นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่คุณนอนกับพ่อของคุณ?

ขณะที่ดูแลพ่อที่โรงพยาบาล มีบางคืนที่ฉันนอนบนเตียงโรงพยาบาลพ่อ และจู่ๆ ก็สงสัยว่า ฉันไม่ได้นอนกับพ่อเหมือนตอนที่ฉันยังเป็นเด็กมานานแค่ไหนแล้ว?

ผมสีเกลือพริกไทย ชุดทหาร และถ้วยชาเขียว เป็นภาพที่เรียบง่าย คุ้นเคย และสวยงามทุกครั้งที่ฉันนึกถึงพ่อ - ภาพโดย: LUONG DINH KHOA

1. ชีวิตพ่อเต็มไปด้วยความกังวลและความเหนื่อยล้า พ่อไม่ได้ เดินทาง ไกล เขาเพียงแต่ถักทอความรักอย่างเงียบ ๆ ในมุมครัวเล็ก ๆ ที่มีกลิ่นควันจากหม้อบั๋นชุง และในสนามหญ้าเล็ก ๆ ที่กำลังซ่อมจักรยานให้นักเรียนที่เดินผ่านไปมาต้องการความช่วยเหลือ

เสื้อผ้าที่พ่อใส่ในช่วงเทศกาลเต๊ดหรือเวลาออกไปเยี่ยมหมู่บ้านมักจะเป็นแค่ชุดทหารเก่าๆ พ่อรู้สึกอายและเขินอายเวลาใส่เสื้อผ้าใหม่ ถ้าลูกๆ ซื้อให้ พวกเขาจะเก็บเข้ามุมแล้วบอกว่าคราวหน้าอย่าซื้ออีก ซึ่งถือเป็นการสิ้นเปลืองเงินเปล่าๆ

คนรุ่นฉันใช้ชีวิตวัยเด็กอยู่หลังรั้วไม้ไผ่ของหมู่บ้าน มีเพียงวิทยุเล็กๆ เครื่องหนึ่งและรายการเพลงสำหรับเด็ก และหนังสือเก่าๆ ไม่กี่เล่มที่เราอ่านจนเบื่อและเป็นเพื่อนกัน

แม้ครอบครัวของฉันจะไม่ได้ร่ำรวยนัก แต่พ่อก็เป็นคนแรกในหมู่บ้านที่จ่ายค่าสมัครสมาชิกหนังสือพิมพ์รายไตรมาสให้ฉันอ่าน โลก เปิดกว้างขึ้นทุกครั้งที่อ่านหนังสือพิมพ์แต่ละหน้า ทุกบ่ายวันรอคอยบุรุษไปรษณีย์ที่จะนำ "ปาฏิหาริย์" มาสู่วัยเด็กของฉัน

ฉันจำคำพูดของพ่อได้เสมอ “หนังสือและหนังสือพิมพ์เปรียบเสมือนน้ำเย็นที่ช่วยชำระล้างจิตใจ ช่วยให้ผู้คนใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์และมีความรักมากขึ้น

พ่อไม่ต้องการให้ลูกมีตำแหน่งสูงๆ ในอนาคต และลูกก็ไม่จำเป็นต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินเยอะๆ พ่อแค่หวังว่าลูกจะเป็นคนดีในแบบที่ถูกต้อง แล้วพ่อก็พอใจแล้ว

ตอนมัธยมปลาย ฉันอยู่ห่างจากบ้าน 40 กิโลเมตร และพักอยู่ที่โรงเรียนเฉพาะทางในจังหวัดนั้น ช่วงสุดสัปดาห์ พ่อยืมมอเตอร์ไซค์มาขับ 40 กิโลเมตรมารับ

บนถนน แสงอาทิตย์สาดเงาลงบนถนน ทันใดนั้นฉันมองลงไป เห็นหลังค่อมของพ่อ และหลังเล็กๆ ของฉันนั่งอยู่ข้างหลัง ตลอดทาง ฉันเงียบงัน คิดถึงเงาของพ่อ ฉันตระหนักว่าในชีวิตของเด็กทุกคน ทั้งก่อนและหลัง ล้วนมีเงาของพ่อคอยติดตามพวกเขาอย่างเงียบงัน

2. ฉันจะไม่มีวันลืมวันที่พ่อต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะเลือดออกในกระเพาะอาหารและต้องเข้าโรงพยาบาลติดต่อกันสองสัปดาห์ ทุกครั้งที่พ่อเข็นรถเข็นไปยังจุดฉีดยา มักจะมีพื้นที่ที่ไม่มีลิฟต์ ฉันจึงต้องแบกพ่อไว้บนหลัง ฉันรู้สึกเสมอว่าพ่ออ่อนแอราวกับใบไม้ และสามารถจากฉันไปได้ทุกเมื่อ

เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ฉันเคยนอนกับพ่อตอนกลางคืน ฉันชอบความรู้สึกที่ได้ซุกหน้าลงในอก ฟังเสียงหัวใจเต้น และสัมผัสความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่ว ตอนที่ฉันดูแลพ่อที่โรงพยาบาล นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นอนกับพ่อ

คืนนั้น แสงจันทร์นอกหน้าต่างส่องเข้ามา ส่องประกายผมสีเงินของพ่อ พ่อถามเบาๆ ว่า "ได้ยินเสียงอะไรไหม" ฉันตั้งใจฟัง แต่มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องและเสียงใบไม้เสียดสี

พ่อถอนหายใจ “ต้นไม้และพืชทุกชนิดย่อมร่วงโรยใบไปในที่สุด เช่นเดียวกับมนุษย์ ทุกคนย่อมแก่ชรา ฉันแก่แล้ว ฉันแบกเธอไว้บนหลังไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

ใช่ มนุษย์ทุกคนล้วนมีอายุขัย กาลเวลาผ่านไปโดยไม่รอคอยใคร พ่อ แม่ และพ่อแม่ของเพื่อนวัยเดียวกัน และลูกๆ อีกหลายคน... ล้วนเปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ คอยให้ร่มเงาเย็นสบายแก่ลูกๆ ตลอดชีวิต แต่ในห้วงเวลา สายลมพัดผ่านอย่างไม่ปรานี ต้นไม้เหล่านั้นก็ผลัดใบอย่างเงียบเชียบไปวันแล้ววันเล่า...

ทุกๆ วันที่ชีวิตเพิ่มเข้ามา หมายถึงวันที่น้อยลงไปอีกหนึ่งวัน ฉันจะมีโอกาสได้นอนกับพ่ออีกกี่ครั้งกันนะ

อ่านเพิ่มเติม กลับไปที่หัวข้อ

ที่มา: https://tuoitre.vn/bao-lau-roi-con-chua-ngu-cung-cha-20250323093232702.htm