະ ນັກແຕ້ມຮູບ ເຈີ່ນ ກວວກ ຕຽນ ເປັນ "ສາມຕົວລະຄອນນຳໜ້າ" ຂອງວັນນະຄະດີຕໍ່ຕ້ານຝຣັ່ງໃນເຂດສົງຄາມບາລອງ.

ຜົນງານທີ່ຄັດມາຈາກປຶ້ມຫົວນີ້ໂດຍ Nguyen Khac Thu ເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນເຖິງອັນຕະລາຍທີ່ນັກຂຽນ, ນັກຂ່າວ ແລະ ທະຫານທີ່ຕໍ່ສູ້ຢ່າງກ້າຫານຄຽງຄູ່ກັບກອງທັບປ້ອງກັນຊາດ, ອາໄສຢູ່ໃນບັນດາປະຊາຊົນໃນເຂດສົງຄາມ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ນຳໄປສູ່ສະໜາມຮົບ Thanh Huong ທີ່ມີຊື່ສຽງ, ດ້ວຍບົດຂຽນທີ່ດີເລີດກ່ຽວກັບການສູ້ຮົບທີ່ເຮັດໃຫ້ທະຫານ ແລະ ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດຕື່ນເຕັ້ນ. ມັນຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່ານັກຂຽນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຫຼົບໜີຈາກການຍິງປືນຂອງສັດຕູໃນຂະນະທີ່ປອມຕົວເປັນຄົນຕັດໄມ້, ຜ່ານບັງເກີຂອງສັດຕູຢູ່ເທິງທາງຫຼວງເພື່ອສົ່ງໜັງສືພິມທີ່ພິມໃໝ່ໄປຍັງທົ່ງພຽງ ແລະ ເມືອງຕ່າງໆ...

ອັນທີສອງ, ມີນັກການສຶກສາ, ນັກຂຽນ ແລະ ນັກຄົ້ນຄວ້າ ເຈືອງກວາງເດ, ລູກຊາຍຂອງ ເຈືອງກວາງຟຽນ, ອະດີດປະທານຄະນະກຳມະການບໍລິຫານການຕໍ່ຕ້ານແຂວງກວາງຈິ ໃນລະຫວ່າງການຕໍ່ຕ້ານຕ້ານຝຣັ່ງ. ເກີດໃນປີ 1935, ລາວເຄີຍເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການສຶກສາໃນອາຟຣິກາ ແລະ ອະດີດຫົວໜ້າພະແນກພາສາຕ່າງປະເທດທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລສຶກສາທິການ ເຫວ້. ລາວໄດ້ຂຽນຜົນງານຫົກເລື່ອງເປັນພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ພາສາຝຣັ່ງ, ແລະ ແປ ແລະ ຂຽນປຶ້ມຫົກຫົວກ່ຽວກັບປັດຊະຍາ, ເສດຖະສາດ , ແລະ ສັງຄົມສາດ.

ນັກຂຽນ ຈ້ຽວຟອງ ໄດ້ຍ້ອງຍໍ ເຈືອງກວາງເດ ວ່າເປັນຄູສອນທີ່ມີຄວາມຮູ້, ເປັນນັກຄິດວັນນະຄະດີທີ່ທັນສະໄໝ, ແລະ ເປັນນັກຂຽນທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ໂດດເດັ່ນ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ນັກກະວີ ບຸຍຟານຖາວ ຖືວ່າບົດຂຽນຂອງ ເຈືອງກວາງເດ ມີຄວາມສວຍງາມ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໝາຍ.

ຕົວຢ່າງທົ່ວໄປຄືການລວບລວມເລື່ອງສັ້ນ "ຍິງໜຸ່ມຈາກຄອບຄົວທີ່ມີຊື່ສຽງໃນຍຸກສະໄໝແຫ່ງຄວາມວຸ້ນວາຍ", ເຊິ່ງເລື່ອງຫົວຂໍ້ເລົ່າເຖິງຊີວິດຂອງຍິງໜຸ່ມທີ່ມີຖານະດີ, ມີການສຶກສາສູງ ເຊິ່ງຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ຍ້ອນການປ່ຽນແປງຂອງຍຸກສະໄໝ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອົາຊະນະສິ່ງທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້ຜ່ານຄວາມຕັ້ງໃຈ, ພອນສະຫວັນ, ຄວາມອົດທົນ, ແລະ ໂຊກດີ, ໂດຍເລົ່າເລື່ອງທີ່ສວຍງາມໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າຜ່ານໜ້າຕ່າງໆຂອງປຶ້ມ.

