ຕະຫຼາດປາໃນໝູ່ບ້ານຊາວປະມົງ

ຕະຫຼາດຊາວປະມົງ

ຕະຫຼາດປາແຄມຝັ່ງທະເລມັກຈະເປີດພຽງແຕ່ໄລຍະເວລາສັ້ນໆເທົ່ານັ້ນ. ຕະຫຼາດໝູ່ບ້ານປະມົງມັກຈະຄຶກຄື້ນ ແລະ ມີຊີວິດຊີວາ, ແຕ່ກໍ່ຜ່ານໄປຢ່າງໄວວາ. ບາງທີນັ້ນອາດເປັນເຫດຜົນທີ່ວ່າ, ໃນເພງພື້ນເມືອງກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ, ສະຖານທີ່ຂອງຕະຫຼາດປາ ແລະ ການເລືອກສິນຄ້າສົດໆກາຍເປັນຄຳອຸປະມາທີ່ໜ້າສົນໃຈສຳລັບ "ຄວາມເລືອກເຟັ້ນ" ຂອງໄວໜຸ່ມໃນຊ່ວງໄວໜຸ່ມສັ້ນໆຂອງເຂົາເຈົ້າ.

"ເມື່ອຕະຫຼາດແອອັດ, ເຈົ້າຈົ່ມວ່າປາກະພงແດງຈືດໆ/ ເມື່ອຕະຫຼາດຈົບລົງ, ເຈົ້າຍ້ອງຍໍກຸ້ງເງິນວ່າແຊບ/ ເມື່ອຕະຫຼາດແອອັດ, ເຈົ້າຈົ່ມວ່າປາກະພງແດງຈືດໆ/ ເມື່ອຕະຫຼາດຈົບລົງ, ເຈົ້າຕ້ອງຊື້ກຸ້ງເງິນ/ ເມື່ອຕະຫຼາດແອອັດ, ເຈົ້າຈົ່ມວ່າປາງູຈືດໆ/ ເມື່ອຕະຫຼາດຈົບລົງ, ເຈົ້າຊື້ປາດຸກ."

ເພງພື້ນເມືອງນີ້ມີຫຼາຍຮູບແບບ, ແຕ່ທັງໝົດແມ່ນຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍອີງໃສ່ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງ "ຕະຫຼາດທີ່ຄຶກຄື້ນ" ແລະ "ຕະຫຼາດທີ່ຮ້າງເປົ່າ." ບາງທີນີ້ອາດເປັນການສະແດງເຖິງລັກສະນະທີ່ຊົ່ວຄາວຂອງໄວໜຸ່ມ ແລະ ຊີວິດ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງວິພາກວິຈານທັດສະນະຄະຕິທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ລັງເລໃຈທີ່ນຳໄປສູ່ການມອງຂ້າມທາງເລືອກທີ່ດີທີ່ສຸດ. ເນື່ອງຈາກວ່າ "ຕະຫຼາດ" ຍັງເປັນ "ຊີວິດ", ການໄປຕະຫຼາດ, ເຊັ່ນດຽວກັບການຜະຈົນໄພໃນຊີວິດ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ຊັດເຈນແຕ່ມີຄວາມອົດທົນ, ເລືອກຢ່າງສະຫຼາດໃນຂະນະທີ່ເຂົ້າໃຈ ແລະ ອົດທົນ, ເພື່ອໃຫ້ບັນລຸຄວາມສຳພັນທີ່ກົມກຽວລະຫວ່າງຜູ້ຊື້ ແລະ ຜູ້ຂາຍ.

ທິວທັດຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງຊົນນະບົດ. ພາບ: ຫງວຽນດຽນຫງອກ

ພື້ນທີ່ທີ່ສະຫງົບສຸກ ແລະ ສະດວກສະບາຍ.

