มีฤดูใบไม้ร่วงของที่ราบสูงตอนกลางในบทกวี

09:19 น. 03/09/2023

ที่ราบสูงตอนกลางมักเป็นที่รู้จักกันว่ามีเพียงสองฤดู คือ ฤดูแล้งและฤดูฝน แล้วฤดูใบไม้ร่วงล่ะ ฤดูใบไม้ร่วงของที่ราบสูงตอนกลางนั้นช่างเงียบเหงา เป็นฤดูแห่งสติสัมปชัญญะ เป็นฤดูแห่งการฟังเสียงฝนชื้นที่ปกคลุมหมอกจางๆ เป็นฤดูแห่งการสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงอันน่าตื่นเต้นของภูเขา ป่าไม้ หญ้า และต้นไม้ ฤดูกาลที่มักถูกค้นพบโดยผู้ที่หลงทางแสวงหาความเลือนรางของกาลเวลาเท่านั้น...

“ที่ราบสูงตอนกลาง ฉันคิดว่าฤดูใบไม้ร่วงแย่แล้ว/ ช่วงบ่ายฉันจึงแบกรากสนทั้งหมดออกไป/ ปีนขึ้นไปพันรอบบ้าน สร้างภาพลวงตา/ โบว์สีชมพูห้อยอยู่ท่ามกลางความเงียบ” (โบว์สีชมพูห้อยอยู่ท่ามกลางความเงียบ – วัน กง หุ่ง) ที่ราบสูงตอนกลาง ดูเหมือนทุกอย่างจะช้าลงบ้าง เฉื่อยชาลงบ้าง ขาดความใส่ใจบ้าง “ฝนดูเหมือนจะเริ่มตก/ มุมถนนเงียบลงบ้าง/ คุณเหมือนเที่ยงวันง่วงนอน/ ฤดูใบไม้ร่วงลังเล ครึ่งอยู่ครึ่งไป” (กันยายน ในภาษาเปลกู – วัน กง หุ่ง) และในเวลานั้น “หลับก็ตื้น/ ถอนหายใจก็ช้า” (สิงหาคมในอาการมึนงง) กวีชาว เว้ ผู้ผูกพันกับเมืองบนภูเขาเปลยกูมาเกือบทั้งชีวิต ได้ค้นพบอยู่วันหนึ่งว่า “ยังไม่มีใครสามารถแยกแยะกลิ่นของดอกนมของเปลยกูจากที่อื่นได้/มันได้จางหายไปแล้ว” (ดอกนมบาน)

กวีเล วินห์ ไต (ปกซ้าย) ขับขานบทกวียาว “Breaking Warm Rain” ร่วมกับศิลปิน ภาพ: ไม เซา

ฤดูใบไม้ร่วงของที่ราบสูงตอนกลางในบทกวีของ Le Vinh Tai เกิดขึ้น ตื่นขึ้น และไหลไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด "ต้นฤดูใบไม้ร่วง ดอกเบญจมาศป่าสีเหลืองบาน/ บ้านเกิดเมืองนอนเต็มไปด้วยฝนอันอบอุ่น/ ฝนอันอบอุ่นปกคลุมร่างกายด้วยผ้าพันคอสีแดงเข้ม/ และด้ายปักดอกไม้สีขาว/ โอ้ ดวงอาทิตย์ส่องแสงเกสรสีเหลืองออกมา" (บทกวี "ฝนอันอบอุ่นหลั่งไหล") คุณภาพอันยิ่งใหญ่ของการขึ้นๆ ลงๆ ของกวีจาก Ban Me ได้รับการชี้นำโดยฤดูใบไม้ร่วงของจิตสำนึก "โอ้ ที่ราบสูงตอนกลาง/ ใบไม้ยังคงเป็นสีเขียวในบทกวีใบไม้สีแดง/ วันที่มีแดดและลมแรง/ น้ำตกสีเหลือง"... "โอ้ ป่า/ โอ้ ป่า/ หน้าต่างบ้านยาวเปิดออกสู่โลกสีเขียว/ อีกฝั่งของแม่น้ำ Serepok เป็นสีเขียว/ ทั้งสองฝั่งของถนนดินสีแดงเป็นสีเขียว/ อาหารเย็นของแม่เต็มไปด้วยควันอย่างอ่อนโยน/ เสียงแตรเป็นสีเขียวจางๆ/... วันที่พ่อขอให้ตัดต้นไม้เพื่อทำ K'pan/ วันที่พ่อเผาทุ่งนาเพื่อนำข้าวกลับบ้านให้แม่/ วันที่ไฟในครัวของครอบครัวคุณอบอุ่นมาก/ วันที่โถไวน์ของครอบครัวคุณดูเหมือนจะ/ ไหลเข้าไปในเลือดและดวงตาของคุณ กวนใจ/ เสียงของ T'langput ซึมซาบเข้าไปในอกของคุณ/ คุณยังจำฉันได้ไหม" (ฝนที่ตกหนัก)

