ອາຈານໄດ້ໂພສເລື່ອງທີ່ລະອຽດອ່ອນທີ່ເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນຫົວເລາະ.

ເມື່ອເຫັນນັກຮຽນແລ່ນໄລ່ກັນຢູ່ອ້ອມຂ້າງ, ຢ້ານວ່າຈະມີຄົນລົ້ມ, ອາຈານຫງອກລິງໄດ້ແນະນຳວ່າ ‘ລະວັງບໍ່ໃຫ້ຕົກ’, ບໍ່ຄາດຄິດວ່າເປັນຄຳເວົ້າກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ອ່ອນໄຫວຢູ່ບານາ, ເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນຫົວດັງຂຶ້ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນາງໄດ້ຂໍໃຫ້ນັກຮຽນຂອງນາງສອນ Bahnar ຂອງນາງເພື່ອໃຫ້ໃກ້ຊິດກັບພວກເຂົາ.

ເມື່ອເກີດຢູ່ເມືອງກົກເຈົາ ( ເຈ່ຍລາຍ ), ແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ເລທິຫງອກລິງມັກຕິດຕາມແມ່ໄປຍັງບັນດາຕາແສງຫ່າງໄກສອກຫຼີກເພື່ອຂາຍສິນຄ້າ, ຊື້ຜະລິດຕະພັນກະເສດ. ຢູ່ທີ່ນີ້, ນາງ Linh ໄດ້ເຫັນໝູ່ເພື່ອນຂອງນາງຂາດອາຫານ, ຂາດເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ບໍ່ສາມາດໄປໂຮງຮຽນ, ດັ່ງນັ້ນນາງມີຄວາມໄຝ່ຝັນຢາກເປັນຄູສອນເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອເດັກນ້ອຍໃນສະພາບຫຍຸ້ງຍາກ.

“ນອກຈາກຢາກຊ່ວຍເຫຼືອເດັກນ້ອຍຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ແລະ ດ້ອຍໂອກາດແລ້ວ, ຂ້ອຍມັກເປັນຄູສອນ ເພາະຕອນເປັນນັກຮຽນ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຈາກຄູສອນຫຼາຍ, ສ້າງຄວາມຮັກແພງຫຼາຍ.

ຄວາມໄຝ່ຝັນຂອງນາງໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນດ້ວຍການສຶກສາ, Linh ໄດ້ເຂົ້າຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Quy Nhon, ຄະນະ ການສຶກສາ ປະຖົມ. ໃນໄລຍະເດີນທາງໄປພາກສະຫນາມ, ການຖືກເອີ້ນເປັນຄູສອນຈາກນັກຮຽນເຮັດໃຫ້ Linh ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ນາງຢືນຢັນວ່ານາງໄດ້ເລືອກເອົາອາຊີບທີ່ຖືກຕ້ອງ.

ໃນປີ 2017, ພາຍຫຼັງໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງ, ເລທິຫງອກລິງ ໄດ້ສະໝັກເຂົ້າເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມ ແລະ ມັດທະຍົມ ເລວັນຕ໋າມ (ຕາແສງ ດັກໂປ໊), ເປັນຕາແສງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກພິເສດຢູ່ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍຂອງເມືອງ ກົ່ງຈອ, ຫ່າງຈາກບ້ານປະມານ 12 ກິໂລແມັດ.

ວ-ອາຈານບ້ານ 2.jpg — ເນື່ອງຈາກນັກຮຽນມີຈຳນວນໜ້ອຍ ແລະ ສະຖານທີ່ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ຫ້ອງຮຽນແບ່ງອອກເປັນ 2 ຊັ້ນ, ນັ່ງຕິດກັນ, ຫັນໜ້າເຂົ້າກັນ. ພາບ: ເຈີ່ນຮວ່າງ