ຜູ້ຂຽນ, ດ້ວຍມຸມມອງຂອງຜູ້ທີ່ມີປະສົບການໂດຍກົງ, ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ, ຂຽນດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ລົ້ນເຫຼືອດ້ວຍຄວາມຮັກ. ຜ່ານບົດຂຽນຂອງລາວ, ໄລຍະເວລາທາງປະຫວັດສາດຕ່າງໆຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ ແລະ ປະເທດຂອງລາວ, ໃນຫຼາຍພາກພື້ນ, ໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນໃໝ່. ຫົວໃຈ ແລະ ອາລົມຂອງຜູ້ຂຽນລົ້ນເຫຼືອຈາກຄຳເວົ້າ, ເພາະວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຊີວິດຂອງລາວ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນປີທີ່ສວຍງາມຂອງໄວໜຸ່ມ ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່ຂອງລາວທີ່ອຸທິດຕົນເພື່ອຈຸດປະສົງຮ່ວມກັນຂອງປະເທດຊາດ.

ນັກຂຽນຄົນທີສາມໃນປຶ້ມຫົວນີ້ແມ່ນ Ta Nghi Le, ສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມ, ເກີດໃນປີ 1951 ແລະເສຍຊີວິດໃນປີ 2008. ຜົນງານຫຼັກຂອງລາວປະກອບມີ: Loving a Poet (ນະວະນິຍາຍ), The Sea Lion and I (ຊຸດເລື່ອງສັ້ນ), Different Lives (ຊຸດເລື່ອງສັ້ນ), Bright Skies (ຊຸດກະວີ), Passing Through the Curse, The Day of Return (ບົດຮູບເງົາ), My Homeland (ຊຸດກະວີ)... ນອກຈາກການຂຽນໂຄງກະວີ ແລະ ບົດຂຽນແລ້ວ, ລາວຍັງໄດ້ສະແດງໃນຮູບເງົາທີ່ມີເກືອບ 20 ບົດບາດ...

ໃນຊີວິດປະຈຳວັນ, ນັກກະວີ ຕ້າງີເລ ໄດ້ດຳລົງຊີວິດທີ່ອ່ອນໂຍນ ແລະ ເປັນມິດ, ຮັກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວທີ່ແຂວງກວາງຈິ້ຢ່າງສຸດໃຈ, ແລະ ເປັນທີ່ນິຍົມຂອງທຸກຄົນ. ລາວເປັນໜຶ່ງໃນບັນນາທິການຂອງວາລະສານ "ຄວາມຮັກບ້ານເກີດເມືອງນອນ", ເຊິ່ງໄດ້ລວບລວມຜົນງານຂອງຊາວແຂວງກວາງຈິ້ ທີ່ອາໄສຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ເຊິ່ງໄດ້ຈັດພິມໃນທ້າຍປີເປັນຂອງຂວັນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງທີ່ມີຄວາມໝາຍ. ບົດຂຽນຂອງ ຕ້າງີເລ ແມ່ນອ່ອນໂຍນ ແລະ ອ່ອນໂຍນ; ບົດກະວີຂອງລາວແມ່ນງ່າຍດາຍ ແລະ ຈິງໃຈ, ຄືກັນກັບບຸກຄະລິກຂອງລາວ. ລາວຮັກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.

"ມີບ່ອນໃດຄືກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍບໍ? / ສຸສານສີຂາວຍືດຍາວໄປທົ່ວດິນຊາຍສີຂາວ / ເມັດເຂົ້າ ແລະ ມັນຕົ້ນຫວານໃນແສງແດດພາກໃຕ້ / ການກິນເຂົ້າຖ້ວຍໜຶ່ງຮູ້ສຶກຂົມຂື່ນໃນໃຈຂອງຂ້ອຍ..."

ປະຊາຊົນຈາກແຂວງກວາງຈິ ທີ່ອາໄສຢູ່ໄກຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຍັງຈື່ບົດກະວີຂອງລາວ, ແຕ່ງໂດຍ ຫງວຽນເຕິດຕຸງ: “ບ່ອນທີ່ຄວາມຮັກຄັ້ງທຳອິດຂອງຂ້ອຍສູນເສຍໄປ” ຫຼື “ພາຍຸຜ່ານໄປ, ຕົ້ນຜັກກາດກຳລັງເບັ່ງບານສີເຫຼືອງອີກຄັ້ງ”, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຄິດຮອດໄວໜຸ່ມ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຂົາເຈົ້າໃນແຕ່ລະລະດູນ້ຳຖ້ວມ...

