มีหลายวันที่ฉันนึกขึ้นได้ทันทีถึงเสียงชอล์กถูกับกระดานดำ เสียงเบาบางแต่ปลุกความทรงจำให้ตื่นขึ้นทั้งท้องฟ้า ในห้องเรียนเล็กๆ ท่ามกลางถ้อยคำมากมาย ครูเปรียบเสมือนผู้พิทักษ์ดวงอาทิตย์ พวกเขารวบรวมแสงอาทิตย์เล็กๆ จากดวงตาของนักเรียน จากการอ่านเสียงดัง จากหน้าหนังสือที่แผ่ขยายออกราวกับปีก แล้วมอบความอบอุ่นเล็กๆ น้อยๆ ให้เราพกติดตัวไปตลอดชีวิต
ฉันยังจำครูประถมของฉันได้ เธอเคยยืนอยู่ริมหน้าต่างเวลาสอนหนังสือ เธอบอกว่าแสงที่นั่นสวยที่สุด เธอเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับบทกวี เกี่ยวกับคำคล้องจองที่นุ่มนวลดุจสายน้ำ บางทีตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา ฉันอาจได้เรียนรู้ที่จะซาบซึ้งในความงามอันละเอียดอ่อนของชีวิต สิ่งที่ไม่ได้ดังก้องกังวาน แต่กลับฝังลึกอยู่ในใจของผู้คน
มีครูที่เปรียบเสมือนสายน้ำนิ่งสงบ ไม่หรูหรา ไม่จุกจิก ไหลเอื่อยเฉื่อยไปวันๆ เฉกเช่นครูประจำชั้นมัธยมปลายผู้ไม่เคยเอ่ยถึงความรัก แต่แววตาที่มองมานั้นเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยต่อนักเรียนแต่ละคน ท่านสอนเราเรื่องง่ายๆ อย่างหนึ่งว่า "ไม่มีใครเลือกได้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหน แต่ทุกคนเลือกได้ว่าจะก้าวต่อไปอย่างไร" คำพูดนั้นฉุดรั้งฉันไว้ในช่วงเวลาที่ไม่แน่ใจที่สุดเมื่อต้องก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย
ครูไม่ใช่แค่คนที่สอน พวกเขาคือบุคคลเงียบงันที่ปัดฝุ่นชีวิตออกจากเสื้อผ้าของฉัน เพื่อให้ฉันได้ก้าวออกไปสู่ โลก กว้างด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรัก พวกเขาคือผู้ที่มองเห็นศักยภาพของฉัน พวกเขาอดทนต่อความซุ่มซ่ามและความหุนหันพลันแล่นของฉัน ราวกับใครบางคนกำลังยกต้นอ่อนที่อ่อนแอขึ้นในสายลม
เดือนพฤศจิกายนคือเดือนแห่งช่อดอกไม้ คำอวยพรที่เขียนอย่างเร่งรีบ และการโค้งคำนับแสดงความกตัญญู บางครั้งฉันก็สงสัยว่า อะไรที่ทำให้ครูยึดมั่นกับตำแหน่งนี้ไปตลอดชีวิต? ความเมตตา? ความปรารถนา? หรือความเชื่อที่ว่าเด็กทุกคนมีแสงสว่างเป็นของตัวเอง หากมีเพียงใครสักคนที่อดทนพอที่จะจุดมัน? คำตอบนั้นตอบได้ด้วยหัวใจเท่านั้น
ครั้งหนึ่ง ฉันกลับมายังโรงเรียนเก่าในบ่ายวันหนึ่งที่ลมสงบ สนามโรงเรียนกว้างใหญ่และเงียบสงบราวกับกำลังหลับใหล แต่ใต้ต้นไทรเก่า เสียงหัวเราะของนักเรียนยังคงดังก้องอยู่ในอากาศ ฉันยืนอยู่ตรงนั้นนาน ได้ยินเสียงประหลาดดังก้องอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปนานแสนนาน แต่เหล่าคุณครูยังคงยืนอยู่ตรงนั้นในทุกย่างก้าวของการเติบโตของฉันและของคนอื่นๆ อีกมากมาย
บางที หากเราจะนิยามอาชีพที่ใช้เยาวชนสร้างอนาคตให้ผู้อื่น อาชีพนั้นก็คงจะเป็นครู พวกเขาเงียบสงัดราวกับสายน้ำ แต่สายน้ำอันเงียบงันนี้เองที่หล่อเลี้ยงผืนแผ่นดินอันเขียวขจีทั้งหมด
วันครูชาวเวียดนามไม่เพียงแต่เป็นโอกาสแสดงความกตัญญูเท่านั้น แต่ยังเป็นโอกาสให้เราได้ทบทวนตนเองอีกด้วย สิ่งดีๆ ในตัวเราทุกวันนี้ ส่วนใหญ่แล้วถูกหว่านลงโดยมือของผู้ที่เลือกที่จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดและโดดเดี่ยวที่สุดในโลกของวัยเด็ก นั่นคือ โพเดียม
ต้นฉบับ
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202511/dau-nang-tren-buc-giang-a2313f0/
การแสดงความคิดเห็น (0)