ໃນມື້ຮຽນທຳອິດ, ເຫັນນັກຮຽນຫຼາຍຄົນນຸ່ງເສື້ອເກົ່າ, ຈີກຂາດ, ເກືອບບໍ່ມີເຄື່ອງມືໃນການຮຽນ; ຂາດສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກ, ໂຕະຫັກ, ຕັ່ງ, ປະຕູ, ບໍ່ມີໄຟຟ້າ, ບໍ່ມີນໍ້າໃຊ້; ເມື່ອຝົນຕົກ, ຫ້ອງຮຽນຂາດແສງສະຫວ່າງ, ນັກຮຽນບໍ່ສາມາດເຫັນຄໍາທີ່ຈະອ່ານ; ໃນມື້ທີ່ມີແສງແດດ, ຫ້ອງຮຽນບໍ່ມີພັດລົມ, ອາກາດແມ່ນຮ້ອນແລະ stuffy, ຫົວໃຈຂອງຄູອາຈານໄວຫນຸ່ມແມ່ນ choked.

ຊີວິດການເປັນຢູ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ບາງເທື່ອນັກຮຽນຕ້ອງເຊົາຮຽນເພື່ອເຮັດວຽກໄດ້ເງິນເດືອນໜ້ອຍ, ແມ່ນແຕ່ແລກກັບເຂົ້າໜົມເຄັກ, ຫລື ຢູ່ເຮືອນເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອຄອບຄົວໃນລະດູເກັບກ່ຽວ. ຕໍ່ໜ້າສະພາບການດັ່ງກ່າວ, ທ່ານນາງ Linh ແລະ ບັນດາຄູອາຈານໃນໂຮງຮຽນໄດ້ສົມທົບກັບບັນດາຜູ້ໃຫ້ທຶນເພື່ອຂໍອາຫານ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ປຶ້ມ, ເຄື່ອງໃຊ້ໃນໂຮງຮຽນເພື່ອໜູນຊ່ວຍເດັກນ້ອຍ.

ການບໍ່ໄປໂຮງຮຽນເປັນສິ່ງໜຶ່ງ, ແຕ່ເດັກນ້ອຍທີ່ເຂົ້າໂຮງຮຽນກໍເປັນເລື່ອງທີ່ຄາດບໍ່ໄດ້. ມີບາງຄັ້ງທີ່ກຸ່ມທັງໝົດໄປອາບນ້ຳ ແລະ ລືມໄປຫ້ອງຮຽນ. ຫຼາຍເທື່ອ, ໃນຂະນະທີ່ຂຽນຢູ່ເທິງກະດານ, ນາງຫລຽວລົງໄປ ແລະເຫັນບ່ອນນັ່ງຫວ່າງເປົ່າຫຼາຍບ່ອນ ເພາະເດັກນ້ອຍໄດ້ອອກໄປດ້ວຍຕົນເອງ. ເຖິງແມ່ນໃນເວລາທີ່ມີຄູອາຈານເຂົ້າໄປສັງເກດການໃນຫ້ອງ, ແຕ່ນັກຮຽນຍັງອອກໄປໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ. ດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກເສຍໃຈຂອງບັນດານັກສຶກສາ, ທ່ານນາງ Linh ໄດ້ປຶກສາຫາລືກັບສາມີຂອງຕົນເພື່ອຈະຊື້ເຮືອນຢູ່ທ້ອງຖິ່ນເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີເງື່ອນໄຂໃນການຕີສອນລູກ.