ນັກຂຽນຄົນທີສີ່ແມ່ນ ເຈົາລາຫວຽດ, ເກີດໃນປີ 1952, ເປັນສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມ. ລາວເປັນລູກຊາຍຂອງນັກດົນຕີ ຮວ່າງທິທໍ ແລະ ນັກຮ້ອງ ແລະ ນັກສິລະປິນຜູ້ມີຊື່ສຽງ ເຕິ່ນຍັນ, ຜູ້ທີ່ມີຊື່ສຽງຈາກເພງ "Xa Khoi" ຂອງ ຫງວຽນໄຕຕືເຕົ໋າ. ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງທັບໃນປີ 1969 ແລະ ໄດ້ຂຽນບົດຄວາມ, ບົດຂຽນ, ແລະ ບົດກະວີພາຍໃຕ້ນາມແຝງຕ່າງໆ.

ຫຼັງຈາກປີ 1975, ທ່ານໄດ້ສຶກສາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລສ້າງຄູສອນຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ອຸທິດຕົນເອງໃຫ້ກັບການຂຽນ ແລະ ວາລະສານ. ທ່ານໄດ້ເຜີຍແຜ່ບົດກະວີ, ເລື່ອງສັ້ນ, ລະຄອນ, ບົດແຕ້ມຊີວະປະຫວັດ ແລະ ອື່ນໆຫຼາຍກວ່າ 30 ບົດ, ແລະ ໄດ້ຮັບລາງວັນວັນນະຄະດີທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍລາງວັນຈາກກົມການເມືອງ ແລະ ກະຊວງປ້ອງກັນປະເທດ.

ໃນຖານະນັກຂຽນທີ່ມີຜົນງານ ແລະ ສະໝໍ່າສະເໝີ ພ້ອມດ້ວຍສະຕິປັນຍາທີ່ຄົມຊັດ ແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາໃນທຸກໆໜ້າ, ການຂຽນຂອງລາວ, ເຊັ່ນດຽວກັບຊີວິດຂອງລາວ, ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍບົດກະວີ ແຕ່ກໍ່ມີຄວາມຕັດສິນໃຈ ແລະ ຊັດເຈນ. ໂດຍສະເພາະ, ການຂຽນຂອງລາວເຕັມໄປດ້ວຍຂໍ້ມູນ, ຂຽນໃນແບບທີ່ໜ້າສົນໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ອ່ານຫຼົງໄຫຼຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນຈົນຈົບ. ດັ່ງທີ່ນັກຂຽນໂດຈູໄດ້ກ່າວໄວ້, ມັນແມ່ນລັກສະນະທາງວິຊາການຂອງນັກຂຽນ; ອາຊີບວັນນະຄະດີໄດ້ເລືອກລາວເປັນຢ່າງດີ: “ເຈົາລາຫວຽດແມ່ນລູກຫລານຂອງຄອບຄົວນັກວິຊາການຢ່າງແທ້ຈິງ. ໂດຍໄດ້ຮັບມໍລະດົກລັກສະນະທາງວິຊາການ, ມັນບໍ່ສາມາດເປັນແບບອື່ນໄດ້… ຂຽນຕາມທີ່ແມ່ຂອງເຈົ້າເຄີຍຮ້ອງ. ແຕ່ງແຕ່ລະຄຳສັບ, ແຕ່ລະປະໂຫຍກຢ່າງລະມັດລະວັງ, ດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດຂອງຫົວໃຈຂອງໜອນໄໝ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງຂອງໄໝ. ດ້ວຍຄວາມມັກ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາສູງສຸດ…”

ນອກຈາກລັກສະນະທີ່ກ້າຫານຂອງລາວແລ້ວ, ເຈົາລາຫວຽດຍັງເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນ ແລະ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ລາວໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກແພງຕໍ່ຄອບຄົວ, ສະຫາຍ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນໃນໄວເດັກ... ໂດຍການເກັບກຳ ແລະ ລວບລວມບົດຂຽນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊັ່ນ: ການລວບລວມບົດປະພັນຂອງນັກຂຽນ ຫງວຽນຄັກທູ, ລຸງທີ່ຮັກຂອງລາວ. ອີງຕາມນັກຂຽນ ເຈີ່ນຮວ່າງທ້ຽນກິມ: "ສຳລັບເຈົາລາຫວຽດ, ການຂຽນໂຄງກະວີ ແລະ ບົດກະວີເປັນພຽງຂໍ້ອ້າງທີ່ຈະເຮັດຄວາມດີ, ເພື່ອຕອບແທນຊີວິດສຳລັບການລ້ຽງດູ ແລະ ປົກປ້ອງລາວ, ເພື່ອຕອບແທນພໍ່ແມ່ ແລະ ບົດເພງຂອງແມ່ຂອງລາວທີ່ລ້ຽງດູລາວຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນໄວເດັກ ແລະ ພາຍຸຫຼາຍໆຄັ້ງ ເພື່ອວ່າລາວຈະສະບາຍໃຈ, ບໍ່ກັງວົນ, ແລະ ເປັນຕົວຂອງຕົວເອງໄດ້ໃນທຸກມື້ນີ້"...

