ນັກຂ່າວຜູ້ທຳອິດໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບບົດກະວີ “ຜູ້ອຸປະຖຳ” ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ

ຕອນເຊົ້າວັນທີ 21/11, ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 100 ປີແຫ່ງວັນນັກຂ່າວປະຕິວັດຫວຽດນາມ (21 ມິຖຸນາ 1925/21 ມິຖຸນາ 2025), ທ່ານນາງ ຫວູຮ່ວາຍທູ, ລູກສາວຂອງທ່ານພັນເອກ ຫວູກິມດົ່ງ, ອະດີດນັກຂ່າວໜັງສືພິມກອງທັບປະຊາຊົນ (QĐND), ໄດ້ມາມອບຈົດໝາຍຈາກທ່ານນາງ ດ່າງເຕີ໋ກເຕັດ ວັນທີ 12/1967, ເຖິງນັກຂ່າວ ຫງວຽນງອກຢູ.

Báo Quân đội Nhân dân•16/10/2025

ເມື່ອມອບຈົດໝາຍດັ່ງກ່າວ, ທ່ານນາງ Thu ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າຫາກໍ່ພົບຈົດໝາຍສະບັບນີ້ຢູ່ໃນເອກະສານຂອງພໍ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງໃຫ້ທ່ານ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂທລະສັບໄປລົມກັບນັກກະວີ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ. ລາວເວົ້າທາງໂທລະສັບແລະເວົ້າດ້ວຍອາລົມວ່າ: “ມີຄ່າຫຼາຍ ຈົດໝາຍສະບັບນັ້ນເປັນເລື່ອງພິເສດສຳລັບຂ້ອຍ ມັນເປັນເລື່ອງພິເສດບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຈົດໝາຍທີ່ຂ້ອຍຂຽນ ແຕ່ຍ້ອນວ່າຜູ້ຮັບແມ່ນທ່ານ ນູ່ ເປັນນັກຂ່າວຄົນທຳອິດຂອງປະເທດທີ່ມາເຮືອນຂ້ອຍເວົ້າກັບຂ້ອຍຂຽນບົດຄວາມແນະນຳໃຫ້ສາທາລະນະຊົນ ແລະລົງພິມໃນໜັງສືພິມກອງທັບປະຊາຊົນ.”

ບົດກະວີ ເຈິ່ນດ້າຍກວາງ. ພາບປະກອບ: nhavanhanoi.vn

ມາຮອດປະຈຸບັນ, ນັກກະວີ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ຈື່ໄດ້ເກືອບທັງຈົດໝາຍ ແລະ ບົດກະວີ “ໝູ່ບ້ານລະດູບານໃໝ່” ທີ່ເພິ່ນໄດ້ສົ່ງເຖິງລຸງງູ ເມື່ອບົດກະວີຫາກໍ່ແຕ່ງແຕ່ບໍ່ທັນລົງພິມໃນໜັງສືພິມ, ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປະຫຼາດໃຈທີ່ສຸດໃນຄວາມຊົງຈຳຂອງນັກກະວີ.

ໃນເວລານັ້ນ, ເຈີ່ນດ້າຍກ່າຍັງຮຽນຢູ່ຊັ້ນຮຽນທີ 3 ຂອງໂຮງຮຽນໝູ່ບ້ານແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ໝູ່ບ້ານເຈື່ອງຈີ, ຕາແສງ ກວກຕວນ, ເມືອງນາມຊາກ, ແຂວງ ຫາຍເຢືອງ . ລາວມີບົດກະວີຂອງລາວທີ່ລົງພິມໃນຫນັງສືພິມຕອນທີ່ລາວເປັນນັກຮຽນຊັ້ນສອງເທົ່ານັ້ນ. ສິ່ງທີ່ພິເສດແມ່ນບົດກະວີທຳອິດຂອງນັກກະວີໜຸ່ມຄົນນັ້ນແມ່ນກ່ຽວກັບທະຫານ. ຕາມທ່ານ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ, ທະຫານທີ່ໄປສູ້ຮົບມັກຢູ່ໝູ່ບ້ານ, ໃນເຮືອນຂອງຕົນ. ຄົນທໍາອິດທີ່ຟັງບົດກະວີຂອງລາວກໍ່ແມ່ນທະຫານ.

