ລາຍງານບາງບັນຫາໃໝ່ ແລະ ສຳຄັນໃນຮ່າງເອກະສານເພື່ອຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ

ກປ.ອອນໄລ - ວັນທີ 21 ຕຸລາ, ຄະນະບັນນາທິການເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIV ໄດ້ເຜີຍແຜ່ “ບົດລາຍງານກ່ຽວກັບບາງບັນຫາໃໝ່ ແລະສໍາຄັນໃນຮ່າງເອກະສານເພື່ອສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIV ຂອງພັກ”, ເພື່ອເປັນເອກະສານອ້າງອີງໃຫ້ແກ່ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ ແລະປະຊາຊົນໃນຂະບວນການປຶກສາຫາລື, ປະກອບຄໍາຄິດຄໍາເຫັນໃສ່ບັນດາຮ່າງກົດໝາຍ. ໜັງສືພິມ Nhan Dan ຂໍສະເໜີບົດລາຍງານອັນເຕັມທີ່ຂອງບົດລາຍງານ.

Báo Nhân dân•21/10/2025

ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ To Lam ເປັນປະທານກອງປະຊຸມຄັ້ງທີ 3 ຂອງອະນຸກຳມະການເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ. (ພາບ: ແດນແກ້ວ)

ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກແມ່ນເຫດການ ການເມືອງ ທີ່ສຳຄັນ, ມີຄວາມໝາຍຕັດສິນຊີ້ຂາດຕໍ່ການພັດທະນາປະເທດຊາດໃນໄລຍະໃໝ່. ໃນສະພາບການໂລກພວມມີການປ່ຽນແປງຢ່າງວ່ອງໄວ, ເລິກເຊິ່ງ ແລະ ບໍ່ສາມາດຄາດຄະເນ; ປະເທດຕົນພວມຜັນຂະຫຍາຍບັນດາມະຕິຍຸດທະສາດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ບັນດາເອກະສານທີ່ຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ສະຫລຸບການເຄື່ອນໄຫວພັດທະນາໃນ 5 ປີຜ່ານມາ, ກຳນົດເປົ້າໝາຍ ແລະ ວຽກງານໃນ 5 ປີຕໍ່ໜ້າ, ຫາກຍັງໄດ້ກຳນົດທິດທາງຍຸດທະສາດ, ວິໄສທັດ ແລະ ທິດພັດທະນາຂອງປະເທດໃນກາງສະຕະວັດທີ 21. ຮ່າງເອກະສານທີ່ຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ດ້ວຍຫຼາຍຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ເນື້ອໃນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈເບິ່ງຕົວຈິງ, ຕີລາຄາສະພາບການ, ບົນພື້ນຖານນັ້ນສະເໜີລະບົບທັດສະນະຊີ້ນຳ, ເປົ້າໝາຍການພັດທະນາຂອງປະເທດ, ທິດທາງ, ໜ້າທີ່ສຳຄັນ ແລະ ທິດທາງແກ້ໄຂເພື່ອພັດທະນາປະເທດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງ.

ບົດລາຍງານສະບັບນີ້ແມ່ນເພື່ອແນໃສ່ຍົກໃຫ້ເຫັນບັນດາບັນຫາໃໝ່ ແລະ ສຳຄັນໃນຮ່າງເອກະສານທີ່ຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ. ຜ່ານນັ້ນ, ຊ່ວຍໃຫ້ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ ແລະ ປະຊາຊົນສຶກສາ ແລະ ເຂົ້າໃຈຈິດໃຈຂອງຮ່າງເອກະສານຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນຂະບວນການປຶກສາຫາລື ແລະ ປັບປຸງເອກະສານຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ໄດ້ເຜີຍແຜ່ຈິດໃຈປະດິດສ້າງ, ມຸ່ງໄປເຖິງການພັດທະນາ ແລະ ຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຢາກສ້າງສາປະເທດຊາດຮັ່ງມີ, ວັດທະນາຖາວອນ, ມີຄວາມຜາສຸກ, ໝັ້ນຄົງເຂັ້ມແຂງ.

I- ຈຸດໃໝ່ໃນຫົວຂໍ້ ແລະໂຄງສ້າງຂອງເອກະສານສະບັບຮ່າງ

1. ກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ຂອງກອງປະຊຸມ

ຫົວຂໍ້ຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກແມ່ນ: ພາຍໃຕ້ທຸງອັນສະຫງ່າລາສີຂອງພັກ, ຮ່ວມມື ແລະ ສາມັກຄີເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍພັດທະນາປະເທດຊາດຮອດປີ 2030; ເປັນເຈົ້າການຍຸດທະສາດ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ມີຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົນເອງ, ກ້າວໄປໜ້າຢ່າງເຂັ້ມແຂງໃນຍຸກແຫ່ງການເຕີບໂຕຂອງປະເທດຊາດ, ເພື່ອສັນຕິພາບ, ເອກະລາດ, ປະຊາທິປະໄຕ, ຄວາມຮັ່ງມີ, ວັດທະນາຖາວອນ, ມີຄວາມຜາສຸກ, ກ້າວໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມ.

ການກຳນົດຫົວຂໍ້ຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງນີ້ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມເປັນເອກະພາບທາງດ້ານຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳ, ຮັດແໜ້ນຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງພັກ, ສະຕິປັນຍາ ແລະ ກຳລັງແຮງຂອງທົ່ວປະເທດ, ສືບຕໍ່ປຸກລະດົມຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາໃນການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ ແລະ ວັດທະນາຖາວອນ, ຢືນຄຽງຄູ່ກັບບັນດາປະເທດມະຫາອຳນາດໃນຍຸກໃໝ່. ການກຳນົດຫົວຂໍ້ຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ແມ່ນອີງໃສ່ຫຼາຍພື້ນຖານ ແລະ ຂໍ້ກຳນົດຄື:

(1) ຫົວຂໍ້ຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຕ້ອງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງທີ່ຕັ້ງ ແລະ ບົດບາດຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດ ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ, ເຊິ່ງມີຈຸດຫັນປ່ຽນ ແລະ ເປັນຂີດໝາຍອັນສຳຄັນພິເສດຕໍ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ດຳເນີນໄປໃນຈຸດເວລາທີ່ທົ່ວພັກ, ທົ່ວປວງຊົນ ແລະ ກອງທັບ ພວມມານະພະຍາຍາມຜັນຂະຫຍາຍບັນດາຈຸດໝາຍ, ນະໂຍບາຍ, ທິດທາງ ແລະ ວຽກງານທີ່ໄດ້ກຳນົດໄວ້ໃນມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກ; ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການສະຫຼຸບ 40 ປີຂອງການປະຕິບັດຂະບວນການປັບປຸງແກ້ໄຂ. ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ມີໜ້າທີ່ກວດກາຄືນການປະຕິບັດມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກ, ເຮັດໃຫ້ການຕີລາຄາລວມໃນການປັບປຸງ, ຕັດສິນໃຈກຳນົດເປົ້າໝາຍ, ທິດທາງ ແລະ ວຽກງານ 5 ປີ 10 ປີຕໍ່ໜ້າ ແລະ ວິໄສທັດຮອດປີ 2045. ໃນສະພາບການ ໂລກ ແລະ ພາກພື້ນພວມຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງວ່ອງໄວ, ສັບສົນ ແລະ ບໍ່ສາມາດຄາດຄະເນ; ປະເທດພວມປະເຊີນໜ້າກັບທ່າໄດ້ປຽບ ແລະ ກາລະໂອກາດທີ່ຕິດພັນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ສິ່ງທ້າທາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ຫຼາຍບັນຫາໃໝ່ທີ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂ; ບັນດາພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ ແລະ ປະຊາຊົນວາງຄວາມຫວັງຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ດ້ວຍຄວາມຕັດສິນໃຈອັນຖືກຕ້ອງ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຂອງພັກ ເພື່ອນຳພາປະເທດຊາດກ້າວຂຶ້ນສູ່ໄລຍະໃໝ່.

(2) ຫົວຂໍ້ກອງປະຊຸມຕ້ອງເປັນຂໍ້ຄວາມສະແດງໃຫ້ເຫັນຄຳຮຽກຮ້ອງ, ຊຸກຍູ້, ລະດົມກຳລັງໃຈ ແລະ ທິດທາງໃຫ້ທົ່ວພັກ, ທົ່ວປວງຊົນ, ກອງທັບສືບຕໍ່ຮອບດ້ານ, ເປັນເອກະພາບ ແລະ ກວ້າງຂວາງ, ຊຸກຍູ້ຂະບວນການປະດິດສ້າງ, ສວຍໃຊ້ທຸກກາລະໂອກາດ, ເດັດດ່ຽວເອົາໃຈໃສ່ຜ່ານຜ່າທຸກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ສິ່ງທ້າທາຍ, ຍຸດທະສາດເປັນເອກະລາດ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ກ້າວຂຶ້ນສູ່ຍຸກໃໝ່ຂອງປະເທດຊາດ. ບັນລຸເປົ້າໝາຍການພັດທະນາຂອງປະເທດໃນປີ 2030 ໂດຍໄດ້ຮັບການສະເຫຼີມສະຫຼອງ 100 ປີແຫ່ງວັນຄົບຮອບ 100 ປີ (1930 – 2030); ແລະ ມຸ່ງໄປເຖິງການປະຕິບັດວິໄສທັດຮອດປີ 2045, ເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງ 100 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງສາທາລະນະລັດສັງຄົມນິຍົມ ຫວຽດນາມ (1945 – 2045).

(3) ຫົວຂໍ້ກອງປະຊຸມຕ້ອງມີຄວາມຮັດກຸມ, ສ່ອງແສງເຖິງເປົ້າໝາຍທົ່ວໄປ, ເນື້ອໃນອຸດົມຄະຕິຫຼັກແຫຼ່ງ ແລະ ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງບັນດາເນື້ອໃນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ໃນນັ້ນມີ: ການນຳພາຂອງພັກ; ບົດບາດຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ກຳລັງແຮງຂອງທົ່ວປະເທດ; ກ່ຽວກັບການສືບຕໍ່ປະດິດສ້າງ ແລະ ເປົ້າໝາຍພັດທະນາປະເທດຊາດໃນໄລຍະໃໝ່; ສືບທອດ ແລະ ພັດທະນາຫົວຂໍ້ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງກ່ອນ, ພິເສດແມ່ນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກ.

2. ກ່ຽວກັບໂຄງສ້າງຂອງບົດລາຍງານການເມືອງ

ເມື່ອທຽບໃສ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ທີ່ຜ່ານມາ, ຈຸດໃໝ່ຂອງບົດລາຍງານການເມືອງນີ້ແມ່ນການເຊື່ອມຊຶມເນື້ອໃນ 3 ເອກະສານຄື: ບົດລາຍງານການເມືອງ, ບົດລາຍງານເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ບົດລາຍງານສະຫຼຸບວຽກງານກໍ່ສ້າງພັກ. ການເຊື່ອມໂຍງດັ່ງກ່າວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຈິດໃຈສືບຕໍ່ປະດິດສ້າງໃນຮ່າງເອກະສານ, ອີງໃສ່ສະພາບຕົວຈິງຂອງປະເທດໃໝ່, ການພັດທະນາທິດສະດີ ແລະ ການປະຕິບັດຂອງພັກ, ຮັບປະກັນຄວາມສອດຄ່ອງຂອງເນື້ອໃນ; concise, succinct, ເຂົ້າໃຈງ່າຍ, ຈື່ງ່າຍ, ງ່າຍທີ່ຈະປະຕິບັດ.

ກ່ຽວກັບໂຄງປະກອບ ແລະ ການນຳສະເໜີບົດລາຍງານການເມືອງ, ມີການສືບທອດ ແລະ ພັດທະນາ, ພິເສດແມ່ນ:

- ບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ຮັບຮອງເອົາໂຄງປະກອບແລະການນໍາສະເຫນີເນື້ອໃນເອກະສານໂດຍສະເພາະແມ່ນຄືກອງປະຊຸມໃຫຍ່ທີ່ຜ່ານມາທີ່ມີ 15 ບັນຫາ. ການຈັດຕັ້ງ, ກຳນົດຊື່ບັນດາບັນຫາໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງ, ດັດແກ້, ເພີ່ມເຕີມໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບສະພາບຕົວຈິງ ແລະ ຂໍ້ກຳນົດການພັດທະນາ, ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນສະພາບຕົວຈິງຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ກຳນົດຈຸດໝາຍ ແລະ ວຽກງານພັດທະນາປະເທດຊາດຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ ແລະ ວິໄສທັດຮອດປີ 2045, ໄດ້ຊີ້ອອກຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບວິວັດການເຄື່ອນໄຫວ, ທິດທາງຄວາມສາມາດສູງ; ທີ່ສົມບູນແບບແຕ່ສຸມໃສ່ຢ່າງຊັດເຈນແລະສໍາຄັນ.

- ຈຸດໃໝ່ໃນເນື້ອໃນລວມຕະຫຼອດບົດລາຍງານແມ່ນເນັ້ນໃສ່ທັດສະນະ, ເປົ້າໝາຍ, ທິດທາງ, ວິທີການພັດທະນາ, ແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນ ແລະ ແຮງຂັບເຄື່ອນການພັດທະນາໃໝ່ ເຊິ່ງລວມມີ: (1) ສ້າງຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່ ດ້ວຍວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກຳ, ການຫັນເປັນດິຈິຕອລເປັນຕົວຂັບເຄື່ອນຫຼັກ; ການກຳນົດອັນນີ້ແມ່ນເນື້ອໃນໃຈກາງຂອງຮູບແບບການພັດທະນາຂອງປະເທດ; ພັດທະນາເສດຖະກິດພາກເອກະຊົນເປັນກຳລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງເສດຖະກິດ; ພັດທະນາແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນມະນຸດໃຫ້ມີຄຸນນະພາບສູງ ແລະ ຂຸດຄົ້ນບັນດາທ່າໄດ້ປຽບຂອງການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. (2) ຢືນຢັນບົດບາດສຳຄັນຂອງການກໍ່ສ້າງພັກ ແລະ ແກ້ໄຂ; ສະກັດກັ້ນ ແລະ ຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ສິ່ງເສດເຫຼືອ, ຄວາມຫຼົງໄຫຼ, ລັດທິບຸກຄົນ, ຜົນປະໂຫຍດຂອງກຸ່ມ, ອຸດົມການ, ຄຸນສົມບັດສິນທຳ, ແລະ ການເສື່ອມໂຊມຂອງວິຖີຊີວິດ; ເສີມສ້າງການຄວບຄຸມພະລັງງານ; ປັບປຸງການນຳພາ, ການປົກຄອງ, ຄວາມສາມາດຕໍ່ສູ້ຂອງພັກ; ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນໃນການຄຸ້ມຄອງພັດທະນາປະເທດຊາດ, ການຄຸ້ມຄອງບໍລິຫານລະບົບການເມືອງ, ສ້າງພື້ນຖານຮັກສາຄວາມສາມັກຄີ, ສາມັກຄີທົ່ວປວງຊົນທັງປວງ, ທົ່ວປວງຊົນ, ກອງທັບ, ພ້ອມທັງຮັບປະກັນຄວາມເປັນເອກະພາບ, ເປັນເອກະພາບ, ເປັນເອກະພາບໃນການວາງທິດທາງແຜນການ ແລະ ການຈັດຕັ້ງຜັນຂະຫຍາຍບັນດາຍຸດທະສາດພັດທະນາປະເທດຊາດ.