ບໍ່ເຫມືອນກັບລັກສະນະທີ່ບໍ່ຊັດເຈນ ແລະ ມີຫຼາຍແງ່ມຸມຂອງເພງພື້ນເມືອງ, ໝູ່ບ້ານປະມົງແຄມຝັ່ງທະເລ ແລະ ຕະຫຼາດປະມົງໄດ້ເຂົ້າສູ່ບົດກະວີຍຸກກາງໃນຖານະເປັນສະຖານທີ່ທີ່ມີຄວາມເປັນຈິງ, ເປັນຕົວວັດແທກຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຄວາມສະຫງົບສຸກຂອງເຂດຊົນນະບົດ.

ໃນຕອນເຊົ້າມືດ, ກະສັດ ເຈິ່ນແອງຕົງ ກັບມາຈາກການສູ້ຮົບຕໍ່ສູ້ກັບຈຳປາ, ໄດ້ຢຸດຢູ່ທີ່ປາກແມ່ນ້ຳຟຸກແທ່ງ ( ນິງບິ່ງ ໃນປະຈຸບັນ) ແລະ ໄດ້ບັນທຶກພາບທີ່ສະຫງົບສຸກ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍບົດກະວີຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງແຄມຝັ່ງທະເລໃນບົດກະວີຂອງພະອົງທີ່ມີຊື່ວ່າ "ກັບມາຈາກການສູ້ຮົບຕໍ່ສູ້ກັບຈຳປາ, ຈອດເຮືອຢູ່ປາກແມ່ນ້ຳຟຸກແທ່ງ".

ບົດກະວີດັ່ງກ່າວພັນລະນາເຖິງໝູ່ບ້ານປະມົງທີ່ງຽບສະຫງົບແຕ່ມີສະເໜ່, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ນຶກເຖິງຄວາມຄິດທີ່ເລິກເຊິ່ງຂອງທະຫານທີ່ກັບມາຈາກສະໜາມຮົບ. ຫຼັງຈາກທີ່ຫາກໍ່ປະສົບກັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກສົງຄາມ, ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າທິວທັດທີ່ງຽບສະຫງົບຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງຢູ່ແຄມຄື້ນ, ຫົວໃຈກໍ່ອົບອຸ່ນຂຶ້ນ, ລືມຮູບພາບຂອງຄວາມຂັດແຍ້ງຊົ່ວຄາວ.

"ເຮືອປັກແສ່ວກັບບ້ານ, ເກີບໄມ້ມັດເຂົ້າກັນ / ນ້ຳຄ້າງຕອນເຊົ້າທີ່ຕົກໜັກເຮັດໃຫ້ຫຼັງຄາມຸງຫຍ້າປຽກ / ດວງຈັນລອຍຂຶ້ນເໜືອໝູ່ບ້ານພູເຂົາທີ່ປົກຄຸມດ້ວຍຕົ້ນສົນ / ດອກໄມ້ສີແດງຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງໄດ້ຜ່ານໄປ / ທຸງຊາດນັບບໍ່ຖ້ວນປິວສະບັດ, ທະເລສ່ອງແສງສົດໃສ / ຫ້າໂມງຂອງແກແລະກອງ, ພະລາຊະວັງສະຫວັນລົງມາ / ຢູ່ຂ້າງປ່ອງຢ້ຽມ, ຫົວໃຈກໍ່ອົບອຸ່ນຂຶ້ນທັນທີດ້ວຍແມ່ນ້ຳແລະທະເລ / ຜ້າມ່ານບໍ່ຕິດກັບຄວາມຝັນຂອງດອກໄມ້ອີກຕໍ່ໄປ" (ແປໂດຍ Pham Tu Chau).

ໃນຂະນະທີ່ສະຖານທີ່ຕັ້ງຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງໃນບົດກະວີກ່ອນໜ້ານີ້ໄດ້ຖືກສະແດງອອກດ້ວຍຮູບພາບກະວີຫຼາຍຮູບ, ໃນ "ບ່າວກິ້ງກັນຈ້ຽວ" - ບົດກະວີທີ 43, ຫງວຽນຈ່ອຍໄດ້ສ້າງສຽງຂອງຕະຫຼາດປາປະສົມປະສານກັບສຽງດັງຂອງຈັກຈั่นເພື່ອສ້າງບັນຍາກາດທີ່ສົດໃສຂອງຊີວິດຊົນນະບົດໃນມື້ລະດູຮ້ອນ.