ນັກຂ່າວຜູ້ທຳອິດທີ່ໄດ້ພົບປະກັບທ່ານ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ແມ່ນທ່ານ ຟານຮຸຍງ, ນັກຂ່າວຂອງໜັງສືພິມກອງທັບປະຊາຊົນ. ແຕ່ນັກຂ່າວຜູ້ທຳອິດທີ່ຂຽນກ່ຽວກັບ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ແລະ ແນະນຳທ່ານຜູ້ອ່ານຢູ່ໜັງສືພິມກອງທັບປະຊາຊົນແມ່ນທ່ານ ຫງວ໋ຽນຢຸງ. ບົດຂຽນນັ້ນບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ໂດຍກົງ, ແຕ່ແມ່ນກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້ຂອງກອງທັບ ແລະ ປະຊາຊົນບົນເສັ້ນທາງ 5, ເສັ້ນທາງຍຸດທະສາດເຊື່ອມຕໍ່ທ່າກຳປັ່ນ ຫາຍຟ່ອງ ກັບ ຮ່າໂນ້ຍ , ແລ່ນຜ່ານບ້ານເກີດເມືອງນອນ; ໃນນັ້ນມີຂົວສອງແຫ່ງ Lai Vu ແລະ Phu Luong ເຊິ່ງເປັນຈຸດສຸມຂອງການວາງລະເບີດຂອງອາເມລິກາ. ນັກຂ່າວ ຫງວຽນງອກຢຸງ ໄດ້ຂຽນວ່າ: “ໂດຍສະເພາະແມ່ນຄວັນໄຟຈາກລູກລະເບີດຂອງສັດຕູ, ບົດກະວີທີ່ລຽບງ່າຍ ແລະ ຊັດເຈນຂອງເດັກຊາຍຊັ້ນຮຽນທີ 2 ກໍ່ໄດ້ລຸກຂຶ້ນ, ນັ້ນແມ່ນສຽງທີ່ຂັບໄລ່ສຽງລະເບີດຢູ່ແຜ່ນດິນນີ້, ນັ້ນແມ່ນນັກກະວີນ້ອຍ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ.” ໃນບົດຄວາມ, ຜູ້ຂຽນພຽງແຕ່ໄດ້ອຸທິດບາງເສັ້ນເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ກັບ Khoa, ເຊິ່ງລາວຈື່ຈໍາຕະຫຼອດໄປ.

ໃນຄວາມຊົງຈຳຂອງທ່ານ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ, ນັກຂ່າວ ຫງວຽນງອກຟຸກ ແມ່ນທະຫານທີ່ສຸພາບຮຽບຮ້ອຍ ແລະ ວ່ອງໄວ. ລາວກັບຄືນມາໃນຕອນທ່ຽງໃນແສງແດດຮ້ອນ, ປະມານເດືອນພຶດສະພາ. ລາວຂີ່ລົດຖີບເກົ່າແກ່ Phoenix. ລາວມີກະເປົ໋າເປ້ມັດຢູ່ກັບຫຼັງລົດຖີບ. ລາວເອົາຖົງເຂົ້າໄປທົ່ວບ່າ. ແມ່ຂອງລາວບອກ Khoa ໄປສວນເພື່ອເອົາຜັກຫົມ ແລະ ໝາກຂາມມາລາບາ, ຈາກນັ້ນນາງກໍຟ້າວອອກໄປທີ່ທົ່ງນາເພື່ອຈັບກະປູ. ອາຫານປະກອບມີແກງກະປູທີ່ມີຜັກປະສົມແລະໄຂ່ຈືນຈໍານວນຫນ້ອຍ. ເມື່ອອອກຈາກໄປ, ລຸງເໝົາໄດ້ຕື່ມເຂົ້າຖ້ວຍໜຶ່ງໄວ້ໃຫ້ຄອບຄົວ. ແມ່ຂອງ Khoa ປະຕິເສດທີ່ຈະຍອມຮັບມັນ. ບໍ່ມີການຂາດແຄນເຂົ້າໃນເຂດຊົນນະບົດ. ແຕ່ລາວຢືນຢັນວ່າຈະປະມັນໄວ້, ໂດຍເວົ້າວ່າເຂົ້າໜັກເກີນໄປ ແລະບາດບ່າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວອອກຈາກ. Khoa ເຖິງແມ່ນວ່າມີເວລາທີ່ຈະອ່ານບົດກະວີ "ດອກຫມາກນາວ" ລາວໄດ້ຂຽນສໍາເລັດການ: "ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປູກຕົ້ນຫມາກទມສີຂຽວ / ຫມາກទມໄດ້ຍິນສຽງຂອງຮວບແລະກິ່ງງ່າຂອງມັນມີດອກ. ລຸງ Nhu ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຖ້າຂຽນແບບນີ້ ຜູ້ອ່ານຄົງຈະເຂົ້າໃຈຜິດງ່າຍ, ຕົ້ນໝາກແຕງບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງເອີ້ນຂອງນົກກົກ, ແຕ່ສຽງຈບຂຸດ, ຕົ້ນໝາກເດື່ອຈະອອກດອກເມື່ອປູກໃໝ່ໄດ້ແນວໃດ?” Khoa ໄດ້ແກ້ໄຂໃນທັນທີ: "Cuckoo ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຢຸດເຊົາການໂທ, ແຕ່ກິ່ງງ່າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍດອກ."

