Ta Rut, gdzie zacząłem pisać do gazet

Po prawie roku leczenia ran w bazie K69 Ban B Quang Binh i rekonwalescencji w bazie K15 Ha Dong (obecnie Hanoi), otrzymałem rozkaz powrotu na pole bitwy. Dokładnie o 4:30 rano 15 lipca 1970 roku przyjechała ciężarówka z plandeką, aby zabrać naszą grupę. Samochód jechał ponad 15 godzin, aby dotrzeć do wioski Ho w dystrykcie Le Thuy w prowincji Quang Binh – był to ostatni przystanek, jaki mogliśmy pokonać samochodem.

Autor (po prawej) zrobił sobie zdjęcie z panem Nguyen Dung, maszynistą gazety Cuu Nuoc w schronisku HC2 Ba Long – zdjęcie: PS

Stąd kontynuowaliśmy wędrówkę szlakiem Ho Chi Minha , ciągnącym się między górami. Po pięciu dniach wspinaczki po lasach, brodzenia przez strumienie i konieczności przekroczenia granicy z Laosem, w końcu dotarliśmy do celu – Komitetu Partii Tri-Thien.

Po przybyciu nie mogliśmy od razu wrócić na pole bitwy, ale musieliśmy zatrzymać się w Szkole Partyjnej Komitetu Regionalnego, aby wziąć udział w podstawowym kursie politycznym . Szkoła Partyjna Komitetu Regionalnego znajdowała się ponad 2 godziny spacerem od stoku Cao Boi, gdzie zarówno latem, jak i zimą chmury pokrywały cały rok, a słońce rzadko widywało.

Po ponad 40 dniach od zamknięcia szkół zostałem skierowany do prowincji Quang Tri , aby podjąć pracę. W tym czasie agencje prowincjonalne stacjonowały w gminie Ta Rut w dystrykcie Huong Hoa, dość bezpiecznym miejscu, ponieważ od 15 lipca 1968 roku, po tym, jak wojska amerykańskie musiały uciekać z Khe Sanh, nie mogąc oprzeć się szturmowym atakom naszej armii i ludności, obszar Huong Hoa na południu i północy został wyzwolony, a góry i lasy zostały przez nas całkowicie opanowane.

Po powrocie do Quang Tri, Komitet Organizacyjny Prowincjonalnego Komitetu Partii przedstawił mi pracę w Wydziale Propagandy Prowincjonalnego Komitetu Partii. W tym czasie Wydziałem Propagandy kierował pan Nguyen Van Luong, członek Stałego Komitetu Prowincjonalnego Komitetu Partii, zastępcą przewodniczącego był pan Ho Nhu Y, który był również redaktorem naczelnym gazety „Cuu Nuoc”, a pan Nguyen Loan, zastępca przewodniczącego, bezpośrednio kierował Prowincjonalną Szkołą Partii.

Nazywano to agencją, ale było tam tylko 6 krytych strzechą domów zbudowanych w stylu półzanurzonym, półodsłoniętym (często nazywanych chatami), dyskretnie ukrytych pod gęstym baldachimem lasu. Gazetę Cuu Nuoc redagował Ho Nhu Y, sekretarzem redakcji był Nguyen Kim Uynh, wśród reporterów byli Nghiem Sy Thai (kiedy przybyłem, Thai wrócił na równiny); Thi Huong, Vu The Suy, Le Van Can (Binh Phuong), Vu Cuong byli reporterami z agencji prasowej, ale pracowali dla gazety. Ponadto był tam Tran Thanh Lam, malarz specjalizujący się w rzeźbieniu w drewnie dużych nagłówków i szkicowaniu obrazów, Thanh był oficerem technicznym naprawiającym aparaty fotograficzne, maszyny do pisania, drukarki Roneo i uczestniczył w filmowaniu Dynamo z zespołem radiowym.

Zespół stacji radiowej 15W liczył 4 osoby, zespół projekcyjny 4 osoby, drukarnia 10 osób, a także 11 pracowników biurowych, w tym maszynistki, pielęgniarki, magazynierzy, firmy cateringowe, ochroniarze… z panem Cuongiem jako szefem biura. Po przeczytaniu listu polecającego od Komitetu Organizacyjnego Prowincjonalnego Komitetu Partii, który mu wręczyłem, pan Ho Nhu Y uścisnął mi mocno dłoń i powiedział: „Wspaniale powitać więcej osób z Północy. Teraz wracasz do pracy jako reporter dla gazety Cuu Nuoc. Przede wszystkim będziesz śledził i nagrywał wiadomości w wolnym tempie w Radiu Głos Wietnamu i Wyzwolenia z towarzyszem Canem.