ວ-ຄູບ້ານ 3.jpg — ເວລາພັກຜ່ອນລະຫວ່າງຄູກັບນັກຮຽນ. ພາບ: ເຈີ່ນຮວ່າງ

ຮຽນ Bahnar ຈາກນັກຮຽນ

ໃນຊຸມມື້ທໍາອິດຂອງໂຮງຮຽນ, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫຍ່ທີ່ສຸດສໍາລັບຄູອາຈານ Linh ແມ່ນອຸປະສັກພາສາ. ນັກຮຽນຊັ້ນປະຖົມ ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ພາສາຫວຽດນາມເທື່ອ, ສະນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກອາຍ ແລະ ລັ່ງເລທີ່ຈະສື່ສານ. ເຂົາເຈົ້າຈະຍິ້ມເປັນບາງໂອກາດ ແລະເວົ້າລົມກັນເປັນພາສາຊົນເຜົ່າຂອງເຂົາເຈົ້າ. “ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ເທື່ອໜຶ່ງ ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນນັກຮຽນແລ່ນໄລ່ຕີກັນ, ຂ້ອຍຢ້ານເຂົາເຈົ້າຈະລົ້ມ ຂ້ອຍຈຶ່ງແນະນຳເຂົາເຈົ້າໃຫ້ ‘ລະວັງຢ່າຕົກ’ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງວ່າຄຳວ່າ ‘ຕົກ’ ໃນພາສາບານາ ມີຄວາມໝາຍເຖິງບັນຫາທີ່ອ່ອນໄຫວ (ຄວາມສຳພັນຊາຍ-ຍິງ) ແລະ ນັກຮຽນກໍ່ຫົວອອກມາ…” - ອາຈານ Linh ເລົ່າຄືນ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ອາຈານຄິດວ່ານາງຕ້ອງການເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງເພື່ອສ້າງຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄູແລະນັກຮຽນ, ດັ່ງນັ້ນນາງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈຮຽນພາສາບານາ. ເມື່ອໃດທີ່ນາງມີເວລາຫວ່າງ, ນາງ Linh ຈະຮ້ອງຂໍໃຫ້ບັນດານັກຮຽນສູງອາຍຸທີ່ມີຄວາມສາມາດໃນພາສາຫວຽດນາມ ແນະນຳນາງ. ຖ້ານາງບໍ່ຮູ້ບາງຢ່າງ, ນາງຈະຂໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າແປເປັນ Bahnar ແລະຂຽນມັນລົງໃນເຈ້ຍເພື່ອຮຽນ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນພວກນັກຮຽນເວົ້າເລື້ອຍໆ, ຄູອາຈານກໍຄ່ອຍໆຄຸ້ນເຄີຍກັບມັນ.

ສຳລັບນັກຮຽນທີ່ບໍ່ຮູ້ພາສາຫວຽດນາມ, ຄູສອນໃຊ້ພາສາບານາເປັນທິດທາງ. ຄວາມຢືດຢຸ່ນໃນການໃຊ້ພາສາໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ນັກຮຽນມີຄວາມໝັ້ນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ, ຮູ້ຈັກເວົ້າຕະຫຼົກກັບຄູສອນ, ເຮັດໃຫ້ບັນຍາກາດໃນຫ້ອງຮຽນມີຄວາມມ່ວນ ແລະ ເປັນມິດ. ຍ້ອນຄວາມຮັກແພງໃນອາຊີບ ແລະ ເດັກນ້ອຍ, ນາງລິງ ໄດ້ປຸກລະດົມນັກຮຽນມີຄວາມສົນໃຈໃນການຮໍ່າຮຽນ, ດູດຊຶມຄວາມຮູ້ຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ນັກສຶກສາອ່ານໄດ້ດີ ແລະ ຂ້ອນຂ້າງສູງ.

ພາຍຫຼັງເກືອບ 8 ປີເຮັດວຽກກັບນັກຮຽນຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ໃນວັນພັກ, ເມື່ອນັກຮຽນໄດ້ແຕ້ມຮູບແຕ້ມດ້ວຍຕົນເອງ, ດອກໄມ້ປ່າທີ່ເກັບຈາກແຄມທາງ, ຫຼືເຄື່ອງໃຊ້ໃນເຮືອນເຊັ່ນ: ເຂົ້າ, ສາລີ, ໝາກກ້ວຍ, ໜໍ່ໄມ້, ຜັກ, ອາຈານລີງຮູ້ສຶກດີໃຈທີ່ສຸດ, ເພາະຮູ້ສຶກວ່ານັກຮຽນຮູ້ຮັກແພງ, ແບ່ງປັນຄວາມສຸກ, ແລະ ຖືເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງ.