ຄຳເຫັນຂອງລຸງ Nhu ເບິ່ງຄືວ່າຢາກໃຫ້ Khoa ຂຽນບົດກະວີກ່ຽວກັບທະຫານ. ທຸກໆບົດກະວີໃໝ່ທີ່ລາວຂຽນ, Khoa ຈະຄັດລອກແລະສົ່ງໃຫ້ລຸງ Nhu. ຈາກນັ້ນ ລາວຈະຂຽນຈົດໝາຍໄປຍັງ Khoa, ໃຫ້ຄຳເຫັນແລະຄວາມຄິດເຫັນຂອງລາວ. ບົດກະວີ “ເຂົ້າໜົມສີບົວ, ເຂົ້າໜົມສີຂຽວ”, ກ່ຽວກັບເລື່ອງລູກຫຼານໄປຢາມບັນດາທະຫານຢູ່ກອງພົນປືນໃຫຍ່ຕ້ານເຮືອບິນຮົບໃນວັນພັກ Tet, ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຈາກລຸງ Nhu ດ້ວຍບົດສະຫຼຸບທີ່ແປກປະຫຼາດວ່າ: “ປືນໃຫຍ່ຢືນເບິ່ງ/ ເບິ່ງຄືວ່າຍັງຢາກເຂົ້າໜົມສີບົວ, ເຂົ້າໜົມສີຂຽວ”.

ທ່ານ Tran Dang Khoa ໃຫ້ຮູ້ວ່າ, ພຽງແຕ່ບໍ່ເທົ່າໃດມື້ຫຼັງຈາກລຸງ Nhu ກັບຄືນມາ, ລາວໄດ້ຮັບຈົດໝາຍຈາກລຸງ Nhu. ໃນຈົດໝາຍ, ລຸງ Nhu ໄດ້ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາວ່າຈະຊື້ປຶ້ມ ແລະ ເຄື່ອງຫຼິ້ນ “ໃຫ້ຊາວ Khoa ນ້ອຍ”. ແຕ່ກ່ອນຈະສົ່ງມາໄດ້ ລຸງໄດ້ຕາຍ!

ໃນໄລຍະປະຕິບັດໜ້າທີ່ພິເສດເຖິງສະໜາມຮົບພາກໃຕ້ໃນປີນັ້ນ, ໜັງສືພິມກອງທັບປະຊາຊົນໄດ້ສົ່ງນັກຂ່າວ 3 ຄົນຄື: ຫງວຽນດຶກຕ໋າຍ, ຫງວຽນງອກຢຸງ ແລະ ເລດິງ Du. ຕອນຄ່ຳວັນທີ 21 ມັງກອນປີ 1968, ໃນຕອນບ່າຍວັນທີ 21/1/1968, ນັກຂ່າວ ຫງວຽນງອກຢຸງ ແລະ ເລດິງ Du ໄດ້ເສຍສະຫຼະຊີວິດຢ່າງວິລະຊົນໃນໄວໜຸ່ມ, ເຮັດ ໃຫ້ ມີຫຼາຍແຜນການທີ່ບໍ່ສຳເລັດ.

ທ່ານ Tran Dang Khoa ໄດ້ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຂອບໃຈໜັງສືພິມກອງທັບປະຊາຊົນ ໂດຍບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ແນະນຳ, ຊຸກຍູ້ ແລະ ໜູນຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃນການຂຽນບົດກະວີເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງໄດ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບປະ ແລະ ຮູ້ຈັກກັບບັນດາທະຫານທີ່ເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວຄື: ທ່ານ Phan Huynh ແລະ ທ່ານ Ngoc Nhu”.

ທີ່ມາ: https://www.qdnd.vn/van-hoa/doi-song/phong-vien-dau-tien-viet-ve-than-dong-tho-tran-dang-khoa-867238