ຊອກຫາວິທີແກ້ໄຂເພື່ອພັດທະນາ Opera ພື້ນເມືອງ

ການໂອ້ລົມສົນທະນາ 4 ຊົ່ວໂມງ ກ່ຽວກັບການປະຕິຮູບໂອເປຣາຄລາສສິກ (ຈັດໂດຍພະແນກວັດທະນະທໍາ, ກິລາ ແລະທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ສະມາຄົມໂຮງລະຄອນນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ ໃນຕອນເຊົ້າວັນທີ 18 ກັນຍາ) ຍັງບໍ່ທັນສະແດງຄວາມຄິດເຫັນທັງໝົດຂອງຜູ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ.

Báo Thanh niên•18/09/2024

ປະຈຸບັນ, ໃນຂະນະທີ່ຊາວເຜົ່າຈຳພວມປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເປັນປະຈຳ, ພຽງແຕ່ປະກົດເປັນບາງໂອກາດ, ແຕ່ຄາວຍັງນ້ອຍ, ໄຕງວຽນຍັງມີຄວາມຄຶກຄື້ນກວ່າ, ໄດ້ອອກບົດລະຄອນໃໝ່ເປັນປະຈຳ, ແລະ ຂາຍປີ້ໄດ້ດີ. ບັນດາຫົວໜ່ວຍທີ່ຮັກສາການເຄື່ອນໄຫວນີ້ແມ່ນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຮ່ວາງລອງ, ຄະນະມິງໂຕ, ເວທີຈີລິງ-ວັນຮ່າ, ເວທີ ເລຫງວຽນເຈືອງຢາງ, ເວທີກິມຕືລອງ. ທັງໝົດລ້ວນແຕ່ແມ່ນຂັ້ນຕອນຂອງສັງຄົມ, ການຕໍ່ສູ້ເພື່ອຮັກສາແສງໄຟ, ແມ່ນຈຸດພົ້ນເດັ່ນອີກດ້ວຍ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຍັງມີບາງບັນຫາທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຄິດ.

Tìm giải pháp phát triển cải lương tuồng cổ- Ảnh 1. — (ຈາກຊ້າຍໄປຂວາ) ນັກສິລະປິນ ຊວນຕື໋ກ, ຕູ່ສົ້ງ ແລະ ແທງຖາວ ໃນບົດຄັດສະເໜີ “ບົດກະວີ Saddle” ໄດ້ດຳເນີນຢູ່ກອງປະຊຸມໃນຕອນເຊົ້າວັນທີ 18/9.

ກ່ອນອື່ນໝົດ, ການສົນທະນາໄດ້ເວົ້າເຖິງສອງຄຳວ່າ “ໂອເປຣາພື້ນເມືອງ”, ເຊິ່ງຕາມທ່ານດຣ ມາຍເຢືອງແລ້ວ, “ແມ່ນການປະກອບສ່ວນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງນັກສິລະປິນ ແທງຕົງ ພາຍຫຼັງປີ 1975. ຍ້ອນຫຼີກລ່ຽງຄຳວ່າ “ໂຮກວາງ”, ຄະນະໄດ້ຫັນມາຂຽນ ແລະ ແຕ່ງບົດປະພັນປະຫວັດສາດຫວຽດນາມ, ຈາກນັ້ນເອີ້ນບັນດາບົດປະພັນດັ່ງກ່າວວ່າ “ລະຄອນພື້ນເມືອງ”. ບົດລະຄອນ Cau Tho Yen Ngua , ແຕ່ງ ແລະສະແດງໂດຍ Thanh Tong, ເຊິ່ງກາຍເປັນແບບຢ່າງຂອງຄະນະ Minh To ແລະໝູ່ບ້ານ Cai Luong ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ຮັບຮູ້ໄດ້ວ່າ, ການລະຫຼິ້ນມີຄວາມດຶງດູດໃຈຫຼາຍ, ເບິ່ງຫຼາຍສິບເທື່ອເປັນເວລາເກືອບເຄິ່ງສັດຕະວັດ ແລະ ຍັງຄົງໄດ້ຮັບການເໜັງຕີງ, ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ລະຄອນພື້ນເມືອງມີພະລັງຂັບໄລ່, ຂັບລຳ, ຂັບໄລ່ຂອງຊາວຫວຽດນາມ ຂອງຄະນະກຳມະກອນ ຮ່ວາງລອງ ແມ່ນຊື່ສະຫວ່າງຕາມລຳດັບ ແທງຕົງ ດ້ວຍບົດຂຽນທີ່ດີຫຼາຍ.