- ຈຸດພົ້ນເດັ່ນທີ່ສຸດໃນການອອກແບບຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ແມ່ນເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ໂຄງການປະຕິບັດມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກຊຸດທີ 14 ສ້າງຂຶ້ນເປັນພາກສ່ວນປະກອບຂອງຮ່າງບົດລາຍງານ. ແຜນງານ ກຳນົດບັນດາແຜນງານ, ໂຄງການ ແລະ ແຜນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ ໃນໄລຍະ 5 ປີ ຕໍ່ໜ້າ, ມອບຄວາມຮັບຜິດຊອບສະເພາະໃຫ້ຄະນະພັກທຸກຂັ້ນຈາກສູນກາງ ລົງຮອດທ້ອງຖິ່ນ, ຊີ້ແຈ້ງຄວາມຄືບໜ້າ, ແຫຼ່ງກຳລັງ ແລະ ເງື່ອນໄຂຈຳເປັນໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ, ເປັນພື້ນຖານໃຫ້ທຸກຂັ້ນ ແລະ ຂະແໜງການປະຕິບັດຕາມໜ້າທີ່, ໜ້າທີ່ ແລະ ອຳນາດທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍ. ນະໂຍບາຍນີ້ແນໃສ່ແກ້ໄຂສະພາບທີ່ພາຍຫຼັງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ແຫ່ງຊາດ, ຕ້ອງລໍຖ້າການຜັນຂະຫຍາຍມະຕິຂອງສະພາແຫ່ງຊາດ (ປົກກະຕິປະມານເຄິ່ງເວລາທຳອິດ); ເນັ້ນໜັກເຖິງລັກສະນະເຄື່ອນໄຫວ, ເປັນເອກະພາບ ແລະ ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ; ກວດກາຄືນ, ແກ້ໄຂ ແລະ ລົບລ້າງບັນດາຂໍ້ຂັດແຍ່ງໃນທັນທີ, ແກ້ໄຂຂໍ້ຈຳກັດ, ຄວາມບໍ່ພຽງພໍ ແລະ ຂໍ້ຂັດແຍ່ງ; ປະຕິບັດຢ່າງໃກ້ຊິດບັນດາເປົ້າໝາຍ, ທັດສະນະຊີ້ນຳ, ທິດພັດທະນາ, ວຽກງານສຳຄັນ ແລະ ບັນດາບາດກ້າວບຸກທະລຸຍຸດທະສາດເພື່ອຈັດຕັ້ງປະຕິບັດພາຍຫຼັງກອງປະຊຸມໃຫຍ່.

II- ບາງບັນຫາໃໝ່ແລະສຳຄັນຂອງຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງທີ່ຈະຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ.

1. ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ເປັນຂີດໝາຍກ້າວກະໂດດຂັ້ນຂອງແນວຄິດພັດທະນາ ເມື່ອກັ່ນຕອງ ແລະ ປັບປຸງທັດສະນະ, ເປົ້າໝາຍ, ວຽກງານ ແລະ ມະຕິຕົກລົງຍຸດທະສາດໃນມະຕິຂອງກົມການເມືອງທີ່ໄດ້ຍົກອອກມາແຕ່ທ້າຍປີ 2024 ຮອດປະຈຸບັນ, ມະຕິທີ່ເປັນ “ແຮງຈູງໃຈ” ເພື່ອຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງທັນການກ່ອນ ແລະ ພາຍຫຼັງກອງປະຊຸມ.

ບົນພື້ນຖານບັນດາເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14, ກົມການເມືອງໄດ້ຊີ້ນຳອອກມະຕິສະບັບໃໝ່ ແມ່ນບັນດາມະຕິຍຸດທະສາດສຳຄັນເປັນພື້ນຖານ, ຍູ້ແຮງການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງຂອງປະເທດໃນຍຸກແຫ່ງການພັດທະນາປະເທດຊາດ ແລະ ສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງ, ປັບປຸງ ແລະ ພັດທະນາໃນຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຄື:

(1) ຈັດຕັ້ງຜັນຂະຫຍາຍແນວທາງ ແລະ ນະໂຍບາຍຂອງພັກ, ປັບປຸງລະບົບກົດໝາຍໃຫ້ສົມບູນແບບ, ສ້າງພື້ນຖານນິຕິກຳ ແລະ ກອບສະຖາບັນ, ສ້າງແລວທາງໃຫ້ມີຄວາມໂປ່ງໃສຕໍ່ການຕັດສິນໃຈທັງໝົດ. (2) ສືບຕໍ່ຕັ້ງໜ້າ ແລະ ຕັ້ງໜ້າ, ຊຸກຍູ້ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ຍົກສູງທີ່ຕັ້ງການຕ່າງປະເທດເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງແມ່ນການລະດົມແຫຼ່ງກຳລັງທົ່ວໂລກ, ປົກປັກຮັກສາຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາດ ແລະ ເປີດກວ້າງຕະຫຼາດນະວັດຕະກຳ. (3) ຜັນຂະຫຍາຍຍຸດທະສາດການພັດທະນາວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກໍາ, ການຫັນເປັນດິຈິຕອລແຫ່ງຊາດ ເປັນກຳລັງຂັບເຄື່ອນຕົ້ນຕໍ, ສ້າງລະບົບຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າໃໝ່ທີ່ຕິດພັນກັບນະວັດຕະກໍາ, ການຫັນເປັນດີຈີຕອນ, ການຫັນເປັນສີຂຽວ, ການຫັນປ່ຽນພະລັງງານ, ການຫັນປ່ຽນໂຄງສ້າງ ແລະ ຄຸນນະພາບຂອງຊັບພະຍາກອນມະນຸດ, ສຸມໃສ່ພັດທະນາປັນຍາປະດິດ. (4) ກຳນົດເສດຖະກິດເອກະຊົນເປັນກຳລັງໜູນສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ, ຊຸກຍູ້ການເລີ່ມຕົ້ນ ແລະ ພັດທະນາບັນດາປະເພດເສດຖະກິດເອກະຊົນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ຂຸດຄົ້ນທຶນຮອນ, ທີ່ດິນ ແລະ ເຕັກໂນໂລຢີຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ສ້າງກຳລັງແຮງຫຼາຍດ້ານໃຫ້ແກ່ການເຕີບໂຕຢ່າງຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ຍືນຍົງ. (5) ສືບຕໍ່ປະຕິບັດນະໂຍບາຍຫັນປ່ຽນພະລັງງານແຫ່ງຊາດໄປສູ່ຄວາມດຸ່ນດ່ຽງລະຫວ່າງແຫຼ່ງພະລັງງານແບບດັ້ງເດີມ ແລະ ທົດແທນ; ນຳໃຊ້ຕາຂ່າຍອັດສະລິຍະ, ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພດ້ານພະລັງງານເພື່ອການພັດທະນາໃນສະພາບການໃໝ່. (6) ເອົາໃຈໃສ່ຫັນປ່ຽນໂຄງປະກອບ ແລະ ຄຸນນະພາບຂອງຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ໂດຍສຸມໃສ່ພັດທະນາລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດທີ່ທັນສະໄໝ, ເປີດກວ້າງ ແລະ ເຊື່ອມຈອດ ໂດຍມີບູລິມະສິດ ແລະ ນະໂຍບາຍສະເພາະເຈາະຈົງເພື່ອປະດິດສ້າງລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດຢ່າງເຂັ້ມແຂງ; ເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ຊຸກຍູ້ການຄົ້ນຄ້ວາ ແລະ ບຳລຸງສ້າງກັບການພັດທະນາຕະຫຼາດແຮງງານພາຍໃນ ແລະ ສາກົນ ເພື່ອບຳລຸງສ້າງແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນມະນຸດທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີ 4 ຢ່າງວ່ອງໄວ. (7) ປະຕິບັດນະໂຍບາຍ ແລະ ຍຸດທະສາດໃນການດູແລສຸຂະພາບທົ່ວປວງຊົນ ແລະ ປັບປຸງຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນໃຫ້ມີຄວາມຜາສຸກ, ສຸມໃສ່ການຮັບປະກັນເຄືອຂ່າຍສຸຂະພາບຮາກຖານທີ່ໜັກແໜ້ນ, ຮັກສາສຸຂະພາບປ້ອງກັນຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີດິຈິຕອລເຂົ້າໃນການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບ, ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຄົນໄດ້ຊົມໃຊ້ການບໍລິການຮັກສາສຸຂະພາບທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ.

ການເຊື່ອມໂຍງຢ່າງມີເຫດຜົນຈາກໂຄງປະກອບສະຖາບັນເຖິງຂະບວນການເສດຖະກິດ, ເຕັກໂນໂລຢີ, ການປົກຄອງທີ່ທັນສະໄໝ ແລະ ການພັດທະນາມະນຸດ ໄດ້ສ້າງລະບົບນິເວດທີ່ເຕີບໂຕໄວ, ຍືນຍົງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ກຳນົດທິດທາງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງໄດ້ລະດົມກຳລັງແຮງລວມຂອງທົ່ວສັງຄົມ, ບັນລຸຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງການພັດທະນາປະເທດຊາດຮອດປີ 2045.

2. ຕີລາຄາຜົນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຢ່າງຈະແຈ້ງ, ຖອດຖອນບົດຮຽນໃນການຈັດຕັ້ງຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ ແລະ ແກ້ໄຂຈຸດອ່ອນທີ່ປະກົດຂຶ້ນຂອງຫຼາຍຂໍ້ທີ່ວ່າ “ການຈັດຕັ້ງຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແມ່ນຈຸດອ່ອນເຊື່ອມ”.

ບົດສະຫຼຸບຂອງກອງປະຊຸມສະໄໝສາມັນຄັ້ງນີ້ ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລະ ສັງລວມບັນດາໝາກຜົນສຳຄັນ ແລະ ພົ້ນເດັ່ນທີ່ບັນລຸໄດ້, ພິເສດແມ່ນບັນດາບາດກ້າວບຸກທະລຸດ້ານຍຸດທະສາດໃນທ້າຍສະໄໝ. ພົ້ນເດັ່ນແມ່ນການຈັດຕັ້ງກົງຈັກການຈັດຕັ້ງ ແລະ ກໍ່ສ້າງຕົວແບບ 2 ຂັ້ນຂອງທ້ອງຖິ່ນ - ເປັນທິດທາງປະຫວັດສາດ ແລະ ການປະຕິວັດ, ຊ່ວຍໃຫ້ບັນດາຈຸດສຸມ, ຊີ້ແຈ້ງຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ຂະຫຍາຍເຂດພັດທະນາ, ເພີ່ມທະວີການຄຸ້ມຄອງບໍລິຫານຈາກແຂວງລົງສູ່ຮາກຖານ.

ຂະບວນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງການຊີ້ນຳ-ນຳພາອັນຖືກຕ້ອງຂອງພັກ, ການມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງເດັດຂາດຂອງລະບົບການເມືອງທັງໝົດ ສົມທົບກັບການເລັ່ງລັດ, ກວດກາ, ກວດກາເປັນປະຈຳ, ມີຄວາມໝາຍສຳຄັນຢ່າງຈະແຈ້ງ ໂດຍສະເພາະການກຳນົດບຸກຄົນ, ໜ້າທີ່, ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃຫ້ມີຄວາມຄືບໜ້າ, ມີໝາກຜົນ ແລະ ມີກົນໄກກວດກາເປັນປົກກະຕິ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ຈິດໃຈຂອງ “ຜົນສຳເລັດທີ່ເປັນທາງການ” ຖືກຍູ້ຖອຍຫຼັງ, ແທນທີ່ດ້ວຍຈິດໃຈມຸ່ງໄປເຖິງບັນດາໝາກຜົນຕົວຈິງ, ທັງ “ແລ່ນ” ແລະ “ແຖວໜ້າ” ຕາມກຳນົດເວລາ ແລະມີປະສິດທິຜົນ.

ບົດຮຽນອັນສຳຄັນຂອງການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແມ່ນ: ພວກເຮົາຕ້ອງຍຶດໝັ້ນຫຼັກການ “ເຂັ້ມຂຸ້ນ, ໂປ່ງໃສ, ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບ” ຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕັ້ງແຕ່ໄລຍະພັດທະນາໂຄງການ; ໃນເວລາດຽວກັນ, ມີຄວາມຍືດຫຍຸ່ນແລະຊໍານິຊໍານານສົມທົບການປະຕິບັດລະບຽບວິໄນແລະຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີຄວາມຄິດສ້າງສັນ. ກົນໄກການກວດກາ ແລະ ປະເມີນຜົນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ໄດ້ປະກອບສ່ວນແກ້ໄຂຈຸດອ່ອນທີ່ປະກົດວ່າ “ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຍັງເປັນຈຸດເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ອ່ອນແອ”.

ປະສົບການເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເສີມສ້າງຄວາມເຊື່ອໃນຄວາມສາມາດຂອງລະບົບການເມືອງໃນການປະດິດສ້າງຢ່າງແຂງແຮງ, ແຕ່ຍັງວາງພື້ນຖານອັນຫນັກແຫນ້ນໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາໃຫມ່ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ.

3. ການເສີມສ້າງ " ທິດສະດີບົນເສັ້ນທາງການສ້ອມແປງ" ເປັນອົງປະກອບຂອງຮາກຖານອຸດົມການຂອງພັກ .

ທັດສະນະຊີ້ນຳທຳອິດໃນຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂຽນວ່າ: “ປະຕິບັດຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ແລະ ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ພັດທະນາລັດທິມາກ-ເລນິນ, ແນວຄິດໂຮ່ຈິມິນ, ທິດສະດີປະດິດສ້າງ”. ດ້ວຍທັດສະນະດັ່ງກ່າວ, ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພັກຂອງພວກເຮົາກຳນົດ “ທິດສະດີປະດິດສ້າງ” ເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງພື້ນຖານອຸດົມການຂອງພັກ.

ຕື່ມ “ທິດສະດີບົນເສັ້ນທາງປ່ຽນແປງໃໝ່” ໃຫ້ແກ່ຮາກຖານອຸດົມການຂອງພັກ ແມ່ນການພັດທະນາຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານປະຫວັດສາດ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນຂອງແນວຄິດທິດສະດີ, ຄວາມສາມາດໃນການສະຫຼຸບການປະຕິບັດ ແລະ ຄວາມກ້າຫານໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງພັກ; ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ພັກບໍ່ມີຄວາມດຸໝັ່ນ, ບໍ່ມີລັກສະນະນິກາຍ, ແຕ່ຮູ້ຈັກສືບທອດ, ເສີມຂະຫຍາຍ ແລະ ພັດທະນາຢ່າງມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ເຊື່ອມໂຍງທິດສະດີກັບພາກປະຕິບັດ, ເສີມຂະຫຍາຍມູນເຊື້ອທາງທິດສະດີ ແລະ ອຸດົມຄະຕິຂອງການປະຕິວັດຫວຽດນາມ. ທິດສະດີກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງແຫ່ງການສ້ອມແປງແມ່ນການນຳໃຊ້ ແລະ ພັດທະນາຢ່າງມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ປະຕິບັດບັນດາຫຼັກການ, ຫຼັກການທົ່ວປວງຊົນຂອງລັດທິມາກ - ເລນິນ ແລະ ໂຮ່ຈີມິນ ຕາມຄວາມເປັນຈິງຂອງ 40 ປີແຫ່ງການປັບປຸງຢູ່ຫວຽດນາມ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງທິດສະດີ ແລະ ພາກປະຕິບັດ, ລະຫວ່າງເປົ້າໝາຍເອກະລາດແຫ່ງຊາດ ແລະ ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ. ການປະສົມປະສານ. ທິດສະດີນະໂຍບາຍບູລິມະສິດແມ່ນບັນດາທັດສະນະ, ວິໄສທັດ, ທິດທາງພັດທະນາປະເທດຊາດ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຫວຽດນາມ ຢ່າງໜັກແໜ້ນ; ປະ ຊາ ຊົນ ເປັນ ສູນ ກາງ ແລະ ຫົວ ຂໍ້; ຍຶດໝັ້ນເອົາເປົ້າໝາຍເອກະລາດແຫ່ງຊາດ ແລະ ສັງຄົມນິຍົມ; ສ້າງຮູບແບບສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ດ້ວຍ 3 ເສົາຄ້ຳພື້ນຖານຄື: ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດສັງຄົມນິຍົມ; ລັດທິປະຕິບັດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມຂອງປະຊາຊົນ, ໂດຍປະຊາຊົນ, ເພື່ອປະຊາຊົນພາຍໃຕ້ການຊີ້ນຳຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ; ປະຊາທິປະໄຕ ສັງຄົມນິຍົມ; ໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດໃນການກໍ່ສ້າງປະຊາທິປະໄຕສັນຕິພາບ, ເອກະລາດ, ປະຊາທິປະໄຕ, ວັດທະນາຖາວອນ, ວັດທະນາຖາວອນ, ວັດທະນາຖາວອນ ແລະ ມີຄວາມຜາສຸກ. ຕາມນັ້ນແລ້ວ, ທິດສະດີນະໂຍບາຍປັບປຸງກໍ່ສ້າງກາຍເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງພື້ນຖານອຸດົມການ, ສືບຕໍ່ນຳພາປະເທດຊາດພັດທະນາໃນຍຸກໃໝ່ຂອງປະເທດຊາດ.