ດ້ວຍຄວາມເອົາໃຈໃສ່ທີ່ບໍ່ອິດເມື່ອຍເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ຄູອາຈານ Linh ໄດ້ຮັບນາມມະຍົດເປັນພະນັກງານຂັ້ນສູງ. ເດືອນເມສາ 2024, ໄດ້ຮັບໃບຍ້ອງຍໍຈາກຄະນະຊາວໜຸ່ມແຂວງຢາລາຍ ໃນການເປັນຄົນດີ ແລະ ເຮັດຄວາມດີ. ວັນທີ 20 ພະຈິກນີ້, ທ່ານນາງ ເລທິຫງອກລິງ ໄດ້ຮັບເລືອກຕັ້ງເປັນໜຶ່ງໃນ 60 ຄູສອນດີເດັ່ນໃນປີ 2024, ແມ່ນຜູ້ດຽວທີ່ຕາງໜ້າໃຫ້ແຂວງຢາລາຍເຂົ້າຮ່ວມລາຍການ “ແບ່ງປັນກັບຄູ” ທີ່ຈັດຂຶ້ນຢູ່ ຮ່າໂນ້ຍ .

ຄລິບທີ່ນັກຮຽນເອົາກະປູໃຫ້ອາຈານ ດຶງເອົາຄົນເບິ່ງ 16 ລ້ານວິວ.

ຄລິບຄວາມຍາວເກືອບ 4 ນາທີ ທີ່ບັນທຶກພາບນັກຮຽນເຂດເນີນສູງໄດ້ນຳເອົາຂອງຂວັນແບບງ່າຍໆເຊັ່ນ: ກະປູພູ, ຂີງ, ດອກໄມ້ແຄມທາງ... ໄປໃຫ້ຄູສອນ, ໄດ້ດຶງດູດຜູ້ເຂົ້າຊົມຫຼາຍກວ່າ 16 ລ້ານວິວ ແລະ ໄດ້ຮັບສຽງຕອບຮັບຫຼາຍດ້ານ.

'ເກົ້າອີ້ພາດສະຕິກ' ຜູ້ອໍານວຍການແລະໂຮງຮຽນ 100 ຕື້ໃນເມືອງຊາຍແດນ

ອາຈານ ແຄງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ລາວເປັນຄືກັບ “ໃບໄມ້ທີ່ຈີກຂາດ” ແຕ່ກໍພະຍາຍາມຢ່າງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ ຈົນກາຍເປັນ “ໃບໄມ້ທີ່ມີສຸຂະພາບດີ” ບໍ່ພຽງແຕ່ສາມາດເບິ່ງແຍງຕົນເອງໄດ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຊ່ວຍຄົນອື່ນໆໄດ້ອີກຫຼາຍຢ່າງ.

ຄູອາຈານ 'ເຊື່ອງ' ຈາກການໄດ້ຮັບຂອງຂວັນແລະຊອງຈົດຫມາຍໃນວັນທີ 20 ພະຈິກຈາກພໍ່ແມ່ແລະນັກຮຽນ . ຮູ້ສຶກຂອບໃຈ ແລະ ຮູ້ບຸນຄຸນຫຼາຍກັບຄູສອນຄະນິດສາດ ທີ່ໄດ້ຊ່ວຍລູກຊາຍໃຫ້ດີຂຶ້ນໃນການຮຽນ ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຫຼາຍຂຶ້ນ, ນາງ ຄູນ ແລະ ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນໄດ້ຊື້ກະຕ່າໝາກໄມ້ເປັນຂອງຂວັນໃນວັນທີ 20 ພະຈິກ, ແຕ່ບໍ່ຄາດຝັນ, ນ້ອງເສຍໃຈ ແລະ ສົ່ງຂໍ້ຄວາມ “ຕຳໜິ”.

ທີ່ມາ: https://vietnamnet.vn/nu-giao-vien-cam-ban-noi-ve-ky-niem-te-nhi-khien-hoc-sinh-cuoi-o-len-2343334.html