ແຕ່ຈາກນັ້ນທຸກສິ່ງກໍ່ສະຫງົບລົງ, ເມື່ອນັກຂ່າວ Thanh Hiep, ຫົວໜ້າກົມວິຈານ ແລະ ທິດສະດີຂອງສະມາຄົມລະຄອນໂຮ່ຈີມິນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ຮີດຄອງປະເພນີຂອງຊາວເຜົ່າມົ້ງ ໄດ້ກັບຄືນສູ່ຮູບແບບເກົ່າ, ແປວ່າ ທາດຮ່ວາງຮ່ວາງຄອບງຳຈາກຕົວໜັງສືເຖິງ ດົນຕີ , ຊຸດອາພອນ, ບາງເທື່ອກໍເອົາຮູບເງົາມາຂຽນຄືນເປັນບົດລະຄອນ. ແລະ ໃນແຕ່ລະລະດູການເຕັນ, ຕາຕະລາງການເຄື່ອນໄຫວຂອງຄະນະຊາວເຜົ່າໄຕແມ່ນດຶກດຳບັນນັບແຕ່ວັນທີ 1 ຫາວັນທີ 15 ເດືອນສິງຫາ, ລ້ວນແຕ່ແມ່ນເລື່ອງຂອງຈີນທີ່ມີການລົງທຶນຂະໜາດໃຫຍ່, ເຮັດໃຫ້ໂລກສິລະປະວິຕົກກັງວົນຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ.

ແຕ່ວ່າຈາກຄວາມກັງວົນເພື່ອຊອກຫາການແກ້ໄຂບໍ່ແມ່ນງ່າຍດາຍ. ນັກສິລະປິນປະຊາຊົນ ເຈີ່ນມິງຫງອກ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຕ້ອງກຳຈັດບັນດາອົງປະກອບທີ່ບໍ່ຈິງໃຈຂອງຊາດ, ນັ້ນຄືດົນຕີ ໂຮ່ກວາງ”. ແລະ ນັກສິລະປິນ Que Tran ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງໜ້າເຊື່ອຖື, ໃນບົດປະພັນ ບົດກະວີ Yen Ngua ທີ່ ຜູ້ຊົມພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບຊົມ, ມີເນື້ອເພງ Ly Cay Bong ທີ່ຈິດຕະກອນປະຊາຊົນ Thanh Tong ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ນັກດົນຕີ Duc Phu ໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ແຕ່ຍັງຄົງສົມບູນກັບການຟ້ອນດັ້ງເດີມ. ນັກສິລະປິນຜູ້ມີກຽດ Ca Le Hong, ອະດີດຜູ້ອຳນວຍການໃຫຍ່ມະຫາວິທະຍາ ໄລໂຮງລະຄອນ ແລະ ໂຮງໜັງນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ຫໍພິພິດທະພັນ ຂັບງື່ມຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມອຸດົມສົມບູນ, ຖ້າມີພອນສະຫວັນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະນຳໃຊ້ມັນຢ່າງເໝາະສົມເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນການຮ້ອງເພງຮ່ວາງຈູງ”.

ແຕ່ລຸ້ນໜຸ່ມສາມາດເຮັດໄດ້ຄືວ່າແທງຕົງ, ດຶກຝູ, ແທງຢຸງ ແຫ່ງບູຮານນະການ? ອາຈານ ດ່າວດຶກ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: “ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງລົງທຶນຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມບັນດາກຳລັງຫຼັກແຫຼ່ງທີ່ເປັນລູກຫຼານຂອງນັກສິລະປິນ ໄຕງວຽນ ທີ່ຢາກປະຕິບັດຕາມອາຊີບຂອງພໍ່ແມ່, ສ່ວນດົນຕີທີ່ແຕ່ງ ແລະດັດແປງໂດຍນັກດົນຕີ ດຶກຝູ ເພື່ອສ້າງບົດເພງ ໂຮ່ກວາງ ດ້ວຍສຽງຫວຽດນາມ, ຕ້ອງມີການຖອດຖອນ ແລະ ເຜີຍແຜ່ຢ່າງກ້ວາງຂວາງ”.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດແມ່ນຍັງແມ່ນການສະໜອງທຶນໃຫ້ບັນດາຄະນະສັງຄົມມີຊີວິດຢູ່. ຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ເມື່ອສະແດງລະຄອນຕຸກກະຕາຈີນ, ປີ້ແມ່ນຂາຍງ່າຍຍ້ອນມີສີສັນພິເສດ, ໃນຂະນະທີ່ການສະແດງລະຄອນປະຫວັດສາດຂອງຫວຽດນາມລ້ວນແຕ່ມີຜູ້ຊົມໜ້ອຍ, ບາງເທື່ອກໍ່ເສຍເງິນ. ຫຼາຍຄົນຫວັງວ່າລັດຖະບານຈະມີນະໂຍບາຍໜູນຊ່ວຍທຶນຮອນໃຫ້ແກ່ບັນດາບົດລະຄອນປະຫວັດສາດຂອງ ຫວຽດນາມ ປະຕິບັດຢູ່ບັນດາໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ, ມະຫາວິທະຍາໄລ, ເພື່ອໃຫ້ຄະນະດັ່ງກ່າວມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ຜູ້ຊົມໄວໜຸ່ມຍັງສາມາດຮຽນຮູ້ປະຫວັດສາດຢ່າງໜ້າສົນໃຈ.

ທີ່ມາ: https://thanhnien.vn/tim-giai-phap-phat-trien-cai-luong-tuong-co-185240918202518302.htm