ການເພີ່ມທະວີ “ທິດສະດີບົນເສັ້ນທາງແຫ່ງການປະດິດສ້າງ” ເຂົ້າສູ່ພື້ນຖານອຸດົມການຂອງພັກ ກໍ່ແມ່ນການຢັ້ງຢືນເຖິງຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງລັດທິມາກ-ເລນິນ ແລະ ແນວຄິດ ໂຮ່ຈີມິນ ໃນເງື່ອນໄຂໃໝ່, ພ້ອມທັງຢືນຢັນບົດບາດນຳພາຮອບດ້ານຂອງພັກ ແລະ ສະຕິປັນຍາຂອງພັກໃນການເດີນຕາມເສັ້ນທາງສັງຄົມນິຍົມຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ, ເປີດກ້ວາງຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນຂອງປະເທດຊາດຢ່າງຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ ແລະ ທັນສະໄໝ. ເປັນເຄື່ອງໝາຍຊີ້ນຳທີ່ສືບຕໍ່ນຳພາພວກເຮົາບັນລຸຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາ, ວິໄສທັດ ແລະ ທິດທາງຍຸດທະສາດ, ສ້າງສິ່ງມະຫັດສະຈັນພັດທະນາໃໝ່ໃນຍຸກແຫ່ງການພັດທະນາປະເທດຊາດ.

4. ການເພີ່ມ “ການປົກປ້ອງສິ່ງແວດລ້ອມ” ຄຽງຄູ່ກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ເປັນວຽກງານ “ໃຈກາງ”.

ທັດສະນະທິດທາງທີ 2 ໃນຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງລະບຸວ່າ: “ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມເປັນໃຈກາງ…”, ສະນັ້ນ ຄະນະກຳມະການສູນກາງເຫັນດີເພີ່ມ “ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ” ໄປຄຽງຄູ່ກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມເປັນວຽກງານ “ໃຈກາງ”.

ການເພີ່ມ “ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ” ຄຽງຄູ່ກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ເປັນວຽກງານໃຈກາງໃນຮ່າງເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຄັ້ງນີ້ ເປັນການຂີດໝາຍບາດກ້າວບຸກທະລຸໃນການພັດທະນາຈິດສຳນຶກຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ໝັ້ນຄົງຂອງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ ບົນພື້ນຖານ 3 ເສົາຄໍ້າຄື: ເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການຢືນຢັນຢ່າງເປັນທາງການອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ແມ່ນຄຳໝັ້ນສັນຍາຍຸດທະສາດ, ວາງນິເວດສິ່ງແວດລ້ອມເປັນມາດຕະການໃນແຕ່ລະນະໂຍບາຍພັດທະນາ.

ໃນເວທີ 1991 ແລະ ມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 7, 8, 13, ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ການພັດທະນາແບບຍືນຍົງໄດ້ກ່າວເຖິງໃນຫຼັກການເທົ່ານັ້ນ, ໃນຂະນະທີ່ບຸລິມະສິດດ້ານຊັບພະຍາກອນຍັງເນັ້ນໃສ່ການຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ. ສະພາບແວດລ້ອມມັກຈະຖືກພິຈາລະນາພຽງແຕ່ຜົນສະທ້ອນທີ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂຫຼັງຈາກການສົ່ງເສີມເສດຖະກິດ, ແລະບໍ່ໄດ້ກໍານົດເປັນວຽກງານໃຈກາງໃນແຕ່ລະບາດກ້າວແລະນະໂຍບາຍການພັດທະນາ. ນະວັດຕະກຳພື້ນຖານຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມໄດ້ຮັບການຕີລາຄາເປັນເສົາຄ້ຳເພື່ອສ້າງຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່. ນີ້ໝາຍເຖິງການບໍ່ຄ້າຂາຍຜົນປະໂຫຍດໄລຍະສັ້ນ ເພື່ອຮັບປະກັນຜົນປະໂຫຍດໄລຍະຍາວໃຫ້ແກ່ປະເທດຊາດ ແລະ ລຸ້ນຄົນໃນອານາຄົດ.

ສາກົນ, ຫວຽດນາມ ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາພັດທະນາເສດຖະກິດຂຽວ ແລະ ເປັນກາງຂອງກາກບອນຮອດປີ 2050, ແມ່ນກຳລັງສ້າງຄວາມກົດດັນ ແລະ ໂອກາດໃໝ່ໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງຂອງປະເທດ. ຮ່າງເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫວຽດນາມ ບໍ່ພຽງແຕ່ປະຕິບັດບັນດາຂໍ້ຕົກລົງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງດຶງດູດທຶນສີຂຽວ, ສິນເຊື່ອກາກບອນ ແລະ ເຕັກໂນໂລຢີສະອາດ; ຜ່ານການຫັນປ່ຽນດ້ານພະລັງງານ, ການພັດທະນາເສດຖະກິດວົງຈອນ ແລະ ການສົ່ງເສີມວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກຳ ແລະ ການຫັນເປັນດິຈິຕອນ. ການນຳໃຊ້ກົນໄກກຳນົດລາຄາສິ່ງແວດລ້ອມ, “ພາສີນິລະໂທດກຳ”, ປ່ອຍສິນເຊື່ອກາກບອນ ແລະ ຂອບເຂດນິຕິກຳທີ່ເຂັ້ມງວດຈະສ້າງພະລັງແຮງໃຫ້ແກ່ວິສາຫະກິດລົງທຶນສີຂຽວ, ພ້ອມທັງຮັບປະກັນການແຂ່ງຂັນຢ່າງຍຸດຕິທຳລະຫວ່າງບັນດາຂະແໜງເສດຖະກິດ; ຢືນຢັນບົດບາດບຸກເບີກ ແລະຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພວກເຮົາຕໍ່ໜ້າປະຊາຄົມໂລກ.

ໂດຍສະຖາບັນ, ລັດໄດ້ປັບປຸງກົດໝາຍສິ່ງແວດລ້ອມໃຫ້ສົມບູນແບບ, ເພີ່ມທະວີການກວດກາ ແລະ ແກ້ໄຂບັນດາການກະທຳລະເມີດຢ່າງເຂັ້ມງວດ. ກົນໄກການແບ່ງຂັ້ນເຂັ້ມແຂງຊ່ວຍໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນຂຸດຄົ້ນຊັບພະຍາກອນແບບຍືນຍົງ, ສົມທົບການລະດົມການເງິນສີຂຽວຜ່ານພັນທະບັດ, ກອງທຶນປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ການຮ່ວມມືພາກລັດ - ເອກະຊົນ. ທຸລະກິດສີຂຽວໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນດ້ານພາສີ, ສິນເຊື່ອບຸລິມະສິດແລະການໂອນເຕັກໂນໂລຢີເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ. ລະບົບຕິດຕາມກວດກາອັດສະລິຍະ, ຂໍ້ມູນໃຫຍ່ແລະປັນຍາປະດິດຈະສະຫນັບສະຫນູນການຄາດຄະເນຄວາມສ່ຽງ, ເພີ່ມປະສິດທິພາບການນໍາໃຊ້ຊັບພະຍາກອນ. ເສດຖະກິດວົງຄະນາຍາດຊຸກຍູ້ການນຳມາໃຊ້ຄືນໃໝ່, ຫຼຸດຜ່ອນການປ່ອຍອາຍພິດແລະເພີ່ມມູນຄ່າການຜະລິດ... ຄວາມທ້າທາຍໃຫຍ່ທີ່ສຸດແມ່ນການລົບລ້າງແນວຄິດພັດທະນາໃນໄລຍະສັ້ນ, ທຳລາຍສິ່ງກີດຂວາງທາງຈິດໃຈ, ສ້າງພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການກະທຳໃນໄລຍະຍາວ. ເນັ້ນໜັກເຖິງບົດບາດຂອງການຫັນເປັນດີຈີຕອນ ແລະ ເສດຖະກິດວົງວຽນໃນການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ, ບຳລຸງສ້າງແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນມະນຸດສີຂຽວ, ຊຸກຍູ້ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ວິສາຫະກິດ, ຍຸດທະສາດການສື່ສານດ້ານນະໂຍບາຍຢ່າງໜັກແໜ້ນເພື່ອຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງປະຊາຊົນ. ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງສັງຄົມ ແລະ ຄວາມໝັ້ນໝາຍດ້ານການເມືອງທີ່ເຂັ້ມແຂງຈະແມ່ນກຸນແຈເພື່ອເປີດທິດທາງພັດທະນາຢ່າງຕັ້ງໜ້າຂອງຫວຽດນາມ ໃນການພັດທະນາປະເທດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງ.

5. ເພີ່ມ “ວຽກງານການຕ່າງປະເທດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ” ຮ່ວມກັບວຽກງານປ້ອງກັນຊາດ-ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ ເປັນວຽກງານ “ສຳຄັນ ແລະ ເປັນປົກກະຕິ”.

ທັດສະນະຊີ້ນຳທີ 2 ໃນຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງລະບຸວ່າ: “... ການເພີ່ມທະວີການປ້ອງກັນປະເທດ, ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ, ຊຸກຍູ້ການພົວພັນຕ່າງປະເທດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນແມ່ນຈຳເປັນ ແລະ ເປັນປະຈຳ”. ມະຕິສູນກາງຄັ້ງທຳອິດທີ່ວ່າ “ວຽກງານການຕ່າງປະເທດ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ” ແມ່ນຄຽງຄູ່ກັບການປ້ອງກັນປະເທດ, ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບເປັນໜ້າທີ່ສຳຄັນ ແລະ ເປັນປະຈຳ ໄດ້ເປີດກວ້າງຂອບເຂດຍຸດທະສາດດ້ານປ້ອງກັນປະເທດຢ່າງຮອບດ້ານກວ່າ, ເປັນຂີດໝາຍການປ່ຽນໃໝ່ວິໄສທັດຍຸດທະສາດຂອງພັກໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ການແຂ່ງຂັນດ້ານເສດຖະກິດທົ່ວໂລກ.

ນັບແຕ່ເວທີປາໄສປີ 1991 ເຖິງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13, ວຽກງານການຕ່າງປະເທດລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບຖືວ່າແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາວຽກງານສຳຄັນ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ກຳນົດວ່າແມ່ນວຽກງານສຳຄັນ, ເປັນປະຈຳ.

ຮ່າງກົດໝາຍສະບັບນີ້ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ ວຽກງານການຕ່າງປະເທດແມ່ນວຽກງານຂອງລະບົບການເມືອງທັງໝົດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນວຽກງານຂອງຂະແໜງການຕ່າງປະເທດເທົ່ານັ້ນ, ໃນນັ້ນການທູດແມ່ນຫຼັກ. ສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ, ນີ້ແມ່ນບັນຫາສົມທົບກັບກຳລັງແຮງຂອງປະເທດຊາດນັບມື້ນັບເຂັ້ມແຂງ; ຊັບພະຍາກອນພາຍໃນແມ່ນຕັດສິນໂດຍແຫຼ່ງພາຍນອກມີຄວາມສໍາຄັນ; ບັນຫາຄູ່ຮ່ວມມື, ວັດຖຸພັນ ແລະ ອື່ນໆ, ໃນໄລຍະຜ່ານມາ, ວຽກງານການຕ່າງປະເທດແມ່ນຂົງເຂດປະສົບຜົນສຳເລັດທີ່ສຸດສຳລັບພວກຂ້າພະເຈົ້າໃນສະພາບການໂລກທີ່ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງວ່ອງໄວ, ສັບສົນ ແລະ ບໍ່ສາມາດຄາດຄະເນໄດ້.

ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ To Lam ເນັ້ນໜັກວ່າ: ເຖິງວ່າສັນຕິພາບ, ການຮ່ວມມື ແລະ ການພັດທະນາຍັງຄົງແມ່ນທ່າອ່ຽງຕົ້ນຕໍ, ແຕ່ສະພາບການໂລກພວມຜັນແປໄປຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ສັບສົນ, ສົ່ງຜົນສະທ້ອນເຖິງສະພາບແວດລ້ອມຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະ ການພັດທະນາຂອງປະເທດເຮົາໃນຫຼາຍດ້ານ. ໃນສະພາບການນັ້ນ, ວຽກງານການຕ່າງປະເທດບໍ່ແມ່ນວຽກງານຊົ່ວຄາວອີກແລ້ວ, ແຕ່ຕ້ອງສືບຕໍ່ຕິດຕາມກວດກາ, ສົມທົບກັນປະຕິບັດນະໂຍບາຍຕາມແຕ່ລະບາດກ້າວພັດທະນາໃໝ່.

ການຈັດຕັ້ງວຽກງານການຕ່າງປະເທດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ ແມ່ນວຽກງານໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນ ແລະ ເປັນປະຈຳ ທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງກະຊວງການຕ່າງປະເທດ, ອົງການການຕ່າງປະເທດ ແລະ ລະບົບວຽກງານການຕ່າງປະເທດຂອງແຂວງ. ກົນໄກ “ສາມເສົາຄ້ຳ” ປ້ອງກັນປະເທດ - ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ - ການຕ່າງປະເທດ ຈະຊຸກຍູ້ການພົວພັນຮ່ວມມືລະຫວ່າງຂະແໜງການ, ເພີ່ມທະວີພະນັກງານວິຊາການ, ກໍ່ສ້າງຄະນະນັກຊ່ຽວຊານການທູດເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ... ເພື່ອຜັນຂະຫຍາຍບັນດາກາລະໂອກາດ ແລະ ຕອບສະໜອງບັນດາສິ່ງທ້າທາຍຢ່າງທັນການ.

ທັດສະນະຊີ້ນຳນີ້ແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອສ້າງບັນດາວິທີການການທູດຄື: ການທູດເສດຖະກິດ, ການທູດວັດທະນະທຳ, ການທູດປ້ອງກັນປະເທດ, ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ, ການທູດເຕັກໂນໂລຢີ... ເພື່ອດຶງດູດທຶນຮອນ, ເຕັກໂນໂລຢີ, ຊັບພະຍາກອນສາກົນ ແລະ ເພີ່ມທະວີກຳລັງອ່ອນຂອງຊາດ. ເຄືອຂ່າຍການທູດຈະຫັນເປັນດິຈິຕອລ, ຍາດແຍ່ງເອົາຂໍ້ມູນໃຫຍ່ມາວິເຄາະ, ຄາດຄະເນ, ເປີດກວ້າງການພົວພັນກັບບັນດາອົງການຫຼາຍຝ່າຍ ແລະ ບັນດາກຸ່ມເສດຖະກິດ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງບັນດາທ້ອງຖິ່ນໃນການຊຸກຍູ້ການສົ່ງອອກ, ດຶງດູດການລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ, ເສີມຂະຫຍາຍຮູບພາບຂອງປະເທດຊາດ.

ໂດຍຫຍໍ້, ການເພີ່ມທະວີວຽກງານການຕ່າງປະເທດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນເຂົ້າໃນກຸ່ມບັນດາໜ້າທີ່ສຳຄັນ ແລະ ເປັນປະຈຳບໍ່ພຽງແຕ່ປ່ຽນແນວຄິດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນກົນໄກຍຸດທະສາດ, ເຮັດໃຫ້ວຽກງານການຕ່າງປະເທດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນກາຍເປັນເຄື່ອງມືຫຼັກແຫ່ງຄວາມໝັ້ນຄົງແຫ່ງຊາດ ແລະ ພັດທະນາແບບຍືນຍົງ. ນະວັດຕະກຳນີ້ໄດ້ຢືນຢັນຄວາມຕັດສິນໃຈຂອງຫວຽດນາມ ໃນການຕັ້ງໜ້າ, ຢືດຢຸ່ນ ແລະ ຮອບດ້ານໃນການນຳໃຊ້ອຳນາດອ່ອນ, ຍົກສູງທີ່ຕັ້ງຂອງຕົນໃນເວທີສາກົນ.

6. ສືບຕໍ່ສ້າງສາສະຖາບັນທີ່ສົມບູນແບບ ແລະ ສົມບູນແບບ ເພື່ອການພັດທະນາປະເທດຊາດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະຍືນຍົງ.

