Bahasa Inggeris sebagai Bahasa Kedua: Ujian Kejam Kecekapan Pengurusan Polisi?

Projek itu dijangka meliputi 50,000 sekolah, 30 juta pelajar, dan 1 juta guru. Bagaimanapun, untuk melatih 200,000 guru yang mencukupi untuk mengajar dalam bahasa Inggeris dalam tempoh 5 tahun akan datang, sektor pendidikan akan menghadapi banyak kesukaran.

Wartawan Tien Phong mengadakan temu bual dengan Encik Le Hoang Phong, Pengarah Akademik YOUREORG Education & Training Consulting Organization, Chevening Scholar, menyatakan pendapatnya bahawa apabila Kementerian Pendidikan dan Latihan membentangkan Projek "Menjadikan bahasa Inggeris sebagai bahasa kedua di sekolah" menjelang 2045, ramai orang menganggap ini sebagai peristiwa penting. Kita mesti mencari jalan untuk menjadikan ini sebagai revolusi pendidikan, atau hanya janji yang belum selesai.

Encik Le Hoang Phong, Pengarah Akademik YOUREORG Education & Training Consulting Organization, Chevening Scholar

“Berapa banyak “kapasiti” sistem latihan guru kita?”

PV: Pada pendapat anda, adakah kami dapat menambah kira-kira 12,000 guru Bahasa Inggeris prasekolah, hampir 10,000 guru sekolah rendah, dan pada masa yang sama melatih sekurang-kurangnya 200,000 guru yang mampu mengajar dalam bahasa Inggeris menjelang 2030?

Apabila Kementerian Pendidikan dan Latihan membentangkan Projek "Menjadikan Bahasa Inggeris sebagai Bahasa Kedua di Sekolah" menjelang 2045, ramai orang menganggap ini sebagai satu kejayaan. Bukan sahaja kerana bahasa Inggeris adalah "bahasa integrasi", tetapi juga kerana ia berkait rapat dengan aspirasi untuk menaikkan martabat negara. Tetapi sentiasa ada jurang antara aspirasi dan realiti. Dan jurang itulah yang akan menentukan: adakah ini revolusi pendidikan, atau hanya janji yang tidak ditepati.

Tenaga guru: cita-cita dan had. Projek itu menyasarkan untuk menambah lebih 22,000 guru bahasa Inggeris baharu ke sekolah prasekolah dan sekolah rendah, serta melatih 200,000 guru sedia ada untuk dapat mengajar dalam bahasa Inggeris menjelang 2030.

Itu hampir dua kali ganda daripada kumpulan semasa guru bahasa Inggeris sepenuh masa. Di atas kertas, ia adalah matlamat yang selaras dengan trend global. UNESCO menganggarkan dunia memerlukan 44 juta guru baharu untuk mencapai matlamat pendidikan sejagat menjelang 2030.

Tetapi persoalan utamanya ialah: berapa banyak "kapasiti" sistem latihan guru kita? Berapa ramai pelajar yang sanggup memilih pengajaran sebagai kerjaya, dan berapa ramai yang sanggup tinggal di kawasan yang sukar? Tinjauan di Ho Chi Minh City, di mana keadaannya paling menggalakkan, menunjukkan hanya 28% guru telah mencapai tahap B2 atau lebih tinggi, manakala keperluan minimum ialah B2 untuk sekolah rendah dan C1 untuk sekolah menengah. Maksudnya, masalahnya bukan hanya kuantiti, tetapi juga kualiti.

PV: Semasa melaksanakan projek, pada pendapat anda apakah kesukaran terbesar yang kami hadapi, tuan?

Saya rasa kesesakan terbesar ialah manusia, motivasi dan konsensus. Dalam sebarang pembaharuan, kurikulum hanyalah rangka kerja; yang menjadikan kerangka itu realiti ialah guru. Projek ini memerlukan guru bukan sahaja mahir dalam bahasa Inggeris, tetapi juga mahir dalam kaedah CLIL, baik menyampaikan pengetahuan mata pelajaran dan mengembangkan bahasa asing. Ini adalah kemahiran kompleks yang tidak boleh "dijejalkan" ke dalam beberapa kursus pendek.