“วันนี้สีเขียวเรียกหาฤดูใบไม้ร่วงอีกครั้ง/เหมือนที่ฉันเรียกเธอ/ฉันไม่มีทางรักษาเธอไว้ได้/ฉันมีเพียงภาพนิ่ง/ภาพวาดดอกไม้สีเหลือง/เยนโกร่วงหล่นไปที่ไหนสักแห่ง/และเธอก็จากไป” (ฮวาเยนโก – เล วินห์ ไต) เยนโกเป็นดอกไม้ที่กวีตั้งชื่อให้ตัวเอง เป็นชื่อ เรื่องราวที่งดงามและกินใจ เช่นเดียวกับเรื่องสั้นชื่อเดียวกัน เขาเล่าเรื่องของดอกเยนโกที่ในคืนหนึ่งได้ผลัดใบและดอกทั้งหมดเพื่อสร้างผ้าห่มคลุมความหนาวเย็นให้คนรัก จนกระทั่งตัวเธอเองเปลือยเปล่าและหนาวสั่น ดอกเยนโกผ่านพ้นฤดูใบไม้ร่วงไปอย่างรวดเร็ว “เพียงรอคอยฤดูหนาวที่จะมาผลัดใบให้ความอบอุ่นแก่คนรัก แม้เมื่อฤดูใบไม้ผลิลืมเลือนไปตลอดกาล ต้นไม้ก็ยังคงยืนรอ และดอกไม้ก็เงียบงัน” ดอกเยนโก ดอกไม้ที่งดงามและบอบบางดุจผ้าไหม ได้พันเกี่ยวจิตวิญญาณของกวีไว้

บทกวีของดิญถิ นูถวี มักเต็มไปด้วยความรู้สึกของฤดูใบไม้ร่วง นั่นคือสายฝน มันคือช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของฤดูกาล "เช้าตรู่ มันคือฤดูแล้ง ฤดูแล้ง ฤดูรดน้ำ ทันใดนั้นสภาพอากาศก็เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน และน้ำค้างแข็งก็ผ่านไป และฝนเย็นยะเยือกในเช้านี้ ฝนที่ตกปรอยๆ ฝนไม่เพียงพอที่จะทำให้พื้นดินเปียก ไม่เพียงพอที่จะชะล้างออกไป เพียงพอที่จะทำให้ดอกกาแฟที่กำลังเบ่งบานเปียกโชก แค่นั้นเอง เพียงพอที่จะเขย่า" (เช้าตรู่ เปิดประตูมองฟ้า...) ปล่อยให้ทุกสิ่งค่อยๆ เลือนราง "ลานอิฐปกคลุมไปด้วยมอสสีเขียว เก้าอี้ไม้เต็มไปด้วยเห็ดหูหนู เลือนรางและโรแมนติก วันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ แต่เราไม่สามารถเรียกหากันได้" (จากนั้นความทรงจำก็ค่อยๆ เย็นลง)

และนี่คือดอกทานตะวันป่าที่บานสะพรั่งในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เปล่งประกายอย่างหลงใหล "หันเข้าหาแสงสว่าง เข้าหาท้องฟ้า ท่วมท้นและเอื้อมมือขึ้นสูงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กางแขนออกและบำรุงดอกตูม อย่างไร้เดียงสาและรอคอย... ดอกทานตะวันป่า ดอกทานตะวันป่า ดอกทานตะวันป่า สีเหลืองทองตลอดกาล สีเหลืองสดใส สีเหลืองที่ลุกโชน เปล่งประกายอย่างหลงใหลและไม่มีที่สิ้นสุดบนพื้นหลังสีเขียวของใบไม้และพื้นหลังสีแดงของดินบะซอลต์..." (เขียนสำหรับดอกทานตะวันป่า - Dinh Thi Nhu Thuy)

ฤดูใบไม้ร่วงในที่ราบสูงตอนกลาง - ฤดูกาลเกิดของจิตวิญญาณแห่งกวี

ตรัน ตวน

แหล่งที่มา