ນະໂຍບາຍສືບຕໍ່ສ້າງສາ ແລະ ສົມບູນແບບຢ່າງຮອບດ້ານ ແລະ ກົງໄປກົງມາ ກົງຈັກການຈັດຕັ້ງຂອງປະເທດພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງ, ໃນນັ້ນ “ສະຖາບັນການເມືອງແມ່ນຫຼັກ, ສະຖາບັນເສດຖະກິດເປັນໃຈກາງ, ສະຖາບັນອື່ນໆມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ”, ແມ່ນການສືບທອດ ແລະ ພັດທະນາແນວຄິດກ່ຽວກັບນະວັດຕະກຳຂອງສະຖາບັນທີ່ໄດ້ກ່າວເຖິງໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ່ຜ່ານມາ. ແນວໃດກໍດີ, ຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສຳຄັນແມ່ນຢູ່ໃນ 3 ດ້ານຄື: ຄວາມຮອບດ້ານ, ລຳດັບຄວາມສຳຄັນ, ແລະ ຄວາມໂປ່ງໃສ, ລະບຽບກົດໝາຍ, ການຄຸ້ມຄອງທີ່ມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອສ້າງພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການກໍ່ສ້າງລະບົບນິເວດສະຖາບັນເພື່ອພັດທະນາປະເທດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງ.

ສະຖາບັນພັດທະນາແມ່ນຊຸດຂອງກົດລະບຽບ, ລະບຽບການ, ຂະບວນການ, ອົງການ, ເອກະສານນິຕິກໍາ, ກົນໄກການບັງຄັບໃຊ້ແລະວັດທະນະທໍາການປົກຄອງທີ່ພົວພັນກັບກັນແລະກັນເພື່ອສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການດໍາເນີນງານທີ່ເອື້ອອໍານວຍ, ກ້ຽງ, ປອດໄພແລະປະສິດທິຜົນ. ແຕກຕ່າງຈາກທັດສະນະທີ່ບໍ່ຊ້ໍາກັນຂອງແຕ່ລະດ້ານ, ເອກະສານຫຼືກົດຫມາຍ, ແນວຄວາມຄິດຂອງສະຖາບັນການພັດທະນາເນັ້ນຫນັກເຖິງການເຊື່ອມຕໍ່, ການເອື່ອຍອີງກັນແລະຜົນກະທົບ spillover ລະຫວ່າງເສົາຄ້ໍາຂອງສະຖາບັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຄວາມຮອບດ້ານແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ການປັບປຸງສະຖາບັນບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການແກ້ໄຂກົດໝາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນການກໍ່ສ້າງບັນດາເສົາຄ້ຳຄື: ການເມືອງ, ເສດຖະກິດ, ກົດໝາຍ, ບໍລິຫານ, ສັງຄົມ, ວິທະຍາສາດ - ເຕັກໂນໂລຢີ ແລະ ບັນດາສະຖາບັນເພື່ອຮັບປະກັນສິດທິມະນຸດ. ເມື່ອຖືເອົາບັນດາສະຖາບັນການເມືອງເປັນກຸນແຈ, ພິເສດແມ່ນເນັ້ນໜັກເຖິງການເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດ, ຄວາມສາມາດນຳພາ ແລະ ປະດິດສ້າງຂອງພັກໃນການຈັດຕັ້ງ, ດຳເນີນທຸລະກິດ, ກົນໄກຕັດສິນ, ຄວບຄຸມອຳນາດ ແລະ ຮັບປະກັນສະຖຽນລະພາບດ້ານການເມືອງ, ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ແກ່ການປະດິດສ້າງຂອງບັນດາສະຖາບັນອື່ນໆ. ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການແກ້ໄຂທາງດ້ານວິຊາການເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງແມ່ນການປະດິດສ້າງແນວຄິດການນຳພາຂອງພັກໃຫ້ກ້າວໄປສູ່ຄວາມທັນສະໄໝ, ໂປ່ງໃສ, ສາມາດດັດແປງ, ປະຕິບັດໄດ້ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນສູງ.

ສອງ, ພິຈາລະນາບັນດາສະຖາບັນເສດຖະກິດເປັນຈຸດສຸມສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງວ່າ ຄຸນນະພາບການເຕີບໂຕ, ປະສິດທິຜົນ, ມູນຄ່າເພີ່ມ ແລະ ຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນຂອງເສດຖະກິດແມ່ນຂຶ້ນກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ, ກົນໄກການລະດົມ ແລະ ຈັດສັນຊັບພະຍາກອນ, ສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ນະໂຍບາຍເສດຖະກິດມະຫາພາກແບບຍືນຍົງ. ເປັນຈຸດສຸມບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າສະຖາບັນອື່ນໆຖືກລະເລີຍ; ກົງກັນຂ້າມ, ມັນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການປະສົມປະສານຢ່າງໃກ້ຊິດລະຫວ່າງສະຖາບັນເສດຖະກິດແລະສະຖາບັນ, ກົນໄກດ້ານກົດຫມາຍ, ການຄຸ້ມຄອງຊັບພະຍາກອນແລະການປະກັນໄພສັງຄົມເພື່ອການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວແລະແບບຍືນຍົງ.

ອັນທີສາມ, ເນັ້ນໜັກໃສ່ “ສະຖາບັນອື່ນໆມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ” ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ: ນະວັດຕະກຳຂອງສະຖາບັນການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ… ແລະ ການປົກຄອງຂອງຂະແໜງການອື່ນລ້ວນແຕ່ປະກອບສ່ວນກຳນົດກຳລັງ, ຄຸນນະພາບການເຕີບໂຕ, ຄວາມສາມາດແກ່ງແຍ້ງຂອງການພັດທະນາໃນໄລຍະຍາວ. ວິທີການນີ້ແມ່ນບາດກ້າວບຸກທະລຸເມື່ອປຽບທຽບກັບແນວຄິດການພັດທະນາທີ່ໂດດດ່ຽວ, ເນື່ອງຈາກວ່າມັນບັງຄັບໃຫ້ການແກ້ໄຂຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງສະຖາບັນແລະຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງສະຖາບັນຈາກທັດສະນະຂອງສະຫມໍ່າສະເຫມີ, ແທນທີ່ຈະເປັນການແຊກແຊງໃນທ້ອງຖິ່ນທີ່ສາມາດນໍາໄປສູ່ຜົນສະທ້ອນທີ່ບໍ່ຕ້ອງການ.

ທີສີ່, ນະໂຍບາຍປະດິດສ້າງຂອງສະຖາບັນແມ່ນຕິດພັນກັບຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງເຄັ່ງຄັດຄື: ຂະບວນການມາດຕະຖານ, ເຮັດໃຫ້ຂໍ້ມູນຂ່າວສານໂປ່ງໃສ, ມອບໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລະ ຕິດຕາມກວດກາປະເມີນຜົນ. ບາດກ້າວບຸກທະລຸດັ່ງກ່າວຍັງແມ່ນການຊຸກຍູ້ວິທະຍາສາດເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກຳ, ການຫັນເປັນດິຈິຕອນໃນການຄຸ້ມຄອງ, ສ້າງກຳລັງແຮງໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາທັງພາກລັດ ແລະ ເອກະຊົນ.

ຫ້າ, ນະໂຍບາຍຂ້າງເທິງນີ້ ແມ່ນເປັນການສືບຕໍ່ ແລະ ຍົກສູງແນວທາງນະວັດຕະກໍາ ທີ່ມີບາດກ້າວບຸກທະລຸຂອງວິທີການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ, ເຊິ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມສາມາດໃນການຈັດຕັ້ງບັນດາເອກະສານນິຕິກໍາ, ການຈັດຕັ້ງບັງຄັບໃຊ້, ກົນໄກຄວບຄຸມ ແລະ ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງສັງຄົມ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍການພັດທະນາປະເທດຊາດໂດຍໄວ ແລະ ຍືນຍົງ.

7. ສ້າງຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່, ປັບປຸງໂຄງສ້າງເສດຖະກິດ, ຊຸກຍູ້ການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ທັນສະໄໝ, ຖືວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກຳ ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນເປັນກຳລັງຂັບເຄື່ອນຕົ້ນຕໍ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍການເຕີບໂຕຂອງ GDP ສະເລ່ຍ 10% ຂຶ້ນໄປຕໍ່ປີ ໄລຍະ 2026 – 2030.

ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ວາງເປົ້າໝາຍ “ສູ້ຊົນບັນລຸອັດຕາການເຕີບໂຕລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນປະເທດ (GDP) ສະເລ່ຍ 10% ຂຶ້ນໄປໃນໄລຍະ 2026-2030”. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຍັງໄດ້ຍົກໃຫ້ເຫັນວ່າ: “ສ້າງຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່, ກໍ່ສ້າງໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່, ຊຸກຍູ້ການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ທັນສະໄໝ, ຖືວິທະຍາສາດເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກຳ ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນເປັນກຳລັງໜູນຕົ້ນຕໍ”.

ການສ້າງຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່ໄລຍະ 2026-2030 ດ້ວຍເປົ້າໝາຍ GDP ສະເລ່ຍ 10%/ປີ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງແມ່ນຄວາມທ້າທາຍເພື່ອຫັນເປັນກາລະໂອກາດພັດທະນາ. ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍການເຕີບໂຕສອງຕົວເລກ, ກົນໄກເຕີບໂຕຄື: ທີ່ດິນ, ຊັບພະຍາກອນ, ແຮງງານ, ການສົ່ງອອກ, ຕະຫຼາດພາຍໃນປະເທດ, ການລົງທຶນ... ແລະ ຜະລິດຕະພັນທັງໝົດ (TFP) ຕ້ອງໄດ້ຮັບການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງກົງໄປກົງມາພາຍໃຕ້ຂອບການປະດິດສ້າງ, ຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ, ທັນສະໄໝ ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນ. ຈຸດໃໝ່ເມື່ອທຽບໃສ່ໄລຍະທີ່ຜ່ານມາແມ່ນບົນພື້ນຖານການພັດທະນາໃນປະຈຸບັນ, ໂດຍສະເພາະໃນທ້າຍສະໄໝທີ 13, ປະເທດຕົນມີຊ່ອງຫວ່າງພຽງພໍທີ່ຈະບັນລຸລະດັບເຕີບໂຕເປັນສອງຕົວເລກໃນໄລຍະຕໍ່ໄປ.

ເພື່ອເຮັດສິ່ງນີ້, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງປະຕິບັດຂໍ້ກໍານົດດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:

ກ່ອນອື່ນ ໝົດ, ອັດຕາສ່ວນການລົງທຶນຕໍ່ GDP ຕ້ອງເກີນ 40%. ກ່ອນໜ້ານີ້, ຫວຽດນາມ ຮັກສາລະດັບການລົງທຶນປະມານ 30 – 35% GDP, ຕົ້ນຕໍແມ່ນສຸມໃສ່ບັນດານັກຂັບເຄື່ອນດັ້ງເດີມ. ຮູບແບບໃໝ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເພີ່ມທະວີການລົງທຶນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ເປີດກວ້າງຊ່ອງທາງການເງິນສີຂຽວ, ພັນທະບັດເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ກອງທຶນປະດິດສ້າງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອັດຕາສ່ວນການນຳໃຊ້ທຶນ (ICOR) ຕ້ອງຮັກສາຢູ່ປະມານ 4,5 ດົ່ງ - ໝາຍຄວາມວ່າ 4,5 ດົ່ງຂອງທຶນລົງທຶນຕ້ອງສ້າງ 1 ດົ່ງ GDP ຕື່ມ. ເພື່ອຍົກສູງປະສິດທິຜົນການລົງທຶນ, ຕ້ອງຮັດແໜ້ນການຄັດເລືອກໂຄງການ, ນຳໃຊ້ລະບົບອັດຕະໂນມັດ, ຂະບວນການຜະລິດເປັນດິຈິຕອນ ແລະ ຄຸ້ມຄອງໂຄງການຢ່າງເຂັ້ມງວດ...

ອັນທີສອງ, ການເຕີບໂຕຂອງແຮງງານຄາດວ່າຈະປະກອບສ່ວນ 0.7% ຕໍ່ປີຍ້ອນການຫຼຸດລົງຂອງກໍາລັງແຮງງານທີ່ຊ້າລົງ. ເພື່ອບັນລຸອັດຕາການເຕີບໂຕ GDP ສອງຕົວເລກ, ຜະລິດຕະພັນແຮງງານຕ້ອງເພີ່ມຂຶ້ນ 8,5% ຕໍ່ປີ. ນີ້ແມ່ນກ້າວກະໂດດຈາກປະຈຸບັນ 5-6%. ເພື່ອຮັບຮູ້ສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງຝຶກອົບຮົມວິສະວະກອນດິຈິຕອນ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານ R & D ແລະຜູ້ຈັດການໂຄງການເຕັກໂນໂລຢີສູງ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ກໍ່ສ້າງກົນໄກເຊື່ອມໂຍງສະຖາບັນຝຶກອົບຮົມ - ໂຮງຮຽນ - ວິສາຫະກິດ ເພື່ອຮັດແຄບຊ່ອງຫວ່າງສີມືແຮງງານ.

ອັນທີສາມ, ການຜະລິດປັດໄຈລວມ (TFP) ຕ້ອງປະກອບສ່ວນຫຼາຍກວ່າ 5.6 ເປີເຊັນຕໍ່ໂຄງສ້າງການເຕີບໂຕ. TFP ສະທ້ອນເຖິງປະສິດທິພາບຂອງການໃຊ້ທຶນ ແລະ ແຮງງານ ແລະ ຜົນກະທົບຂອງການປະດິດສ້າງ. ເພື່ອເພີ່ມທະວີ TFP, ຫວຽດນາມ ຕ້ອງສ້າງລະບົບນິເວດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ຊຸກຍູ້ບັນດາວິສາຫະກິດລົງທຶນເຂົ້າໃນ R&D, ເພີ່ມທະວີການເຊື່ອມຕໍ່ຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າທົ່ວໂລກ ແລະ ປົກປັກຮັກສາຊັບສິນທາງປັນຍາ. ການຫັນປ່ຽນດິຈິຕອນ, ປັນຍາປະດິດ, ຂໍ້ມູນໃຫຍ່ແລະອິນເຕີເນັດຂອງສິ່ງຕ່າງໆຕ້ອງກາຍເປັນເຄື່ອງມືປະຈໍາວັນໃນການຄຸ້ມຄອງທຸລະກິດແລະການວາງແຜນການພັດທະນາ.

ທີສີ່, ການສ້າງໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ສຸມໃສ່ບັນດາຂະແໜງການພື້ນຖານ, ອຸດສາຫະກຳຫຼັກ, ອຸດສາຫະກຳຍຸດທະສາດ, ອຸດສາຫະກຳສີຂຽວ, ກະສິກຳເຕັກໂນໂລຢີສູງ, ການບໍລິການຄຸນນະພາບ ແລະ ເສດຖະກິດດີຈີຕອນ. ແຕ່ລະອຸດສາຫະກໍາແລະແຕ່ລະໂຄງການຕ້ອງຕອບສະຫນອງມາດຕະຖານການປ່ອຍອາຍພິດຕ່ໍາແລະການຄຸ້ມຄອງທີ່ສະຫຼາດຈາກຂັ້ນຕອນການອອກແບບ. ກອບນະໂຍບາຍລວມທັງການຊຸກຍູ້ດ້ານພາສີ R&D, ສິນເຊື່ອບຸລິມະສິດ, ກອງທຶນລົງທຶນແລະການປະຕິຮູບດ້ານການບໍລິຫານເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນເວລາການອອກໃບອະນຸຍາດແມ່ນ "ຕົວກະຕຸ້ນ" ສໍາລັບຮູບແບບການເຕີບໂຕໃຫມ່.

ໂດຍຫຍໍ້, ເປົ້າໝາຍການເຕີບໂຕສອງຕົວເລກໄລຍະ 2026-2030 ແມ່ນຈະເປັນໄປໄດ້ຖ້າຫາກການລົງທຶນມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ຜະລິດຕະພັນແຮງງານສູງພໍ, TFP ສູງພໍ, ຕະຫຼາດພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດຖືກຂຸດຄົ້ນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ຜົນສຳເລັດແມ່ນຂຶ້ນກັບການປະສານນະໂຍບາຍ, ຄວາມສາມາດຂອງສະຖາບັນ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈໃນການປະດິດສ້າງ. ເມື່ອຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່ດຳເນີນໄປຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ຫວຽດນາມ ບໍ່ພຽງແຕ່ຈະບັນລຸການເຕີບໂຕເປັນສອງຕົວເລກເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງສ້າງພື້ນຖານແບບຍືນຍົງໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາຂັ້ນຕໍ່ໄປ.

