พ่อครับ! ผมจำได้…

BPO - สายฝนโปรยปรายทำให้ฉันคิดถึงพ่อ กี่คืนกี่ครั้งที่ฉันรอคอยที่จะพบร่างของพ่อ แต่ดูเหมือนว่าพ่อได้เข้ามาในชีวิตใหม่และไม่อยู่ในความฝันของฉันอีกต่อไป ฉันอยากเขียนอะไรบางอย่างลงไปอย่างบ้าคลั่ง เพราะกลัวว่าความทรงจำของฉันจะเก่าและเหนื่อยล้า ทำให้ฉันจำไม่ได้ว่าพ่อหน้าตาเป็นอย่างไรอีกต่อไป...

พ่อของฉันเป็นคนรุ่นที่คนรุ่นใหม่สมัยนี้มักพูดว่าเป็นคนโบราณ เข้มงวด พิถีพิถัน และพิถีพิถันมาก พ่อรักลูกๆ ของเขามาก แต่เขาก็เข้มงวดมาก ฉันมักจะรู้สึกว่าตัวเองแยกจากพ่อ ทำให้ยากที่จะสนิทกับพ่อเหมือนกับเพื่อนๆ หลายคนในวัยเดียวกัน ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ หลังอาหารเย็น พ่อมักจะนั่งเหลาไม้ไผ่เพื่อสานตะกร้า ถาด ถาดฟาง... และเล่านิทานและตำนานให้เราฟังเสมอ เช่น เฮ้ ลี ทอง ทัช ซัน ทาม กาม พระพุทธเจ้า นางฟ้า... เหมือนกับว่าสิ่งเหล่านี้เข้ามาในโลก ของฉันพร้อมกับสิ่งมหัศจรรย์มากมาย ในเวลานั้น สำหรับฉัน พ่อคือทั้งโลก เพราะในช่วงปีที่ยากจนเหล่านั้น เราไม่มีหนังสือ หนังสือพิมพ์ หรือเรื่องราวต่างๆ ให้อ่าน และจากเรื่องราวเหล่านั้น ฉันเติบโตขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ความรักต่อผู้คน และความเห็นอกเห็นใจต่อชะตากรรมที่โชคร้าย

นิทานไม่ได้เขียนถึงฉันในวัยเด็กเท่านั้น แต่พ่อยังสอนให้ฉันทำอาหาร ทำความสะอาดบ้าน มุงหลังคาบ้าน ปลูกข้าว… ไม่ว่าจะทำอาชีพอะไร ฉันก็ต้องทำและเรียนรู้ด้วยตัวเอง พ่อเตือนฉันเสมอว่า “คุณต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระ เรียนรู้ที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อที่ภายหลังจะได้ไม่ต้องพึ่งพาใคร ไม่ต้องพึ่งพาใคร” ตอนนั้นฉันมักจะตำหนิพ่อในใจว่าไม่รักฉันเหมือนพ่อคนอื่นๆ เข้มงวดและเข้มงวดเกินไป แต่ยิ่งฉันอายุมากขึ้น ฉันยิ่งผ่านช่วงขึ้นและลงของชีวิตมากขึ้น ฉันก็ยิ่งเข้าใจว่าการฝึกฝนนี้เป็นทรัพยากรที่มีค่าที่ช่วยให้ฉันเอาชนะความยากลำบากและความท้าทายในชีวิตได้อย่างมั่นคง

ฉันจำวันเวลาที่ฝนตกและพายุไม่สิ้นสุดได้ พ่อพับเรือกระดาษให้ฉันและปล่อยให้มันล่องไปตามแม่น้ำ ไปตามลำธารไจไอที่ลมพัดแรง ฉันสงสัยเสมอว่าเรือเหล่านั้นจะไปอยู่ที่ไหน จะไปลงเอยที่ไหนในกระแสแห่งชีวิตที่ไม่มีวันสิ้นสุด พ่อยิ้มและลูบหัวฉันพร้อมบอกว่าฉันโง่ นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกใกล้ชิดกับพ่อมากขนาดนี้ เรียบง่ายแต่ก็อบอุ่นหัวใจ

ตลอดวัยเด็กของฉัน กฎเกณฑ์และบทเรียนที่พ่อสอนฉันนั้นยากจะลืมเลือนและติดตามฉันไปสู่ขอบเขตที่กว้างขึ้น เมื่ออายุ 17 ปี ฉันเข้ามหาวิทยาลัย ครั้งแรกที่ฉันไปไซง่อน การเห็นไฟสีเขียวและสีแดงหลากสีทำให้ฉันรู้สึกตื้นตัน ฉันจดจำภาพและเรื่องราวต่างๆ ไว้ในดวงตาและหัวใจเพื่อเล่าให้พ่อฟังอย่างระมัดระวัง ฉันยังจำได้ดีว่าตอนที่ฟังเรื่องราวต่างๆ โดยไม่มีจุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด พ่อของฉันพูดว่า "คุณยังคงมองเห็นชีวิตเป็นสีชมพู!" ในเวลานั้น ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยเกี่ยวกับชีวิต แต่เมื่อเวลาผ่านไป หลังจากสะดุดล้มหลายครั้ง เมื่อความรักสูญหาย เมื่อต้องเดินผ่านทางแยกอย่างเจ็บปวดราวกับคนหลงทาง... ฉันเข้าใจและต้องการเพียงแค่พบพ่อของฉัน เพียงแค่มองดูเขาอย่างเงียบๆ สักพักเพื่อให้มีแรงบันดาลใจที่จะก้าวต่อไป แต่พ่อของฉันไม่อยู่แล้ว...