Codziennie czytam powoli 4 serwisy informacyjne, przepisuję je, edytuję, tworząc własne wiadomości i artykuły, a następnie przekazuję panu Kimowi Uynhowi do przetworzenia. Z moją pomocą pan Can był bardzo zadowolony, ponieważ miał kolejnego współpracownika. Pan Can dał mi Radio Orionton i powiedział: „W tym tygodniu ty piszesz po południu, ja piszę rano, w przyszłym tygodniu będzie odwrotnie”. Powiedziałem, że mam już Radio Sony, więc możesz zatrzymać Orionton u siebie i zasugerowałem, że każdy z nas powinien pracować jeden dzień, żeby mieć czas na edycję. Pan Can natychmiast się zgodził.

Następnego dnia zabrałem się do pracy całkiem sprawnie. Ponieważ w dni spędzone na Północy często włączałem radio i nagrywałem powolne wiadomości o wojnie na polu bitwy, a następnie montowałem je i ogłaszałem moim braciom do wysłuchania, wszystkim bardzo się to podobało.

Co więcej, dzięki praktycznemu doświadczeniu zdobytemu przez lata pracy na polu bitwy pod Dong Gio Linh, kiedy o tym usłyszałem, mogłem sobie wyobrazić, jak walczyć i jaki to był styl. Po 5 dniach starannej i skrupulatnej pracy zredagowałem 6 reportaży i napisałem całkiem atrakcyjny raport, który przedstawiłem panu Uynh. Trzymając w jednej ręce mój rękopis, a w drugiej papierosa zwiniętego w stylu ludu PaKô, zmrużył oczy i uśmiechnął się: „Jesteś bardzo dobry, dobry! Nowy reporter to coś innego”.

Podpisał szkic i oddał mi go, mówiąc: „Weź go i daj panu Y do podpisania. Po podpisaniu przekaż go panu Luanowi, szefowi stacji radiowej, aby natychmiast wysłał go do Hanoi”. Postąpiłem zgodnie z jego instrukcjami i niespodziewanie, już następnego ranka, moje wiadomości zostały wyemitowane w Głosie Wietnamu, a pięć dni później mój artykuł został opublikowany w gazecie Cuu Nuoc.

W tamtym czasie gazeta nie ukazywała się regularnie, lecz zależała od ilości wiadomości, artykułów, zdjęć i bieżących wydarzeń na polu bitwy, ale musiał ukazywać się jeden numer tygodniowo. W czwartym tygodniu gazeta opublikowała trzy moje artykuły naraz. Po przeczytaniu gazety pan Ho Nhu Y zadzwonił do mnie i powiedział: „Piszesz bardzo dobrze, czytając twoje artykuły, ludzie myślą, że byłeś na żywo na miejscu wydarzeń. Nawet gdybym cię nie poznał, tak bym myślał.

Ale jest jedna rzecz, na którą musisz zwrócić uwagę, żeby to się nie powtórzyło, rozumiesz? Bo gazeta nie może mieć trzech artykułów napisanych przez jedną osobę, możesz pisać swobodnie, gazeta może opublikować od czterech do pięciu twoich artykułów naraz, ale musisz używać pseudonimu, bo inaczej czytelnicy pomyślą, że gazeta jest taka rzadka. Sekretarz redakcji również ponosi odpowiedzialność za to niedociągnięcie.

Moje pseudonimy Phan Trung Chinh i Ha Linh Giang narodziły się w krainie Ta Rut, a ja zostałem reporterem gazety Cuu Nuoc (agencji Narodowego Frontu Wyzwolenia prowincji Quang Tri).

Trzeba przyznać, że Ta Rut to nie tylko bezpieczna baza wypadowa, ale także miejsce o przepięknych krajobrazach, zwłaszcza nad rzeką Ta Rut, która jest zarówno piękna, jak i bogata w krewetki i ryby. Tutaj, każdego popołudnia po powrocie z pracy na farmie, często spotykamy się, by się wykąpać i spotkać w ramach komitetów Prowincjonalnego Komitetu Partii, by wysłuchać i wymienić się informacjami na temat sytuacji wojennej w delcie.

Czas mijał, a ja witałem kolejną wiosnę w górach i lasach Zachodu – wiosnę Nham Ty w 1972 roku. To był ósmy rok, kiedy musiałem świętować Tet z dala od domu. Chociaż Tet odbywał się w lesie, wciąż towarzyszyły mi dwie wielkie radości: dobra materialne uległy poprawie – była wieprzowina i kurczak; były ryby rzeczne, pędy bambusa duszone z nóżkami wieprzowymi, był banh tet zawinięty w kleisty ryż, a także wino doac z grupy etnicznej Pako...