8. ແກ້ໄຂການພົວພັນລະຫວ່າງລັດ - ຕະຫຼາດ - ສັງຄົມຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ຢືນຢັນບົດບາດຕັດສິນຊີ້ຂາດຂອງຕະຫຼາດໃນການລະດົມ ແລະ ຈັດສັນແຫຼ່ງກຳລັງພັດທະນາ.

ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງການສ້າງການພົວພັນທາງດ້ານອິນຊີລະຫວ່າງລັດ - ຕະຫຼາດ - ສັງຄົມ, ພ້ອມທັງຢືນຢັນບົດບາດຕັດສິນຊີ້ຂາດຂອງຕະຫຼາດໃນການລະດົມ ແລະ ຈັດສັນແຫຼ່ງກຳລັງເພື່ອພັດທະນາ. ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການດ້ານທິດສະດີເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການປະຕິບັດຢ່າງຮີບດ່ວນໃນວິວັດການສ້າງພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມຢ່າງສົມບູນແບບພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກ. ການປະສານງານຢ່າງມີປະສິດທິຜົນລະຫວ່າງ 3 ຫົວໜ່ວຍຂອງລັດ, ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມ ຈະເພີ່ມທະວີຄວາມໂປ່ງໃສ, ມີຈຸດປະສົງ ແລະ ຄວາມສາມາດໃນການຄວບຄຸມຄວາມສ່ຽງ, ປະກອບສ່ວນປັບປຸງໝາກຜົນການຈັດສັນຊັບພະຍາກອນລວມຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ.

ຕະຫຼາດມີໜ້າທີ່ກຳນົດລາຄາ, ລະດົມ ແລະ ຈັດສັນແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນຕາມສັນຍານສະໜອງທຳມະຊາດ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການ. ຂໍຂອບໃຈກັບກົນໄກການແຂ່ງຂັນ, ຂໍ້ມູນກາຍເປັນຄວາມໂປ່ງໃສ, ແຮງຈູງໃຈໃນການເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດແມ່ນໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນຢ່າງແຂງແຮງ; ຈາກນັ້ນ, ຊັບພະຍາກອນສັງຄົມແມ່ນສຸມໃສ່ບັນດາອຸດສາຫະກຳ ແລະ ຂົງເຂດທີ່ມີປະສິດທິຜົນສູງ. ຢືນຢັນບົດບາດຕັດສິນຊີ້ຂາດຂອງຕະຫຼາດໝາຍເຖິງການຮັບປະກັນຄວາມເປັນເອກະລາດ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນເອງຂອງບັນດາຫົວໜ່ວຍເສດຖະກິດ, ໃນຂະນະທີ່ຫຼຸດຜ່ອນການແຊກແຊງທາງບໍລິຫານໂດຍກົງໃນກົນໄກການເຄື່ອນໄຫວທໍາມະຊາດຂອງລາຄາ, ຕະຫຼາດ, ຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ຄວາມສ່ຽງ.

ລັດມີບົດບາດສ້າງ ແລະ ຄຸ້ມຄອງລະບົບສະຖາບັນ, ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ຍຸດທະສາດ, ແຜນການ, ແຜນພັດທະນາຕາມຫຼັກການ ແລະ ການປະຕິບັດຂອງຕະຫຼາດ. ຮັບປະກັນໃຫ້ວຽກງານສ້າງກົດໝາຍ, ປະກາດໃຊ້ບັນດາລະບຽບການກ່ຽວກັບການແຂ່ງຂັນທີ່ຍຸຕິທຳ, ຄວບຄຸມການຜູກຂາດ, ປົກປັກຮັກສາສິດຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ, ການດຸ່ນດ່ຽງຜົນປະໂຫຍດລະຫວ່າງບັນດາກຸ່ມສັງຄົມຕ້ອງໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຢ່າງເປັນປົກກະຕິ ແລະ ສອດຄ່ອງ. ຂໍ້ລິເລີ່ມຂອງລັດບໍ່ພຽງແຕ່ສະແດງອອກໃນການປະຕິບັດນະໂຍບາຍຕາມທິດທີ່ຖືກຕ້ອງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນການຕິດຕາມ, ປະເມີນຜົນ, ດັດແກ້ຢ່າງທັນການເພື່ອໃຫ້ຂອບກົດໝາຍສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍການພັດທະນາຕະຫຼາດ ແລະ ການພັດທະນາສັງຄົມ.

ສັງຄົມມີບົດບາດໃນການຕິດຕາມ, ຕຳນິຕິຕຽນ ແລະ ໃຫ້ຄຳປຶກສາຜ່ານບັນດາອົງການການເມືອງສັງຄົມ, ສະມາຄົມວິຊາຊີບ, ປັນຍາຊົນ ແລະ ສື່ມວນຊົນ. ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມມຸ່ງມາດປາດຖະໜາຂອງປະຊາຊົນ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ບັນດາຊົນຊັ້ນສັງຄົມ, ລັດມີພື້ນຖານເພື່ອດັດແກ້ບັນດານະໂຍບາຍ, ສ້າງບຸລິມະສິດພັດທະນາ ແລະ ເພີ່ມທະວີຄວາມໂປ່ງໃສ. ບົດບາດການຊີ້ນຳຂອງສັງຄົມບໍ່ພຽງແຕ່ຮັບປະກັນການປະຕິບັດນະໂຍບາຍ, ແຜນງານຢ່າງຍຸດຕິທຳ, ມີປະສິດທິຜົນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງສົ່ງເສີມຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ເຊື່ອມຕໍ່ບັນດາຫົວໜ່ວຍເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ.

ພາຍຫຼັງ 40 ປີແຫ່ງການສ້ອມແປງ, ບັນດາຜົນງານຮອບດ້ານໃນຂົງເຂດເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ສັງຄົມ ໄດ້ຢັ້ງຢືນເຖິງຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງນະໂຍບາຍປັບປຸງກໍ່ສ້າງ. ສະຖາບັນເສດຖະກິດການຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງ, ດໍາເນີນ, ສົມບູນແບບຜ່ານແຕ່ລະໄລຍະຂອງການພັດທະນາ. ການເພີ່ມທັດສະນະກ່ຽວກັບ “ການແກ້ໄຂການພົວພັນລະຫວ່າງລັດ-ຕະຫຼາດ-ສັງຄົມຢ່າງເໝາະສົມ” ໃນຮ່າງເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດ ຄັ້ງທີ 14 ແມ່ນຈຸດຫັນປ່ຽນໃໝ່, ເປີດຍຸກບໍລິຫານເສດຖະກິດບົນພື້ນຖານຕະຫຼາດທີ່ໂປ່ງໃສ, ມີປະສິດທິຜົນ, ຕິດພັນກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບທາງສັງຄົມ ແລະ ທິດພັດທະນາແບບຍືນຍົງ.

9. ເສດຖະກິດເອກະຊົນແມ່ນກຳລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງເສດຖະກິດ.

ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ຢັ້ງຢືນວ່າ: ຊຸກຍູ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນພາລະບົດບາດ, ພາລະບົດບາດຂອງຂະແໜງເສດຖະກິດ. ພັດທະນາເສດຖະກິດແຫ່ງລັດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ຮັກສາບົດບາດນຳພາຢ່າງແທ້ຈິງໃນການຮັບປະກັນຄວາມດຸ່ນດ່ຽງຕົ້ນຕໍ, ທິດທາງຍຸດທະສາດ, ນຳພາ ແລະ ຊີ້ນຳຍຸດທະສາດ; ພັດທະນາເສດຖະກິດພາກເອກະຊົນເປັນພະລັງງານທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດຂອງເສດຖະກິດ ; ເສດຖະກິດຮ່ວມມື, ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ເສດຖະກິດລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ ແລະ ເສດຖະກິດປະເພດອື່ນໆມີບົດບາດສຳຄັນ.

ດັ່ງນັ້ນ, ຮ່າງເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ ຢັ້ງຢືນວ່າ: ການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນແມ່ນກຳລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ, ແມ່ນຈຸດໃໝ່ທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຮ່າງກົດໝາຍກໍ່ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການຜັນຂະຫຍາຍບັນດາໜ້າທີ່ ແລະ ບົດບາດຂອງແຕ່ລະຂະແໜງເສດຖະກິດ, ເພື່ອແນໃສ່ສ້າງຮູບການພັດທະນາຢ່າງຮອບດ້ານ ແລະ ຍືນຍົງໃຫ້ແກ່ພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມຢູ່ ຫວຽດນາມ. ການແບ່ງແຮງງານ, ການປະສານງານ ແລະ ການສະໜັບສະໜູນ ລະຫວ່າງ ເສດຖະກິດຂອງລັດ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ເສດຖະກິດຮ່ວມມື, ເສດຖະກິດລວມ, ເສດຖະກິດລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ ແລະ ຮູບແບບເສດຖະກິດອື່ນໆ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການຈັດຕັ້ງຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ, ວິທະຍາສາດ ແລະ ຄ່ອງແຄ້ວ ເພື່ອແນໃສ່ສ້າງທ່າແຮງ ແລະ ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນຂອງແຕ່ລະຂະແໜງເສດຖະກິດ.

ໃນປະເທດພວກເຮົາ, ນະໂຍບາຍທີ່ຕັ້ງແລະບົດບາດຂອງເສດຖະກິດເອກະຊົນໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ. (1) ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 6 "ຖືວ່າ ເສດຖະກິດຫຼາຍຂະແຫນງການເປັນລັກສະນະຂອງໄລຍະການຫັນປ່ຽນ " . (2) ທີ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 12, ພັກພວກເຮົາໄດ້ຕີລາຄາເສດຖະກິດເອກະຊົນເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາກຳລັງຊຸກຍູ້ເສດຖະກິດທີ່ສຳຄັນ. (3) ກອງປະຊຸມສູນກາງຄັ້ງທີ 5 ສະໄໝທີ 12 ໄດ້ອອກມະຕິຕົກລົງຄັ້ງທີ 10-NQ/TW, ລົງວັນທີ 3 ມິຖຸນາ 2017 ໂດຍຢືນຢັນວ່າ ເສດຖະກິດເອກະຊົນໄດ້ກາຍເປັນກຳລັງຊຸກຍູ້ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດແບບສັງຄົມນິຍົມ. (4) ວັນທີ 4 ພຶດສະພາ 2025, ມະຕິເລກທີ 68 ຂອງກົມການເມືອງກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນໄດ້ຢືນຢັນວ່າ: “... ເສດຖະກິດເອກະຊົນແມ່ນກຳລັງໜູນສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ…”.

ການຈັດວາງພາກເອກະຊົນເປັນກຳລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດແມ່ນວິທີຍຸດທະສາດໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ການແຂ່ງຂັນທົ່ວໂລກນັບມື້ນັບຮ້າຍແຮງ. ການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວຂອງວິສາຫະກິດເອກະຊົນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມສາມາດໃນການປັບຕົວໄດ້ໄວ, ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ມີຄວາມຄ່ອງຕົວຕໍ່ກັບການເໜັງຕີງຂອງຕະຫຼາດ, ກາຍເປັນແຫຼ່ງແຮງງານສັງຄົມຕົ້ນຕໍ, ເປັນແຫຼ່ງສິນຄ້າ, ການບໍລິການ ແລະ ວິທີແກ້ໄຂທີ່ຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານເຕັກໂນໂລຢີ.

ເຖິງວ່າມີຂໍ້ຈຳກັດ ແລະ ຂໍ້ຂາດຕົກບົກຜ່ອງບາງຢ່າງ, ແຕ່ເສດຖະກິດເອກະຊົນມີຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນດ້ານຊັບພະຍາກອນທີ່ຫຼາກຫຼາຍຈາກພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນລັດປັບປຸງກົນໄກສິນເຊື່ອ, ນະໂຍບາຍພາສີ ແລະ ທີ່ດິນ, ສ້າງເງື່ອນໄຂສະເໝີພາບໃຫ້ທຸກວິສາຫະກິດ. ເອກກະລາດໃນການຈັດສັນທຶນ, ຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີຊ່ວຍໃຫ້ວິສາຫະກິດເອກະຊົນເລັ່ງການລົງທຶນ, ຂະຫຍາຍຂະໜາດແລະປະສິດທິຜົນ. ຈາກນັ້ນ, ຂະແໜງການນີ້ປະກອບສ່ວນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງໃຫ້ແກ່ການເຕີບໂຕ GDP, ພ້ອມທັງສ້າງສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການແຂ່ງຂັນທີ່ມີສຸຂະພາບດີ ແລະ ຊຸກຍູ້ການປະດິດສ້າງ. ເສດຖະກິດເອກະຊົນມີຄວາມສາມາດນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ປະກອບສ່ວນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງເຂົ້າໃນການເຕີບໂຕ ແລະ ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ, ຊຸກຍູ້ການປະດິດສ້າງ ແລະ ປັບປຸງສະຫວັດດີການສັງຄົມ. ນີ້ແມ່ນສອດຄ່ອງກັບທິດສະດີຂອງລັດທິມາກ-ເລນິນ ເມື່ອພິຈາລະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດເປັນຜະລິດຕະພັນຂອງອາລະຍະທໍາຂອງມະນຸດ ແລະເສດຖະກິດເອກະຊົນໃນສັງຄົມນິຍົມເປັນອົງປະກອບຂອງເສດຖະກິດ.

ພ້ອມກັນນັ້ນ, ເພື່ອໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນກາຍເປັນກຳລັງແຮງຊຸກຍູ້ເສດຖະກິດຂອງລັດ, ຕ້ອງສືບຕໍ່ປັບປຸງກົນໄກດ້ານກົດໝາຍ, ຫຼຸດຜ່ອນອຸປະສັກດ້ານບໍລິຫານ ແລະ ປົກປັກຮັກສາສິດຊັບສິນ, ສິດຄວາມເປັນເຈົ້າຂອງ, ສິດເສລີໃນການດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ການແຂ່ງຂັນຕະຫຼາດ, ສິດຊັບສິນທາງປັນຍາ ແລະ ພັດທະນາລະບົບຕະຫຼາດທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ຄ່ອງແຄ້ວ. ການພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງຂອງຂະແໜງເສດຖະກິດເອກະຊົນບໍ່ພຽງແຕ່ນຳມາເຊິ່ງຜົນປະໂຫຍດດ້ານເສດຖະກິດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນເສົາຄ້ຳໃນການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານເສດຖະກິດການຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຕັ້ງໜ້າຂອງຫວຽດນາມໃນສະຖານະການການເມືອງໂລກ, ເສດຖະກິດສາກົນ ແລະ ພົນລະເຮືອນຂອງໂລກ.

10. ວັດທະນະທຳ ແລະ ປະຊາຊົນ ເປັນພື້ນຖານ, ແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນ, ແຫຼ່ງກຳເນີດ ແລະ ແຮງຂັບເຄື່ອນອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ເປັນລະບົບຄຸ້ມຄອງເພື່ອການພັດທະນາສັງຄົມແບບຍືນຍົງ.

ນີ້ແມ່ນການໂຕ້ຖຽງພື້ນຖານທີ່ສຸດໃນຮ່າງເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຮັບຮູ້ໃໝ່ຂອງພັກກ່ຽວກັບບົດບາດວັດທະນະທຳ ແລະ ປະຊາຊົນໃນການກໍ່ສ້າງ, ພັດທະນາປະເທດ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມ.

