“พ่อ!” – เสียงเรียกอันศักดิ์สิทธิ์

ฉันยังจำได้อย่างชัดเจนในบ่ายวันนั้นของฤดูใบไม้ร่วง สายลมเย็นพัดผ่านใบไม้บนระเบียง แสงแดดสีเหลืองอ่อนสาดส่องลงมาบางเบาบนลานบ้าน เสียงแผ่วเบาของใครบางคนดังออกมาว่า "พ่อ... โอ้!" แค่สองคำก็รู้สึกหัวใจสั่นไหว อ่อนลงเหมือนกระดาษเปียกน้ำ น้ำตาเอ่อคลอโดยไม่ทันรู้ตัว ความรู้สึกนั้นทั้งแปลกและคุ้นเคย ราวกับว่าทั้งโลกหยุดนิ่งเพื่อรอฟังฉันเรียกชื่อพ่อเป็นครั้งแรกในชีวิต

มีคนบอกว่าการเป็นพ่อเป็นการเดินทางอันยาวไกล สำหรับผม มันคือปาฏิหาริย์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ยากจะบรรยาย นับตั้งแต่ผมรู้ว่ามีลูก ผมก็กลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิม ผมไม่ใช่คนที่รู้จักแต่การเร่งรีบไปทำงาน เบียดเสียดกับความวุ่นวายในชีวิตอีกต่อไป ผมรู้จักความกลัว ความกังวล และการรอคอยแต่ละวันที่ผ่านไป เพียงเพื่อจะได้ยินเสียงร้องไห้ ได้เห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ คอยสูบฉีดเลือดของผม ผมเคยชินกับการนอนไม่หลับหลายคืน นั่งฟังเสียงหัวใจเต้นในครรภ์ภรรยา ราวกับว่าผมกำลังฟังเสียงหัวใจตัวเองอยู่ จนกระทั่งวินาทีที่ลูกร้องไห้ออกมาตอนคลอด ผมทำได้เพียงยืนนิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม ตัวสั่นเทา ขณะที่ผมจับมือเล็กๆ นั้น มือที่เล็กมากขนาดพอดีกับฝ่ามือ แต่แข็งแรงพอที่จะจับไว้ได้ตลอดชีวิต

ช่วงแรกๆ ของการเป็นพ่อ ผมค่อนข้างซุ่มซ่าม ผมไม่รู้วิธีเปลี่ยนผ้าอ้อมหรือผสมนมอย่างถูกต้องเลย ตอนที่ลูกร้องไห้ ผมมองภรรยาด้วยความตื่นตระหนก เธอก็แค่ยิ้มแล้วพูดว่า "พ่อครับ ทำสิ เดี๋ยวก็ชินเอง!" ใช่ ผมชินแล้ว ผมชินกับกลิ่นนม กลิ่นผิวลูก หอม อ่อนโยน และใสสะอาด แค่สูดหายใจเข้าก็รู้สึกหัวใจอ่อนลง ราวกับถูกชะล้างฝุ่นละอองในชีวิตประจำวันออกไปหมด มีหลายคืนที่ลูกเป็นไข้ ผมอุ้มเขาไปมาในห้อง ฟังเสียงหายใจหอบของเขา รู้สึกเหมือนมีใครมาบีบหัวใจ แต่พอลูกยิ้ม ความเหนื่อยล้าก็หายไป ความทุกข์ยากก็เบาบางลงราวกับเมฆที่ลอยอยู่บนฟ้า

ฉันเคยคิดว่าความสุขคือการมีเงินทอง ชื่อเสียง และฐานะในชีวิต แต่ตั้งแต่มีลูก ความสุขของฉันกลายเป็นเรื่องง่ายดายมาก ทุกๆ บ่ายหลังเลิกงาน ฉันจะได้ยินเสียงเรียก "พ่อ!" จากมุมสนาม แล้วเห็นร่างเล็กๆ ของผมที่ยังเปียกเหงื่อ วิ่งเข้ามากอดฉัน อ้อมกอดนั้นอบอุ่นและสั้นมาก แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนชีวิตของฉันสมบูรณ์แบบ ครั้งหนึ่ง ฉันเดินทางไปทำธุรกิจที่ไกลแสนไกล กลางดึกฉันนอนอยู่ในห้องโรงแรมที่เงียบสงบ คิดถึงบ้าน ฉันเปิดโทรศัพท์ฟังเสียงลูกน้อยที่กำลังฝึกพูด เสียงของเขาพูดไม่ชัด ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่หวานราวกับน้ำตาล: "พ่อ ผมรักพ่อ!" ฉันหัวเราะ แต่หัวใจฉันกลับเต้นแรง ปรากฏว่าไม่ว่าผู้ชายจะเข้มแข็งแค่ไหน แค่ได้ยินลูกเรียกด้วยคำที่แสดงถึงความรัก ก็ทำให้เขาอ่อนแออย่างประหลาด

ทุกวันนี้ทุกเช้า ก่อนที่ฉันจะลืมตาได้ ลูกน้อยก็จะปีนขึ้นมาทับตัวฉัน พร้อมกับส่งยิ้มกว้างว่า “พ่อจ๋า ตื่นได้แล้ว!” ฉันแกล้งหลับตาแล้วกลับไปนอนต่อ แต่ลูกน้อยกลับมาจิ้มแก้มและดึงผมฉัน ความรู้สึกนั้นทั้งเหนื่อยและมีความสุข และมันช่างวิเศษยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้ ไม่ว่าข้างนอกจะวุ่นวายแค่ไหน แค่ได้ยินลูกน้อยเรียก “พ่อจ๋า!” ก็ทำให้ฉันลืมความเหนื่อยล้าทั้งหมดไปได้

ปรากฏว่าความสุขอยู่ไม่ไกล มันอยู่ในมือเล็กๆ ในดวงตาที่ไร้เดียงสา ในน้ำเสียงที่พึมพำของลูกน้อยในทุกๆ วัน การเป็นพ่อบางครั้งก็เหนื่อย ยากลำบากอย่างยิ่ง แต่เป็นความเหนื่อยล้าที่แสนหวานที่สุดในโลก เพราะในทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับลูก ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเติบโตขึ้น เรียนรู้ที่จะอ่อนโยนและอดทนมากขึ้น ฉันรู้ว่าชีวิตนั้นยาวนาน จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ลูกของฉันจะเติบโตขึ้น มี โลก ของตัวเอง และจะผูกพันกับฉันน้อยลงเหมือนตอนนี้ แต่แค่ได้ยินลูกเรียก "พ่อ!" เป็นครั้งคราว ไม่ว่าจะแหบแห้งแค่ไหน ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน หัวใจของฉันก็ยังอบอุ่น ฉันรู้สึกเหมือนกำลังมีชีวิตอยู่ในความสุขที่เรียบง่ายที่สุดในโลก

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเรียกที่แสนรักนั้น ฉันก็ยิ้มและคิดกับตัวเองว่า “ในชีวิตนี้ ฉันแค่ต้องการได้เรียกตัวเองว่าพ่อ แค่นี้ความสุขก็เพียงพอแล้ว”

เหงียน แทงห์

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202510/ba-oi-tieng-goi-thieng-lieng-ce60696/