ນັກຂຽນຄົນທີຫ້າໃນຊຸດສະສົມນີ້ແມ່ນ ບຸ່ຍຟານຖາວ, ເກີດໃນປີ 1963, ເປັນສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມນັກຂຽນຫວຽດນາມ, ປະຈຸບັນອາໄສຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ. ມາຮອດປະຈຸບັນ, ລາວໄດ້ພິມເຜີຍແຜ່ປຶ້ມເກືອບ 10 ຫົວ ລວມທັງບົດກະວີ, ຊຸດສະສົມເລື່ອງສັ້ນ, ບົດປະພັນ, ແລະ ບົດວິຈານວັນນະຄະດີ. ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນສະມາຄົມນັກຂຽນນະຄອນໂຮ່ຈິມິນໃນປີ 2022 ແລະ ລາງວັນມາຍວາງຄັ້ງທີ 28 ຈາກໜັງສືພິມຫງວຽນລາວດົ່ງ ສຳລັບວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ສຳລັບບົດກະວີມະຫາກາບຂອງລາວ “ຄວັນກັບຄືນສູ່ສະຫວັນ”.

ເຖິງແມ່ນວ່າລາວໄດ້ຢູ່ຫ່າງຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດແລ້ວ, ແຕ່ທ່ານບຸ່ຍຟານຖາວຍັງຄົງມີນ້ຳໃຈອັນໜັກແໜ້ນຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວທີ່ແຂວງກວາງຈິ, ໂດຍຮັກສາລັກສະນະຂອງຄົນແຂວງກວາງຈິໄວ້ຄື: ຈິງໃຈ, ອຸທິດຕົນ, ແລະ ຍອມຮັບຄວາມອົດທົນເປັນວິຖີຊີວິດສະເໝີ. ບົດກະວີຂອງບຸ່ຍຟານຖາວແມ່ນການຮັບຮູ້ຊີວິດ, ການໄຕ່ຕອງທີ່ເຊື່ອງໄວ້ລະຫວ່າງຄຳເວົ້າ. ຕາມນັກກະວີ - ນັກວິຈານ ເຍີດຈ້ຽວ: "ບຸ່ຍຟານຖາວໄດ້ສະແຫວງຫາບົດກະວີປະເພດທີ່ແທ້ຈິງ. ມັນແມ່ນຄວາມອົດທົນ. ບົດກະວີມີຄວາມອົດທົນ, ສະນັ້ນບົດກະວີແມ່ນສຽງຂອງອະນາຄົດ. ບົດກະວີໄດ້ກະຕຸ້ນບຸ່ຍຟານຖາວຄືກັບເຜິ້ງກະຕຸ້ນດອກໄມ້, ເປັນສິ່ງຊົ່ວຄາວຂອງຊີວິດ".

ສຳລັບນັກຂ່າວ ແລະ ນັກດົນຕີ ຫງວຽນແທ່ງບິ່ງ: “ບຸຍຟານຖາວ ໄດ້ເລືອກຊ່ວງເວລາແຫ່ງຄວາມງຽບສະຫງົບໃຫ້ຕົນເອງຢ່າງງຽບໆ, ບໍ່ແມ່ນເພື່ອສັງເກດຊີວິດ, ແຕ່ເພື່ອຂຽນບົດກະວີທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍປະສົບການຢ່າງງຽບໆ ເພື່ອເປັນວິທີການຊຳລະລ້າງຈິດວິນຍານ; ປົດປ່ອຍຕົນເອງຈາກນິໄສ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຊີວິດປະຈຳວັນ, ເພື່ອຕອບຄຳຖາມທີ່ຮີບດ່ວນຫຼາຍຢ່າງທີ່ສະແດງອອກດ້ວຍພາສາບົດກະວີທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະ”...

ຫງວຽນ ຮວ່າງ ຮວ່າ

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: https://baoquangtri.vn/5-guong-mat-van-chuong-lang-mai-xa-188716.htm