ພື້ນຖານການກຳນົດວັດທະນະທຳ ແລະ ປະຊາຊົນເປັນພື້ນຖານ, ຊັບພະຍາກອນ, ແຫຼ່ງກຳລັງ, ແຮງຂັບເຄື່ອນອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ລະບົບລະບຽບການເພື່ອພັດທະນາສັງຄົມແບບຍືນຍົງລວມມີ:

ທີໜຶ່ງແມ່ນ ຈຸດຢືນ ແລະ ບົດບາດຂອງວັດທະນະທຳໃນການຜັນຂະຫຍາຍແນວຄິດ, ພຶດຕິກຳ ແລະ ຄຸນຄ່າຫຼັກຂອງການພັດທະນາມະນຸດ. ວັດທະນະທຳໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງປະເທດຊາດ, ແມ່ນລະບົບຄຸນຄ່າ, ມາດຕະຖານຂອງສັງຄົມ, ແລະເປັນບ່ອນຮັກສາຄວາມຮູ້, ປະສົບການ ແລະ ຄຸນຄ່າດັ້ງເດີມທີ່ຜ່ານຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. ຄຸນຄ່າເຫຼົ່ານີ້ສ້າງຮູບແບບວິທີການຄິດ, ປະຕິບັດ, ການພົວພັນແລະການແກ້ໄຂບັນຫາ. ວັດທະນະທໍາເປັນຊັບພະຍາກອນ endogenous ຂອງການພັດທະນາ, ກໍາລັງຂັບເຄື່ອນສໍາລັບການພັດທະນາຈາກພາຍໃນ. ລັກສະນະວັດທະນະທຳຄື: ຈິດໃຈດຸໝັ່ນ, ດຸໝັ່ນ, ຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແລະ ປະດິດສ້າງ ຈະປະກອບສ່ວນຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ສັງຄົມ.

ສອງ, ການປະຕິບັດປະຫວັດສາດສະໄໝປະຈຸບັນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງບົດບາດພື້ນຖານຂອງວັດທະນະທຳໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ວັດທະນະທຳກາຍເປັນຊັບພະຍາກອນທາງວິນຍານທີ່ມີພະລັງ, ຊ່ວຍໃຫ້ປະຊາຄົມຜ່ານຜ່າທຸກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ສິ່ງທ້າທາຍ, ສ້າງຄວາມສາມັກຄີໃນສັງຄົມ. ວັດທະນະທຳແມ່ນກຳລັງຂັບເຄື່ອນ ແລະ ແຫຼ່ງກຳລັງໂດຍກົງໃຫ້ແກ່ການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ, ແມ່ນກຳລັງອ່ອນທີ່ມີບົດບາດເປີດກ້ວາງຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນໃນການແລກປ່ຽນ, ເຊື່ອມໂຍງ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ. ວັດທະນະທໍາແມ່ນລະບົບທີ່ຄວບຄຸມການພົວພັນທາງສັງຄົມ. ວັດທະນະທໍານໍາພາການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ. ວັດທະນະທຳແມ່ນອຳນາດອ່ອນຂອງຊາດ.

ອັນທີສາມ, ການປະຕິບັດໃນໄລຍະ 40 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຜົນສຳເລັດອັນພົ້ນເດັ່ນໃນການຊຸກຍູ້ດ້ານວັດທະນະທຳ ແລະ ຊັບພະຍາກອນມະນຸດໃນດ້ານເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ, ສິ່ງແວດລ້ອມ, ການປ້ອງກັນຊາດ, ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ, ການພັດທະນາວຽກງານການຕ່າງປະເທດ ແລະ ອື່ນໆ, ພິເສດແມ່ນໃນໄລຍະກອງປະຊຸມສະໄໝສາມັນເທື່ອທີ 13.

ທີສີ່, ບົດສະຫຼຸບການປະຕິບັດ ແລະ ທິດສະດີໃນໄລຍະ 40 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ວັດທະນະທຳປຸກລະດົມນ້ຳໃຈຮັກຊາດ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ຄວາມມຸ່ງມາດປາຖະໜາຢາກລຸກຂຶ້ນຂອງປະຊາຊົນຫວຽດນາມ. ການປົກປັກຮັກສາ ແລະ ເຊີດຊູເອກະລັກວັດທະນະທຳຂອງຊາດແມ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດເພື່ອຢັ້ງຢືນເອກະລັກສະເພາະ, ຕ້ານການຮຸກຮານດ້ານວັດທະນະທຳ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງ, ທ່າໄດ້ປຽບແກ່ປະເທດຊາດ.

11. ກໍ່ສ້າງລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດທີ່ທັນສະໄໝທຽບກັບພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກ

ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ສະເໜີນະໂຍບາຍກໍ່ສ້າງລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດທີ່ທັນສະໄໝທຽບໃສ່ພາກພື້ນ ແລະ ໂລກ, ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການໃໝ່ ແລະ ຮີບດ່ວນຂອງການພັດທະນາປະເທດຊາດ, ເພີ່ມທະວີການແຂ່ງຂັນ, ພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດໃຫ້ມີຄຸນນະພາບສູງ, ຊຸກຍູ້ການປະດິດສ້າງ, ຮັບປະກັນການພັດທະນາປະເທດຊາດຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງ. ພື້ນຖານການກໍ່ສ້າງລະບົບການສຶກສາແຫ່ງຊາດທີ່ທັນສະໄໝທຽບເທົ່າກັບພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກລວມມີ:

ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນ ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການພັດທະນາຂອງປະເທດໃນຍຸກໃໝ່ (ສ້າງຮູບແບບການເຕີບໂຕໃໝ່, ປັບປຸງຄຸນນະພາບການເຕີບໂຕ, ຊຸກຍູ້ການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ, ທັນສະໄໝ, ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ, ແລະ ຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ຍືນຍົງຂອງປະເທດ) ແມ່ນຕ້ອງມີຊັບພະຍາກອນມະນຸດໃໝ່ - ຊັບພະຍາກອນມະນຸດທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ. ລະບົບການສຶກສາທີ່ເປີດ, ທັນສະໄໝ, ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນຈະເປັນບ່ອນເປີດເຜີຍໃຫ້ແກ່ການຝຶກອົບຮົມປະຊາຊົນລຸ້ນຕ່າງໆໃຫ້ມີຄວາມຮູ້, ທັກສະ ແລະ ຄຸນນະພາບ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາໃໝ່ຂອງປະເທດ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ.

ສອງ, ຈາກສະພາບຂອງລະບົບການສຶກສາຂອງຫວຽດນາມໃນປັດຈຸບັນ, ມີຄວາມຈຳເປັນຢ່າງຮີບດ່ວນເພື່ອແກ້ໄຂບັນດາຈຸດອ່ອນ, ຖອຍຫຼັງ, ຄວາມບໍ່ພຽງພໍຂອງລະບົບການສຶກສາຂອງປະເທດເຮົາ, ລະບົບການສຶກສາທີ່ບໍ່ອີງໃສ່ມາດຕະຖານຜົນຜະລິດ, ຂາດການເປີດກວ້າງ, ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຮັກສາທ່າອ່ຽງທົ່ວໄປຂອງໂລກ.

ອັນທີສາມ, ແມ່ນຍ້ອນຂໍ້ກຳນົດກ່ຽວກັບການຊຸກຍູ້ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ ແລະ ໂລກາພິວັດ; ການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວຂອງວິທະຍາສາດເຕັກໂນໂລຊີແລະການປະຕິວັດອຸດສາຫະກໍາຄັ້ງທີ 4; ທ່າອ່ຽງຂອງນະວັດຕະກໍາ, ການປະຕິຮູບ, ການພັດທະນາການສຶກສາໃນໂລກ, ຂະບວນການຮ່ວມມືສາກົນ, ການເຊື່ອມໂຍງ, ແລະການແຂ່ງຂັນດ້ານການສຶກສາ. ການສຶກສາທີ່ທັນສະໄໝຈະສ້າງທ່າໄດ້ປຽບໃນການແຂ່ງຂັນໃຫ້ແກ່ຫວຽດນາມ. ບັນດາໂຄງການຮ່ຳຮຽນທີ່ກ້າວໜ້າ ແລະ ບັນດາວິທີການສອນທີ່ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ຈະຊ່ວຍໃຫ້ນັກສຶກສາ ຫວຽດນາມ ມີຄວາມສາມາດໃນການເຮັດວຽກໃນສະພາບແວດລ້ອມສາກົນ, ດຶງດູດການລົງທຶນ ແລະ ບັນດາແຫຼ່ງກຳລັງຈາກພາຍນອກ, ຊຸກຍູ້ການຮ່ວມມືດ້ານວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຢີ.

ທີສີ່, ສືບຕໍ່ສືບທອດວິວັດການວິວັດທະນາການວິທະຍາສາດຂອງລັດທິມາກ - ເລນິນ ແລະ ແນວຄິດໂຮ່ຈິມິນກ່ຽວກັບການສຶກສາ; ທິດສະດີທັນສະໄໝກ່ຽວກັບການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ; ທິດສະດີກ່ຽວກັບເສດຖະກິດຄວາມຮູ້ ແລະ ສັງຄົມການຮຽນຮູ້; ທິດສະດີກ່ຽວກັບນະວັດຕະກໍາ ແລະ ການພັດທະນາຄວາມສາມາດ; ແບ່ງປັນປະສົບການສາກົນກ່ຽວກັບການພັດທະນາການສຶກສາ ແລະ ຕາມນັ້ນແລ້ວ, ລະບົບການສຶກສາທີ່ທັນສະໄໝທຽບກັບພາກພື້ນ ແລະ ສາກົນ ຈະສະໜອງແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນມະນຸດທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳເຕັກໂນໂລຢີສູງ, ຍົກສູງສະມັດຕະພາບແຮງງານ, ສ້າງມູນຄ່າເພີ່ມ ແລະ ຄວາມສາມາດແກ່ງແຍ້ງໃຫ້ແກ່ເສດຖະກິດ.

ອັນທີຫ້າ, ການດູດຊຶມເນື້ອໃນຂອງປະເທດທີ່ມີລະບົບການສຶກສາທີ່ທັນສະໄໝມັກຈະສຸມໃສ່ບັນດາປັດໄຈຄື: ຄວາມທ່ຽງທຳ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນ ແລະ ການພັດທະນາຮອບດ້ານ. ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ຟິນແລນມີຊື່ສຽງສໍາລັບລະບົບການສຶກສາຂອງຕົນໂດຍບໍ່ມີການກົດດັນການສອບເສັງ, ສຸມໃສ່ຄວາມສະເຫມີພາບແລະການພັດທະນາສ່ວນບຸກຄົນ. ຍີ່ປຸ່ນສົ່ງເສີມຈັນຍາບັນ, ເອກະລາດແລະລະບຽບວິໄນ, ຊ່ວຍໃຫ້ນັກຮຽນສ້າງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງເຂົາເຈົ້າ. ບັນດາປະເທດເຊັ່ນ: ສະຫະລັດ, ສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ເຢຍລະມັນ, ແລະການາດາມີລະບົບການສຶກສາທີ່ກ້າວຫນ້າດ້ວຍການລົງທຶນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນການຄົ້ນຄວ້າ, ເຕັກໂນໂລຢີແລະວິທີການສອນທີ່ທັນສະໄຫມ. ປະເທດເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະມີຫຼັກສູດທີ່ປ່ຽນແປງໄດ້, ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີແນວຄິດວິຈານ ແລະຄວາມຄິດສ້າງສັນ.

12. ບຸກທະລຸດ້ານວິທະຍາສາດ, ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກໍາ ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນແຫ່ງຊາດ

ບາດກ້າວບຸກທະລຸທາງດ້ານວິທະຍາສາດ, ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກຳ ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນແຫ່ງຊາດ ແມ່ນນະໂຍບາຍໃໝ່ ແລະ ສຳຄັນໃນຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດ ຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກ, ມຸ່ງໄປເຖິງການຫັນເປັນກຳລັງໜູນພັດທະນາຢ່າງບໍ່ຈຳກັດ. ການກໍານົດບຸລິມະສິດນີ້ແມ່ນມາຈາກວິໄສທັດຍຸດທະສາດເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງການປະຕິວັດອຸດສາຫະກໍາຄັ້ງທີ 4, ເມື່ອເຕັກໂນໂລຢີດິຈິຕອລແລະນະວັດຕະກໍາກາຍເປັນປັດໃຈຕັດສິນຄວາມໄວແລະຄຸນນະພາບຂອງການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມຂອງບັນດາປະເທດ. ພັກຢືນຢັນວ່າ ພຽງແຕ່ບຸກທະລຸຢ່າງແຂງແຮງໃນບັນດາຂົງເຂດດັ່ງກ່າວສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຫວຽດນາມຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຂອບເຂດການເຕີບໂຕແບບດັ້ງເດີມ.

ທິດສະດີການພັດທະນາທີ່ທັນສະໄໝເຊັ່ນ: ທິດສະດີການເຕີບໂຕທາງເສດຖະກິດທີ່ອີງໃສ່ນະວັດຕະກຳ, ທິດສະດີສັງຄົມຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ແລະ ເສດຖະກິດຄວາມຮູ້ລ້ວນແຕ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນບົດບາດຫຼັກຂອງວິທະຍາສາດເຕັກໂນໂລຊີ ແລະການຫັນເປັນດິຈິຕອນໃນການກະຕຸ້ນຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າໃໝ່. ການເຕີບໂຕໂດຍອີງໃສ່ນະວັດຕະກໍາ, ຄວາມຮູ້ແລະເຕັກໂນໂລຢີຈະສ້າງຊັບພະຍາກອນການຜະລິດທີ່ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດເມື່ອເສດຖະກິດແຜ່ຂະຫຍາຍຢ່າງໄວວາ. ຂະນະດຽວກັນ, ແນວຄວາມຄິດຂອງສັງຄົມຂໍ້ມູນຂ່າວສານແລະເສດຖະກິດຄວາມຮູ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງອົງປະກອບຂອງຂໍ້ມູນ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານແລະຄວາມສາມາດໃນການວິເຄາະດິຈິຕອນເພື່ອປັບປຸງຜົນຜະລິດແລະປະສິດທິພາບຂອງການນໍາໃຊ້ຊັບພະຍາກອນ. ຮູບແບບເສດຖະກິດດິຈິຕອນລວມໂຄງສ້າງພື້ນຖານດິຈິຕອນ, ເວທີຂໍ້ມູນແລະລະບົບນິເວດການເລີ່ມຕົ້ນເພື່ອສ້າງການພັດທະນາທີ່ເຂັ້ມແຂງສໍາລັບຂະບວນການປະດິດສ້າງ.

ຫວຽດນາມແມ່ນປະເທດທີ່ມາລ້າຫຼັງ, ແຕ່ພວມຍາດແຍ່ງກາລະໂອກາດເຂົ້າຮ່ວມບັນດາປະເທດພັດທະນາເສດຖະກິດດີຈີຕອນ. ກົມການເມືອງຄັ້ງທີ 12 ໄດ້ອອກມະຕິເລກທີ 52-NQ/TW ດ້ວຍຫົວຂໍ້ວ່າ “ບາງທິດທາງ ແລະ ນະໂຍບາຍເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າໃນວິວັດການອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີ 4”. ກຳນົດຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບວຽກງານກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງດີຈີຕອນ, ພັດທະນາແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນມະນຸດທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ, ປັບປຸງກອບກົດໝາຍໃຫ້ແກ່ອຸດສາຫະກຳ 4.0. ສົ່ງເສີມບົດບາດຂອງຂໍ້ມູນ, ປັນຍາປະດິດ, ອິນເຕີເນັດຂອງສິ່ງຕ່າງໆ, ການຜະລິດອັດສະລິຍະ, ແລະເຊື່ອມຕໍ່ຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າທົ່ວໂລກ. ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການເຊື່ອມໂຍງຢ່າງໃກ້ຊິດລະຫວ່າງບັນດາວິສາຫະກິດ, ສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າ, ມະຫາວິທະຍາໄລ, ແລະ ອົງການຄຸ້ມຄອງເພື່ອຊຸກຍູ້ການນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີໃໝ່, ປັບປຸງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ຄຸນນະພາບຂອງຜະລິດຕະພັນ. ສະເໜີກົນໄກຊຸກຍູ້ການລົງທຶນ R&D, ປົກປັກຮັກສາຊັບສິນທາງປັນຍາ, ແລະຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພຂອງເຄືອຂ່າຍ. ກົມການເມືອງຊຸດທີ 13 ໄດ້ອອກມະຕິເລກທີ 57-NQ/TW ວ່າດ້ວຍ “ວິວັດການພັດທະນາວິທະຍາສາດ, ເຕັກໂນໂລຢີ, ນະວັດຕະກຳ, ການຫັນປ່ຽນດີຈີຕອນແຫ່ງຊາດ”. ເນັ້ນໜັກໃສ່ວິທະຍາສາດ, ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ນະວັດຕະກໍາເປັນກໍາລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ບໍ່ຈໍາກັດຕໍ່ການເຕີບໂຕ. ລັດຖະບານກໍາລັງທົບທວນຄືນແລະເພີ່ມການລົງທຶນສາທາລະນະໃນ R&D, ໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນກັບເຕັກໂນໂລຢີຫຼັກເຊັ່ນ AI, Big Data, IoT, ແລະຊີວະສາດໂມເລກຸນ. ກໍ່ສ້າງລະບົບນິເວດທີ່ເຂັ້ມແຂງເຊື່ອມຕໍ່ບັນດາວິສາຫະກິດທີ່ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ພັດທະນາວິສາຫະກິດເຕັກໂນໂລຊີສູງ, ແຫຼ່ງທຶນຮ່ວມມື ແລະ ສູນປະດິດສ້າງ. ສະຖາບັນການປົກປັກຮັກສາຊັບສິນທາງປັນຍາທີ່ສົມບູນແບບ, ກົນໄກການແບ່ງປັນຂໍ້ມູນ, ແລະກົນໄກການປະເມີນຜົນແລະຍອມຮັບຜະລິດຕະພັນວິທະຍາສາດແລະເຕັກໂນໂລຢີ. ສະເໜີແຜນທີ່ການຫັນເປັນດີຈີຕອນຂອງບັນດາອົງການລັດ, ວິສາຫະກິດ, ສັງຄົມທີ່ສຳຄັນແຕ່ປີ 2025 – 2030, ມຸ່ງໄປເຖິງລັດຖະບານດີຈີຕອນ, ເສດຖະກິດດີຈີຕອນ, ສັງຄົມດີຈີຕອນ.