Pada masa yang sama, isu motivasi dan rawatan menjadi penghalang besar. Gaji rendah, tekanan tinggi, guru tidak boleh diharapkan untuk berinovasi sepenuh hati jika tidak nampak ganjaran yang setimpal. Tanpa mekanisme elaun, laluan kenaikan pangkat, dan pengiktirafan sosial, adalah sukar untuk menggerakkan ketahanan profesional. Kita tidak boleh menuntut kecemerlangan daripada pasukan yang polisinya masih menyebabkan mereka hidup dalam kekurangan.

Tambahan pula, masyarakat juga mempunyai kebimbangan yang sah. Sesetengah ibu bapa bimbang memperkenalkan bahasa Inggeris terlalu awal akan mengaburkan bahasa Vietnam dan melemahkan asas budaya. Teori Jim Cummins telah membuktikan bahawa hanya apabila bahasa ibunda itu kukuh barulah bahasa asing itu berakar umbi. Jika pertukaran dibuat, risiko generasi "separuh masak" dalam kedua-dua bahasa adalah nyata.

Jadi, cabaran terbesar bukanlah bilangan buku teks atau kelas dwibahasa, tetapi bagaimana menjadikan guru cekap, bermotivasi, dan cukup yakin bahawa masyarakat menyebelahi mereka.

PV: Pada pendapat anda, patutkah kita mempertimbangkan faktor serantau untuk meningkatkan kebolehlaksanaan projek?

Serantau: ekuiti adalah kunci. Jika anda melihat hanya dari Hanoi atau Bandar Ho Chi Minh, projek itu nampaknya boleh dilaksanakan. Tetapi apabila anda melangkah keluar dari bandar-bandar besar, gambarannya sama sekali berbeza.

Pada masa ini, seluruh negara hanya mempunyai 112,500 pelajar yang mempelajari mata pelajaran dalam bahasa Inggeris, ditambah 77,300 pelajar dwibahasa di 40 wilayah dan bandar. Ini bermakna lebih daripada 20 wilayah tidak mempunyai sebarang model EMI.

Di banyak wilayah pergunungan, pelajar belum fasih berbahasa Vietnam, dan kini bahasa Inggeris akan menjadi "beban berganda".

Seorang wakil Jabatan Pendidikan dan Latihan Tuyen Quang berkata terus terang: ini adalah tugas yang "sangat berat". Jika kemajuan biasa digunakan, kawasan yang kurang bernasib baik akan ditinggalkan tidak lama lagi. Jawapannya ialah peta jalan berstrata. Kawasan bandar boleh pergi dahulu, tunjukkan contoh; kawasan yang kurang bernasib baik memerlukan lebih banyak masa dan sumber, mengutamakan pengukuhan bahasa Vietnam sebelum mengukuhkan bahasa Inggeris.

Lebih penting lagi, pembiayaan dan insentif mesti ditujukan kepada kawasan yang paling terdesak. Jika tidak, "Bahasa Inggeris sebagai bahasa kedua" akan menjadi keistimewaan bandar dan bukannya hak akses yang sama rata untuk semua kanak-kanak.

Mesej mesti jelas: Bahasa Inggeris adalah tambahan, bukan pengganti bahasa Vietnam.

PV: Untuk projek itu menjadi realiti, apakah asas yang anda fikir perlu dikumpulkan?

Untuk menjadikan aspirasi ini menjadi kenyataan, dan untuk bahasa Inggeris benar-benar menjadi bahasa kedua dalam sistem pendidikan, Vietnam perlu mempunyai tiga tonggak asas. Setiap tiang tidak wujud secara bebas, tetapi dikaitkan bersama ke dalam ekosistem dasar di mana sumber, motivasi dan kepercayaan sosial dihubungkan.

Rakyat, tenaga pengajar, berada di tengah-tengah pembaharuan. Tiada pembaharuan bahasa boleh berjaya tanpa guru yang berkelayakan. Pengalaman dari Singapura atau Finland menunjukkan bahawa guru dianggap sebagai "profesion intelektual", dipilih dengan ketat, terlatih dan diberi ganjaran tinggi.

Untuk Vietnam, adalah perlu untuk mewujudkan pasukan teras guru, kira-kira 10-15% daripadanya dilatih secara mendalam dalam CLIL/EMI, untuk bertindak sebagai nukleus untuk perkongsian pengetahuan.