Jeśli chodzi o ducha, to jest to wiosna „ataków i powstań”, więc wszyscy są pełni entuzjazmu. Około 10 dni po święcie Tet organizacja zorganizowała przyjęcie pożegnalne dla pana Nguyena Van Luonga, członka Stałego Komitetu Prowincjonalnej Partii, szefa Departamentu Propagandy w Delcie. Tym razem do Delty powrócili również pan Thi Huong, Vu Cuong i kilku towarzyszy z departamentów.

Po ponad półmiesięcznym powrocie pana Nguyena Van Luonga do delty, Głos Wietnamu i Radio Wyzwolenia nieustannie podawały wiadomości i artykuły odzwierciedlające miażdżące zwycięstwa naszej armii i narodu na wszystkich polach bitewnych na Południu, w tym na froncie Quang Tri. To sprawiło, że wszyscy byliśmy szczęśliwi i chętni do natychmiastowego powrotu do delty. Wzrosła również moja praca związana z pisaniem wiadomości i artykułów.

Do 2 kwietnia 1972 roku dzielnice Gio Linh i Cam Lo zostały całkowicie wyzwolone. Otrzymaliśmy rozkaz przeniesienia się do HC2 (Bazy Tylnej 2) w Ba Long. Przed wyjazdem do Ba Long pan Ho Nhu Y poprosił mnie o spotkanie z panem Dungiem, maszynistką i magazynierem, w celu wymiany aparatu Zennit na nowy Pratica i 3 rolki filmu. Słysząc to, pan Cuong, szef biura, powiedział mi: „Powrót do Ba Long oznacza powrót do strefy działań wojennych, stolicy ruchu oporu Quang Tri w okresie antyfrancuskim. Po powrocie góry i rzeki są przepiękne, można swobodnie komponować, robić zdjęcia i pisać wiersze”.

Ale wojna wciąż wybuchała, więc nie było czasu na robienie zdjęć ani pisanie wierszy. Gdy tylko dotarłem do Ba Long, otrzymałem rozkaz od pana Y, aby wrócić na równiny tego popołudnia, podążać za wojskami wschodnimi i zaatakować port Cua Viet, a następnie przedrzeć się przez Trieu Phong i koordynować działania z wojskami Ai Tu w celu ataku na centrum miasta Quang Tri. Przez ponad miesiąc podróżowaliśmy, robiliśmy notatki, robiliśmy zdjęcia i pisaliśmy, aby wiadomości, artykuły i zdjęcia były wysyłane na tyły. Do południa 1 maja 1972 roku prowincja Quang Tri została całkowicie wyzwolona.

Następnie cała agencja przeniosła się do wioski Ha Thuong w gminie Gio Le w dystrykcie Gio Linh, a gazeta Cuu Nuoc została przemianowana na Quang Tri Giai Phong. Pracowałem w gazecie Quang Tri Giai Phong przez kolejne 3 miesiące, a następnie zostałem przeniesiony do Departamentu Kultury i Informacji, którym kierował pan Hoang Phu Ngoc Tuong.

Zanim przeniosłem pracę, pan Ho Nhu Y powiedział mi: „Nie chcę, żebyś porzucał dziennikarstwo, bo jesteś utalentowanym dziennikarzem. Zamierzam pozwolić ci kontynuować naukę, ale jest to wymóg organizacji. Jesteś członkiem partii, więc musisz tam wrócić, żeby wesprzeć pana Tuonga, bo to intelektualista, który właśnie przybył z terenów wroga i wciąż nie zna kraju i jego otoczenia”. Zrozumiałem, co miał na myśli i z radością udałem się do Departamentu Kultury i Informacji, aby odebrać nowe zadanie.

Pracowałem w Departamencie Kultury i Informacji do czasu podpisania Porozumienia Paryskiego o zakończeniu wojny i przywróceniu pokoju w Wietnamie. W tym samym czasie moi przełożeni mianowali poetę Luonga Ana, redaktora naczelnego gazety Thong Nhat podlegającej Centralnemu Komitetowi Zjednoczeniowemu, zastępcą kierownika Departamentu ds. Kultury, Informacji i Spraw Zagranicznych, a także pana Le Van Ana zastępcą kierownika Departamentu ds. organizacji i spraw wewnętrznych.

Jeśli chodzi o mnie, moi przełożeni wysłali mnie do Hanoi na studia dziennikarskie w Centralnej Szkole Propagandy, obecnie Akademii Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej, i moje życie było poświęcone dziennikarstwu aż do przejścia na emeryturę. Na emeryturze, ale wciąż pisząc – bo dziennikarstwo to zawód, który „nie przechodzi na emeryturę”!

Phan Sau

Źródło: https://baoquangtri.vn/ta-rut-noi-toi-bat-dau-viet-bao-194393.htm