ລັດຖະບານ, ທຸກຂັ້ນ, ຂະແໜງການຈາກສູນກາງເຖິງຂັ້ນຮາກຖານໄດ້ຕັ້ງໜ້າປະຕິບັດໂຄງການຫັນເປັນດີຈີຕອນແຫ່ງຊາດ, ຍູ້ແຮງການປະດິດສ້າງ ແລະ ລົງທຶນກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງເຕັກໂນໂລຢີ, ມຸ່ງໄປເຖິງເປົ້າໝາຍຫັນຫວຽດນາມ ກາຍເປັນປະເທດຊາດດີຈີຕອນໃນປີ 2030. ສຸມໃສ່ປະດິດສ້າງກົນໄກລົງທຶນຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ພັດທະນາ, ບຸລິມະສິດບັນດາແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນທີ່ກ້າວໜ້າຄື: ເຕັກໂນໂລຊີໃຫຍ່, ເຕັກໂນໂລຢີຊີວະພາບ, ອິນເຕີເນັດ. ຍູ້ແຮງການສ້າງສູນປະດິດສ້າງ, ປັບປຸງການເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງບັນດາວິສາຫະກິດ, ສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ສະຖາບັນຝຶກອົບຮົມ, ປັບປຸງກອບກົດໝາຍເພື່ອປົກປັກຮັກສາຊັບສິນທາງປັນຍາໃຫ້ສົມບູນແບບ. ກົນໄກຊຸກຍູ້ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງພາກລັດ - ເອກະຊົນ, ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ ແລະ ການຜັນຂະຫຍາຍບັນດາແຫຼ່ງທຶນການລົງທຶນ, ຊ່ວຍສ້າງສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ເຄື່ອນໄຫວຖ່າຍທອດເຕັກໂນໂລຢີ. ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພແລະຄວາມປອດໄພຂອງເຄືອຂ່າຍແມ່ນຖືວ່າເປັນປັດໃຈພື້ນຖານສໍາລັບການຫັນປ່ຽນດິຈິຕອນທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດແລະປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດແຫ່ງຊາດໃນຊ່ອງດິຈິຕອນ.

ໝາກຜົນຂອງວິວັດທະນາການວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ, ນະວັດຕະກໍາ ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນແມ່ນສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງການຜະລິດແຮງງານທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ຫຼຸດຕົ້ນທຶນການຜະລິດ ແລະ ເວລາທີ່ສັ້ນລົງໃນການຕະຫຼາດ. ຫວຽດນາມ ສາມາດເພີ່ມ GDP 1-1,5 ເປີເຊັນໃນແຕ່ລະປີ ຍ້ອນການນຳໃຊ້ວິທະຍາສາດ ເຕັກໂນໂລຢີ ແລະ ການຫັນປ່ຽນດີຈີຕອນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຄວາມສາມາດແກ່ງແຍ້ງຂອງວິສາຫະກິດ ຫວຽດນາມ ໃນເວທີສາກົນກໍ່ໄດ້ຮັບການເສີມຂະຫຍາຍໂດຍຜ່ານການຍົກສູງຄຸນນະພາບຜະລິດຕະພັນ, ການບໍລິການ ແລະ ເອກະລາດໃນຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງ. ຜະລິດຕະພັນແລະການບໍລິການໃຫມ່ທີ່ຮູບຮ່າງຂອງເຕັກໂນໂລຢີສູງແລະການແກ້ໄຂດິຈິຕອນບໍ່ພຽງແຕ່ຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການພາຍໃນປະເທດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງສ້າງຄວາມດຶງດູດໃນຕະຫຼາດໂລກ. ການເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນຕ່ອງໂສ້ການຜະລິດສາກົນ ຊ່ວຍໃຫ້ວິສາຫະກິດຫວຽດນາມ ຮຽນຮູ້ເຕັກໂນໂລຊີ, ປັບປຸງບັນດາມາດຕະຖານຄຸ້ມຄອງ ແລະ ເປີດກວ້າງເຄືອຂ່າຍຄູ່ຮ່ວມມື. ຈາກນັ້ນ, ທີ່ຕັ້ງຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບການຍົກສູງ, ກາຍເປັນຕົວເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ສຳຄັນໃນເຄືອຂ່າຍການຜະລິດ ແລະ ມູນຄ່າຂອງໂລກ.

13. ຍູ້ແຮງການບຸກທະລຸໃນການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນຊາດ-ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບຢ່າງໝັ້ນຄົງ, ປອດໃສ, ເຂັ້ມແຂງ, ປອດໃສ, ເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ, ນຳໃຊ້ສອງເທົ່າ, ທັນສະໄໝ ເພື່ອປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຢ່າງໜັກແໜ້ນໃນທຸກສະຖານະການ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສົງຄາມເຕັກໂນໂລຊີສູງ.

ເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ຢືນຢັນຄວາມຈຳເປັນຂອງ “ການພັດທະນາຢ່າງຕັ້ງໜ້າ” ແທນທີ່ຈະເປັນພຽງ “ການພັດທະນາ” ຫລື “ກໍ່ສ້າງ” ຄືກັບມະຕິຂອງພັກກ່ອນນີ້ກ່ຽວກັບການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຕັດສິນໃຈທາງດ້ານການເມືອງຢ່າງສູງເພື່ອສ້າງບາດກ້າວບຸກທະລຸໃນການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ.

ຄຽງຄູ່ກັບການສືບຕໍ່ຢືນຢັນລັກສະນະ “ສອງຈຸດໝາຍ, ທັນສະໄໝ”, ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງທີ່ຍື່ນຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ໄດ້ເພີ່ມເນື້ອໃນ “ເອກກະລາດ, ກຸ້ມຕົນເອງ, ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ” ໃນການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນຊາດ-ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ.

ເຖິງວ່ານະໂຍບາຍ “ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍກຳລັງຕົນເອງ” ໃນການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນຊາດປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບໄດ້ປະກົດຢູ່ບັນດາເອກະສານ, ມະຕິຂອງພັກໃນໄລຍະປັບປຸງ, ແຕ່ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ໄດ້ຢຸດຕິການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບຕາມທິດ “ນຳໃຊ້ສອງຝ່າຍ ແລະ ທັນສະໄໝ”; ຕໍ່ໄປ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການປ້ອງກັນປະເທດ ແລະ ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວອຸດສາຫະກຳ (ເດືອນ 6/2024) ໄດ້ກຳນົດ “ການເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ກຸ້ມຕົນເອງ, ນຳໃຊ້ສອງຝ່າຍ, ທັນສະໄໝ, ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ໃນນັ້ນກຳລັງແຮງພາຍໃນແມ່ນປັດໄຈຕັດສິນ”.

ສະນັ້ນ, ການເພີ່ມຕື່ມ 5 ອົງປະກອບ “ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ, ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ, ນຳໃຊ້ສອງດ້ານ ແລະ ທັນສະໄໝ” ແນໃສ່: (1) ສົ່ງເສີມກຳລັງພາຍໃນ, ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ ແລະ ກ້າວໄປສູ່ການເປັນເອກກະລາດຍຸດທະສາດຕະຫຼອດຂະບວນການນັບແຕ່ການຄົ້ນຄວ້າເຖິງການຜະລິດ ແລະ ພັດທະນາ. (2) ເພີ່ມປະສິດທິພາບການນໍາໃຊ້ສອງຜະລິດຕະພັນ, ຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ, ແລະເພີ່ມມູນຄ່າການນໍາໃຊ້. (3) ປ່ຽນແປງໃໝ່ຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີສູງ, ເຕັກໂນໂລຊີໃໝ່, ຮັບປະກັນຄຸນນະພາບຜະລິດຕະພັນທີ່ນັບມື້ນັບສູງ, ຕອບສະໜອງໄດ້ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຢ່າງໜັກແໜ້ນໃນທຸກສະຖານະການ, ພິເສດແມ່ນສົງຄາມເຕັກໂນໂລຢີສູງ.

14. ພັດທະນາວຽກງານການຕ່າງປະເທດໃນຍຸກໃໝ່, ສົມກັບດ້ານປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ທີ່ຕັ້ງຂອງປະເທດ.

ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງທີ່ຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 14 ຂອງພັກໄດ້ກຳນົດຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການ “ພັດທະນາວຽກງານການຕ່າງປະເທດໃນໄລຍະໃໝ່, ສອດຄ່ອງກັບປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ທີ່ຕັ້ງຂອງປະເທດ” ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການສືບຕໍ່ທັດສະນະ ແລະ ນະໂຍບາຍທີ່ຜ່ານມາເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນການຜັນຂະຫຍາຍດ້ານແນວຄິດ, ເປົ້າໝາຍ ແລະ ທິດທາງການຕ່າງປະເທດ.

ແນວຄິດໃໝ່ກຳນົດວຽກງານການຕ່າງປະເທດບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນ “ຕັ້ງໜ້າ ແລະ ຕັ້ງໜ້າ” ຄືໃນກອງປະຊຸມຄັ້ງກ່ອນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາ “ສອດຄ່ອງກັບປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ທີ່ຕັ້ງຂອງປະເທດ” ຄື: (1) ວຽກງານການຕ່າງປະເທດບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເຄື່ອງມືປົກປັກຮັກສາລະບອບ ຫຼື ສະແຫວງຫາການຮ່ວມມືດ້ານເສດຖະກິດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນວິທີເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມສາມັກຄີ, ຄວາມເປັນເອກະລັກຂອງສາກົນ. (2) ເນັ້ນໜັກເຖິງບັນດາປັດໄຈວັດທະນະທຳ, ປະຫວັດສາດທີ່ຕິດພັນກັບການເຜີຍແຜ່ “ກຳລັງອ່ອນ”, ຄຸນຄ່າພົນລະເຮືອນຂອງຫວຽດນາມ, ສ້າງຄວາມເຄົາລົບ, ຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ ແລະ ອິດທິພົນໃນປະຊາຄົມໂລກ. (3) ວິໄສທັດນີ້ແມ່ນກວ້າງຂວາງກວ່າວິທີ "ສັນຕິພາບ, ການຮ່ວມມືແລະການພັດທະນາ" ທີ່ບໍລິສຸດຄືແຕ່ກ່ອນ.

ຕັ້ງເປົ້າໝາຍທີ່ສູງກວ່າເພາະທ່າທີຂອງຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ. ວຽກງານການຕ່າງປະເທດໃນຍຸກໃໝ່ຕ້ອງ: (1) ສ້າງເງື່ອນໄຂ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມໃຫ້ປະເທດກ້າວເຂົ້າສູ່ຍຸກພັດທະນາ. (2) ມີບົດບາດເປັນຜູ້ສ້າງ, ເປັນກຳລັງຊຸກຍູ້, ເປີດກາລະໂອກາດໃໝ່ໃຫ້ປະເທດພັດທະນາ. (3) ເສີມຂະຫຍາຍຕໍາແໜ່ງ ແລະກຽດສັກສີຂອງປະເທດໃນການເມືອງໂລກ, ເສດຖະກິດໂລກ ແລະອາລະຍະທຳມະນຸດ. ດ້ວຍທ່າທີ ແລະ ກຳລັງແຮງໃໝ່, ຫວຽດນາມ ຕັ້ງໜ້າເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນການປະກອບສ່ວນຮັກສາສັນຕິພາບ ແລະ ສະຖຽນລະພາບຢູ່ພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກ.

ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບວຽກງານການຕ່າງປະເທດຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນກັບການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ໄດ້ຊີ້ອອກຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ, ວຽກງານການຕ່າງປະເທດຕ້ອງສອດຄ່ອງກັບລັກສະນະພັດທະນາຂອງປະເທດຊາດ, ໝາຍຄວາມວ່າ ການຕ່າງປະເທດບໍ່ພຽງແຕ່ຊຸກຍູ້ເສດຖະກິດເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງບຸກເບີກດ້ານເຕັກໂນໂລຢີ, ຄວາມຮູ້, ວັດທະນະທຳ. ຕັ້ງໜ້າກໍ່ສ້າງການທູດຮອບດ້ານ, ທັນສະໄໝ ດ້ວຍ 3 ເສົາຄ້ຳ (ການທູດພັກ, ການທູດແຫ່ງລັດ, ການທູດປະຊາຊົນ), ປະຕິບັດ “ລະບົບນິເວດການຕ່າງປະເທດ” ເປັນເອກະພາບ, ເປັນເອກະພາບ. ການເຊື່ອມໂຍງຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນດ້ານການທູດດ້ານການເມືອງ, ເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ປ້ອງກັນປະເທດ, ຄວາມໝັ້ນຄົງ, ວິທະຍາສາດ, ເຕັກໂນໂລຊີ, ແລະ ການຫັນເປັນດີຈີຕອນ.

ເມື່ອທຽບໃສ່ບັນດາເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃນໄລຍະປັບປຸງ, ຮ່າງບົດລາຍງານການເມືອງທີ່ຍື່ນສະເໜີຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 14 ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ວຽກງານການຕ່າງປະເທດສູງກວ່າຄື: ບໍ່ພຽງແຕ່ “ຍົກສູງລະດັບ” ແຕ່ “ສົມກັບລະດັບສູງ”; “ບໍ່ພຽງແຕ່ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ” ແຕ່ຍັງ “ເສີມຂະຫຍາຍກຳລັງແຮງດ້ານວັດທະນະທຳ, ປະຫວັດສາດ, ຄຸນຄ່າຫວຽດນາມ” ເພື່ອເພີ່ມທະວີອິດທິພົນຂອງສາກົນ; ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນວຽກງານການຕ່າງປະເທດ “ເພື່ອຫວຽດນາມ” ຫາກຍັງ “ປະກອບສ່ວນໃຫ້ແກ່ສັນຕິພາບ ແລະ ການພັດທະນາລວມຂອງມະນຸດ”.

15. ປັບປຸງ ລະບົບການຈັດຕັ້ງ ຂອງລະບົບການເມືອງ ; ຍູ້ແຮງການແບ່ງຂັ້ນສູນກາງ ແລະ ມອບອຳນາດ, ຮັບປະກັນການຄຸ້ມຄອງເປັນເອກະພາບຂອງສູນກາງ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຕັ້ງໜ້າຂອງທ້ອງຖິ່ນ.