Pada masa yang sama, mesti ada dasar pengekalan: elaun bahasa asing, peluang kenaikan pangkat dan pengiktirafan sosial. Jika tidak, kita akan menghadapi “brain drain”, dengan guru yang baik meninggalkan sekolah awam atau meninggalkan profesion. - Melabur dalam orang ramai ialah pelaburan dengan "pekali sebaran" yang paling besar, kerana setiap guru yang baik boleh memberi kesan kepada ratusan pelajar sepanjang kerjaya mereka.

Projek ini merupakan peluang bersejarah, tetapi juga ujian berat terhadap kapasiti pengurusan dasar. Persoalannya bukan lagi "adakah kita mahukannya?", tetapi: adakah kita mempunyai keberanian untuk melabur dalam guru, bersabar dengan pelan hala tuju jangka panjang, dan berazam untuk meletakkan ekuiti sebagai pusat? Jika jawapannya ya, maka menjelang 2045, Vietnam akan mempunyai generasi yang tahu bagaimana untuk berintegrasi tanpa kehilangan dirinya. Jika tidak, visi ini akan kekal di atas kertas selama-lamanya.
Encik Le Hoang Phong

Di samping itu, perlu ada pelan hala tuju yang fleksibel, diuruskan oleh pencapaian pertengahan, bukan dengan amanah. Pelan 20 tahun hanya bernilai jika terdapat pusat pemeriksaan yang jelas. Vietnam perlu menetapkan pencapaian untuk 2026, 2028, 2030 dengan penunjuk kuantitatif: - 2026: sekurang-kurangnya 60,000 guru memenuhi piawaian B2, 10 wilayah perintis EMI. - 2028: 140,000 guru memenuhi standard, 25 wilayah menggunakan EMI. 2030: 200,000 guru memenuhi standard, EMI merebak ke sekurang-kurangnya 40 wilayah.

Mengapa peristiwa penting 2026–2028–2030? Ini adalah kaedah peruntukan mengikut prinsip 30% – 70% – 100%: 2026 membuktikan kebolehlaksanaan (30% daripada sasaran), 2028 mengembang dan mewujudkan kepercayaan sosial (70%), 2030 mencapai sasaran (100%). Kapasiti latihan semasa membolehkan latihan kira-kira 30–40 ribu guru/tahun. Dalam masa 5 tahun, sistem ini boleh mengendalikan kira-kira 200,000 guru jika dilaburkan dengan banyak.

Dengan EMI, 10 wilayah perintis akan menjadi "rumah api", 25 wilayah pada tahun 2028 akan mewujudkan kesan limpahan, dan 40 wilayah pada tahun 2030 akan memastikan penerimaan besar-besaran tetapi masih mempunyai ruang untuk berkembang ke 2045. Ini adalah cara untuk mengelakkan "pecutan" pada tahun akhir seperti Projek Bahasa Asing 2020, yang gagal untuk mengatasi masalah perantara. Pengalaman daripada Projek Bahasa Asing 2020 menunjukkan bahawa tanpa pengawasan bebas, pembaharuan boleh dengan mudah bertukar menjadi "mengejar kuantiti" sambil mengabaikan kualiti.

Pelan hala tuju juga mesti disusun mengikut wilayah: kawasan bandar didahulukan, kawasan sukar menjadi lebih perlahan tetapi mempunyai sokongan khas.

Konsensus sosial, kuasa lembut reformasi bahasa bukan sahaja alat komunikasi, tetapi juga identiti budaya. Oleh itu, konsensus sosial adalah tonggak penentu. Mesej mesti jelas: Bahasa Inggeris adalah tambahan, bukan pengganti bahasa Vietnam. Ini ialah model "dwibahasa tambahan", di mana bahasa ibunda diperkukuh, bukan ditolak. Bagi kanak-kanak etnik minoriti, bahasa ibunda → Vietnam → Pelan hala tuju Inggeris diperlukan untuk mengelakkan beban berlebihan.

Konsensus hanya berlaku apabila ibu bapa melihat anak-anak mereka maju dalam bahasa Inggeris, menguasai bahasa Vietnam dan mengekalkan akar budaya mereka. Bahasa Inggeris adalah kunci kepada dunia. Tetapi kunci itu hanya berharga apabila pelajar Vietnam mahir dalam bahasa Inggeris, menguasai bahasa Vietnam, dan yakin dengan identiti mereka.