"ຕະຫຼາດປາທີ່ຄຶກຄື້ນຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງ / ສຽງຈັກຈั่นຮ້ອງໃນຍາມຄ່ຳຄືນ / ບາງທີງູລູດກໍ່ຫຼິ້ນສຽງດຽວ / ປະຊາຊົນມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນທຸກທິດທາງ."

ບົດກະວີໃນຍຸກກາງມັກຈະຊີ້ໃຫ້ເຫັນຫຼາຍກວ່າທີ່ມັນໄດ້ອະທິບາຍ, ດັ່ງນັ້ນໂດຍການໃຊ້ການປີ້ນກັບກັນ ແລະ ເນັ້ນໜັກເຖິງສຽງ "ຄຶກຄື້ນ" ຂອງຕະຫຼາດປາຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງ, ຫງວຽນຈ່ອຍ ໄດ້ນຳເອົາບັນຍາກາດທີ່ມີຊີວິດຊີວາຢູ່ເທິງທ່າເຮືອ ແລະ ເຮືອມາສູ່ຊີວິດ, ໂດຍຜູ້ຊື້ ແລະ ຜູ້ຂາຍໄດ້ແລກປ່ຽນສິນຄ້າ ແລະ ການຕໍ່ລອງລາຄາ, ເຮັດໃຫ້ຊົນນະບົດທີ່ສະຫງົບສຸກ.

ທ່ານຫງວຽນຈ່ຽນໄດ້ອົດທົນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານເປັນເວລາຊາວປີໃນລະຫວ່າງການຕໍ່ຕ້ານຜູ້ຮຸກຮານຂອງລາຊະວົງມິງ, ໂດຍໄດ້ເຫັນຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງປະຊາຊົນໃນການປະເຊີນກັບການຮຸກຮານຂອງຕ່າງປະເທດ. ດັ່ງນັ້ນ, ສຳລັບລາວ, ສຽງດັງກ້ອງຂອງຕະຫຼາດໝູ່ບ້ານປະມົງໃນຕອນບ່າຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະງ່າຍດາຍ, ແຕ່ກໍ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເລິກເຊິ່ງເພາະວ່າສັນຕິພາບນັ້ນໄດ້ບັນລຸໄດ້ໂດຍເສຍສະລະການນອງເລືອດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ສຽງທີ່ມີຊີວິດຊີວາຂອງຕະຫຼາດຊົນນະບົດຍັງໄດ້ກະຕຸ້ນຄວາມຝັນຂອງລາວທີ່ຈະມີພິນຂອງຈັກກະພັດຊຸນເພື່ອຫຼິ້ນເພງ "ລົມພາກໃຕ້", ອະທິຖານຂໍໃຫ້ມີສະພາບອາກາດທີ່ເອື້ອອຳນວຍ ແລະ ການເກັບກ່ຽວທີ່ອຸດົມສົມບູນ.

ຕະຫຼາດທີ່ຄຶກຄື້ນຢູ່ແຄມຄື້ນ. ພາບ: ຟ້າມຕວານ

"ສຽງຂອງຕະຫຼາດໝູ່ບ້ານທີ່ຢູ່ໄກໆນັ້ນຄ່ອຍໆຈາງຫາຍໄປໃນຕອນແລງຢູ່ໃສ?"

ສຽງທີ່ລຽບງ່າຍແຕ່ອົບອຸ່ນຂອງຕະຫຼາດຕອນບ່າຍໃນ "Quốc âm thi tập" (ບົດກະວີຂອງ Nguyen Trai ໃນພາສາພື້ນເມືອງ) ບາງທີກາຍເປັນຄວາມປາຖະໜາທີ່ໂສກເສົ້າຂອງ Huy Can ໃນ "Tràng giang" ໃນລະຫວ່າງການເຄື່ອນໄຫວກະວີໃໝ່: "ສຽງຕະຫຼາດໝູ່ບ້ານທີ່ຢູ່ໄກໆປິດໃນຕອນບ່າຍຢູ່ໃສ?"