ປະຕິບັດວິວັດການປັບປຸງກົນໄກການເມືອງ, ພ້ອມກັນນັ້ນຊຸກຍູ້ການແບ່ງຂັ້ນສູນກາງ ແລະ ມອບອຳນາດໃຫ້ແກ່ການຮັບປະກັນການບໍລິຫານສູນກາງເປັນເອກະພາບ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຕັ້ງໜ້າຂອງທ້ອງຖິ່ນ ແມ່ນແນວຄິດ, ວິໄສທັດ ແລະ ຍຸດທະສາດໃໝ່ເພື່ອກໍ່ສ້າງລະບົບການເມືອງຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ເຂັ້ມແຂງ, ມີປະສິດທິຜົນ; ສ້າງແຮງຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະຍືນຍົງ. ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການອັນຮີບດ່ວນຂອງການສືບຕໍ່ປະດິດສ້າງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເປັນການຢັ້ງຢືນວິໄສທັດແຫ່ງການພັດທະນາ ແລະ ການຊີ້ນຳທີ່ມີສະຕິປັນຍາ, ຄວາມສາມາດໃນການຈັດຕັ້ງ ແລະ ກົງກັນຂ້າມ ແລະ ເດັດດ່ຽວປະຕິບັດແນວທາງ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ຍຸດທະສາດຂອງພັກ ແລະ ລັດໃນໄລຍະໃໝ່:

ກ່ອນອື່ນໝົດ, ປັບປຸງກົງຈັກການຈັດຕັ້ງຂອງລະບົບການເມືອງແມ່ນການແກ້ໄຂເພື່ອຈັດວາງລະບົບອົງການ, ການຈັດຕັ້ງຄືນໃໝ່ໃນລະບົບການເມືອງຈາກສູນກາງເຖິງຂັ້ນຮາກຖານ. ໄດ້ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດການຈັດສັນຄືນໃໝ່ຈຸດຈຸດສຸມ, ຫຼຸດລະດັບປານກາງ, ຫຼຸດຈໍານວນພະແນກ, ສາຂາ, ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນໄດ້ສົມທົບກັບບັນດາຫົວໜ່ວຍທີ່ມີໜ້າທີ່ຄ້າຍຄືກັນເພື່ອລົບລ້າງການຊ້ອນແຝງ, ຊັບຊ້ອນ, ປະຢັດຊັບພະຍາກອນ, ຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງພະນັກງານ-ລັດຖະກອນ. ຮູບແບບຂອງອຸປະກອນທີ່ຄ່ອງຕົວເຮັດໃຫ້ຂະບວນການສັ້ນລົງ, ຫຼຸດຜ່ອນຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານ, ແລະສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການເຮັດວຽກທີ່ຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ມີວິໄນ, ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ.

ສອງ, ຊຸກຍູ້ການແບ່ງຂັ້ນສູນກາງ ແລະ ມອບອຳນາດແມ່ນປັດໄຈສຳຄັນເພື່ອຊຸກຍູ້ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນ ແລະ ຄວາມໄດ້ປຽບຂອງແຕ່ລະພາກພື້ນ. Giving more decision-making power to local authorities in the fields of planning, infrastructure investment, resource management and social security helps speed up work resolution, in line with new practical conditions. At the same time, local authorities will be more proactive in organizing implementation, creating innovative ways of doing things, promptly adjusting to local characteristics, thereby arousing the aspirations and will for self-reliance and self-reliance of the grassroots and the community.

Thứ ba, thực hiện phân cấp, phân quyền nhưng phải luôn bảo đảm sự quản lý thống nhất của Trung ương. Điều này yêu cầu xây dựng hệ thống quy chế, quy chuẩn, tiêu chí đánh giá rõ ràng, minh bạch, đồng bộ. Trung ương giữ vai trò định hướng chiến lược, ban hành pháp luật và cơ chế kiểm soát; địa phương chịu trách nhiệm tổ chức thực thi và báo cáo kết quả. Cơ chế giám sát, đánh giá hiệu quả hoạt động được thiết kế bài bản, với sự tham gia của nhiều bên liên quan, kể cả Mặt trận Tổ quốc và các tổ chức xã hội, nhằm tăng cường tính công khai, trách nhiệm giải trình.

Thứ tư, cuộc cách mạng tinh gọn tổ chức bộ máy, cùng với phân cấp, phân quyền, đã và đang tạo cú huých mạnh mẽ để tái cấu trúc thể chế, hoàn thiện thể chế kinh tế thị trường định hướng xã hội chủ nghĩa, xây dựng Nhà nước pháp quyền liêm chính, kiến tạo và phục vụ. Chính quyền địa phương không chỉ là "người thi hành" mà còn là "chủ thể sáng tạo" trong xây dựng và triển khai chính sách.

Thứ năm, thực hiện tốt đồng bộ ba trụ cột: Tinh gọn bộ máy; phân cấp, phân quyền và quản lý thống nhất sẽ giúp Nhà nước đổi mới toàn diện, nâng cao năng lực điều hành, củng cố niềm tin của Nhân dân. Các báo cáo kết quả gần đây đã khẳng định tính hiệu quả bước đầu của cuộc cách mạng tinh gọn tổ chức bộ máy, phân cấp, phân quyền trong mô hình chính quyền địa phương 2 cấp. Sự tăng cường năng lực điều hành ở cơ sở cùng mô hình tổ chức gọn nhẹ đã giải phóng nguồn lực, mở rộng không gian phát triển, nâng cao tốc độ xử lý công việc và chất lượng phục vụ người dân, doanh nghiệp. Cuộc cách mạng này thôi thúc mỗi cấp uỷ, chính quyền và toàn thể cán bộ, công chức phải tiếp tục tự soi, tự sửa, tự hoàn thiện để đáp ứng yêu cầu trong kỷ nguyên phát triển mới.

16. Tập trung xây dựng đội ngũ cán bộ các cấp, trọng tâm là cấp chiến lược và cấp cơ sở, nhất là người đứng đầu

Chủ tịch Hồ Chí Minh khẳng định "Cán bộ là cái gốc của mọi công việc", "muôn việc thành công hay thất bại, đều do cán bộ tốt hoặc kém". Vì vậy, công tác cán bộ là "then chốt của then chốt", được đặt ở vị trí trung tâm trong xây dựng Đảng. Điểm mới ở văn kiện lần này là sự đồng bộ trong xây dựng đội ngũ cán bộ ở cả hai cấp chiến lược và cơ sở, thay vì chỉ chú trọng riêng từng cấp như trước đây.

Ở cấp chiến lược, việc quy hoạch, đào tạo, bồi dưỡng và sử dụng cán bộ cấp chiến lược được nâng lên thành nhiệm vụ trọng tâm. Đây là nhóm tinh hoa có tầm nhìn chiến lược, tham gia hoạch định đường lối chính sách, tham mưu chiến lược cho Đảng, Nhà nước, nên yêu cầu phải có tư duy, tầm nhìn, bản lĩnh, nắm vững tình hình thực tiễn trong, ngoài nước và khả năng nhận diện xu thế toàn cầu, đưa ra dự báo chính xác. Việc tập trung nguồn lực cho cán bộ cấp chiến lược giúp bảo đảm tính ổn định, xuyên suốt trong hoạch định chiến lược công tác cán bộ nói riêng, tầm nhìn, chiến lược phát triển đất nước nói chung.

Chủ trương đặt cấp cán bộ cơ sở vào trung tâm của công tác cán bộ là sự đột phá tư duy về cán bộ. Vì cán bộ cơ sở là mắt xích gần dân nhất, trực tiếp tổ chức thực thi chính sách, phản ánh kịp thời tâm tư, nguyện vọng của Nhân dân. Việc củng cố chất lượng cán bộ ngay từ cơ sở giúp nâng cao chất lượng hoạt động của hệ thống chính trị cấp cơ sở, nơi thực thi mọi chủ trương, chính sách của Đảng, pháp luật của Nhà nước; đồng thời giúp phát hiện, lan toả những kinh nghiệm hay, đồng thời hạn chế tiêu cực, bất cập ngay từ đầu, từ cơ sở.

Đặc biệt, chủ trương mới dành sự quan tâm cao nhất cho người đứng đầu ở mọi cấp. Vai trò của người chỉ đạo, điều hành được nhấn mạnh không chỉ về năng lực chuyên môn mà còn về chuẩn mực đạo đức cách mạng, phong cách lãnh đạo và trách nhiệm cá nhân. Sự gương mẫu của người đứng đầu sẽ tạo động lực cho cả tập thể, từ đó nâng cao nhận thức xã hội, kỷ cương, kỷ luật, thúc đẩy cải cách hành chính và hiệu quả phục vụ Nhân dân.

Cơ chế giám sát, đánh giá được yêu cầu quy định chặt chẽ hơn. Quy trình bổ nhiệm, đánh giá công bằng và minh bạch, gắn kết chặt chẽ thành tích với khen thưởng, vi phạm với chế tài. Đồng thời chú trọng luân chuyển ngang, luân chuyển lên và luân chuyển về cơ sở theo nguyên tắc "có vào, có ra", "có lên, có xuống" để cán bộ có trải nghiệm thực tiễn, rèn luyện bản lĩnh và trau dồi năng lực chuyên môn.

Như vậy, chủ trương này là tầm nhìn chiến lược nhằm xây dựng đội ngũ cán bộ có phẩm chất cách mạng, trình độ chuyên môn cao, trách nhiệm, tâm huyết phục vụ Nhân dân. Sự kết hợp hài hoà giữa đào tạo, quy hoạch, đánh giá và giám sát; đặc biệt tập trung vào người đứng đầu, sẽ tạo bước đột phá về chất lượng lãnh đạo, quản lý trong hệ thống chính trị đáp ứng yêu cầu phát triển nhanh, bền vững trong kỷ nguyên mới.

17. Chủ trương về xây dựng Đảng văn minh

Dự thảo Báo cáo chính trị Đại hội XIV xác định: "Tăng cường xây dựng, chỉnh đốn, tự đổi mới để Đảng ta thật sự là đạo đức, là văn minh". Đây là nội dung mới, lần đầu tiên chủ trương xây dựng Đảng văn minh được xác định là một nhiệm vụ chiến lược, có tính hệ thống và cụ thể hoá trong Văn kiện Đại hội Đảng.

Thứ nhất, Chủ tịch Hồ Chí Minh khẳng định: "Đảng ta là đạo đức, là văn minh". Theo Người, Đảng phải tiêu biểu cho trí tuệ, lương tâm và danh dự của dân tộc mới xứng đáng là người lãnh đạo. Xây dựng Đảng về văn minh là bước tiếp tục hiện thực hoá sâu sắc tư tưởng Hồ Chí Minh về xây dựng Đảng, làm cho Đảng ta thực sự "là đạo đức, là văn minh".

Thứ hai, xây dựng Đảng văn minh là sự kế thừa và phát huy những giá trị văn hoá tốt đẹp của dân tộc, tạo ra một mối liên kết bền chặt giữa Đảng với Nhân dân và dân tộc.

Thứ ba, xây dựng Đảng văn minh góp phần nâng cao uy tín và năng lực lãnh đạo của Đảng, giúp củng cố niềm tin của Nhân dân vào Đảng. Trong bối cảnh hội nhập quốc tế và Cách mạng công nghiệp lần thứ tư, Đảng phải đổi mới tư duy, phương thức lãnh đạo để phù hợp với những biến đổi nhanh chóng của thời đại. Đảng văn minh sẽ đưa đất nước phát triển tiến kịp cùng thế giới.

Thứ tư, từ lý luận về xây dựng Đảng, hai yếu tố "đạo đức" và "văn minh" của Đảng không tách rời mà gắn bó hữu cơ, bổ sung cho nhau.

Thứ năm, kinh nghiệm thực tiễn, cho thấy rằng một đảng cộng sản chỉ có thể lãnh đạo cách mạng thành công khi đảng đó là một đảng văn minh, trong sạch, vững mạnh, minh bạch, dân chủ, tiên phong; có tư duy khoa học, hiện đại; có phương thức lãnh đạo dân chủ, hiệu quả; có khả năng tự đổi mới, thích ứng với những thay đổi của thời đại, được Nhân dân tin yêu, ủng hộ.

Thứ sáu, khắc phục các bất cập hiện nay trong công tác xây dựng Đảng, bên cạnh những thành tựu, trong Đảng vẫn còn tồn tại những hạn chế, yếu kém, không phù hợp với một chính đảng văn minh.

18. Tăng cường củng cố và phát huy hiệu quả sức mạnh của Nhân dân và khối đại đoàn kết toàn dân tộc

Trên cơ sở tổng kết 40 năm đổi mới, Dự thảo Báo cáo chính trị trình Đại hội XIV đã rút ra bài học kinh nghiệm "Tăng cường củng cố và phát huy hiệu quả sức mạnh của Nhân dân và khối đại đoàn kết toàn dân tộc". Đây là bài học kinh nghiệm quý báu mang tầm lý luận, có giá trị định hướng thực tiễn cho sự nghiệp cách mạng của đất nước trong kỷ nguyên phát triển mới.

Cơ sở để tăng cường củng cố và phát huy hiệu quả sức mạnh của Nhân dân và khối đại đoàn kết toàn dân tộc:

Thứ nhất, cách mạng là sự nghiệp của quần chúng nhân dân. Sức mạnh của Nhân dân và khối đại đoàn kết toàn dân tộc là nhân tố quyết định sự thành bại của sự nghiệp cách mạng. Củng cố và phát huy sức mạnh này là chìa khoá để Việt Nam vững bước trên con đường xây dựng, phát triển đất nước và bảo vệ Tổ quốc.

Thứ hai, chủ nghĩa yêu nước, truyền thống đoàn kết, coi trọng Nhân dân của dân tộc ta là sự kế thừa tư tưởng "dân là gốc". Nhân dân là người sáng tạo ra lịch sử. Tư tưởng Hồ Chí Minh về Nhân dân là chủ thể của cách mạng, là sức mạnh to lớn, có khả năng sáng tạo vô tận: "Trong bầu trời không gì quý bằng Nhân dân. Trong thế giới không gì mạnh bằng lực lượng đoàn kết của Nhân dân"; "có lực lượng dân chúng thì việc to tát mấy, khó khăn mấy làm cũng được. Không có, thì việc gì làm cũng không xong. Dân chúng biết giải quyết nhiều vấn đề một cách giản đơn, mau chóng, đầy đủ, mà những người tài giỏi, những đoàn thể to lớn, nghĩ mãi không ra".

Thứ ba, kế thừa và phát huy các bài học kinh nghiệm trong lịch sử dựng nước và giữ nước của dân tộc; trong sự nghiệp lãnh đạo cách mạng của Đảng và kinh nghiệm của các cuộc cách mạng trên thế giới. Đảng ta đã tập hợp, quy tụ, phát huy được sức mạnh to lớn của Nhân dân cả về lực lượng và của cải, vật chất và tinh thần, để làm nên thắng lợi Cách mạng Tháng Tám năm 1945, Chiến thắng Điện Biên Phủ năm 1954 và Đại thắng mùa Xuân năm 1975, giải phóng hoàn toàn miền Nam, thống nhất đất nước.

Thứ tư, thành tựu vĩ đại của đất nước trong thời kỳ đổi mới. Đảng ta đã phát huy sức mạnh của Nhân dân, lấy mục tiêu "dân giàu, nước mạnh, dân chủ, công bằng, văn minh" làm mục tiêu hành động; bảo đảm công bằng và bình đẳng xã hội, chăm lo lợi ích thiết thực, chính đáng, hợp pháp của các giai cấp, các tầng lớp nhân dân; kết hợp hài hoà lợi ích cá nhân, lợi ích tập thể và lợi ích toàn xã hội,... với phương châm xuyên suốt: "Dân biết, dân bàn, dân làm, dân kiểm tra, dân giám sát, dân thụ hưởng".

Thứ năm, xuất phát từ yêu cầu phát triển trong kỷ nguyên mới. Khối đại đoàn kết toàn dân tộc là nền tảng vững chắc để xây dựng thế trận quốc phòng toàn dân và an ninh nhân dân gắn với xây dựng thế trận lòng dân vững chắc. Việc phát huy sức mạnh Nhân dân giúp huy động mọi nguồn lực to lớn, cả về vật chất lẫn tinh thần của Nhân dân. Sức sáng tạo, tinh thần tự lực, tự cường của mỗi người dân là yếu tố then chốt thúc đẩy công cuộc xây dựng, phát triển đất nước và bảo vệ vững chắc Tổ quốc Việt Nam xã hội chủ nghĩa.

TỔ BIÊN TẬP

NAM ĐÔNG

Nguồn: https://nhandan.vn/bao-cao-mot-so-van-de-moi-quan-trong-trong-du-thao-cac-van-kien-trinh-dai-hoi-xiv-cua-dang-post917015.html