ฉันยังจำช่วงปีสุดท้ายของชีวิตพ่อได้อย่างชัดเจน ตอนที่พ่อป่วยหนัก ในฐานะลูกชาย ฉันทำได้เพียงแต่หลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดและหมดหนทาง ฉันหวังว่าจะหาเงินได้มากพอที่จะให้พ่อได้รับการรักษาที่ดีที่สุด แต่ตอนนั้นฉันเพิ่งเรียนจบและเพิ่งเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับฉัน

วันที่พ่อกลับมา ท้องฟ้าและเมฆขาวโพลนไปด้วยฝน สะพานนกกาเหว่าก็ถูกปิดกั้น เสียงดุด่าและตำหนิของพ่อหายไปไหน เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาจากบ้านบนไปบ้านล่างหายไปไหน ร่างของพ่อที่เข้าออกตอนเช้าและเย็นข้างเรือเล็กที่ลอยไปมาบนชายหาดด้านบนและด้านล่างอยู่ที่ไหน มีเพียงความวิตกกังวลและความเศร้าโศกเท่านั้นที่เหลืออยู่...

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วนับตั้งแต่วันที่พ่อจากฉันไปตลอดกาล แต่ทุกครั้งที่ฉันรู้สึกอ่อนแอ ทุกครั้งที่ชีวิตไม่มั่นคง ฉันก็จะนึกถึงพ่อ เหมือนกับว่ากำลังหาที่พึ่งในจิตวิญญาณของฉัน และทุกครั้งที่นึกถึงบทกวี The Riverbank Still Has Wind ของ Truc Thong:

ใบข้าวโพดพลิ้วไหวไปตามริมฝั่งแม่น้ำ

ริมฝั่งแม่น้ำยังคงมีลมแรง

คนที่ไม่กลับมา

โปรดกลับบ้านเถอะ

ครั้งสุดท้าย...ครั้งสุดท้าย

เกี่ยวกับการล่องลอยไปตามตลิ่งแม่น้ำ

"เรื่องเศร้าที่ครั้งหนึ่งเคยมีผมสีเขียว..."

หัวใจของฉันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกอีกครั้ง… เพียงครั้งเดียว… แต่ไม่มีอีกแล้ว

พ่อครับ! ผมไม่ปรารถนาสิ่งใดในภพหน้า ผมแค่หวังว่าถ้าเป็นไปได้ ผมจะได้เจอพ่ออีกครั้งในฝัน เพื่อที่ผมจะได้สัมผัสความอบอุ่นและความรักจากพ่อ เพื่อที่ผมจะได้จดจำภาพพ่อไปตลอดกาล แม้ว่ามันจะเป็นแค่ในฝันก็ตาม...  

สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการในวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของวิทยุ-โทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ บิ่ญเฟื้อก (BPTV) สัญญาว่าจะนำคุณค่ามหัศจรรย์ของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่ประชาชน
กรุณาส่งเรื่องราวสุดประทับใจเกี่ยวกับพ่อของคุณมาที่ BPTV โดยเขียนบทความ เขียนความรู้สึก บทกวี เรียงความ คลิป วิดีโอ เพลง (พร้อมบันทึกเสียง)... ทางอีเมล chaonheyeuthuongbptv@gmail.com สำนักงานเลขานุการบรรณาธิการ สถานีวิทยุโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์บิ่ญเฟื้อก เลขที่ 228 ตรันหุ่งเดา เขตเตินฟู เมืองด่งโซวาย จังหวัดบิ่ญเฟื้อก หมายเลขโทรศัพท์ 0271.3870403 ช่วงเวลาในการรับบทความคือตั้งแต่บัดนี้จนถึงวันที่ 30 สิงหาคม 2568
บทความคุณภาพจะได้รับการตีพิมพ์ จ่ายค่าลิขสิทธิ์ และได้รับรางวัลพิเศษ 1 รางวัล และรางวัลยอดเยี่ยมอีก 10 รางวัลเมื่อจบหัวข้อ
เรามาเขียนเรื่องของพ่อต่อกับ “Hello Love” ซีซั่น 4 กันเถอะ เพื่อให้เรื่องราวของพ่อได้แพร่หลายไปสัมผัสหัวใจของทุกๆ คน!

ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/174336/cha-oi-con-nho