ເມື່ອກ່າວເຖິງການເຄື່ອນໄຫວກະວີໃໝ່, ບໍ່ສາມາດມອງຂ້າມຮູບພາບຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງຢູ່ແຄມຝັ່ງທະເລ ຂອງແຂວງກວາງຫງາຍ ທີ່ໄດ້ຝັງເລິກຢູ່ໃນໃຈຂອງຜູ້ອ່ານຫຼາຍລຸ້ນຄົນ: "ມື້ຕໍ່ມາ, ມີຄວາມວຸ້ນວາຍຢູ່ທີ່ທ່າເຮືອ / ໝູ່ບ້ານທັງໝົດກຳລັງຄຶກຄື້ນເພື່ອຕ້ອນຮັບເຮືອກັບຄືນ" (ຕັດຕອນມາຈາກ Homeland, Te Hanh).

ພາຍໃນ "ໂຮງຮຽນກະວີ" ຂອງກະວີຊົນນະບົດໃນການເຄື່ອນໄຫວກະວີໃໝ່, Nguyen Binh, Anh Tho, ແລະ Doan Van Cu ໂດດເດັ່ນເປັນສາຂາທີ່ແຕກຕ່າງກັນຍ້ອນຮູບພາບ ແລະ ແບບກະວີຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ຝັງເລິກຢູ່ໃນພູມສັນຖານຊົນນະບົດຂອງພາກເໜືອຂອງຫວຽດນາມ. ມີພຽງແຕ່ Te Hanh ເທົ່ານັ້ນທີ່ "ມີຢູ່ໃນໂລກຂອງຕົນເອງ", ດ້ວຍຮູບແຕ້ມຂອງລາວກ່ຽວກັບບ້ານແຄມຝັ່ງທະເລໃນພາກກາງຂອງຫວຽດນາມທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍລົດຊາດທີ່ອຸດົມສົມບູນຂອງທະເລ.

ບົດກະວີຂອງ Te Hanh ແມ່ນງ່າຍດາຍແຕ່ສະເໝີເຮັດໃຫ້ຜູ້ອ່ານປະທັບໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ເຕັມໄປດ້ວຍສຽງ, ຮູບພາບ, ແລະກິ່ນຫອມຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວ. ມີແຕ່ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນທະເລຢ່າງກະວົນກະວາຍເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງອາຊີບການປະມົງໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ: "ໜ້າຜາກທີ່ປຽກດ້ວຍເຫື່ອທີ່ຂົມຂື່ນ / ຊີວິດນັບບໍ່ຖ້ວນທີ່ຖືກຝັງຢູ່ໃນຄວາມເລິກທີ່ໜາວເຢັນ ແລະມືດມົວ" (ກ່ອນທະເລ, Vu Quan Phuong). ໃນການພິຊິດມະຫາສະໝຸດທີ່ທ້າທາຍນັ້ນ, ຊາວປະມົງໄດ້ຖືກ "ແກະສະຫຼັກ" ໂດຍ Te Hanh ຄືກັບຮູບປັ້ນຂອງ Odysseus: "ຊາວປະມົງທີ່ມີຜິວໜັງທີ່ຖືກແດດເຜົາ / ຮ່າງກາຍທັງໝົດຂອງພວກເຂົາມີກິ່ນຫອມຂອງດິນແດນທີ່ຢູ່ໄກໆ."

ໝູ່ບ້ານປະມົງແຄມຝັ່ງທະເລໃນພາກກາງຂອງຫວຽດນາມເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ພຽງແຕ່ຍັງຄົງຢູ່ໃນຈິດວິນຍານຂອງເມືອງເຕຮັ່ນຢ່າງມີຊີວິດຊີວາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີຊີວິດຊີວາອີກຄັ້ງໃນຄວາມຊົງ ຈຳຂອງນັກກະວີ ທູ ບອນ ໃນລະຫວ່າງການຕໍ່ຕ້ານສົງຄາມອາເມລິກາ: “ແບກຫາບປາຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍທີ່ເຫຼື້ອມເປັນສີເງິນ / ຕີນຟ້າວແລ່ນໄວ / ຢູ່ຝັ່ງທີ່ສະຫງົບ, ເຈົ້າຮ້ອງເພງດັງໆ / ນ້ຳຂຶ້ນ, ປັ່ນເຮືອຫາປາ / ໃນມື້ທີ່ເຈົ້າຈາກໄປ, ຂ້ອຍສັນຍາວ່າຈະກັບມາ / ເກືອຂອງທະເລຍັງຄົງເຄັມຕະຫຼອດໄປ, ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ / ຈົ່ງຈື່ຂ້ອຍ, ຈົ່ງຈື່ເຮືອປັ່ນຄື້ນ / ເຮືອໃບນ້ອຍໆ, ອ່ອນໂຍນກັບຂອບຟ້າ” (ຕັດຕອນຈາກບົດກະວີມະຫາກາບ "ເພງຂອງນົກໂຈຣາວ," ທູ ບອນ).

ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຕັ້ງຢູ່ທ່າມກາງພື້ນຫລັງຂອງເຂດພູສູງພາກກາງທີ່ສະຫງ່າງາມ ແລະ ຊຸ່ມຊື່ນດ້ວຍແສງແດດ, ບົດກະວີມະຫາກາບຂອງ Thu Bồn ທີ່ມີຊື່ວ່າ "ເພງຂອງນົກ Chơ-rao" ໄດ້ຂະຫຍາຍມິຕິຂອງປະເທດຜ່ານພື້ນທີ່ແຫ່ງຄວາມຫວນຄິດເຖິງອະດີດທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ. ໃນຄວາມຝັນຂອງທະຫານທີ່ຖືກກັກຂັງຢູ່ໃນຄຸກອາເມລິກາ, ມີຮູບພາບຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນແຄມຝັ່ງທະເລທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍກຸ້ງ ແລະ ປາ, ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ແຮງກ້າຂອງຍິງສາວທີ່ມີ "ຈິດວິນຍານຄືກັບຄື້ນທະເລ".

ເມື່ອຫວນຄືນເບິ່ງຮູບພາບຂອງຕະຫຼາດໝູ່ບ້ານປະມົງໃນບົດກະວີຫວຽດນາມ, ທັງໃນສະໄໝບູຮານ ແລະ ສະໄໝໃໝ່, ພວກເຮົາເຫັນວ່າສະຖານທີ່ຕັ້ງຂອງໝູ່ບ້ານປະມົງບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນພື້ນຫຼັງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍທີ່ສ້າງຈິດວິນຍານຂອງຊາວຫວຽດນາມເທົ່ານັ້ນ. ພາຍໃນພື້ນທີ່ນັ້ນມີຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມມຸ່ງຫວັງນັບບໍ່ຖ້ວນຂອງຜູ້ຄົນສຳລັບຊີວິດທີ່ສະຫງົບສຸກ ແລະ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ເຊິ່ງກ່ຽວພັນກັບຄວາມປາຖະໜາອັນກ້າຫານ ແລະ ໂລແມນຕິກທີ່ຈະເອົາຊະນະທຳມະຊາດ.

ທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍຂອງການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຕົວເມືອງ, ພວກເຮົາຫວັງວ່າສຽງຂອງ "ຕະຫຼາດປາໃນໝູ່ບ້ານປະມົງ" ຈະສືບຕໍ່ດັງກ້ອງ, ເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງປະເທດຊາດ, ເປັນການເຕືອນໃຫ້ນຶກເຖິງຮາກເຫງົ້າຂອງມັນ: "ທະເລໃຫ້ປາແກ່ພວກເຮົາຄືກັບຫົວໃຈຂອງແມ່ / ບຳລຸງລ້ຽງຊີວິດຂອງພວກເຮົາຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນ" (Huy Can).

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